Γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1962 και μεγάλωσε στις γειτονιές του Brooklyn, έχοντας πέντε μεγαλύτερες αδελφές. Στα δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας, τα οποία διήρκησαν μόλις έξι μήνες, όταν και αποφάσισε να καταπιαστεί τελικά με το μπάσο. Οι καθοριστικές του επιρροές, φέρονται να ήταν οι Beatles και οι Black Sabbath.Η καριέρα του στη μουσική, ξεκίνησε το 1979, όταν σχημάτισε το heavy metal γκρουπ, Fallout, που έμειναν ενεργοί για τρία χρόνια. Τη διάλυση τους, διαδέχτηκε ο σχηματισμός της thrash metal μπάντας, Carnivore, στους οποίους ο Steele είχε και στιχουργικά καθήκοντα, μιλώντας με σκληρό τρόπο για ζητήματα που αφορούσαν την πολιτική, τη θρησκεία, τον πόλεμο και άλλα κοινωνικά ζητήματα. Κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ και διαλύθηκαν τελικά το 1987.
Ψάχνοντας για κάτι καινούριο, μαζί με τον πληκτρά Josh Silver και τον κιθαρίστα Kenny Hickey, ίδρυσαν τους Type O Negative, το 1990. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε το ντεμπούτο τους, το οποίο ενσωμάτωνε αρκετά από τα thrash στοιχεία της μουσικής των Carnivore, αναμεμειγμένα με doom metal. Ο Steele ήταν αυτός που συνέθεσε στίχους και μουσική για ολόκληρο το άλμπουμ, ο μεγαλύτερος όγκος των οποίων, γράφτηκε σ’ ένα βράδυ μετά τη διάλυση μιας σχέσης που είχε. Οι στίχοι επικεντρώνονταν γύρω από την σφοδρή ερωτική απογοήτευση, τις φαντασιώσεις εκδίκησης και τις αυτοκτονικές σκέψεις. Η μεγάλη επιτυχία για την μπάντα, ήρθε το 1993, με την κυκλοφορία του “ Bloody Kisses”, άλμπουμ που περιστρεφόταν γύρω από την αγάπη, το σεξ και το θάνατο, με τον μουσικό να επιτίθεται σε όσους τον επέκριναν για τις πολιτικές και κοινωνικές του πεποιθήσεις, μέσω κομματιών όπως τα “We hate everyone” και “Kill all the white people”. Το άλμπουμ έγινε πλατινένιο, καθιερώνοντας τους Type O Negative, ως μια από τις επιδραστικότερες gothic metal μπάντες. Το 1999, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του πέμπτου άλμπουμ τους, “World coming down”, ο Steele αντιμετώπιζε προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο, που αποτυπώθηκαν και πάλι στους στίχους του, μιλώντας για τον εθισμό στα ναρκωτικά, την απώλεια και γενικά το θάνατο, αλλά και για την εμπειρία του με την ψυχιατρική θεραπεία, στο κομμάτι “Who will save the sane?”.
Όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του, από τα 18 του χρόνια, είχε καταλάβει πως ήταν τρελός, όμως δεν χρειαζόταν κανέναν να του πει τι σκέφτεται. Αρνιόταν να δει ειδικό γιατί δεν ήθελε να πληρώσει κάποιον να του πει τι δεν πήγαινε καλά με την περίπτωσή του, αφού ο ίδιος γνώριζε την απάντηση. Είχε ακόμη αναφέρει κάποια άλλη στιγμή, πως έπασχε από διπολική διαταραχή, κάτι που συνδεόταν με τις εναλλαγές της διάθεσης του, στα είδη τραγουδιών που έγραφε. «Έχω πάντα ένα πολύ καταθλιπτικό πρόσωπο, αλλά αυτό είναι μόνο η μία πλευρά του εαυτού μου. Με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα όταν μπορώ να εκφράσω τη λύπη, το θυμό και την απογοήτευσή μου, μέσω της μουσικής.» Το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας τον βρήκε να συνεχίζει ως κύριος συνθέτης και στιχουργός και για το νέο άλμπουμ των Type O Negative, εξακολουθώντας να κάνει τα βιώματα του τραγούδια. Την κυκλοφορία του “Life is killing me”, το 2003, διαδέχτηκε δύο χρόνια μετά, η ανεξήγητη εξαφάνιση του μουσικού. Διάφορες φήμες που μίλαγαν για το ενδεχόμενου του θανάτου του, για την ανίατη ασθένεια του και άλλες εικασίες, είχαν εξαπλωθεί, μέχρι που το μυστήριο λύθηκε το 2006, σε μια συνέντευξή του, στο DVD “Symphony for the Devil”. Εκεί ανέφερε πως τον είχαν «φυλακίσει» σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Αργότερα επιβεβαίωνε πως έπασχε από παράνοια, λόγω της χρήσης ουσιών που έκανε. Μάλιστα ξεκίνησε να φοράει και ρούχα φυλακισμένου σε live εμφανίσεις του με την μπάντα. Το 2007, είδε το φως η τελευταία του δουλειά, το “Dead again”, που σύμφωνα με την προσωπική του κρίση ήταν λιγότερο μελαγχολικό και πιο θετικό απ’ τις προηγούμενες.
Είχε ξεκινήσει να γράφει νέο υλικό και να κάνει κάποιες ηχογραφήσεις, τις οποίες όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, αφού στις 14 Απριλίου του 2010, βρέθηκε νεκρός από καρδιακή ανεπάρκεια, σε ηλικία 48 ετών. Ο Peter Steele, έμεινε στην ιστορία της μουσικής, για το ικανότατο παίξιμο του στο μπάσο, τα όμορφα, βαρύτονα φωνητικά του και την παράξενη αίσθηση χιούμορ που τον διέκρινε.
Comments
