ALBUM ANNIVERSARY
WARNING: Αμερικανική εισβολή στον μεταλλικό χώρο. Ανατροπή των μουσικών ισορροπιών, κόσμος εκστασιασμένος, ενθουσιασμός διάχυτος… Η πρωτοεμφανιζόμενη δύναμη, υπαίτια της ευχάριστης αυτής αναστάτωσης, ονομάζεται Queensrÿche και ακριβώς 28 χρόνια πριν συστήνεται με ένα ντεμπούτο άλμπουμ που έμελλε να επηρεάσει με τις μουσικές της κόσμο και ντουνιά στην αμερικάνικη ήπειρο πρωτίστως και σε όλο τον πλανήτη γενικότερα. Το The Warning είναι ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό άλμπουμ που ακούγοντάς το προϊδεάζεσαι για το τι μέλλει να ακολουθήσει. Η ιδιότητα τους ως progressive metal συγκρότημα δεν μπορεί να γίνει ακόμη αντιληπτή με εξαίρεση κάτι λίγα σημάδια και ο δίσκος κινείται βασικά σε heavy metal ύφος με έναν ήχο που πατάει γερά στο NWOBHM έχοντας και αρκετές progressive rock επιρροές. Η μπάντα δείχνει τρομερή δημιουργική και εκτελεστική ικανότητα. Στιχουργικά τα κομμάτια περιστρέφονται γύρω από ένα συγκεκριμένο άξονα κοινωνικού χαρακτήρα. Μεγάλη αποκάλυψη του δίσκου αναδεικνύεται ο Geoff Tate. Φωνή ασύλληπτου εύρους, με απίστευτο χρώμα και ερμηνείες πολύπλοκες με θεατρικά στοιχεία. Μειονέκτημα του The Warning αποτελεί κυρίως η παραγωγή του που παρουσιάζει ορισμένες αδυναμίες. Το σίγουρο όμως είναι πως με την πρώτη αυτή δουλειά των Queensrÿche, απλά ανοίγει ο χορός μιας σειράς από ορισμένες διαδοχικές θρυλικές κυκλοφορίες.
1.The warning
2. En force
3. Deliverance
4. No sanctuary
5. NM 156
6. Take hold of the flame
7. Before the storm
8. Child of fire
9. Roads to madness
Την ίδια ακριβώς μέρα, οι Mercyful Fate επανέρχονται στα δισκογραφικά δρώμενα με τη δεύτερη δουλειά τους, το Don’t break the oath. Από το πρώτο τους άλμπουμ, οι Mercyful Fate έχουν τραβήξει τα βλέμματα, κάνοντας πολύ κόσμο να ασχολείται μαζί τους. Κάτι τα θέματα περί μαγείας και θυσίας που αγγίζουν στο Melissa, κάτι που είναι γνωστό ότι ο King Diamond είναι σατανιστής με τη βούλα οπότε δημιουργείται ένα ντόρος, κυρίως από την άλλη οι εξαιρετικές συνθετικές ικανότητες που έχει δείξει η μπάντα από τον πρώτο της δίσκο, υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για μια πολύ καλή συνέχεια. Και αυτή έρχεται, με ένα Don’t break the oath, μεγαλοπρεπές, με δυνατά κομμάτια, σκοτεινή ατμόσφαιρα και τις κιθάρες των Hank Shermann και Michael Denner να ανταλλάζουν riff - πάσες με τρόπο σχεδόν τηλεπαθητικό. Και βέβαια ένας King Diamond που σε αφήνει άφωνο με το αδιανόητο φωνητικό του ταλέντο, με τα θεατρικά του φαλτσέτα και την ικανότητα του άλλοτε να γρυλίζει και άλλοτε να κραυγάζει. Στα συν προστίθεται η φοβερή παραγωγή του και το χαρακτηριστικό του εξώφυλλο. Το Metal-Rules.com έχει ανακηρύξει το συγκεκριμένο άλμπουμ ως το καλύτερο extreme metal όλων των εποχών. Άσχετα με το αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολή ή όχι, πρόκειται για ένα εξαιρετικό άλμπουμ από μια μπάντα που με τον ήχο και την στάση της άσκησε μεγάλη επιρροή στα μεταγενέστερα gothic και black metal συγκροτήματα, κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
1. A Dangerous Meeting
2. Nightmare
3. Desecration of Souls
4. Night of the Unborn
5. The Oath
6. Gypsy
7. Welcome, Princess of Hell
8. To One Far Away
9. Come to the Sabbath
Πριν από 25 χρόνια τέλος, οι Pink Floyd, επανεμφανίζονται στο μουσικό προσκήνιο μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, με το δέκατο τρίτο άλμπουμ τους, το A momentary lapse of reason. Μεγάλη ιδιαιτερότητα του άλμπουμ είναι πως πρόκειται για το πρώτο μετά την αποχώρηση του Roger Waters. Μπορεί οι ισορροπίες να χάθηκαν προς στιγμήν, οι Floyd δίνουν ξανά όμως το παρόν με τον David Gilmour στο τιμόνι πλέον. Ο ταλαντούχος κιθαρίστας, ξεκίνησε να γράφει υλικό για έναν τρίτο σόλο δίσκο, άλλαξε όμως γνώμη και αποφάσισε να συμπεριλάβει το καινούριο του υλικό σε ένα νέο άλμπουμ των Floyd. Έτσι επέστρεψαν ξανά οι Nick Mason και Richard Wright και ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις στο Astoria, το πλωτό σπίτι του Gilmour. Ο δίσκος κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά και μάλιστα για να σταλεί το μήνυμα ότι ο Waters είχε αποχωρήσει απ’ τη μπάντα προς πάσα κατεύθυνση, συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά μετά το «Meddle» και μια φωτογραφία του γκρουπ στο εσωτερικό του εξωφύλλου. Στην πορεία βέβαια, ο Gilmour παραδέχτηκε ότι το νέο project ήταν δύσκολο χωρίς την παρουσία του Waters. Το A momentary lapse of reason θεωρήθηκε περισσότερο μια ατομική προσπάθεια του κιθαρίστα παρά συνολικά του γκρουπ. Είναι ένα ποιοτικό άλμπουμ που μπορεί να μην συγκαταλέγεται στα καλύτερα της μπάντας, περιέχει όμως καλά κομμάτια που παραπέμπουν στους Pink Floyd των παλιότερων χρόνων με τα progressive και τα ψυχεδελικά τους στοιχεία, όπως το Learning to fly. Οι μεγαλύτερες αδυναμίες του εστιάζουν στο στιχουργικό κομμάτι όπου ο Gilmour αν και πειραματίστηκε με διάφορους στιχουργούς, καταλήγοντας στον Anthony Moore, δεν πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα. Το άλμπουμ πήγε κατευθείαν στην 3η θέση των βρετανικών και αμερικάνικων chart εκτοπίζοντας δίσκους όπως το «Bad» του Michael Jackson και το ομώνυμο άλμπουμ των Whitesnake, σημειώνοντας ιδιαίτερα υψηλές πωλήσεις σε Ευρώπη και Αμερική.
1. Signs of life
2. Learning to fly
3. The dogs of war
4. One slip
5. On the turning away
6. Yet another movie
7. Round and round
8. A new machine - Part one
9. Terminal frost
10. A new machine - Part two
11. Sorrow
A STAR IS BORN
Τα 46 του χρόνια κλείνει σήμερα ο μπασίστας Nibbs Carter, το όνομα του οποίου είναι ταυτισμένο με αυτό των Βρετανών Saxon, αφού έχει συμπληρώσει στη σύνθεση τους 25 χρόνια σταθερής παρουσίας. Ξεκίνησε νωρίς τα μουσικά του βήμα, αρχικά ως session μουσικός με τους Fastway, του γνωστού Βρετανού κιθαρίστα Eddie Clarke, συμμετέχοντας και στις ηχογραφήσεις του άλμπουμ “On Target” που κυκλοφόρησε το 1988. Την ίδια χρονιά ενσωματώθηκε στους Saxon, ως αντικαταστάτης του Paul Johnson που αποχώρησε κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Destiny”. Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αφού ήταν μόλις 22 ετών και της δυναμικής του σκηνικής παρουσίας, αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους φαν του συγκροτήματος. Η προσθήκη του έδωσε νέα πνοή στην μπάντα και επιπλέον έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της ανανέωσης του μουσικού ύφος που υιοθέτησαν στις αρχές του ’90. Με τους Saxon έχει κυκλοφορήσει δεκατρία άλμπουμ μέχρι σήμερα.
A STAR FALLS
Έχουν περάσει 34 χρόνια από το θάνατο ενός θρύλου των τυμπάνων, του Keith Moon. O μεγάλος Βρετανός μουσικός διακρίθηκε με τους The Who από το 1964 ως το 1978 και απεβίωσε σε ηλικία 32 ετών, όταν μετά από έναν καυγά με τη μνηστή του κατανάλωσε 32 ηρεμιστικά χάπια. Ο θάνατος του ήρθε τρεις μόλις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του δίσκου της μπάντας “Who we are”. Ο Moon κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση και το σεβασμό για τις εξαιρετικές του ικανότητες στα ντραμς και τον πρωτοποριακό τρόπο παιξίματος του. Το 1990 μάλιστα εισήχθη στο Rock Hall of Fame ως μέλος των The Who στους οποίους ξεκίνησε να παίζει από 17 χρονών. Όσο καλή φήμη απέκτησε ως μουσικός, τόσο αρνητική ήταν η φήμη που συγκεντρώθηκε στο πρόσωπό του για την αστάθεια του χαρακτήρα του και την εκκεντρική, αυτό-κασταστροφική συχνά συμπεριφορά του. Ακόμα και τόσα χρονιά μετά το θάνατο του συνεχίζει να διακρίνεται για το ταλέντο του με τους αναγνώστες του περιοδικού Rolling Stone να τον ανακηρύσσουν σε ψηφοφορία του 2011 τον δεύτερο σπουδαιότερο ντράμερ όλων των εποχών.
Για το RockOverdose.gr: Χαρά Νέτη
Comments
