A STAR IS BORN
Τα 53 του χρόνια γιορτάζει σήμερα ο δημοφιλής κιθαρίστας, Richard Stephen "Richie" Sambora σταθερό μέλος επί χρόνια της σύνθεσης των Bon Jovi. Γεννημένος στο New Jersey, ξεκίνησε στα 12 του χρόνια να παίζει κιθάρα. Η πρώτη μπάντα του ήταν οι “Message” με τους οποίους έκανε ένα δίσκο. Από το 1985 μέχρι σήμερα έχει συνθέσει πολλά κομμάτια και έχει παίξει στα έντεκα άλμπουμ των Bon Jovi γνωρίζοντας τεράστια αναγνώριση. Η πρώτη του σόλο δουλειά, “Stranger in this town”, σε ροκ – μπλουζ ύφος είδε το φως το 1991, συγκεντρώνοντας θετικές κριτικές. Επτά χρόνια μετά έκανε και τη δεύτερη σόλο απόπειρά του, το “Undiscovered soul” που είχε μια αρκετά καλή πορεία στα chart. Έχει ανακατευτεί σε διάφορα project κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έχοντας συνεργαστεί και με διάφορα ονόματα του χώρου. Δυστυχώς ο κιθαρίστας, έχοντας αποκτήσει στενή σχέση με το ποτό, χρειάστηκε να νοσηλευθεί σε κλινική αποτοξίνωσης το 2007, όπου ξαναμπήκε τον Απρίλιο του 2011 αφού δεν η κατάστασή του ήταν τέτοια που αναγκάστηκε να απουσιάσει από δεκατρείς εμφανίσεις των Bon Jovi ενόσω βρίσκονταν σε περιοδεία. Να σημειωθεί τέλος, ότι ο Sambora έχει ασχοληθεί έντονα με τη φιλανθρωπία κάνοντας μεγάλες δωρεές ιδίως σε ιδρύματα και οργανισμούς που σχετίζονται με καρκινοπαθείς ομάδες.
54 ετών γίνεται σήμερα ο Δανός κιθαρίστας Hank Shermann, το αληθινό όνομα του οποίου είναι Rene Krolmark. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα το 1977 επηρεασμένος από μεγαθήρια του χώρου όπως οι Judas Priest, UFO και Black Sabbath. Έδωσε την πρώτη συναυλία του στις 28 Ιουλίου του 1978 με μια μπάντα ονόματι Brats με τους οποίους κυκλοφόρησε και ένα δίσκο το 1980. Μετά τη διάλυση τους, ο κιθαρίστας ενώνοντας τα εναπομείναντα μέλη των Brats μαζί με αυτά των Black Rose, της μπάντας του King Diamond, ιδρύει μαζί με τον τραγουδιστή τους Mercyful Fate. O Shermann συνέθεσε πολλά κομμάτια για τους Mercyful Fate μεταξύ των οποίων και μεγάλες επιτυχίες τους. Το 1984, έπειτα από διαφωνίες που είχε ο κιθαρίστας με τον King Diamond ως προς το δημιουργικό τομέα, η μπάντα διαλύεται και εκείνος σχηματίζει δικό του συγκρότημα, τους Fate, οι οποίοι κινούνται σε μια πιο μελωδική ροκ κατεύθυνση. Η πιο πρόσφατη μπάντα του Shermann, είναι οι thrash metal Demonica, που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2010.
Σαν σήμερα, στις 11 Ιουλίου του 1946, γεννιέται ο βρετανός τραγουδιστής John Lawton που κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπήρξε μέλος των Lucifer’s Friend, Uriah Heep και Les Humphries Singers. Ενώ ήταν στην εφηβεία ακόμη ξεκίνησε την καριέρα του με μια παιδική μπάντα στην οποία τον είχαν επιλέξει για τραγουδιστή. Το πρώτο του μεγάλο βήμα το έκανε το 1969, ενώ κατοικούσε στη Γερμανία και του προσφέρθηκε να εργαστεί ως τραγουδιστής του γερμανικού cult rock συγκροτήματος, Lucifer’s Friend με τους οποίους ηχογράφησαν εννέα άλμπουμ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ενσωματώνεται στους Les Humphries Singers, παραμένοντας για έξι χρόνια στη σύνθεσή τους για να έρθει το 1976, όταν και γίνεται frontman των Uriah Heep με παρουσία σε τέσσερα άλμπουμ τους. Γενικώς έχει ασχοληθεί με διάφορα project κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του στο χώρο και έχει συνεργαστεί με πολλά και μεγάλα ονόματα. Το Δεκέμβριο του 2008, ο Lawton εισήλθε και στον κόσμο της τηλεόρασης, παρουσιάζοντας μια σειρά Βουλγαρικών ντοκιμαντέρ με θέμα τα ταξίδια και τίτλο "John Lawton presents". Τέλος το Μάρτιο του 2010 έκανε και το ντεμπούτο το στην υποκριτική παίζοντας στο Βουλγαρικής παραγωγής “Love.net”.
A STAR FALLS
Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα που απεβίωσε ο κιθαρίστας Michael Burston, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Würzel. Γεννημένος τον Οκτώβρη του 1949, ο βρετανός έκανε καριέρα στους Motörhead, όντας στη σύνθεσή τους για περισσότερα από 10 χρόνια. Το ψευδώνυμο Würzel του τον κόλλησαν την εποχή που υπηρετούσε στο Βρετανικό σώμα ως δεκανέας, όταν οι συνάδελφοι του σύγκριναν την εμφάνιση και το χαρακτήρα του με την φιγούρα μιας παιδικής εκπομπής, ενός σκιάχτρου, του “Worzel Gummidge”. Στα 35 του χρόνια πέρασε από ακρόαση μαζί με τον σχετικά άγνωστο τότε κιθαρίστα Phil Campbel και ενσωματώθηκαν αμφότεροι στη σύνθεση των Motörhead. Ο Lemmy ήταν αυτός που του πρότεινε να αντικαταστήσει το -ο- στο παρατσούκλι του με -ü- ώστε να είναι πιο εφετζίδικο για heavy metal ψευδώνυμο. Έκανε το ντεμπούτο του με το συγκρότημα το 1984 μέσα από το άλμπουμ “No Remorse” συμβάλλοντας και από τη θέση του συνθέτη. Κυκλοφόρησε με την μπάντα οκτώ δίσκους και παρά το ότι έπαιξε και στο ένατο άλμπουμ τους, το “Sacrifice”, αποχώρησε λίγο πριν την έναρξη της προγραμματισμένης περιοδείας. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη σόλο καριέρα του κυκλοφορώντας δύο άλμπουμ, τα δύο τελευταία έτη της ζωής του έπαιζε στο συγκρότημα “Leader of Down”, ενώ τις χρονιές 2008 και 2009 έκανε και κάποιες guest εμφανίσεις με τους Motörhead. Στις 9 Ιουλίου του 2011, ο τεχνικός του μπάσου του Lemmy, ανακοίνωσε ότι ο κιθαρίστας δεν ήταν πια κοντά μας. Τα αίτια του θανάτου του οφείλονται σε καρδιακό επεισόδιο. Ο ντράμερ Mikkey Dee, σε δηλώσεις του εξήρε τις συνθετικές ικανότητες του εκλιπόντος, λέγοντας πως είχε γράψει πολλά ξεχωριστά riff της μπάντας. Τόνισε επίσης, πως ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και πιο ο “rock ‘n’ roll τύπος από όλα τα μέλη των Motörhead.
ALBUM ANNIVERSARY
Δώδεκα χρόνια πριν, κυκλοφορεί το δωδέκατο άλμπουμ τωv Motörhead, με τίτλο “Sacrifice”. Οι Βρετανοί συνεχίζουν δυναμικά την πορεία τους στο heavy metal στερέωμα αυτή τη φορά με ένα δίσκο από τους πλέον heavy που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Με κομμάτια που παίζουν ανάμεσα στις μέτριες και τις ιδιαίτερα αυξημένες ταχύτητες, η συνθετική τετράδα της μπάντας επιδιώκει να δημιουργήσει έναν ήχο «βρώμικο» και δυνατό προσθέτοντας ακόμη και thrash πινελιές σε αυτόν. Όσον αφορά τους στίχους, ο Kilmister δηλώνει ότι στην πλειοψηφία τους είναι άνευ σημασίας και ότι σκοπός τους είναι να μεταφέρουν απλώς την απαιτούμενη διάθεση στον ακροατή. Ο Würzel εδώ, περιορίζει αρκετά το συνθετικό του ρόλο και φαίνεται πως προετοιμάζεται το έδαφος για την αποχώρησή του. Υπάρχουν πολύ καλά κομμάτια που θα μπορούσαν να ανάγουν το “Sacrifice” σε μια από τις καλύτερες δουλειές των Motörhead , υπάρχουν όμως και οι αδύναμες στιγμές που στερούν από το δίσκο την κορυφή. Για τον Lemmy πάντως, το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του που έχει κάνει ποτέ με τους Motörhead. Το ομώνυμο κομμάτι, χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην ταινία «Tromeo and Juliet».
Επέτειος δώδεκα χρόνων όμως και για τους Σουηδούς Spiritual Beggars και το τέταρτο άλμπουμ τους, “Ad Astra”, που έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε; Με κομμάτια ταξιδιάρικα, μελωδικά, πιασάρικα και συνεχείς όμορφες εναλλαγές στο ρυθμό. Ένα καθαρά ροκ άλμπουμ, με riff που το μυαλό δυσκολεύεται να αποβάλλει, με τα αψεγάδιαστα μεστά σολαρίσματα του Michael Amott στην πρώτη γραμμή και πλήκτρα που δημιουργούν σε φάσεις μια πιο ψυχεδελική ατμόσφαιρα, να συνθέτουν το όλο σκηνικό. Και φυσικά η βραχνάδα και το χρώμα της φωνής του Spice (Christian Sjöstrand) απογειώνουν πραγματικά το άλμπουμ. Δε χρειάζεται να είσαι φαν της stoner μουσικής για να τον αγαπήσεις αφού εδώ οι ταμπέλες περιττεύουν. Το άλμπουμ έφερε σημαντική διεθνή αναγνώριση στο συγκρότημα δίνοντας του τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε μεγάλης φήμης ευρωπαϊκά φεστιβάλ και να περιοδεύσει με ονόματα όπως Iron Maiden, Queens of the Stone Age και Monster Magnet. Τέλος, σημείωσε μεγάλες πωλήσεις στην Ευρωπαϊκή και Ιαπωνική αγορά.
Στα ράφια των δισκοπωλείων ανεβαίνει σαν σήμερα, τον Ιούλιο του 1994, το “Voodoo Lounge” εικοστό δεύτερο συνολικά άλμπουμ των Rolling Stones, πέντε χρόνια μετά την τελευταία δουλειά τους. Για πρώτη φορά εμφανίζονται χωρίς τον επί χρόνια μπασίστα τους, Bill Wyman που αποχώρησε από τη σύνθεσή τους στις αρχές του 1993. Το άλμπουμ πήρε το όνομα του από μια αδέσποτη γάτα που μάζεψε ο Richards την οποία βάφτισε Voodoo. Ο συμπαραγωγός τους Don Was, ήταν αυτός που έδωσε έναν πιο ροκ προσανατολισμό στον ήχο τους προσπαθώντας κατά κάποιον τρόπο το αποτέλεσμα να θυμίζει τους Stones όπως αυτοί καθιερώθηκαν. Το γεγονός αυτό αν και ικανοποίησε τους κριτικούς αλλά και μια σημαντική μερίδα οπαδών τους, δυσαρέστησε κάπως τον αρχηγό τους Mick Jagger που δήλωσε ότι υπήρχαν στοιχεία, όπως επιρροές από την αφρικανική μουσική, από τα οποία ο Was τους κράτησε μακριά. Στο άλμπουμ υπάρχουν ορισμένα κομμάτια που έχουν πιο έντονο το ροκ στοιχείο, με ρυθμό και εξαιρετική συνεργασία ανάμεσα στους δύο κιθαρίστες, Wood και Richards, ενώ σε άλλα το στυλ τους ποικίλλει. Δεν πρόκειται για μια εντυπωσιακή δουλειά αν και θεωρείται καλύτερη σε σχέση με προηγούμενες. Κομμάτια όπως τα “You Got Me Rocking” , “Sparks Will Fly” και “I Go Wild” παίχτηκαν αρκετά από τα ραδιόφωνα και συμμετείχαν στα mainstream rock charts. Ο δίσκος μάλιστα κέρδισε και βραβείο Grammy, στις αρχές του 1995, για το καλύτερο ροκ άλμπουμ της χρονιάς.
Πίσω στο 1981, όπου οι Def Leppard κάνουν το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα και βρίσκονται μια ανάσα πριν κατακτήσουν τη μουσική αγορά και δουν τη φήμη τους να εκτινάσσεται στα ύψη. Το “High ‘n’ dry”, είναι το τελευταίο με τον κιθαρίστα Pete Willis στη σύνθεση τους και το πρώτο του παραγωγή του οποίου αναλαμβάνει ο Robert John “Mutt” Lange, βοηθώντας τους να καθορίσουν τον ήχο τους. Πρόκειται για μια περισσότερο μελωδική προσπάθεια με πιο στιλπνή παραγωγή συγκριτικά με το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Τα κομμάτια παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία μεταξύ τους με άλλα να βγάζουν πολλή ενέργεια, άλλα σε να κινούνται σε μεσαίο τέμπο, ενώ δε λείπουν οι μπαλάντες όπως το “Bringin’ on the heartbreak” που είναι και από τις πιο γνωστές επιτυχίες του συγκροτήματος με air play από το MTV. Στο σύνολο του είναι ένας ισχυρός δίσκος που γοητεύει τους λάτρεις της hard rock και της κλασσικής metal σε όλο τον κόσμο. Μοναδικά μειονεκτήματά του θα μπορούσαν να θεωρηθούν αφενός η μια σχετική ελαφρότητα στον ήχο τους σε σχέση με άλλες μπάντες του NWOBHM, αφετέρου υπάρχουν σημεία στα οποία ο ακροατής μπορεί να εντοπίσει ομοιότητες με τραγούδια άλλων συγκροτημάτων.
Για το RockOverdose: Χαρά Νέτη
Comments
