Αντί προλόγου (Παύλος Γιαννακόπουλος)
Συχνά πυκνά στις κουβέντες που κάνω με φίλους μουσικούς αλλά και με οπαδούς του σκληρού ήχου, η κουβέντα έρχεται στον δίσκο του Μιχάλη Ρακιντζή “Έτσι Μ’αρέσει” στις αρχές των ‘90ς και στη τότε μπάντα του η οποία αποτελούνταν από Έλληνες metal μουσικούς.
Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την εποχή με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, μια εποχή όπου ο Μιχάλης Ρακιντζής και η μπάντα του γέμιζε ασφυκτικά τα στάδια σε όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου εμφανίζονταν, αλλά και θέλαμε να μάθουμε κάποιες παραπάνω πληροφορίες αλλά ίσως και back stage λεπτομέρειες για την εποχή που περιόδευσαν στην Ελλάδα παρέα με τον θρυλικό τραγουδιστή των Deep Purple Ian Gillan.
Ο Μάνος Μανουσέλης στη κιθάρα, ο Mark Cross στα τύμπανα, ο Βαγγέλης Πετράκης στα πλήκτρα και ο φίλτατος Τέρρυ Μαυρίδης στο μπάσο, τότε που όλοι αυτοί ως μουσικό όχημα του Ρακιντζή έδωσαν με το βιρτουόζικο metal παίξιμό τους- ειδικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις- μια πολύ πιο heavy διάσταση στα όμορφα τραγούδια του καλλιτέχνη.
Στην αρχή της πανδημίας μέσω ενός κοινού μας φίλου ο αριθμός του τηλεφώνου του μπασίστα της μπάντας Τέρρυ Μαυρίδη ήρθε στα χέρια μου, το τηλέφωνο χάθηκε, και πριν λίγο καιρό ανασύρθηκε από τη μνήμη ενός ξεχασμένου μου παλιού κινητού.
Οπότε το τηλεφώνημα στον καλλιτέχνη έγινε έστω και με σχεδόν τρεισήμισι χρόνια καθυστέρηση, το ραντεβού κλείστηκε, και ο γράφων βρέθηκε πριν από λίγες μέρες στα λημέρια του Μαυρίδη, στην όμορφη γειτονιά του στο Παλαιό Φάληρο.
Αφού ήπιαμε ένα καφεδάκι για να γνωριστούμε καλύτερα και αφού συμφωνήσαμε πώς και οι δυο μας προσκυνάμε Ritchie Blackmore και Gary Moore, πως το “Seventh Star” των Black Sabbath και το “Come Taste the Band” των Deep Purple είναι περεξηγημένες δισκάρες, και πως οι Rush και οι Toto είναι διαγαλαξιακές μπάντες, το μικρόφωνο άνοιξε και η συνέντευξη ξεκίνησε.
Κυρίες και Κύριοι ο Τέρρυ Μαυρίδης
Rock Overdose: Γεια σου Τέρρυ. Καλωσόρισες στο Rock Overdose
Τέρρυ Μαυρίδης: Γεια σου Παύλο. Καλώς σας βρήκα.
Rock Overdose: Πες μου λίγα λόγια για εσένα. Πότε και που γεννήθηκες;
Τέρρυ Μαυρίδης: Γεννήθηκα το 1970 στην όμορφη Αθήνα και είμαι ΠαλαιοΦαληριώτης γέννημα θρέμμα.
Τέρρυ Μαυρίδης- Παύλος Γιαννακόπουλος (Rock Overdose)
Rock Overdose: Πότε ανακάλυψες τη μουσική και τι σε έκανε να ασχοληθείς σοβαρά με αυτή;
Τέρρυ Μαυρίδης: Τη μουσική την ανακάλυψα πολύ μικρός προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70, από διάφορα ξαδέρφια μου που με έφεραν σε επαφή με μια ευρεία γκάμα συγκροτημάτων, από Supertramp μέχρι Black Sabbath αλλά αυτό που θα χαρακτήριζα το πιο αξιοσημείωτο γεγονός στην όλη μου μουσική αναζήτηση ήταν ένα βράδυ όταν ήμουν πιτσιρίκι άκουγα την μουσική εκπομπή την Αμερικάνικης βάσης (Σ.Σ Οι Αμερικανοί της βάσης η οποία βρίσκονταν στο Ελληνικό και η οποία ξηλώθηκε το 1993, έδωσαν το δικό τους στίγμα στην ελληνική νεολαία μέσω του ραδιοφωνικού τους σταθμού και έφεραν στα αυτιά μας όλες τις μεγάλες ξένες επιτυχίες πολύ πριν οι δίσκοι βινυλίου εισαχθούν στην εγχώρια αγορά αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τόσα ραδιόφωνα όπως τώρα αλλά και αυτά που υπήρχαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έπαιζαν ξένη μουσική) μπαίνει ένα τραγούδι στην εκπομπή της Mary Turner από το Karasuli όπως έλεγε με αμερικάνικη προφορά το Κάτω Σούλι, και ακούω ένα solo κιθάρας και είπα μέσα μου «Δεν ξέρω τι είναι αυτό το πράγμα αλλά αυτή είναι η μουσική της ζωής μου».
Αυτό λοιπόν το solo το οποίο έμαθα αρκετά αργότερα ποιος το έπαιζε ήταν από το τραγούδι ‘Fool for the night’ των Rainbow και φυσικά κιθαρίστας ήταν ο Ritchie Blackmore. Εκείνο λοιπόν το βράδυ άλλαξε τα πάντα.
Το επόμενο μεταβατικό στάδιο ήταν οι φίλοι. Ο ένας πήρε κιθάρα, ο άλλος πήρε τύμπανα, και κάποιος έπρεπε να πάρει μπάσο. Ήδη άκουγα Iron Maiden ήταν ήρωας πολλών ο Steve Harris, οπότε αγόρασα ένα μπάσο και έτσι ξεκίνησαν όλα.
Φωτογραφία: Άκης Χρήστου
Rock Overdose: Έχεις κάνει κάποιες μουσικές σπουδές ή είσαι αυτοδίδακτος;
Τέρρυ Μαυρίδης: Έχω κάνει και μαθήματα αλλά έχω μελετήσει και πολύ μόνος μου από ένα σημείο και ύστερα. Θέλω να πω εδώ ότι το μεγαλύτερο μέρος της μελέτης μου το έκανα σε μεγάλη ηλικία. Όταν έχεις το internet πλέον –άλλος θεός πλέον εδώ και αρκετό καιρό- έχεις πρόσβαση σε πράγματα που εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έχεις, οπότε έκατσα μόνος μου και μελέτησα άλλους μπασίστες.
Οι μεγαλύτερες επιρροές μου είναι ο Jaco Pastorius (Σ.Σ Ο Jaco Pastorius ο οποίος δεν ζει πια ήταν Αμερικανός μπασίστας της Jazz, συνθέτης και παραγωγός) και ο Geddy Lee μπασίστας των Rush αλλά και πολλοί άλλοι. Όχι ότι έχω φτάσει στο επίπεδο αυτών αλλά μου έδωσαν κάτι.
Rock Overdose: Έχουν αυτές οι μουσικές σου επιρροές επηρεάσει το παίξιμό σου;
Τέρρυ Μαυρίδης: Εννοείται ! Από τον έναν θα πάρεις κάτι, από τον άλλον κάτι άλλο, αλλά οι επιρροές έρχονται και από τις μουσικές που ακούς. Δηλαδή στη πορεία από τα metal και τα Hard Rock έπαιξα πάρα πολύ διαφορετικά πράγματα. Ετερόκλιτες μουσικές, μπορεί να ήταν Δημοτικά, Λαϊκά, Ποντιακά, Funk, Soul, ηλεκτρονική μουσική, πολλά. Γιατί; Γιατί από όλα αυτά κάτι κερδίζεις, αλλάζεις τη κοσμοθεωρία σου πάνω στο όργανο, πάνω στη μουσική, και πάντα ανοιχτά αυτιά στο τι παίζει ο ντράμερ.
Το καλύτερο σχολείο για έναν μπασίστα είναι ένας καλός ντράμερ. Θα σου κάνει το παίξιμο πιο στακάτο, στα στο κάνει πιο Funky, θα στο κάνει πιο crispy, θα σου δώσει να καταλάβεις πως και εσύ πρέπει να διαχειριστείς τις δυναμικές πάνω στο παίξιμο, δεν είναι απλώς γκουμπου γκουμπου γκουμπου, έχει Πάνω έχει Κάτω και όλα αυτά σε φτιάχνουν μουσικά. ‘Όλα αυτά λοιπόν ήταν και είναι επιρροές για εμένα.
Από όπου πέρασα, με όποιους έπαιξα, κάτι πήρα. Για εμένα αυτό είναι το μεγαλύτερο σχολείο, να μη μείνεις σε ένα είδος. Όταν παίζεις ένα μουσικό όργανο είναι καλό να διευρύνεις τους ορίζοντές σου.
Για να γυρίσω στην ερώτησή σου για τους πιο αγαπημένους μου μπασίστες, αυτοί οι δύο που σου ανέφερα πιο πάνω, ο Pastorius και ο Lee είναι Top of the Top. Το σύγχρονο μπάσο όπως το ξέρουμε ο Jaco Pastorius το έθεσε. Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλοι παιχταράδες μπασίστες που λογικά τον ξεπέρασαν σε κάποια πράγματα κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά αυτός μας έθεσε το πλαίσιο.
Επίσης ο Geddy Lee των Rush για τους οποίους έχω τεράστια λατρεία, τον έχει τον Pastorius ως επιρροή του. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως και οι δύο παίζουν με Fender Jazz Bass. Ο ένας με κλασικό μπάσο και ο άλλος με άταστο μπάσο, και μάλιστα έχω και ένα μπάσο Fender Geddy Lee signature γιατί τη πετροβολιά τη τρως ολόκληρη (γέλια).
Rock Overdose: Οπότε λογικά εσύ Τέρρυ είσαι Fenderάκιας.
Τέρρυ Μαυρίδης: Ναι ! Ναι ! Όχι απλά Fenderάκιας, είμαι Jazz Bass Fenderάκιας. Θέλω να σου πω πως είχα πάρει και Precision αλλά και πολλά άλλα μπάσα. Έχουν περάσει μπάσα και μπάσα από τα χέρια μου. Τελικά κατέληξα πως μόνο με Fender Jazz bass μπορώ να παίξω και ότι και να πιάσω στα χέρια μου θα προσπαθήσω να το κάνω να ακουστεί σαν Jazz Bass, τέλος (γέλια).
Rock Overdose: Μεγάλωσες σε μουσική γειτονιά ή όχι; Είχες κάποιους γείτονες φίλους οι οποίοι και αυτοί ασχολήθηκαν με τη μουσική και συγκροτήματα;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ναι σίγουρα. Στην αρχή εδώ στο Φάληρο. Όπως σου είπα και πριν, είχα φίλους που ο ένας πήρε κιθάρα ο άλλος τύμπανα, και στο γυμνάσιο κάναμε το πρώτο μας γκρουπ παίζοντας Heavy Metal. Τι να σου πω… με κασετόφωνα για ενισχυτές και δεν συμμαζεύεται. Δικά μας τραγούδια όμως. Original stuff. Μεγάλες επιτυχίες !!! (γέλια).
Στις αρχές του Λυκείου όμως εγώ παρόλο που είμαι Φαληριώτης πήγαινα Λύκειο στο Καλαμάκι, ξενιτευόμουν, και μετά στο Άνω Καλαμάκι στο Τεχνικό Λύκειο. Εκεί λοιπόν ένας πολύ καλός φίλος και κιθαρίστας όπου παίζαμε μαζί σε ένα από τα πρώτα μας γκρουπ, πως τα έφερε η τύχη έτσι και γνωρίστηκε με τον Νίκο τον Παπακώστα των Vice Human που ήδη είχαν κυκλοφορήσει δυο δίσκους.
Έρχεται λοιπόν ο φίλος και κουμπάρος μου ο Γιώργος Κουρτίδης και μου λέει «Είμαι στους Vice Human και θα έρθεις και εσύ να παίξεις μπάσο». Εγώ τότε ήμουν 16 στα 17. Μπορεί να μην ήμουν καν 17 χρονών. Η αντίδρασή μου στον φίλο μου ήταν ένα φάσκελο. «Άσε μας ρε Γιώργο τώρα. Εμάς θα πάρουν;» Και όμως έτσι έγινε. Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά στα βαθιά.
Rock Overdose: Τέλη της δεκαετίας του ’80 πρώτη σου γνωριμία με τη δισκογραφία. Συγκρότημα Sub Rosa όπου μετονομαστήκατε σε Νοκ Αουτ. Πως γνωριστήκατε και τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή.
Τέρρυ Μαυρίδης: Είπες πριν για τις παρέες. Καταρχάς εδώ στο Φάληρο ήταν η έδρα των Douglas. Πιο πάνω από εμάς είναι η Νέα Σμύρνη. Η πλατεία της. Εκεί γνωρίστηκα με τον Γιάννη τον Σαλίχο. Ξέρεις.. όλοι γείτονες, παρεάκια, έτσι πήγαινε η δουλειά. Ο ένας έφερνε τον άλλον. Πιτσιρικάδες, ψαχνόμασταν, γνώριζε ο ένας τον άλλον. Αυτός έχει γκρουπ, και εγώ έχω γκρουπ, και γίνονταν αυτή η μέθεξη.
Γνωριστήκαμε λοιπόν με τον Γιάννη σε αυτά τα παρεάκια με έδρα τον Γαλαξία τη πάλαι ποτέ ιστορική καφετέρια της Νέας Σμύρνης. Κάθε Κυριακή μεσημέρι ήταν όλοι εκεί. ΟΛΟΙ όμως. Όλη η μουσική σκηνή των νοτίων προαστίων ήταν εκεί. Από το Φάληρο, από τη Νέα Σμύρνη, από τη Καλλιθέα, όλοι.
Ο Γιάννης είχε έναν εξαιρετικό μπασίστα τον Βαγγέλη τον Κολλύρη, ο οποίος όμως για κάποιο λόγο έφυγε από τη μπάντα. Ο Γιάννης έψαχνε όπως καταλαβαίνεις μπασίστα στους Sub Rosa οπότε το ένα έφερε το άλλο και πήγα εγώ. Αλλάξαμε τραγουδιστή, ήρθε ο Χρήστος ο Γιατρουδάκης, αλλάξαμε το όνομα του συγκροτήματος σε Νοκ Άουτ, τότε έγινε και η αλλαγή από τον αγγλικό στίχο στον ελληνικό, και μοιραία ήρθε το συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρία BMG.
Rock Overdose: Αυτό το συμβόλαιο το κανονίσατε εσείς ως μπάντα ή βοήθησε κάποιος άλλος;
Τέρρυ Μαυρίδης: Δεν θυμάμαι ακριβώς όλη τη διαδικασία, είχαμε δώσει ένα demo… πραγματικά δεν θυμάμαι γιατί έχουν περάσει και δεκαετίες από τότε, πρέπει να είχε και κάποια εμπλοκή ο Αλέξανδρος ο Ριχάρδος (Σ.Σ Ραδιοφωνικός παραγωγός,DJ,συνεργάτης σε μουσικά περιοδικά, στέλεχος σε δισκογραφικές εταιρίες, ιδιοκτήτης του rockmachine.gr),δυστυχώς δεν το θυμάμαι αυτό το πώς έφτασε στον Μίλτο τον Καρατζά (Σ.Σ ο άνθρωπος του οποίου το όνομα είναι συνώνυμο με την ελληνική δισκογραφία).
Rock Overdose: Εσείς με ελληνόφωνο στίχο, οι Douglas και οι Raw Silk του φίλου Κώστα Κυριακίδη με αγγλικό στίχο ήσασταν τρία γκρουπ τα οποία παίξατε αμερικάνικο μελωδικό Hard Rock.
Τέρρυ Μαυρίδης: Ήταν όμως και οι Magna Carta του ντράμερ φίλου μου Mark Cross, με τον Παναγιώτη τον Λάλλη στη κιθάρα, με την επιτυχία το τραγούδι τους ‘Διαμαρτύρομαι’.
Εκείνη την εποχή υπήρξε μια παραγωγή συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν δίσκους. Οι Magna Carta ήταν πιο progressive από εμάς τους υπόλοιπους. Εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ.
Rock Overdose: Παρόλο που ο δίσκος σας “Νοκ Αουτ” είχε ένα απολύτως θετικό feedback από την αγορά και το τραγούδι σας ‘Ψέμα στο ψέμα’ ακούγονταν κατά κόρον από τα κανάλια, εσείς εντελώς ξαφνικά χαθήκατε από το προσκήνιο. Γιατί συνέβη αυτό;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ε… τα γνωστά των γκρουπ. Ο ένας ήθελε έτσι, ο άλλος αλλιώς… οπότε μοιραία… καταλαβαίνεις πως γίνονται αυτά. Θέλω να πω όμως πως εκείνη την εποχή το να βγάλεις δίσκο ‘αμερικανιά’ εντελώς με ελληνικό στίχο ήταν μπροστά από την εποχή του. Δεν υπήρχε μεγάλο ακροατήριο, δεν υπήρχε μεγάλο κοινό για να υποστηριχθεί το όλο εγχείρημα.
Λίγο αργότερα, μισή δεκαετία μετά άλλαξε το κλίμα, ήταν διαφορετικό. Τότε όμως αυτό που παίζαμε εμείς ήταν για τους μεταλάδες «Έλα τώρα, μας κάνουν πλάκα αυτοί» και για τους άλλους που δεν ήταν μεταλάδες ήταν «Τι είναι πάλι αυτό; Εξωγήινο».
Rock Overdose: Τελικά τι ήταν οι Νοκ Άουτ; Pop, Rock, Hard Rock, Fm rock, AOR;
Τέρρυ Μαυρίδης: Εγώ AOR τους θεωρώ. Όλοι γουστάραμε τους Toto και τις αμερικάνικες ποζεριές, Journey εννοείται, ο Γιάννης έμοιαζε και πολύ με τον Neal Schon στη φάτσα (γέλια).
Rock Overdose: Γνωριμία με τον κιθαρίστα Μάνο Μανουσέλη και τον ντράμερ Mark Cross στις αρχές των 90ς. Δημιουργία του συγκροτήματος Bad Habit. Ποια είναι η ιστορία πίσω από όλο αυτό;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ω !!! Μεγάλο κεφάλαιο ! Η γνωριμία έγινε μέσα από το μεγάλο παρεάκι που σου έλεγα πριν. Ήξερα τον Μάνο, τον Βαγγέλη τον Πετράκη που έπαιζε πλήκτρα… το μεγάλο παρεάκι το οποίο επεκτείνονταν, ξέφευγε από τα σύνορα της Νέας Σμύρνης. Με τα παιδιά γνωριζόμασταν χρόνια. Βγαίναμε, πίναμε… οπότε κάποια στιγμή χρειάζονταν έναν μπασίστα… υπήρχε το γκρουπ, είχαν και έναν Αμερικάνο τραγουδιστή τον Vance Reese, και κάποια στιγμή ήθελαν έναν μπασίστα. Πάντα κάποιος θέλει έναν μπασίστα σε αυτή την ιστορία (γέλια).
Ξεκίνησε λοιπόν το γκρουπ το οποίο… να το πω και αυτό AOR; Ήταν σε στιλ Dan Reed Network εάν τους θυμάσαι. Τέτοιο πράγμα, ‘αμερικανιά’ πάντα, προς το εμπορικό, δεν θα το έλεγα όμως ποζεριά, αλλά προς AOR. Κάποια σημεία ήταν πιο heavy πάντως.
Κάναμε λοιπόν τη μπάντα, παίξαμε κάποια gigs και μάλιστα παίξαμε support στους Ramones στο Rodon και τότε ήρθε στη ζωή μας το sessionιλίκι !!!
Μια μέρα λοιπόν ο Mark έρχεται και μας λέει «Παιδιά η Σοφία η Αρβανίτη θέλει μια μπάντα για τη καλοκαιρινή της περιοδεία»
Rock Overdose: Από πού το έμαθε ο Mark;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ο Mark έπαιζε με τον Μιχάλη τον Ρακιντζή από την εποχή των Scraptown. Είχε περάσει ως ντράμερ από εκεί. Είναι πολύ extended αυτό το μουσικό παρεάκι που λέγαμε πριν. Ξαφνικά όλοι με όλους. Ο Mark είχε παίξει και με τη Σοφία την Αρβανίτη στο παρελθόν στο ABC , οπότε ήρθε και μας ανακοίνωσε πως η τραγουδίστρια ψάχνει μια μπάντα για τη περιοδεία της.
«Οκ αυτό είναι το play list, αυτοί είναι οι τόνοι, πάρτε τους και βγάλτε τους». Ξεκινήσαμε τις πρόβες με τη Σοφία – θα παίζαμε τη Πάτρα- και δυο μέρες πριν τη συναυλία εμφανίζεται ο Μιχάλης ο Ρακιντζής στο studio και μας λέει «παιδιά έχω και εγώ κάτι κομμάτια»… και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Φωτογραφία: Αναστασία Παπαδάκη
Rock Overdose: Πως αρχίσατε πια επίσημα με τον Μιχάλη τον Ρακιντζή; Ήταν ένα Rock ‘n’ Roll dream όλο αυτό; Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Τέρρυ Μαυρίδης: Εάν θυμάμαι καλά η συναυλία της Πάτρας ήταν Σάββατο –δεν ξέρω εάν τη θυμάσαι, είχε γίνει της κακομοίρας-και δυο μέρες μετά, δηλαδή τη Δευτέρα ήμασταν σε όλα τα πρωινάδικα γιατί είχε χαλάσει ένα φορτηγό με μουσικό εξοπλισμό για τη συναυλία με αποτέλεσμα η έναρξη να καθυστερήσει δυο ώρες, και είχε γίνει της κακομοίρας.
Πήγαν οι θεατές να κάψουν το γήπεδο λόγω της καθυστέρησης η οποία όμως δεν ήταν υπαιτιότητα δική μας. Τέλος πάντων το διαχειριστήκαμε το θέμα, παίξαμε, η συναυλία πήγε πολύ καλά, απλά ήταν επεισοδιακή.
Το βράδυ εκείνης της Δευτέρας χτυπάει το τηλέφωνό μου και ακούω μια φωνή να μου λέει «Γεια. Τον Τέρρυ θα ήθελα». «Ο ίδιος» απάντησα. «Έλα ρε» μου λέει. «Τι κάνεις;», «Ποιος είναι;» ρωτάω. Μου λέει «Ο Μιχάλης». «Ποιος Μιχάλης;» τον ρώτησα. «Ο Μιχάλης που ‘τα σπάγαμε’ προχθές. Τι θα κάνουμε σήμερα το βράδυ;» «Δεν έχουμε κανονίσει τίποτα» του απάντησα. «Ωραία πάμε να πιούμε κανένα ποτό» μου είπε.
Μαζεύτηκε όλη η παρέα και αυτό ήταν ! Κάθε βράδυ ήταν ένα ατελείωτο rock ΄n roll party, ατελείωτο όμως. Γυρνούσαμε όλη τη παραλιακή. Ξεκινούσαμε και πηγαίναμε. Ο Μιχάλης έμενε παλιά στην Αθήνα αλλά κατέβηκε και αυτός εδώ στα νότια. Ταίριαξαν τα χνώτα μας.
Πώς να στο πω. Όλο αυτό έγινε μπάντα χωρίς να υπάρξει παραπάνω κουβέντα. Απλά ήταν μια παρέα που περνούσε καλά. Πάρα πολύ καλά.
Rock Overdose: Καλοκαίρι, περιοδεία ο Μιχάλης Ρακιντζής, εσείς ως μπάντα του και ο τεράστιος Ian Gillan. Καταρχάς πες μου τι τύπος είναι ο Gillan και κατά δεύτερον πως βίωσες εσύ εκείνη τη χρονική περίοδο;
Τέρρυ Μαυρίδης: Πάμε λοιπόν. Ξεκινήσαμε τη περιοδεία με τον Μιχάλη και πραγματικά ζούσαμε το απόλυτο όνειρο μας. Πηγαίναμε και ‘τα σπάγαμε’ δεξιά αριστερά, σε ξενοδοχεία σε μπαρ, δηλαδή ότι βλέπεις στην Αμερική σε περιοδείες συγκροτημάτων, σε μια ελληνική μικρογραφία, και δεν το κάναμε για να το κάνουμε αλλά γιατί μας έβγαινε αυτό το πράγμα, δηλαδή «Πάμε να κάνουμε τη πλάκα μας» Δεν πηγαίναμε να πουλήσουμε μούρη. Πηγαίναμε να κάνουμε τη πλάκα μας.
Ο Μιχάλης μια μέρα μας λέει τη είδηση «Παιδιά θα έρθει ο Ian Gillan». Είχαν ήδη γράψει τρία τραγούδια μαζί.
Μάλιστα…. Είχαμε προβάρει τραγούδια με τον Μιχάλη, και αποφασίσαμε να του παίξουμε του Gillan το ‘Black Night’, το ‘Smoke on the Water’, το ‘When a blind Man cries’, το ‘Woman from Tokyo’ και δε θυμάμαι και τι άλλο.
Τα συγκεκριμένα τραγούδια τα είχαμε παίξει στη ζωή μας πάμπολλες φορές.
Έρχεται η μέρα όπου θα έρχονταν ο Ian Gillan στο studio στη Κυψέλη για να κάνουμε πρόβα. Περιττό να σου πως ήμασταν στη τσίτα. Τρέμαμε.
Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μέσα ο Gillan και πρέπει να ακούστηκε ένα ομαδικό πρρρρρρρρρρρ από τους πισινούς μας (γέλια).
Δηλαδή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο άνθρωπος που έχει τραγουδήσει το ‘Smoke on the Water’ το οποίο το έχεις παίξει με όλους τους τραγουδιστές που έχεις συνεργαστεί στη ζωή σου σε Hard Rock - Heavy Metal συγκροτήματα.
Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα Αυτός.
Χαιρετηθήκαμε και αρχίζουμε να παίζουμε το ‘Black Night’, και το παίζουμε σκ@τά ! Το παίξαμε χάλια λόγω άγχους, δεν το πιστεύαμε, έτρεμαν τα γόνατά μας.
Κάνουμε φινάλε. Γυρίζει στο τελείως χαλαρό, χαμογελαστός και μας λέει «Παιδιά θέλετε να το πάμε άλλη μια;». Αυτό ήταν, ξαφνικά άκουσες ένα ουφφφφ. Διαλύθηκε το σύννεφο. Και παίξαμε και γουστάραμε και μετά άρχισε ένα rock party αυτή τη φορά με τον Gillan, με μπύρες με ξενύχτι… φανταστικός τύπος. Ένας φανταστικός χαλαρός τύπος ο οποίος είχε έρθει με τη γυναίκα του τη Bron, μια εξαιρετική κυρία η οποία δυστυχώς πέθανε πέρσι, και τη κόρη του.
Οπότε προβάραμε για ένα διάστημα και μετά παίξαμε τρείς συναυλίες μαζί του. Μια στη Θεσσαλονίκη, μια στη Πάτρα και μια στην Αθήνα στο γήπεδο της Λεωφόρου.
Michalis Rakintzis band- Ian Gillan
Rock Overdose: Τέρρυ έχεις να μου πεις κάτι για τον Ian Gillan το οποίο συνέβη στη περιοδεία σας και δεν έχει ειπωθεί ποτέ μέχρι τώρα ή έστω μια ιστορία με αυτόν;
Τέρρυ Μαυρίδης: Δεν ξέρω εάν έχει ειπωθεί η παρακάτω ιστορία αλλά οκ θα στη πω. Φεύγουμε από Θεσσαλονίκη, πάμε να παίξουμε στη Πάτρα και κάνουμε μια στάση με το πούλμαν στα Τέμπη. Κατεβήκαμε να ξεμουδιάσουμε, περάσαμε από τη γέφυρα και πήγαμε απέναντι στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.
Βλέπουμε τον Gillan να μπαίνει μέσα στο ποτάμι –τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη εάν θυμάμαι καλά- ελάχιστο νερό μέσα, χαιρετάει τον κόσμο στη γέφυρα, και ξαφνικά γυρίζει, κατεβάζει τη βερμούδα του και τους δείχνει τα οπίσθιά του και έχουμε μείνει εμείς κάγκελο «What !?!?!? Τι κάνει αυτός εκεί;» (γέλια). Έκανε το διαβόητο mooning που κάνουν οι Αγγλοσάξονες.
Ένα άλλο αστείο γεγονός – λογικά το έχει πει και ο Μιχάλης (Ρακιντζής)- έγινε στη Θεσσαλονίκη πριν τη συναυλία με τον Gillan.
Ήμασταν για soundcheck στη Τούμπα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ όταν ξαφνικά μπαίνει ένας τύπος ωρυόμενος ο οποίος φώναζε «Που είναι ο Γκίλας;» «Που είναι αυτός ο Γκίλας που κολλάει τις αφίσες του πάνω από του Βοσκόπουλου;». Εμείς είχαμε λιποθυμήσει από τα γέλια.
Rock Overdose: Το 1992 ο Μιχάλης Ρακιντζής κυκλοφόρησε τον δίσκο “Έτσι Μ’Αρέσει” που πολλοί οπαδοί της metal μουσικής τον εκτιμούν ιδιαίτερα. Εσείς σαν μπάντα συμμετείχατε στις ηχογραφήσεις;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ναι. Όλοι μας, άλλος πιο πολύ και άλλος πιο λίγο. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Sierra studios. Όλα τα τραγούδια ήταν συνθέσεις του Μιχάλη.
Πάντως να πω και κάτι ακόμη, το κεφάλαιο Ρακιντζής ουσιαστικά δεν έκλεισε ποτέ. Έχει κενά αλλά και επανασυνδέσεις.
Rock Overdose: Συζητιόταν εκείνα τα χρόνια με τις εμφανίσεις σας σε πρωινάδικα αλλά και στις συναυλίες σας ότι εσύ ήσουν το ομορφόπαιδο της μπάντας που τρελαίνονταν τα κορίτσια μαζί σου.
Τέρρυ Μαυρίδης: Αρχαία ιστορία. Του προηγούμενου αιώνα. Εντάξει… εννοείται ότι τα είχαμε και αυτά. Συγνώμη που το λέω έτσι αλλά Ναι. Ήταν και αυτό μέσα στο πρόγραμμα.
Rock Overdose: To 2002 πήγατε στη Eurovision με τον Μιχάλη με το τραγούδι S.A.G.A.P.O. Θυμάμαι πως είχατε φάει ένα αρκετά καλό κράξιμο εδώ στην Ελλάδα. Πως το αντιμετωπίσατε και μπορείς να μας πεις κάποια παραλειπόμενα από τη συμμετοχή σας στη διοργάνωση; Οι ξένοι διοργανωτές αλλά και οι fans της Eurovision πως σας αντιμετώπισαν κατά τη διαμονή σας στην Εσθονία;
Τέρρυ Μαυρίδης: Εάν εξαιρέσεις του Σουηδούς ,τονίζω ΤΟΥΣ Σουηδούς- μιλάω για τα μέλη της Σουηδικής αποστολής τα οποία δεν αντάλλαξαν ούτε κουβέντα μαζί μας, μάλιστα τους είχαμε στο απέναντι καμαρίνι-με όλους τους άλλους ήταν εξαιρετικά.
Μάλιστα μας έβρισε ένας τύπος στη κεντρική πλατεία του Ταλίν την ώρα που δίναμε συνέντευξη στην ΕΡΤ. Εμείς νομίσαμε πως είναι μεθυσμένος. Ήταν ένας Σουηδός Eurofan «F@ck you Greece, f@ck you Greece, Sweden Sweden !»
Μετά μάθαμε από τη Σουηδική κρατική τηλεόραση, ότι η Σουηδική εκπροσώπηση κατηγορήθηκε από κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές εδώ στην Ελλάδα ότι η μουσική στο Σουηδικό τραγούδι ήταν κλεμμένη από ‘Τα παιδιά του Πειραιά’.
Εδώ στην Ελλάδα το έβγαλαν κάτι κουτσομπολίστικες εκπομπές -μη πω τώρα, κάτι ηλίθιοι σε εισαγωγικά «συνάδελφοι» δημοσιογράφοι - αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Στη Σουηδία όμως ΚΑΙ πέρασε ΚΑΙ ακούμπησε. Το θεώρησαν προσβολή. Εμείς σαν συγκρότημα όμως δεν είχαμε καμία σχέση με τις μπουρδολογίες που ειπώθηκαν στην Ελλάδα. Μάλιστα δεν ξέραμε καν το τι είχε συμβεί.
Είχαμε την απορία γιατί οι Σουηδοί με εμάς δεν είχαν ούτε καλημέρα. Γιατί μας έβριζαν στον δρόμο.
Όταν τελείωσε ο διαγωνισμός η επικεφαλής της Σουηδικής αποστολής πήγε στην Ελληνίδα counterparties και της είπε «Το ξέρουμε ότι δεν το κάνατε εσείς». Τι δεν κάναμε εμείς; Αυτό. Τότε το μάθαμε.
Στο live στη Eurovision είχε γίνει το διαβόητο με τον Μιχάλη που ενώ παίζαμε ζωντανά πέταξε το ακουστικό του εάν θυμάσαι. Να ξέρεις κάτι Παύλο, όπου και να γίνεται και σε όποια χώρα η Eurovision, η παραγωγή είναι Σουηδική εταιρία. Κάνει το production, τον ήχο.
Δεν πέταξε το ακουστικό του μόνο ο Μιχάλης. Όλοι το πετάξαμε.
Πρόσεξε… υπάρχει μια κονσόλα που είναι digital, full automated. Κάνω μια μίξη, πατάω ένα κουμπί και την έχω σε μια μνήμη. Ότι έπαιξες στη μίξη αυτό θα ακούσεις και επάνω στη σκηνή στο ζωντανό.
Έλα όμως που εκείνο το βράδυ επάνω στη σκηνή ακούγαμε αλλ’αντ’άλλων. Εγώ δεν άκουγα τη δική μου φωνή. Άκουγα το Μιχάλη; Του παραδίπλα; Πάντως όχι τη δική μου. Δεν ξέρω τη σκ@τά έγινε αλλά ήταν μια κόλαση του Δάντη !
Rock Overdose: Πάντως η παρουσίαση σας ήταν αξιοπρεπής.
Τέρρυ Μαυρίδης: Όχι δεν ήταν αξιοπρεπής. Κοίτα…. Επάνω στη σκηνή είναι τρία λεπτά αδρεναλίνης. Απλά κάνεις αυτό που είσαι προγραμματισμένος να κάνεις. Το έχεις προβάρει πεντακόσιες φορές. Δεν έχεις συναίσθηση του τι γίνεται δίπλα σου γιατί είσαι επικεντρωμένος στο στόχο σου. Όλο αυτό τρέχει. Τέλος.
Μας άκουσα όμως την επόμενη ημέρα στο αεροδρόμιο και είπα γουαααααουουου (γέλια).
Οπότε δεν πέταξε μόνο ο Μιχάλης το ακουστικό του. Όλοι το πετάξαμε μπας και ακούσουμε απ’ έξω.
Την επόμενη χρονιά έβλεπα τον διαγωνισμό. Βλέπω τη Βρετανική συμμετοχή. Η Βρετανία ήρθε τελευταία. Είχαν μια κοπέλα τραγουδίστρια και κάποια στιγμή η κάμερα της κάνει ένα κοντινό και βλέπω ένα βλέμμα προς το αυτί της και έναν απόλυτο πανικό στο πρόσωπό της και είπα «Αυτό το’ χω ζήσει» (γέλια). Μετά η κοπέλα βγήκε και είπε «Παιδιά δεν άκουγα».
Οκ, αυτή ήταν η ιστορία της Eurovision, μια υπέροχη εμπειρία.
Rock Overdose: Ποιος είχε την ιδέα να βγείτε στη σκηνή με μαύρα ας πούμε ρομποτικά ρούχα;
Τέρρυ Μαυρίδης: Ρε συ θέλαμε κάτι πιο φουτουριστικό, από τις ταινίες που βλέπαμε. Πάντως άμα θέλει να παρεξηγήσει ο άλλος… ok. No hard feelings. Και η Ρουσλάνα πήγε μετά από κάτι χρόνια με κάτι τσεκούρια και πήρε το πρώτο βραβείο. Τώρα τι να λέμε.
Η Eurovision είναι αυτό το πράγμα. Ένα μουσικό πανηγύρι. Δεν θα το πω πανηγυράκι. Όλοι ψάχνουν ένα concept. Εμείς που έχουμε φάει πετροβολιά με Star Wars και με όλα αυτά πήγαμε προς τα εκεί στιλιστικά. That’s it and That’s all.
Rock Overdose: Όπως και να’ χει πάντως το τραγούδι ακόμη παίζεται σε clubs και απ’ ότι ξέρω στις συναυλίες του Ρακιντζή στις μέρες μας είναι από τα αγαπημένα του κοινού. Λογικά αυτό είναι μια δικαίωση για εσάς.
Τέρρυ Μαυρίδης: Θα σου απαντήσω ως ένας μουσικός που έπαιζα με τον Μιχάλη από τον προηγούμενο αιώνα μέχρι και πριν λίγα χρόνια (2017 τελευταίο reunion).
Το γκραν σουξέ στις συναυλίες πάντα είναι το τραγούδι ‘Δικός σου για Πάντα’. Ε… το S.A.G.A.P.O έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο σουξέ. Αυτή είναι η μαγκιά. Το κάθε τραγούδι κρίνεται στον χρόνο και αυτό κρίθηκε… και μπράβο του.
Rock Overdose: Προς τα τέλη της δεκαετίας του 90 απομακρύνθηκες από τη Pop Rock κουλτούρα και αποφάσισες να ασχοληθείς με άλλα είδη μουσικής. Πες μου κάποια πράγματα για αυτή τη μουσική στροφή σου.
Τέρρυ Μαυρίδης: Ναι. Έκανα εντός εισαγωγικών «Το αγροτικό μου» με Τα Παιδιά από τη Πάτρα τους οποίους τους θεωρώ ένα τεράστιο, απίστευτο μουσικό σχολείο. Πάρα πολλές συναυλίες, πάρα πολλά πανηγύρια, έφαγα μερικές από τις καλύτερες ψητές γουρουνοπούλες, αλλά κυρίως Παύλο το μεγαλύτερο μουσικό σχολείο.
Ήταν επιλογή. Έλεγα «Ρε συ πως είναι να παίξεις μια συρτορούμπα;» Πως είναι να παίξεις 5αρια (5/8) , πως είναι να παίξεις 7αρια (7/8), πως είναι να παίξεις 9αρια (9/8); Και δεν ήταν μόνο αυτά αλλά και Δημοτικά, Ποντιακά, ότι μπορείς να φανταστείς.
Επειδή ο Χρήστος ο Παπαδόπουλος από τα Παιδιά από τη Πάτρα είναι καραμουσίκαρος, ξεκινούσαμε παίζοντας Chick Corea, Al Di Meola, και ξαφνικά μπορεί να παίζαμε Deep Purple, και ξαφνικά μπορεί να παίζαμε Pink Floyd, και ξαφνικά μπορεί να παίζαμε το ‘Hocus Pocus’ των Focus και όλα αυτά τα έπαιζε ο Χρήστος με το μπουζούκι. Περιττό να σου πω πως είχε πολύ ‘ σκάψιμο ‘.
Έχω να σου πω πως με Τα Παιδιά από τη Πάτρα έχω κοιμηθεί επάνω στη σκηνή παίζοντας. Πως έγινε αυτό; Ήμασταν στην Ελβετία, παίζαμε στη Ζυρίχη, ταξιδεύαμε όλο το πρωί, φτάσαμε εκεί, μας πήγαν βόλτες, μας πήγαν για φαγητό, πήγαμε για sound check, στις 11 το βράδυ αρχίσαμε να παίζουμε και στις 5 παρά 20 το πρωί μας έφεραν καρέκλες για να κάτσουμε- τόσες ώρες όρθιοι επάνω στη σκηνή συν ότι πηγαίναμε για εικοσιτετράωρο άυπνοι- και μόλις έκατσα στη καρέκλα παίζοντας με πήρε ο ύπνος, και ακούω τον Χρήστο να μου φωνάζει «Εεεεεεεεεε» (γέλια).
Αυτό κράτησε αρκετά χρόνια, το μπες και βγες στο συγκρότημα γιατί Τα Παιδιά από τη Πάτρα είναι μια μουσική κολεκτίβα.
Φωτογραφία: Αφροδίτη Ζαγγανά
Rock Overdose: Επιστροφή στις Rock ρίζες σου και δημιουργία των Motive αλλά και των Ρίζα Χ. Πες μου κάποια πράγματα παραπάνω για αυτά τα δύο σου συγκροτήματα. Παίζεις ακόμη με αυτούς, και τι είδος μουσικής παίζετε;
Τέρρυ Μαυρίδης: Κοίτα… οι Motive δεν είναι Rock. Είναι φίλοι από το Noiz.gr –είμαι και modulator στο Noiz.gr- είναι μια μουσική κοινότητα που εκεί μέσα έχουμε κάνει παρέες, συγκροτήματα, έχουμε παίξει ο ένας σε projects του άλλου. Ως επί τω πλείστον μουσική Funk και Soul.
Για εμένα ως μπασίστα όσο περνούν τα χρόνια αυτές τις μουσικές συμπαθώ, έχουν άλλο groove, άλλο feel. Και το Rock βέβαια έχει το ενδιαφέρον του.
Οι Ρίζα Χ είναι ένας φίλος της παρέας από το Noiz.gr –μεγάλος σε ηλικία- που γράψαμε τον πρώτο του δίσκο και τώρα ετοιμαζόμαστε να γράψουμε και ένα δεύτερο.
Rock Overdose: Το σκέφτεσαι Τέρρυ κάποια στιγμή να φτιάξεις μια μπάντα και να παίξετε εκείνες τις Rock μουσικές που παίζατε ως πιο νέοι;
Τέρρυ Μαυρίδης: Παύλο θα σου πω το όνειρο της ζωής μου. Θα ήθελα να έχω μια tribute band που να παίζει TOTO. Λατρεύω τους TOTO.
Να σου πω γιατί; Καταρχάς έχει περάσει από αυτούς ένας από τους λατρεμένους μου ντράμερ ever ο μακαρίτης ο Jeff Porcaro. Το shuffle του είναι το shuffle του Θεού. Έχουν παίξει τα πάντα. Τι θέλεις; Κάτι πιο progressive; Κάτι πιο μελωδικό; Κάτι πιο “γκάζι”; Θέλεις τούτια; Πολλά τούτια να σπάσεις τα δάχτυλά σου; Έχουν και τέτοια. Τα έχουν όλα μέσα στη τεράστια δισκογραφία τους, αλλά άντε βρες δυο πληκτράδες για να τα παίξεις !
Αλλά έχω μεγαλώσει πια, έχω δυο παιδιά, ο ελεύθερος χρόνος είναι ανύπαρκτος, οπότε τώρα πια εάν προλάβω να πάω να γράψω κανένα μπάσο για κανέναν φίλο, και έτσι πάει η δουλειά. Ελεύθερο χρόνο για συγκρότημα δυστυχώς δεν έχω.
Rock Overdose: Επαγγελματικά με τι ασχολείσαι Τέρρυ;
Τέρρυ Μαυρίδης: Είμαι δημοσιογράφος από την εποχή που έπαιζα με τον Μιχάλη τον Ρακιντζή ακόμη, χρόνια και ζαμάνια, σε οικονομικό μέσο και όσο οξύμωρο και να ακουστεί και σε τηλεοπτικό μέσο που μου έχει μείνει από τον προηγούμενο αιώνα πριν το 2000.
Rock Overdose: Τέρρυ κάπου εδώ τελείωσαν οι ερωτήσεις μου. Θέλεις να πεις κάτι για τους αναγνώστες του Rock Overdose αλλά και για όλους όσους διαβάσουν αυτή εδώ στη συνέντευξη;
Τέρρυ Μαυρίδης: Μείνετε μακριά από τα ναρκωτικά και να φοράτε ζώνες ασφαλείας (γέλια). Λοιπόν σοβαρά τώρα θέλω να πω πως είμαι λίγο ανήσυχος για τα μέλλον της μουσικής. Η μουσική δεν έχει καμία σχέση με το πώς ήταν όταν τη γνωρίσαμε εμείς, πάει κάπου αλλού, και πραγματικά με ανησυχεί ποιο είναι αυτό το «αλλού».
Ελπίζω να βγουν νέα παιδιά -να το κάνουν βέβαια με τον δικό τους τρόπο, με τα μέσα της σημερινής εποχής-αλλά θέλω να ελπίζω πως η μουσική όπως τη μάθαμε δηλαδή με τη κλασική της αξία – να πάρω ένα όργανο -δεν θα χαθεί, δεν θα γίνουν όλα του σκοτωμού ψηφιακά.
Δεν θέλω να πιστεύω πως θα χαθεί ο άνθρωπος από τη μουσική. Ο μουσικός άνθρωπος, όχι ο παραγωγός άνθρωπος.
Rock Overdose: Τέρρυ σε ευχαριστώ πολύ για αυτή εδώ τη συνέντευξη
Τέρρυ Μαυρίδης: Εγώ σε ευχαριστώ Παύλο. Εις το επανιδείν.
Για το Rock Overdose
Συνέντευξη; Παύλος Γιαννακόπουλος
Φωτογραφία εξωφύλλου: Αφροδίτη Ζαγγανά
Comments
