Μεταφερόμαστε πίσω στο 1990, με τους Anthrax να κυκλοφορούν την πέμπτη τους δουλειά κάτω από αντίξοες συνθήκες, αφού τον Γενάρη της ίδιας χρονιάς μια φωτιά στερεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του studio εξοπλισμού τους (ζημιά 100000$) και αναγκάζονται να ολοκληρώσουν της ηχογραφήσεις σε άλλο στούντιο. Παρ΄όλα αυτά οι Αμερικανοί βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα και γράφουν το πιο σκοτεινό άλμπουμ που έχουν κάνει ποτέ το Persistence Of Time. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι υστερεί ο thrash ήχος τους, καθώς είναι υπαρκτός και με το παραπάνω, είτε τα κομμάτια κινούνται σε mid-tempo είτε ανοίγουν τέρμα το γκάζι. Ένα ακόμα στοιχείο που συναντάμε εδώ και είναι εμφανέστερο από ποτέ είναι οι progressive αναφορές τους. Η πεντάδα βρίσκεται συνθετικά σε εξαιρετική κατάσταση γράφοντας έντεκα εκπληκτικά, πιασάρικα, τόσο σκοτεινά όσο και εκρηκτικά κομμάτια που διαθέτουν μια φοβερή συνοχή και ακολουθία μεταξύ τους, με κάποια εξ’ αυτών να είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια από ότι μας έχουν συνηθίσει μέχρι τότε. Οι στίχοι δε, στέκουν άξιοι συμπαραστάτες του ήχου σε όλα, απομακρυνόμενοι από την πρώτινη χιουμοριστική και την κόμικ θεματολογία τους. Εδώ λοιπόν εστιάζουν σε θέματα, που διαπραγματεύονται το μίσος, την μοναξιά, την κατάθλιψη, τον θυμό, όλα δοσμένα υπό το πρίσμα της εμμονής του χρόνου όπως φανερώνει και ο τίτλος του άλμπουμ. Τα κομμάτια είναι όλα τόσο δεμένα που λειτουργούν σαν μια οντότητα και απλά ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρουμε τα “Time”, “Blood, In My World”, “Belly of the Beast”, “One Man Stands” και την φοβερή διασκευή του “Got the Time” του Joe Jackson. Ο τεράστιος Joey Belladonna δίνει την τελευταία του παράσταση για εκείνη την περίοδο με την μπάντα και μοιάζει πραγματικός δυναμίτης, περνώντας όλο το συναίσθημα, την ένταση και την σκοτεινή ατμόσφαιρα που επικρατεί με ένα φανταστικό τρόπο. H κιθάρα του μεγάλου Scott Ian είναι σε τρομερή φόρμα αποδίδοντας ένα εκπληκτικό όσο και πολύ σοβαρό, εκρηκτικό rhythm με riff που οργιάζουν. Ο έτερος κιθαρίστας Dan Spitz, ωθούμενος απ’ τη διάθεση του άλμπουμ, είναι εξίσου σοβαρός και εντυπωσιακός, αφήνοντας πίσω τον πιο εύθυμο χαρακτήρα παιξίματος του και περνώντας σε άλλο επίπεδο. Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως εδώ προσφέρει στο σύνολο την καλύτερη απόδοση του ίσως στο leadwork, αφού πολλές φορές η δουλειά μοιάζει πραγματικά με shredding κιθαρίστα. O Frank Bello στο μπάσο δείχνει το μέγεθος του ως μπασίστας και με το παραπάνω, στεκούμενος ως ένας πελώριος βράχος , υποστηρίζει τις υπόλοιπες ηχητικές επιθέσεις με μαεστρία και όταν του δίνεται η ευκαιρία εξαπολύει και αυτός τις δικές του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του “Got The Time” και όχι μόνο. Τέλος δεν γίνεται να μην αναφερθεί κανείς στην φοβερή φιγούρα του Charlie Benante και στο φανταστικά, επικίνδυνο και τσαντισμένο πραγματικά drumming του που μοιάζει να θέλει με τα χτυπήματα, το double - bass και τα γεμίσματά του να διαλύσει ένα ολόκληρο βουνό. Ο άνθρωπος είναι τόσο μετρημένος και σωστός, που δεν το παρακάνει ποτέ απλά και μόνο λέει αυτά που θέλει να πει με τα τύμπανα του. Επίσης για πρώτη φορά σε δουλειά της μπάντας δοκιμάζει και τα χέρια του στην κιθάρα παίζοντας με εξαιρετική επιτυχία τις αρμονικές γραμμές παρέα με τον Ian, στο φοβερό ορχηστρικό “Intro To Reality”. Η παραγωγή του άλμπουμ δια χειρός της μπάντας αλλά και του Mark Dodson, ο οποίος συμμετείχε και στο “State Of Euphoria” , είναι πραγματικά εκπληκτική και ταιριαστή όντας σκοτεινή, βαριά και δυσοίωνη μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Το “Persistence Of Time” είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο κλείσιμο μιας μεγάλης εποχής για τους Anthrax κατά τη διάρκεια της οποίας εντάχθηκαν στο Big 4 και κατάφεραν με το σπαθί τους, να πάρουν τιτάνιες διαστάσεις στο thrash είδος. Πραγματικά, θα ήταν κρίμα να ψάξουμε αν πρόκειται για την καλύτερη τους κυκλοφορία όπως ορισμένοι θεωρούν, καθώς αυτό είναι προσωπική γνώμη του καθενός, σίγουρα όμως μιλάμε για μια αναμφίβολα μεγάλη δισκάρα.
Comments
