Οι Metallica είναι (και θα είναι) μια από τις κορυφαίες μπάντες στην ιστορία της μουσικής, όχι μόνο για τα γνωστά αριστουργήματα που έχουν κατά καιρούς συνθέσεις, αλλά για όλη την δισκογραφική τους πορεία που με τα πάνω και τα κάτω της υπήρξε σταθερή αλλά και πλουραλιστική συνάμα με album που περιέχουν διαμάντια τα οποία υποτιμήθηκαν μόνο συγκριτικά με το ίδιο το συγκρότημα. Δίσκοι όπως το “Lulu”, το “Load” και το “St. Anger” παρά το γεγονός ότι είναι υποδεέστεροι με το ”Master Of Puppets” -λες και κάθε μέρα βγαίνει δίσκος που έστω να τον αγγίζει- είναι συνθετικά άρτιοι και αποτελούν περήφανες δουλειές του James Hetfield και της παρέας του. Ας δούμε σε τυχαία σειρά τα 10 πιο υποτιμημένα κομμάτια στην ιστορία των Metallica
My World (St. Anger, 2003)
Ξεκινά, με ένα απλό intro αλλά σύντομα το τραγούδι αποκτά ρυθμό. Ένα ωμό ρυθμό που διαπερνά ολόκληρο τον πιο κατακριτέο δίσκο του συγκροτήματος ο οποίος αυξάνει σε ταχύτητα, με ένα riff που σε τραβά από τα μούτρα και με στίχους που εκφράζουν την προσπάθεια ενός ανθρώπου να διατηρήσει την πνευματική του διαύγεια. ‘Not only do I not know the answer/I don’t even know what the question is’ ψιθυρίζει ο James, προτού ο Lars παραδώσει μάθημα σταθερού παιξίματος συνοδεύοντας τα αλά blues φωνητικά. Ο Hetfield τραγουδά ωμά μεταδίδοντας το μαρτύριο που υφίσταται ο ήρωας και καθώς το κομμάτι φτάνει προς το τέλος, η τρέλα του τραγουδιού αποτυπώνεται σε speed metal τέμπο με τον James να ουρλιάζει ‘enough’s enough ξανά και ξανά. Το τραγούδι αποτελεί κομμάτι ενός δίσκου παραγώγου μιας πραγματικά οργισμένης και άσχημης περιόδου για το συγκρότημα. Το ‘’St. Anger’’ δεν έχει υποστεί μεγάλη επεξεργασία, ώστε να αναδύει έναν πιο ‘’ζεστό ήχο’’. Αυτό σημαίνει πως η αξία του βρίσκεται στην άγρια ομορφιά του.
The View (Lulu, Lou Reed and Metallica, 2011)
Είναι πολύ απλό. Πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τη συνεργασία αυτή καθ’ αυτή και να αρχίσουμε να ακούμε το τραγούδι. Επειδή ότι και να πιστεύει ο καθένας για τον Lou Reed, το riff του κομματιού είναι απλά εξαιρετικό. Πρόκειται για ένα πραγματικά βαρύ riff με δύναμη ωμή και παράλληλα ικανή να κάνει το μυαλό σου να εκραγεί. Πείτε ότι θέλετε για τον Lou Reed, αλλά αν κάτι είναι βέβαιο, είναι ότι ξέρει να γράφει στίχους και αν συνδυαστεί η στιχουργική του δεινότητα με το μεσαίου τέμπο ρυθμικό παίξιμο των Metallica που σαν έφηβοι ξανά γράφουν μουσική, τότε έχουμε ένα τεράστιο τραγούδι.
No Remorse (Kill ‘Em All – 1983)
Το εναρκτήριο riff σκάει κατευθείαν σε mid-tempo, προτού δώσει χώρο για ένα φοβερό σόλο του Kirk Hammett πριν το κυρίως riff. Φτάνουμε στο 1:10 μέχρι να ακούσουμε τη φωνή του James Hetfield, και γύρω στο τετράλεπτο ξεσπά ένα punk – metal riffing με έναν ήχο ο οποίος θα τους εκτόξευε πάνω από όλους και θα καθιέρωνε τις καινοτόμες συνθετικές τους ικανότητες. Στην ουσία πρόκειται για ένα τραγούδι που μετουσιώνει όλη την ουσία του ντεμπούτου δίσκου και δυστυχώς συχνά παραλείπεται άδικα.
Suicide & Redemption (Death Magnetic, 2008)
Όταν ο θρυλικός κιθαρίστας των Rolling Stones , Keith Richards βγήκε και δήλωσε ότι η μουσική των Metallica είναι αστεία ή κάτι τέτοιο, πρέπει να αναρωτηθούμε αν είχε ακούσει ποτέ το ”Suicide And Redemption” πριν καταλήξει σε τέτοιο συμπέρασμα. Ο παραγωγός του δίσκου Rick Rubin δήλωνε πως το ‘’Death Magnetic’’ αποτελούσε επιστροφή στα νεανικά χρόνια του συγκροτήματος, με το τραγούδι αυτό να είναι ένα 10λεπτο έπος με αρκετές prog-metal διακυμάνσεις, τόσες που θα μπορούσε το τραγούδι να είναι και 15 λεπτά παραπάνω. Το ‘’Suicide And Redemption’’ είναι τρανή απόδειξη της συνθετικής και εκτελεστικής δεινότητας του σπουδαίου συγκροτήματος.
Fight Fire With Fire (Ride The Lightning-1984)
Εντάξει δε το λες και απόλυτα υποτιμημένο κομμάτι αλλά συγκριτικά με τους υπόλοιπους ύμνους των πρώτων τριών δίσκων των Metallica, ψιλοπερνά σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως πρόκειται για κακό τραγούδι. Το αντίθετο μάλιστα. Θες η γεμάτη γρέζι φωνάρα του James, θες το τρομερό τέμπο που φτάνει στα όρια θες ο καθαρός thrash χαρακτήρας; Το κομμάτι σπέρνει. Αποκορύφωμα το παίξιμο του Lars Ulrich ο οποίος κεντά στα τύμπανα με δύναμη και ακρίβεια καθώς και με ταχύτητα που μέχρι τότε είχε μόνο ο Philthy Animal Taylor των Motorhead. Τέλος το μπάσο του Cliff Burton προσδίδει με τη σειρά του βάθος στην ωμή δύναμη του συνόλου.
Leper Messiah (Master Of Puppets – 1986)
Σε ένα album που περιέχει ορισμένα από τα σπουδαιότερα riff που έχουν γραφτεί ποτέ στη metal, λογικό είναι κάποια από τους ύμνος του δίσκου να μην είναι πάντα στο προσκήνιο και για κάποιο λόγο το ‘’Leper Messiah’’ είναι ένας από αυτούς. Το βασικό riff (το οποίο περιέχει ψήγματα από Electric Funeral) αποτελεί πρόδρομος του Frayed Ends Of Sanity στο γενικό feeling που αναδύει, πριν το κομμάτι ανεβάσει ταχύτητα. Το ‘’Leper Messiah’’ είναι μια κλασσική σύνθεση Metallica, όσον αφορά το ρυθμό και τις εναλλαγές που περιέχει αν και είναι αρκετά μικρότερο συγκριτικά με το περισσότερο υλικό εκείνης της εποχής, με διάρκεια 5 λεπτά και 40 δεύτερα. Ο James ουρλιάζει τη λέξη ΨΕΜΑ γύρω στις 8 φορές, καθιστώντας σαφή την άποψη εκείνου και της μπάντας αναφορικά με τους τηλευαγγελιστές.
Τhe Frayed Ends Of Sanity (…And Justice For All, 1988)
Μια εποχή οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Metallica θα έκαναν τρελά πράγματα για να ακούσουν ζωντανά το παρόν τραγούδι. Το “Frayed Ends Of Sanity” μέχρι πολύ πρόσφατα είχε βρεθεί παρά ελάχιστες φορές στο setlist των εμφανίσεων του συγκροτήματος. Οποιοσδήποτε οπαδός της μπάντας θα δήλωνε δίχως σκέψη πως το τραγούδι έχει όλα τα στοιχεία που θες να ακούσεις σε ένα κομμάτι των Metallica. Εξαιρετική ερμηνεία, εναλλαγές στο τέμπο, κοφτές κιθάρες και ένα mini riff στα 5 λεπτά και 25 δεύτερα που επαναφέρει το τραγούδι εκεί από όπου ξεκίνησε.
2 x 4 (Load, 1996)
Αυτό το γκρουβάτο τραγούδι από το επίσης υποτιμημένο “Load” αποτελεί μια από τις πιο πειραματικές συνθέσεις του συγκροτήματος. Πρόκειται για ένα κομμάτι με σαφείς blues καταβολές με ρυθμό που σε συνεπαίρνει από το πρώτο λεπτό με ένα σκοτεινό riff από τους Hammett και Hetfield με τη φωνή του τελευταίου ανά στιγμές να θυμίζει ακόμα και Alice In Chains. Το τραγούδι διαφοροποιείται αισθητά από την πεπατημένη της μπάντας και για αυτό περιθωριοποιείται μιας και ανήκει στο δίσκο που πολλοί αποκάλεσαν σαφώς λανθασμένα ως ξεπούλημα. Η αλήθεια είναι όμως πως αν οι Metallica ήθελαν να ξεπουληθούν θα προσπαθούσαν να γράψουν ένα δεύτερο Black Album και όχι ένα album που είναι 100% διαφορετικός.
Bleeding Me (Load, 1996)
Ξεκινά αρκετά ήρεμα, ένα σχεδόν μελαγχολικό τραγούδι που βρίσκει τον James Hetfield να πειραματίζεται με τη χροιά της φωνής του, η οποία εδώ βρίσκεται σε εντελώς νέο επίπεδο. Η μουσική μπολιασμένη με blues/heavy rock επιρροές αποκτά σταδιακά ένταση καθιστώντας το τραγούδι σε ένα από τα κλασσικότερα ‘’μη κλασσικά’’ τραγούδια του θρυλικού συγκροτήματος. Παράλληλα η κρυστάλλινη παραγωγή του Bob Rock απογειώνει το κομμάτι, με τις πινελιές του αρκετά φανερές στα πρώτα 4 λεπτά. Τότε στο 5 λεπτό ακριβώς το τραγούδι μεταμορφώνεται σε ένα βαρύ metal ύμνο με slow/mid tempo ρυθμό με τον James εκφραστικότερο όσο ποτέ και τον Hammett να αφήνει το στίγμα του με το χαρακτηριστικό ήχο που τον διακρίνει, με τις ρυθμικές εναλλαγές να είναι συνεχείς και εναρμονισμένες.
All Within My Hands (St. Anger, 2003)
Η αλήθεια είναι πως ολόκληρη η λίστα θα μπορούσε να αφοσιωθεί στο “St. Anger”, μιας και όλα τα τραγούδια είναι υποτιμημένα απλά και μόνο εξαιτίας του hate που έλαβε από ορισμένους ξερόλες λόγω του snare ήχου. Πρόκειται αναμφίβολα για τους ίδιους ξερόλες που διαμαρτύρονταν για την έλλειψη φυσικότητας στον ήχο των προηγούμενων δίσκων που τους θεωρούσαν αρκετά overproduced. Εν πάση περιπτώσει το ”Within My Hands” είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι με 8 και βάλε λεπτά καθαρού και συνάμα σκληρού metal με το κυρίως riff να ταρακουνάει και τον Lars να δίνει πόνο πίσω από τα τύμπανα. Και όταν νομίζεις ότι κάπου εκεί το κομμάτι θα κλείσει εκείνο αρνείται πεισματικά. Αρνείται να γίνει ένα απλό 5λεπτο κομμάτι. Αντίθετα στα 6 λεπτά και 10 δεύτερα διαφοροποιείται εντελώς κάνοντας το ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Όποιος λέει ότι η μπάντα ξεπουλήθηκε πριν ακούσει αυτό το τραγούδι οφείλει ξεκάθαρα να αναθεωρήσει.
Για το Rock Overdose,
Πάνος Χαραλαμπόπουλος
Comments
