Η σχέση μας με την metal έχει αλλάξει. Αυτό λίγο πολύ το γνωρίζουμε όλοι και οφείλεται στο διαδίκτυο. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να αρχίσουμε να μετράμε τον χρόνο σε προ διαδικτύου – Π.Δ. και μετά διαδικτύου - Μ.Δ. εποχή. Ίσως στο έτος 2016 Μ.Δ. κάποιος να γράψει ένα άρθρο παρόμοιου τύπου, όπου θα παρουσιάσει τις σκέψεις του για την metal της εποχής. Ίσως να συμβαίνει αυτή την στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ποια είναι η σημαντικότερη αλλαγή που έχει επιφέρει το διαδίκτυο στην σχέση μας με την metal μουσική; Είναι η αμεσότητα και η εκμηδένιση της απόστασης και του χρόνου που χρειάζεται για να διαδοθεί ένα συγκρότημα ή ένα album. Και αυτό είναι σημαντικό. Δεν δημιουργούνται νέοι μύθοι και είδωλα, γιατί πλέον δεν προλαβαίνουν να δημιουργηθούν. Αν μάθουμε για ένα album ή για μια συναυλία ή για τις πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις κάποιων μουσικών ή ακόμη και για τις βλακείες τους, μπορούμε να το δούμε άμεσα και να το κρίνουμε άμεσα. Έχει υπηρεσίες streaming όπου μπορούμε να ακούσουμε ένα album πριν κυκλοφορήσει επισήμως ή να το κατεβάσουμε.
Μπορούμε και αποφασίζουμε σε δευτερόλεπτα. Η χρονική απόσταση μεταξύ μουσικής και ημών έχει εξαφανιστεί και μαζί με αυτό έχει εξαφανιστεί η ανυπομονησία, η έκπληξη, ο ενθουσιασμός που χτίζεται λόγω αναμονής για το καινούριο και το άγνωστο. Ο λόγος δηλαδή που μπορεί κάποιες φορές να νιώθουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό στην metal και πως πλέον δεν υπάρχουν μεγάλα συγκροτήματα, μύθοι και είδωλα, είναι αρκετά βαθύς και περιλαμβάνει και άλλες πτυχές της ζωής μας. Από την στιγμή που όλα βρίσκονται σε μηδαμινή χρονική απόσταση από εμάς, τότε είναι λογικό να νιώθουμε μπουκωμένοι από τις πολλές πληροφορίες, απόψεις και album που κυκλοφορούν. Και κυκλοφορούν πολλά, πάρα πολλά καινούρια album και καινούρια συγκροτήματα εμφανίζονται συνεχώς. Φαίνεται πως αντί να ελαττώνεται η προσφορά, αυξάνεται και μέσα στην πληθώρα συγκροτημάτων που προσφέρουν, ειλικρινές μεν, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο δε, album, το ενδιαφέρον, η καύλα, η ανυπομονησία και ο ενθουσιασμός φαίνεται πως εξανεμίζονται.
Αυτό δεν είναι κακό, γιατί έχουμε στα χέρια μας κάτι που είναι πρόκληση για εμάς. Παλιότερα μαθαίναμε για καινούριες μουσικές, album και συγκροτήματα μέσα από λίγα έντυπα περιοδικά, τόσο του εσωτερικού, όσο και του εξωτερικού και αγοράζαμε έχοντας σαν μπούσουλα αυτά τα έντυπα. Είχαμε δηλαδή μια σχέση με αυτά και κοιτούσαμε ακόμη και τους συντάκτες με τους οποίους συμφωνούσαμε στα γούστα.
Τώρα, όχι μόνο όσοι γράφουν για on line περιοδικά, όπως ο υποφαινόμενος, αλλά κάθε ένας που αγαπάει και ενδιαφέρεται για την metal, μπορεί να κρίνει για τον εαυτό του άμεσα και δίχως δεύτερες απόψεις. Η πρόκληση είναι να μπορούμε να κρίνουμε ένα album που ακούμε και να αφιερώσουμε χρόνο σε αυτό, γιατί εμείς οι ίδιοι νιώθουμε πως αξίζει τον χρόνο μας και όχι γιατί έχει δημιουργηθεί hype. Υπάρχουν καλά album και συγκροτήματα που κυκλοφορούν φοβερή μουσική και δεν βλέπω καλλιτεχνική πτώση. Η πληθώρα της νέας μουσικής είναι εξωφρενικά μεγάλη, σε βαθμό που κάποιος μπορεί να χάσει το ενδιαφέρον του, γιατί ακούει λίγο από κάθε ένα, χωρίς να δεθεί με αυτό. Αλλά καλή μουσική υπάρχει. Είναι εκεί, ανάμεσα στην πληθώρα. Μπορεί να μην ξεχωρίζουν εύκολα, μιας και δεν γυαλίζουν με μεγάλα λόγια και φωτεινές διαφημίσεις, αλλά είναι εκεί. Το ζήτημα είναι να δίνουμε την προσοχή μας στην metal μουσική του σήμερα.
Τα είδωλα του παρελθόντος καλώς είναι είδωλα. Ήταν οι πρώτοι, αυτοί που άνοιξαν τον δρόμο. Η metal όμως συνεχίζει και επαναπροσδιορίζεται, διαμορφώνεται και εξελίσσεται από κάθε καινούριο συγκρότημα. Εξακολουθεί να είναι ζωντανή και να μας προσφέρει μεγάλη διαφορετικότητα ήχων, χωρίς να δημιουργούνται είδωλα. Ε, και;
Δεν νομίζω ότι είναι σημαντικό να έχουμε είδωλα. Τόσο στην ζωή μας, όσο και στην metal. Το να μην ειδωλοποιούμε τους μουσικούς, δεν σημαίνει πως δεν σεβόμαστε και δεν αγαπάμε την μουσική τους. Αυτό που άρχισε να φαίνεται δηλαδή λόγω του διαδικτύου είναι πως οι μουσικοί είναι άνθρωποι και όχι μια ξεχωριστή φυλή όντων που κατέβηκαν στην γη για να μας διαφωτίσουν. Η τέχνη έρχεται από ανθρώπους που έχουν όχι μόνο το ταλέντο, αλλά και την βούληση να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν σε όποιον ενδιαφέρετε την μουσική τους. Βλέποντας πως η συχνότητα με την οποία συμβαίνει αυτό αυξάνεται, τότε ένα μόνο πράγμα μπορώ να βγάλω σαν συμπέρασμα. Η metal δεν χρειάζεται είδωλα. Χρειάζεται ενδιαφέρον. Όσο υπάρχουν μουσικοί που γράφουν και οπαδοί που ακούνε, θα υπάρχει metal. Μπορεί σε δέκα χρόνια από τώρα να μην έχουμε stadium filler συγκροτήματα. Μπορεί να λεφτά που βγαίνουν από την μουσική βιομηχανία να είναι ισχνά, ιδιαίτερα αν το συγκρίνουμε με τις εποχές πριν το ιντερνετ. Μπορεί και οι ίδιοι οι μουσικοί, οι εταιρείες που διοργανώνουν συναυλίες και κάθε άλλη εταιρεία που συμμετέχει στην παραγωγή και προώθηση της μουσικής, να δυσκολεύονται, αλλά η metal θα συνεχίσει να υπάρχει. Υπάρχει το πάθος για δημιουργία και επικοινωνία μέσω της τέχνης, παρά τις δυσκολίες, τόσο από τους μουσικούς, όσο και από τους οπαδούς. Και αυτό είναι αξιοθαύμαστο.
Για αυτό, όποτε ακούτε κάποιον να γκρινιάζει πως δεν υπάρχει πλέον metal, τότε πείτε του πως ίσως πρέπει να προσέχει τι κυκλοφορεί και να δίνει τον χρόνο του και ίσως κάποια από τα χρήματα του σε νέες μουσικές και συγκροτήματα. Θέλει ενδιαφέρον και φροντίδα, όχι αφορισμούς και λατρεία του παρελθόντος και η metal θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο υπάρχουμε. Κάθε τόσο θα αλλάζει μορφή, εκφράσεις, μόδες και επιρροές, αλλά θα εξακολουθεί να κινείται κάπου μεταξύ riff και αισθητικής. Και που ξέρετε; Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να βγει καινούριο είδος metal που δεν θα είναι τόσο βαρετό όσο το deathcore. Έλα πιτσιρικά, μην τσατίζεσαι. Πλάκα κάνω. Ίσως.
Comments
