Ζούμε αναμφίβολα σε έναν ευλογημένο τόπο. Το καλοκαίρι είναι μία περίοδος για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου σε κατάσταση overcharged,να απολαύσεις τις εκπληκτικές παραλίες ,να πιείς τις καλοκαιρινές σου μπύρες by the sea,και να επιτρέψεις στην ανεμελιά της στιγμής να σε παρασύρει.
Κάθε χρόνο, με μαθηματική ακρίβεια δευτέρου δεκαδικού ψηφίου, στις 20 Αυγούστου, κάποιος ''κατάπτυστος'' αναφωνεί το περίφημο: ''Καλό χειμώνα''. Επαυξάνει δε, με το: ''Τα κεφάλια μέσα''. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ισχύει αξιωματικά οτι ημερολογιακό φθινόπωρο και κλιματικό τέλος θερινής περιόδου συμπίπτουν στη χώρα μας, κάποιος συνάδελφος, καμουφλαρισμένος με λουλουδάτο μαγιώ, γελάει χαιρέκακα κάτω από τα μουστάκια του..
Διότι, αγαπητοί, το φθινόπωρο είτε είναι καθαρόαιμο και σουηδικό, είτε wannabe γιαλαντζί ελληνικό, μας ανήκει. Αισθητικά πάνω από όλα. Κάθε Σεπτέμβρη, με το που σκάει ο πρώτος υδρατμός από τα πρωτοβρόχια, ξεσκονίζουμε δίσκους και βινύλια, κάνουμε τα σχέδια για το χειμώνα, μελαγχολούμε επιτηδευμένα, και διαπιστώνουμε οτι κάποια στρογγυλά πράγματα με τρύπα στη μέση δεν είναι άψυχα σουβέρ, αλλά eternal life companions. Παραφράστε το έπος του Τζίμη Πανούση από ''ένα τραγούδι για το χειμώνα'' σε ''10 albums για το φθινόπωρο'', και.. brace yourselves:
Paradise lost - Draconian Times
(12 June 1995)
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για ένα σχήμα που έχει λατρευτεί όσο λίγα στη χώρα μας. Οι Βρετανοί γίγαντες της μελαγχολίας, σε αυτό το album αφομοιώνουν πλήρως τις επιρροές τους, τελειοποιούν το ύφος τους, και πιάνουν την τρίτη συνεχόμενη κορυφή τους, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης. Ο Nick Holmes εγκαταλείπει οριστικά τα growls,παράλληλα όμως κερδίζει σε εκφραστικότητα ερμηνείας, γράφοντας παράλληλα και κάποιους από τους καλύτερους στίχους της καριέρας του. Οι αναφορές στους sisters of mercy είναι πρόδηλες στον ήχο τους, και οι ίδιοι επιβεβαιώνουν το προφανές με μια καταπληκτική διασκευή στο ''walk away''.Το απόλυτο φθινοπωρινό mood συμπληρώνει ιδανικά το καταπληκτικό εξώφυλλο από τη Stylorouge.
(Τrivia: στο αιώνιο Forever failure,ακούγεται ο Charles Manson....)
Lake of tears-Forever Autumn
(July 20,1999)
Οι Σουηδοί doom/gothic metal αριστοτέχνες, αν και δεν υπήρξαν απόλυτα σταθεροί κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, εδώ μας παρουσίασαν το παντοτινό τους αριστούργημα. Διαδεχόμενο το επίσης αξιολογότατο ''A crimson cosmos'',που αποτέλεσε μια αναγέννηση για το σχήμα, το 1999 προχωρούν σε πιο ενδοσκοπικές φόρμες, θρηνητικά περάσματα, όπου το βιολί συνομιλεί με το ακορντεόν και με τα καταπληκτικά πλήκτρα του σταθερού πλέον μέλους Cristian Sarinen, ενώ από κάπου οι Pink floyd καμαρώνουν άλλο ένα από τα ''μπάσταρδα'' πνευματικά τους τέκνα.So fell autumn rain....
Opeth-Blackwater Park
(March 12,2001)
Αγορά σε μία ευαίσθητη σε ακουστικά και μη ερεθίσματα ηλικία, κυριολεκτικά μου άλλαξε τη ζωή .Είναι ο πρώτος καρπός της συνεργασίας του mastermind Mikael με τον Steven Wilson(Porcupine tree, Blackfield, solo),και κυριολεκτικά τους εκτοξεύει στη στρατόσφαιρα. Οι ίδιοι ακόμα είναι σε μία ερασιτεχνική με την κυριολεκτική έννοια του όρου νοοτροπία, μένοντας σε 4 κουκέτες στα Fredman studios,και περιγράφοντας την όλη διαδικασία ''ομαλή'', προκαλώντας την απορία των Soilwork, που ηχογραφούν εκεί την ίδια περίοδο. Το album παίρνει διθυραμβικές κριτικές, και οι κριτικοί τους παρομοιάζουν με κάτι ανάλογα ρηξικέλευθο με τους Tiamat του Wildhoney(βλ παρακάτω).'Οσο για μένα, αδυνατώ να είμαι αντικειμενικός. Με το σκάσιμο του Leper affinity,μπαίνω σε ένα άλλο σύμπαν, ενώ το Ηarvest επιβεβαιώνει το γεγονός του οτι ο Mikael είναι ένα χαριτωμένο αγόρι που έχει καταπιεί ένα δαίμονα ,και αποτελεί το τραγούδι που σηματοδοτεί κάθε χρόνο τη λήξη της θερινής περιόδου.
Τiamat-Wildhoney (October 25,1994)
Απογοητευμένος(?) από το ηχητικό αποτέλεσμα του προηγούμενου album ''Clouds'',o Johan Edlund κρατά μόνο τον John Hagel, και έχοντας πλήρη ελευθερία, προχωρά στη δημιουργία ενός δίσκου που θα έμενε στην ιστορία ως κλασσικό δείγμα του είδους, και ένας από τους πιο εμπορικούς της Century media.O ίδιος ακούγοντας το δίσκο αργότερα, αναφέρει πως ''ακούγεται σαν ένα παιδί να προσπαθεί να παίξει σαν τους ήρωές του,Pink floyd'', αλλά, προς θεού, είναι πολλά παραπάνω από αυτό.
Έχοντας αφήσει πίσω τους το πρόσφατο (καταπληκτικό)death metal παρελθόν, οι Σουηδοί μεγαλουργούν, αγγίζοντας ατμοσφαιρικές χορδές, και περπατώντας σε πανέμορφα progressive/psychedelic μονοπάτια, με τα ''whatever hurts'' και ''Gaia'' να ξεχωρίζουν ελαφρά, λειτουργώντας ως ηχητικό χαλί για οποιαδήποτε ενασχόληση, απο ερωτικές περιπτύξεις μέχρι βαθειά ενδοσκόπηση(or both).Κανένα σχόλιο για το απίθανο εξώφυλλο, ή τα stop καρέ video clip με τις μαριονέτες.''Spiders,snakes and lullabies...When nature calls we all shall drown..''
Anathema - Alternative 4
(22 June,1998)
Άλλο ένα σχήμα που έχει αναπτύξει στενότατη σχέση με τους Έλληνες fans,για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, οι Βρετανοί εδώ αποστασιοποιούνται πλέον πλήρως από το doom/death παρελθόν τους, συνεχίζοντας στα μονοπάτια του ''eternity''.Eδώ όμως,οι μελωδίες σε σφάζουν κυριολεκτικά με το βαμβάκι ,και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα album tattοuage στο είναι μας. Δεν είναι μόνο το hit ''fragile dreams''.Είναι όλη αυτή η απίστευτη ''ψυχοκαταθετική'' διαδικασία στην οποία υποβλήθηκαν, συνθέτοντας minimal τραγούδια που θυμίζουν για πρώτη φορά τόσο έντονα Αυτούς(τι ποιούς αυτούς?).
(Trivia:ο τίτλος του lp προέρχεται απο το βιβλίο Alternative 3.Αναζητήστε την θεματολογία του, και βρείτε τη σύνδεση με τα το θέμα που πραγματεύονται όλα τα tracks:την εμπιστοσύνη.)
Μy dying bride -The light at the end of the world
(October 12,1999)
Το 1999 ήταν πραγματικά μια καταπληκτική χρονιά για το είδος. Οι πολυαγαπημένοι μου Βρετανοί επέστρεψαν με το έκτο lp τους, έπειτα από το μοναδικό ίσως album που δίχασε οπαδούς και κριτικούς, το ''34.788% complete''.Ο δίσκος ήταν ένα back to the roots αριστούργημα, με μακροσκελή 'επη, ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ κιθάρες, έναν αφηνιασμένο Aaron να χρησιμοποιεί όλα του τα εκφραστικά μέσα σε υπηρεσία των συνθέσεων, και έδωσε τουλάχιστον 2 συναυλιακά ''hits'',τα ''She is the dark''
και ''The fever sea''.Album life companion,και παρότι άρτιο στην ολότητά του, το ''The eden beast'' με τα oriental στοιχεία και το black ξέσπασμα, πιστεύω πως είναι η κορυφή του παγόβουνου, και σβήνει ακόμα και αυτό το ''φως στο τέλος του κόσμου''.
Primordial-The gathering wilderness
(February 7,2005)
Οι Ιρλανδοί είναι όχι μόνο ένα από τα πρώτα συγκροτήματα του τόπου τους που επέλεξαν να παίξουν black metal και γενικά ακραία, αλλά και ένα από τα πιο αυθεντικά σχήματα ever.Με το συγκεκριμένο δίσκο, που δεν είναι τυχαία αφιερωμένος εν μέρει στον εκλιπόντα Quorthon, πετυχαίνουν έναν απίστευτα οργανικό ήχο, σκοτεινό ,ωμό, που ευνοεί απόλυτα τον προσανατολισμό των συνθέσεων. 'Οχι folk,όχι black,αλλά θρηνητικό, ταξιδιάρικο, ΕΠΙΚΟ, με το ''the coffin ships'' να με ανατριχιάζει όπως τότε. Αναζητήστε την deluxe έκδοση με το bonus dvd.
Agalloch-The serpent and the sphere
(May 13,2014)
Οι Agalloch από το Portland δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και θέλησαν να γίνουν λαοφιλείς, εκμεταλλευόμενοι ίσως μια pagan ταμπέλα για να ακολουθήσουν το troll τσίρκο. Είναι ένα καταπληκτικά original σχήμα, που δεν χωρά σε στεγανά κανενός ιδιώματος. Πέρυσι μας χάρισαν το καλύτερο ίσως δίσκο τους, με εκπληκτικά crescendο, πανέμορφα ακουστικά περάσματα, στίχους για το θάνατο και την κοσμική αναγέννηση, κιθαριστικά μουρμουρητά πάνω σε ισοπεδωτικά σε σημεία drummings, και ένα ''plateau of the ages''των 13 λεπτών να σε αφήνει αποσβολωμένο να κοιτάς τη βροχή...
Μοοnspell-Irreligious (July 29,1996)
Οι Moonspell είναι ''δικοί'' μας. Τόσο η ιδιοσυγκρασία της Πορτογαλίας που προσομοιάζει την ελληνική, όσο και τα τακιμιάσματα του Fernando και των υπόλοιπων με ελληνικές μπάντες σε κοινές περιοδείες, αλλά και το είδος της μουσικής τους, τους έχουν κάνει greek fans favourites.Με το δεύτερο lp τους καταφέρνουν να συγκεράσουν απόλυτα τον metal και goth ήχο, σε κορυφαίες συνθέσεις όπως το ''opium'',το ''awake'', όπου ακούμε και τον Aleister Crowley σε απαγγελία του ''the poet'',και το ''concert closer'' Full moon madness,με τον Fernando να σχηματίζει το σχήμα του κύκλου εν είδει φεγγαριού στο προλόγισμα.Μυστικιστικό, θεατρικό, και γιατί όχι πιασάρικο, είναι ένα παντοτινό νυχτερινό διαμάντι.
Virgin black-Sombre romantic (2002,worldwide availability)
.... Παράφορα παραγνωρισμένο σχήμα απο την Αυστραλία, με επαγγελματισμό που διαθέτουν ελάχιστοι. Μάλλον μακράν η καλύτερη επιλογή για το σκοπό που ο τίτλος του άρθρου επιτάσσει, το συγκεκριμένο ντεμπούτο περιέχει εντυπωσιακές συνθέσεις που αναμειγνύουν οπερετικά a capella φωνητικά,doom,gothic,black,electronic στοιχεία, κλασσικά όργανα, ρομαντική γρηγοριανή αισθητική στο χρώμα του έβενου, και μία καταπληκτική ροή, που δίνει την εντύπωση οτι καθετί είναι εκεί για ένα σκοπό, και όλος ο δίσκος είναι ένα ενιαίο, μακροσκελές κομμάτι. Εάν δεν το έχετε κάνει ακόμα,do yourselves a favor...
Σκαλίστε τη δισκοθήκη σας, θυμηθείτε, μυρίστε, κλείστε τα μάτια, και πείτε μας ποιους θεωρείτε εσείς τους καλύτερους φθινοπωρινούς δίσκους.
Enjoy!
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Χρόνης
Comments
