Το Rock Overdose και ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχαν την ιδιαίτερη χαρά να έχουν μια άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα με το Pop Idol των 90ς Σοφία Αρβανίτη, μια τραγουδίστρια που έχει αφήσει τη σφραγίδα της φαρδιά-πλατιά στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, με τραγούδια άκρως αναγνωρίσιμα, τραγούδια που έγιναν τεράστια hits τα οποία ακόμη τραγουδιούνται από παλιούς αλλά και από νέους ακροατές.
Η Αρβανίτη όπως θα διαβάσετε παρακάτω, μετά από μια λυτρωτική και καθαρτική παύση λίγων ετών ξεκίνησε ή μάλλον συνέχισε δυναμικά τη μουσική της πορεία με τραγούδια πιο Rock αλλά και με στίχους πιο προσωπικούς. Λογικά αυτή τη περίοδο περνάει ίσως τη πιο γόνιμη φάση της καριέρας της απαλλαγμένη από συμβόλαια και «πρέπει» μουσικών εταιριών αφού συνθέτει και τραγουδάει αυτά τα τραγούδια που προστάζει η καρδιά της.
Στα πλαίσια της τελευταίας της δισκογραφικής δουλειάς “Αλαβαρντάχαλα” (και όχι μόνο σε αυτήν) συνεργάστηκε με τον βιρτουόζο Metal κιθαρίστα Πάνο Αρβανίτη (Casus Belli, solo artist).
Η συνάντηση με τη καλλιτέχνιδα πραγματοποιήθηκε ελάχιστα πριν τους περιορισμούς της κυβέρνησης λόγω κορονοϊού, στο ‘ζεστό’ και φιλόξενο Rock bar Red Queen στο Χαλάνδρι, το οποίο θα ήταν καλό να το επισκεφτείτε μετά την άρση των μέτρων λόγω του ιού, και μάλιστα να δοκιμάσετε τη μπύρα Weiss που σερβίρει.
Πάμε λοιπόν…
Rock Overdose: Γεια σου Σοφία. Καλωσόρισες στο Rock Overdose.
Σοφία Αρβανίτη: Καλώς σε βρήκα Παύλο σε αυτούς τους καιρούς πού εμπεριέχουν μπόλικη φρίκη, ας βάλουμε μία παύση και πάμε να τα πούμε.
Παύλος Γιαννακόπουλος (Rock Overdose) - Σοφία Αρβανίτη
Rock Overdose: Πες μου που γεννήθηκες και τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια.
Σοφία Αρβανίτη: Γεννήθηκα στον συνοικισμό του Χαλανδρίου, είναι γειτονιά προσφύγων που έδωσε το κράτος ένα κομμάτι γης. Και οι δυο μου οι γονείς είναι Μικρασιατικής καταγωγής και η γειτονιά και η κουλτούρα της ήταν ανάλογη γιατί όλοι όσοι έμεναν εδώ ήταν άνθρωποι διωγμένοι και ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, ήρθαν και ρίζωσαν εδώ, άνθρωποι που κουβαλούσαν τα βιώματα των γονιών τους, των δικών μας παππούδων.
Τώρα το τι θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια… θυμάμαι ότι η ζωή μου είχε τις δυσκολίες της, κουβαλούσα έναν ψυχισμό μέσα από τον οποίο σαν να έβλεπα όλους τους ανθρώπους γίγαντες μπροστά μου, κάτι το οποίο με ακολούθησε στη ζωή μου μέχρι και την ωριμότητά μου.
Έτσι από παιδί βιαζόμουν να μεγαλώσω και να τους φτάσω. Αυτό το πράγμα είχε δυο όψεις. Από τη μία πλευρά μου έκανε καλό αλλά από την άλλη όχι.
Δεν μου έκανε καλό γιατί από μικρή ηλικία άρχισα το κάπνισμα, ντυνόμουν και φερόμουν μεγαλίστικα, έτσι είχα τη ψευδαίσθηση ότι κάλπαζα προς στην ενηλικίωση μου ,κάτι το οποίο από τύχη δεν μου κόστισε νομίζω και πολλά άλλα…
Από την άλλη αυτή η βιασύνη μου στο να μεγαλώσω με ωρίμασε γιατί από πολύ νωρίς ρίχτηκα στην βιοπάλη -από έφηβη σχεδόν- γιατί είχα κάποια κλίση στο χορό και στην μουσική και μετέπειτα στο τραγούδι. Από μικρή στα βάσανα λοιπόν σε μία διαρκή προσπάθεια να τα καταφέρω.
Rock Overdose: Τελικά έζησες σαν παιδί ή φερόσουν σαν μεγάλη;
Σοφία Αρβανίτη: Κοίτα… τα έζησα όλα θαρρώ. Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε σε αλάνες. Ακόμη τότε οι καιροί το επέτρεπαν. Μας άφηναν οι γονείς μας να παίζουμε μέχρι τη δύση του ηλίου. Αυτό ήταν το κριτήριο για να γυρίσουμε σπίτι. Τίποτα άλλο.
Ήταν καλά παιδικά χρόνια αλλά για να γυρίσω στην ερώτησή σου εγώ βιαζόμουν πολύ και ανυπομονούσα για το μετά.
Rock Overdose: Εάν έπρεπε να μου συστηθείς και να μου πεις «γεια σου είμαι η Σοφία και τραγουδάω… τι;» Pop; Rock; Έντεχνο; Τίποτα από όλα αυτά; Όλα αυτά; Τι θα μου έλεγες;
Σοφία Αρβανίτη: Η ζωή τα κάνει όλα να ρέουν. Πόσο μάλλον εμείς που μπορούμε να πάρουμε τον εαυτό μας από ένα μήκος και πλάτος χ και να τον πάμε σε άλλα μήκη και πλάτη ψ. Η σκέψη το μυαλό και η φαντασία σε κάνουν και φτιάχνεις δικούς σου πλανήτες.
Οι καλλιτέχνες και ειδικά κάποιοι σαν και εμένα που έχουν πίσω τους μια πορεία κάποιων ετών καταλαβαίνεις πως έχουμε επηρεαστεί στις επιλογές μας, και μάλιστα προσωπικά μου άρεσε λίγο να τα μπλέκω τα πράγματα, να δοκιμάζω, να σπάω τα μούτρα μου, μετά να τα ακυρώνω, μετά να κλείνομαι στο σπίτι μου ή σε ένα βουνό ή σε ένα τροχόσπιτο και να μην θέλω να έχω καμιά σχέση για ένα χρονικό διάστημα με τη μουσική για να αποτοξινωθώ, να εξαγνιστώ, από τις όποιες μουσικές επιλογές έχω κάνει και σε κάποιες φάσεις ξενέρωσα.
Δεν μπορώ να σου πω πως ανήκω σε μια συγκεκριμένη μουσική κατηγορία.
Επειδή όμως είναι νόμος πως η ζωή κάνει κύκλους και όταν ο εκάστοτε κύκλος αρχίζει να κλείνει, μετά κάνεις τα ξεκαθαρίσματά σου, και εάν το θέλει ο Θεός, η φύση, το τυχερό σου, να προλάβεις να ολοκληρώσεις τον κάθε κύκλο, τότε έχεις εξαγνιστεί αφού εκφράζεις τον πραγματικό σου εαυτό έξω από μόδες και προχωράς.
Rock Overdose: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και μήπως κάποιοι από αυτούς σε επηρέασαν στον τρόπο που τραγουδάς αλλά και στο τι τραγουδάς;
Σοφία Αρβανίτη: Σε ό,τι αφορά στον τρόπο που τραγουδάω η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει από πού έχω επηρεαστεί. Ίσως είμαι ένα κράμα όσων έχω αγαπήσει.
Όταν ήμουν μικρή –στη προεφηβεία μου- η τηλεόραση και το ραδιόφωνο προέβαλαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ως επί τω πλείστον ελληνική μουσική. Θυμάμαι στη γειτονιά μου ο κόσμος άκουγε Μητσιά, Καλαντζή, Νταλάρα, Καζαντζίδη, και εγώ νόμιζα πως μάλλον αυτή μόνο ήταν η μουσική.
Μέχρι την στιγμή πού έπεσαν στα χέρια μου μερικοί δίσκοι από κάποια μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, δίσκοι με τους Creedence Clearwater Revival, τους Deep Purple, τους Led Zeppelin,τους Black Sabbath τους οποίους δίσκους άκουσα για πρώτη φορά σε ένα μικρό πικ απ ‘τσόφλι’, ένα πικ απ χάλια. Βάζω και ακούω το ‘Stairway to Heaven’ και μαγεύτηκα, ένιωσα ότι μου αποκαλύφτηκε όλη η ομορφιά του κόσμου!!
Έτσι μετά στο γυμνάσιο ότι μουσική μπορούσα να βρω και να την αποκτήσω, μουσική από τη Patti Smith, τους Pink Floyd, τους Deep Purple, τους Black Sabbath,τους Queen τους Bad Company το έκανα. Αυτή η μουσική με τραβούσε σαν μαγνήτης, με ταξίδευε με ελευθέρωνε.
Όταν στην ηλικία των 17 είπα πως θέλω τώρα να μάθω ελληνικό ρεπερτόριο – άρχισα να ανακαλύπτω την Γαλάνη, την Τσανακλίδου, την Κανελλίδου και σκέφτηκα «οκ δεν είναι και τόσο άσχημα, δεν είναι βέβαια και ‘Stairway to Heaven’ όμως ήθελα να βρω ομορφιές στις μουσικές της πατρίδας μου.
Φωτογραφία EM Photo Art
Rock Overdose: Αυτό που μόλις μου είπες πως ήσουν ‘κόντρα’ στα επαγγελματικά σου πράγματα αλλά και στα προσωπικά σου, τελικά σου στοίχισε;
Σοφία Αρβανίτη: Πάρα πολύ. Αφού θέλω να κάνω τη προσωπική μου έρευνα, και την κάνω. Όσο και να έχω γκρεμιστεί φοβάμαι πως δεν θα λέω «όχι» στις προκλήσεις της ζωής και θα κάνω κόντρα πράγματα. Θα το πάω έτσι μέχρι τέλους.
Rock Overdose: Από όσο ξέρω ξεκίνησες στη Πλάκα πιτσιρίκι σαν χορεύτρια. Πες μου κάποια πράγματα παραπάνω.
Σοφία Αρβανίτη: Ναι με μια μοτοσυκλέτα Husqvarna χειροποίητη Σουηδική πήγαινα στη Πλάκα.
Rock Overdose: Αγοροκόριτσο δηλαδή.
Σοφία Αρβανίτη: Είχα πολλές πτυχές, ναι πες με και έτσι. Τότε μου άρεσε η ταχύτητα, αυτή η ελευθερία, η αίσθηση του ανέμου που σκάει στο πρόσωπό σου. Ό,τι και να σου έχει πει ο πατέρας σου, η μητέρα σου, ο δάσκαλός σου, για τα «πρέπει» και τα «μη», καβαλάς τη μηχανή σου και ‘ξεπλένεσαι’ και γίνεσαι άνεμος.
Πήγαινα που λες για δουλειά στο κλασσικό Moστρού και ήμουν στο σχήμα του μπαλέτου. Χορεύαμε για ξένα γκρουπ τουρίστες παραδοσιακούς και μοντέρνους χορούς. Όλο αυτό ξεκινούσε στις 9 το βράδυ και στις 12 παρά τέταρτο είχε τελειώσει.
Ήμουν πολύ μικρή, πήγαινα στο σχολείο ακόμη. Ο πατέρας μου δεν το ήξερε αλλά κάποια στιγμή όλο αυτό αποκαλύφθηκε. Δεν γίνονταν ένα κορίτσι να γυρίζει στο σπίτι του στις 12 το βράδυ. Έπεφταν και κάτι ‘ψιλές’. Το μυστικό δεν μπορούσε να μείνει κρυφό για πολύ καιρό.
Παρόλο που ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός και αρκούσε ένα βλέμμα του για να σου κοπούν τα πόδια, κατάφερνα να μη παραιτούμαι από τα όνειρά μου τα οποία έτσι κι’ αλλιώς δεν ήξερα που θα με βγάλουν, και οι γονείς μου δυσκολευόντουσαν ‘να τη παλέψουν’ μαζί μου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μητέρα μου στην εφηβεία μου, μου έλεγε μακάρι να είχα άλλον ένα γιο πάρα εσένα, έτσι ατίθαση που ήμουν. Θυμάμαι ακόμη εκείνα τα λόγια της μητέρας μου. Λοιπόν για να συνεχίσω αυτό που σου έλεγα πριν, μόλις τελείωναν οι παραδοσιακοί χοροί γύρω στις δώδεκα παρά τέταρτο, έβγαζα τις ψεύτικες βλεφαρίδες και το κραγιόν βιαστικά, έμπαινα στη vinyl φόρμα που φόραγα όταν καβαλούσα τη μηχανή μου, και έφευγα γρήγορα να γυρίσω στο σπίτι για να μη το ανακαλύψει ο πατέρας μου, και η μητέρα μου με έμπαζε μέσα λέγοντάς μου συνέχεια «Τι ώρα είναι αυτή; Τι θα κάνω εγώ με εσένα; Τι θα πεις στον πατέρα σου;». Αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ, αποκαλύφθηκε πολύ σύντομα.
Rock Overdose: Τελικά μπήκες και στο τραγούδι. Πως έγινε αυτό;
Σοφία Αρβανίτη: Τα χρόνια που δούλευα σαν χορεύτρια έκανα παράλληλα μαθήματα μουσικής στο ξακουστό ωδείο του Κλάβα στην οδό Νίκης στο σύνταγμα. Καβαλούσα και πάλι τη μηχανή και πήγαινα στο ωδείο να κάνω μαθήματα πιάνου και τραγουδιού, και πάντα είχα αυτή την ορμή και τη διάθεση να γνωρίσω κόσμο, να δω τους άλλους πως και που δουλεύουν, να δω εάν μπορώ να το κάνω και εγώ, να με συστήσουν σε κάποιους του χώρου. Από όλη μου αυτή τη λαχτάρα και το ενδιαφέρον κατάφερα να γνωριστώ με ανθρώπους της μουσικής, οι οποίοι με σύστησαν σε άλλους και πάει λέγοντας.
Όσο για την πρώτη μου δισκογραφική προσπάθεια, η Άννα Βίσση όταν δούλευα μαζί της(της έκανα φωνητικά στο πρόγραμμα),μου έδωσε τη κάρτα του Μίλτου Καρατζά λέγοντάς μου «Ο Καρατζάς μου είπε πως τον ενδιαφέρει πάρα πολύ για να σου κάνει δίσκο. Θέλεις να μιλήσεις μαζί του; Σε ενδιαφέρει;»
Εντάξει !!! Τι να λέμε τώρα !!!
Έτσι και έγινε σύντομα υπέγραψα στην BMG.
Φωτογραφία: Ageliki Papaioannou photography
Σοφία Αρβανίτη- Δημήτρης Λιόλιος
Rock Overdose: Πρώτος σου δίσκος με τίτλο “Το όνομα μου είναι Σοφία” 1989, σε μουσική του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου. Πρώτη δισκογραφική σου απόπειρα. Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Σοφία Αρβανίτη: Αυτός ο δίσκος ήταν η είσοδός μου στη δισκογραφία. Άρχισα να μαθαίνω τα ‘Τι’ και τα ‘Πως’. Εκεί άρχισα να γράφω και στίχους.
Rock Overdose: Στον δεύτερο δίσκος σου “Μη μου μιλάς για καλοκαίρια” του 1990 συνεργάστηκες με τον Μιχάλη Ρακιντζή. Πες μια κάποια πράγματα για αυτή τη δισκογραφική σου δουλειά.
Σοφία Αρβανίτη: Όταν γνώρισα τον Μιχάλη και συμφώνησαν με την εταιρία μου να μου γράψει όλο το δίσκο, ο Μιχάλης μου είπε «Κοίτα θα κάτσεις να γράψεις όλους τους στίχους, τα καταφέρνεις, προχώρα το». Με ενθάρρυνε και μπόρεσα και απελευθερώθηκα και έγραψα κάποια πράγματα, κάποια από αυτά μάλιστα έχουν αγαπηθεί.
Rock Overdose: Μέσα σε αυτόν τον δίσκο είχε την μεγάλη επιτυχία ‘Μη μου μιλάς για καλοκαίρια’. Ένα τραγούδι διαχρονικό. Μπορείς να μου δώσεις κάποιες περισσότερες πληροφορίες για αυτό σου το τραγούδι;
Σοφία Αρβανίτη: Όταν μου το δειγμάτισε ο Μιχάλης εγώ το πίστεψα τρελά. Η δισκογραφική μου εταιρία όχι τόσο. Τους φάνηκε απλά ένα νόστιμο τραγούδι, πίστευαν πως κάποιο άλλο θα ήταν το hit του δίσκου. Μου το είχε πει μετέπειτα ο διευθυντής της εταιρίας πως είχε εκπλαγεί με την επιτυχία του.
Εμένα όταν το πρωτοάκουσα σε ένα πολύ απλό demo με άγγιξε ιδιαίτερα.
Φωτογραφία: EM Photo Art
Rock Overdose: Κατά τη γνώμη σου υπάρχει κάποια μαγική συνταγή για να γίνει ένα τραγούδι διαχρονικό;
Σοφία Αρβανίτη: Νομίζω πως οι μεγάλες επιτυχίες είναι αποτέλεσμα έμπνευσης. Δεν κατασκευάζονται.
Το να γίνει ένα τραγούδι hit για μια περίοδο δεν είναι για εμένα η απόλυτη επιτυχία.
Η απόλυτη επιτυχία είναι όταν το τραγούδι ακούγεται δεκαετίες μετά ,έτσι γίνεται διαχρονικό.
Rock Overdose: Στον δίσκο σου “Παράφορα” του 1992 και πάλι σε μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή συνεργάστηκες στο τραγούδι ‘Πεθαίνω στην ερημιά’ με τη τεράστια Bonnie Tyler, που εκτός των δικών της παγκόσμιων επιτυχιών την επέλεξε ο τεράστιος Mike Oldfield στον δίσκο του “Islands” του 1987 για να τραγουδήσει το ομώνυμο τραγούδι.
Πως έγινε αυτή σας η συνεργασία; Ποια είναι η ιστορία πίσω από όλο αυτό;
Σοφία Αρβανίτη: Θυμάμαι στο ερασιτεχνικό studio ενός φίλου μου μουσικού κάναμε ένα demo το τραγούδι ‘Total Eclipse of the Heart’, έτσι για εμάς, για να προβάρουμε. Και εγώ μετά από λίγα χρόνια έκανα ντουέτο με τη Bonnie Tyler; Σοβαρά τώρα ;;; Δεν υπάρχει αυτό !!! Αυτά δεν γίνονται !!!
Στη ζωή μου έχω αγωνιστεί επίμονα και σκληρά, και η ίδια η ζωή δεν μου έχει χαρίσει, δεν μου έχει δώσει τίποτα χωρίς πολύ προσπάθεια.
Ε, αυτή τη συνεργασία μου την έδωσε η ζωή από μόνη της, χωρίς κόπο!
Σοφία Αρβανίτη-Μιχάλης Ρακιντζής- Bonnie Tyler
Η ιστορία έχει ως εξής, μαθαίνουμε πως η Bonnie Tyler θα έρχονταν στην Ελλάδα για ένα τηλεοπτικό. Επίσης και οι δύο μας ανήκαμε στην δισκογραφική εταιρία BMG.
Και έτσι χαλαρά ο Ρακιντζής μου λέει «Θα στείλω ένα demo στη Bonnie Tyler με το τραγούδι ‘Πεθαίνω στην ερημιά’ για να το πείτε μαζί».
Εγώ σκέφτηκα «Εντάξει Μιχάλη, δεν ξέρεις τι σου γίνεται, πού ζεις, τι περιμένεις;» (γέλια). «Καλά» του είπα «Στείλε».
Στέλνει ο Μιχάλης μέσω της BMG Ελλάδος το τραγούδι στη BMG Γερμανίας όπου ζούσε η Bonnie, και μετά από δεκαπέντε μέρες μας απαντάει. «Ναι! Μου αρέσει το τραγούδι και θα έρθω να το ηχογραφήσουμε».
Είχα γράψει τους ελληνικούς στίχους οι οποίοι ήταν τραγουδισμένοι με τη φωνή μου.
Μόλις η Tyler δέχθηκε να τραγουδήσει το τραγούδι, έβαλε ο Ρακιντζής τον Τέρη Σιγανό να γράψει αγγλικούς στίχους, για το part της Bonnie αλλά και να είναι και θεματικά κοντά. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Polysound Studio και ο Μιχάλης (Ρακιντζής) και μας βιντεοσκοπούσε. Αυτό είναι και το μόνο ντοκουμέντο που έχουμε από τη κοινή μας αυτή συνεύρεση μαζί της. Έτσι στο video clip υπάρχουν και λίγα ερασιτεχνικά πλάνα από τη κάμερα του Μιχάλη.
Να πω και κάτι που πολλοί δεν το ξέρουν.
Πριν από τρία χρόνια μέσω internet μου έστειλε μήνυμα στην Sofia Arvaniti official σελίδα μου στο Facebook
https://www.facebook.com/SofiaArvanitiOfficial.gr/
ένας Άγγλος παραγωγός και μου γράφει πως ετοιμάζει ένα διπλό δίσκο με σπάνια τραγούδια της Bonnie Tyler και θα συμπεριλάμβανε μέσα σε αυτά και τη δική μας ηχογράφηση, το ‘Πεθαίνω στην ερημιά ’ και είναι το πρώτο τραγούδι του δεύτερου δίσκου και αν συμφωνώ να του δώσω την άδεια. Ουαου και του την έδωσα!
Rock Overdose: Τελικά με τόσες πολλές επιτυχίες εκείνη την εποχή, ‘την είχες ψωνίσει’ καθόλου;
Σοφία Αρβανίτη: Ναι ίσως λίγο. Καταλάβαινα όμως τη φθαρτότητα της Pop αλλά και γενικώς, κάτι το οποίο μου το απέδειξε και η ίδια η ζωή αργότερα με τα χαστούκια της.
Η Pop έχει κατασκευαστεί για να υμνεί το εφήμερο, τη νιότη μας που κρατάει λίγο.
Οπότε εκεί που πας να πάρεις τα ίσια σου και νομίζεις πως είσαι κάποιος/κάποια, καταλαβαίνεις πως επειδή όλα τρέχουν και αλλάζουν και τα χρόνια κυλούν και η μουσική γκρεμίζεται και διαμορφώνεται αλλιώς στην Ελλάδα, και επειδή σαν χώρα έχουμε επιρροές και από τη Δύση και από την Ανατολή, τα δυο αυτά μουσικά ρεύματα έρχονται και διεισδύουν στη ζωή σου και σου ‘αλλάζουν τα πετρέλαια’. Δεν έχεις δηλαδή πάντα τον έλεγχο.
Έπαθα ένα τρελό ‘γκρέμισμα’ όταν ήρθε στη μόδα η ΛαϊκοPop, και επειδή χρωστούσα λόγω συμβολαίου στη δισκογραφική μου εταιρία κάποιους δίσκους, προσαρμόστηκα σε αυτό πού επίτασσε η εποχή.
Είπα στον εαυτό μου «Κοίταξε τώρα πως θα τα καταφέρεις. Δες πως μπορείς να το κάνεις αυτό έτσι ώστε να σου είναι σχετικά ευχάριστο και να μη σε πνίξει». Όταν μετά από λίγα χρόνια με στρεσάρισε, έπαψα να θέλω να προσπαθώ. Έβλεπα πως δεν ήμουν αυτό που εγώ ήθελα.
Έπρεπε λοιπόν να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ορθοποδήσω.
Πολλές φορές για να το καταφέρεις αυτό πρέπει να έχεις μια αποχή από τα πράγματα, να φύγουν όλα από τον νου και να εξαγνιστείς, να αφήσεις τον χρόνο να θεραπεύσει το οτιδήποτε.
Μετά ή αφήνεις το θέμα ή το πιάνεις και πάλι- όπως εγώ που το ξαναέπιασα- αλλά τώρα το πιάνεις λίγο αλλιώς, με άλλη οπτική.
Ήδη είχα αρχίσει να ακούω Heavy Metal πιο ουσιαστικά γιατί όπως σου είπα στην αρχή της κουβέντας μας άκουγα μικρή αλλά το είχα αφήσει για ένα μεγάλο διάστημα.
Η Metal δίνει πολύ υλικό.
Από την άλλη μεριά εάν το δεις, εάν πάρεις τραγούδια της Metal και τα ενορχηστρώσεις Pop, γίνονται θαυμάσια Pop hits, όπως και το ανάποδο, Pop τραγούδια τα παίρνουν μεταλλάδες και κάνουν απίστευτες παραγωγές. Εγώ τα λατρεύω και τα δυο.
Μοιάζουν πολύ αυτά τα δυο είδη. Μόνο οι ενορχηστρώσεις διαφέρουν.
Θα σου πω πως ετοιμάζω μια διασκευή από ένα πιο παλιό Pop τραγούδι σε Metal παραγωγή.
Πάνος Αρβανίτης (Casus Belli-solo artist)- Σοφία Αρβανίτη
Παίζουν εδώ στις κιθάρες ο Πάνος Αρβανίτης (σ.σ Casus Belli, solo artist), ο Metal κιθαρίστας που έχω ήδη συνεργαστεί μαζί του στον προηγούμενο μου δίσκο “Αλαβαρντάχαλα” τύμπανα ο Κώστας Μυλωνάς, μπάσο ο Δημήτρης Λιόλιος. Η συμμετοχή τους βέβαια είναι εντελώς φιλική. Για να γυρίσω στην ερώτησή σου, πιστεύω πως στα χρόνια των επιτυχιών δεν είχα αλαζονεία και δεν στεναχώρησα κανέναν. Πάντα ήμουν ένα άτομο που ‘τσαλακωνόμουν’. Δεν έκατσα δηλαδή σε βάθρο. Και σε βάθρο να ήμουν ταυτόχρονα γκρεμιζόμουν από αυτό. Πάντα τσαλάκωνα τον εαυτό μου και ξέρεις γιατί;
Πάντα δεχόμουν τις νέες προκλήσεις και δεν περνούσα τα πράγματα από φίλτρα, γιατί τα καινούργια πράγματα ήθελα να τα ζήσω, ήθελα να τα ανακαλύψω, οπότε φυσική συνέπεια ήταν και να γκρεμίζομαι.
Rock Overdose: Δεν ήσουν άρα του κλασικού «βρήκα μια φόρμουλα και συνεχίζω έτσι»;
Σοφία Αρβανίτη: Φυσικά και όχι. Τόσα χρόνια μετά, συνεχίζω να θέλω να ζω έτσι. Δεν θέλω να ζω εκ του ασφαλούς. Αλλιώς δεν ζω. Ξέρω πως μετά από 20,30,40 χρόνια δεν θα ζω ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας από τη γενιά μας. Αυτό εμένα με κάνει να θέλω να τα σαρώσω όλα και πάντα δημιουργικά. Κουβαλάω μια ‘τρέλα’ την οποία τα τελευταία χρόνια την έχω πλήρως απελευθερώσει.
Στο παρελθόν ήμουν πιο συγκρατημένη. Δεν το είχα καταλάβει το έργο πως παίζεται. Τώρα που θεωρώ πως μάλλον το έχω καταλάβει, είμαι προς τη σωστή κατεύθυνση, τώρα δεν δέχομαι κανένα φρένο να μού βάλω.
Με όλα αυτά λοιπόν που σου λέω Παύλο και φλυαρώ, θέλω να πω πως μουσικά δεν χρωστάω δίσκους σε εταιρίες και γι’ αυτό πλέον κάνω ότι θέλει η ψυχή μου!
Rock Overdose: Με τον σκληρό ήχο πως τα πας; Μου είπες ήδη βέβαια αρκετά πράγματα για αυτόν. Ακούς ελληνικά Heavy Metal συγκροτήματα;
Σοφία Αρβανίτη: Ναι φυσικά. Ακούω Nightstalker, Rotting Christ,Septic Flesh.
Εκτιμώ αυτή τη σκηνή. Πρέπει να έχεις λιώσει τα δάχτυλά σου για να παίζεις τόσο δεξιοτεχνικά. Δεν παίζονται αυτά τους εκτιμώ!
Ο καθένας επιλέγει να ακούσει τη μουσική που του αρέσει για τους δικούς του λόγους.
Rock Overdose: Σοφία είσαι χείμαρρος. Τα περισσότερα πράγματα που ήθελα να σε ρωτήσω μου τα έχεις ήδη απαντήσει μόνη σου. Τελικά με τη πάροδο των χρόνων έχεις επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα;
Σοφία Αρβανίτη: Μονίμως το κάνω αυτό και κυρίως στην εποχή του κορωνοϊού επιβάλλεται. Ξεκινάει μία νέα τάξη πραγμάτων και η μουσική πάντα θα μας ανακουφίζει και θα μαλακώνει τις πληγές αλλά και τις αποτυχίες μας.
Rock Overdose: Έχεις βιώσει την αποτυχία και εάν ‘ναι’ πως τη διαχειρίστηκες;
Σοφία Αρβανίτη: Στην αποτυχία προσπαθείς να καταλάβεις την έλλειψη ταύτισής σου με το κοινό.
Έχω κάνει επιτυχία σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, ο κόσμος περιμένει κάτι ανάλογο μουσικά από εμένα.
Στην επιτυχία κάνω καλά τη δουλειά μου και απλά την απολαμβάνω. Η αποτυχία όμως με βάζει σε μια διαδικασία συνεχούς έρευνας και είναι βέβαιο ότι μου κάνει καλό γιατί συνεχίζω να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τις δυνατότητές μου και ανάγκες μου.
Είμαι ένα πλάσμα πού έχω ανάγκη να με αγαπούν, θέλω να αρέσει η δουλειά μου, όμως δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε για να αρέσω. Πρέπει να επιτρέπω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να είμαι ο εαυτός μου.
Rock Overdose: Μίλησέ μου για την τελευταία σου δουλειά “Αλαβαρντάχαλα”.
Σοφία Αρβανίτη: Ο τελευταίος μου δίσκος ήταν μια ‘κόντρα’ δουλειά σε σύγκριση με ότι έχω κάνει ως τώρα. Είχα την ευτυχία να δεχθεί την δουλειά μου και την τρέλα μου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η δισκογραφική του. Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό και πιστεύω πως είναι αυτός ο δίσκος η απόλυτη παρακαταθήκη μου.
Rock Overdose: Εδώ και αν είναι βιωματικοί οι στίχοι σου, όπως λέγαμε και πριν. Μίλησέ μου για το τραγούδι 'Η παλιοσκυλού' .
Σοφία Αρβανίτη: Έχω σκάψει πολύ βαθιά μέσα μου. Σε παλιούς μου δίσκους αυτό το έκανα μέχρι ένα σημείο. Σε αυτόν τον δίσκο έχει σκάψει γεωτρύπανο (γέλια). Σε ο,τι αφορά στη 'παλιοσκυλού' είναι ένα τραγούδι που το αγαπώ ιδιαίτερα. Τους στίχους τους εχω γράψει εγώ και τη μουσική ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο μαέστρος της "Εστουδιαντίνας".
Rock Overdose: Επίσης φέτος έκανες θέατρο. Μίλησέ μου εάν θέλεις για τη παράσταση.
Σοφία Αρβανίτη: Ναι όντως. Φέτος δέχθηκα τη πρόταση του Βασίλη Πλατάκη να κάνω θέατρο.
Έτσι με την Ελένη Φιλίνη, παίξαμε το έργο και τη ζωή των αδερφών Καλουτά, δυο γυναικών που ήταν πολύ ανατρεπτικές, πρωτοπόρες, μαχήτριες.
Ξεκίνησαν τη καριέρα τους το 1925 σε ηλικία δέκα ετών, ενώ μόλις λίγα χρόνια πριν είχαν ζήσει και την Μικρασιατική καταστροφή.
Όταν λοιπόν διάβασα το σενάριο πείστηκα πως θέλω να συμμετέχω σε αυτό και να το ζήσω.
Η παράσταση λέγονταν ‘Μια ιστορία μέσα στην ιστορία’ γιατί συνέβη ο πόλεμος του ’40, μετά ο εμφύλιος και εκείνες ήταν το πρωί νοσοκόμες και το βράδυ έπαιζαν στο θέατρο, όλο αυτό ήταν πρόκληση να το κάνω.
Rock Overdose: Σοφία θέλεις να πεις κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε;
Σοφία Αρβανίτη: Όπως είπα ετοιμάζω μια metal διασκευή σε ένα πολύ γνωστό Pop τραγούδι. Πιστεύω θα είναι μία πολύ καλή ανάσα και κόντρα, σε μία εποχή φόβου για την ανθρωπότητα αλλά και δοκιμασιών.
Rock Overdose: Σοφία στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες του Rock Overdose αλλά και σε όποιον διαβάσει αυτή εδώ τη συνέντευξη.
Σοφία Αρβανίτη: Η μουσική για όλους μας είναι το πρώτο και το τελευταίο καταφύγιο, αρκεί να πεις «τώρα θέλω να ακούσω μουσική» με αποτέλεσμα να μπεις σε άπειρους κόσμους, σε τόσες κουλτούρες και να ευφράνεις τη ψυχή σου και τον βαθύτερό σου εαυτό, ενώ είσαι κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους.
Rock Overdose: Σοφία σε ευχαριστώ πολύ για αυτή εδώ τη συνέντευξη.
Σοφία Αρβανίτη: Εγώ ευχαριστώ Παύλο εσένα και το Rock Overdose, και πάντα με την ευχή πού λέει….. «θα σας δω τριγύρω!»
Για το Rock Overdose
Συνέντευξη: Παύλος Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Μαθιόπουλος
Comments
