Σαν σήμερα πριν 29 χρόνια, οι Metallica κυκλοφόρησαν το 4ο άλμπουμ τους "…And Justice for All".
Το 1988 και ενώ έχουν περάσει δυο χρόνια χωρίς τον τεράστιο και αδικοχαμένο Cliff Burton, οι Metallica έχουν αποφασίσει ότι θα συνεχίσουν. Έχουν προσθέσει δε στην θέση τους, ένα χρόνο νωρίτερα, τον Jason Newsted που ήταν ήδη γνωστός στην πιάτσα από τους Flotsam & Jetsam των οποίων μέλος. Η μπάντα παρά την ατυχή συγκυρία, θέλει να διοχετεύσει την πίκρα της για το τραγικό συμβάν στη μουσική και ωθούμενη από το πείσμα της δημιουργεί ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, το …And Justice For All. Τα σκήπτρα στο συνθετικό τομέα υπογράφουν κατά κύριο λόγο οι Hetfield και Ulrich, με τον Hammett να δίνει επίσης το παρόν σε τέσσερα από τα εννέα κομμάτια του δίσκου και τον φρέσκο στην μπάντα Newsted, να συμβάλλει σε μία. Κορυφαία και ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή όμως, αποτελεί ο επίλογος, ένα υπέροχο ορχηστρικό με τον τίτλο “To Live is to die”, γραμμένο από τον αξέχαστο Cliff Burton, πριν το καταραμένο παιχνίδι της μοίρας. Με σκοτεινή διάθεση, το αμερικανικό γκρουπ, διαλέγει ένα αρκετά σκοτεινό ήχο, με πολλές δόσεις progressive, περισσότερες από ποτέ άλλοτε ίσως, αλλά και πορωτικές thrash επιθέσεις, τις τελευταίες δυστυχώς που θα έχουμε τη χαρά να γευτούμε από αυτούς και οι οποίες τους ανήγαγαν μέσα στις τέσσερις κορυφαίες μπάντες του είδους. Το στιχουργικό περιεχόμενο των συνθέσεων συνάδει απόλυτα με τη μουσική, ξεχωρίζοντας για το καυστικό και επιθετικό του στυλ, με νοήματα που εστιάζουν σε κοινωνικό –πολιτική θεματολογία. Πρόκειται για σαφώς καλογραμμένους στίχους μολονότι δεν ήταν έτοιμοι πριν την έναρξη των ηχογραφήσεων. Σε εκτελεστικό επίπεδο, η εικόνα είναι επίσης απόλυτα ικανοποιητική. Ο Hetfield είναι άψογος στο ρυθμικό κιθαριστικό μέρος και πολύ περισσότερο, στα φωνητικά του που διακρίνονται για την άκρως τραχιά και επιθετική χροιά τους, από τα κορυφαία του σε δουλειά του συγκροτήματος.
Ο Hammett είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής εξαιρετικών riff καθώς και αιχμηρότατων solo, ενώ ο Ulrich πιάνει φοβερή απόδοση στο παίξιμο του, δίνοντας μια αρκετά progressive προσέγγιση στα τύμπανα του. Δυστυχώς παρ’ όλα αυτά, είναι ο πρώτος που αδικείται από την παραγωγή, μια και ο ήχος του μοιάζει αρκετά πλαστικός, στερούμενος του απαιτούμενου όγκου. Ο δεύτερος που πέφτει θύμα της κάκιστης παραγωής του δίσκου, όντας σε ασφαλώς χειρότερη μοίρα απ’ τον Ulrich, είναι ο Jason Newsted, το μπάσο του οποίου σχεδόν δεν ακούγεται και σε σημεία δίνει την εντύπωση πως είναι απλά ανύπαρκτο. Τα αίτια αυτού του ολέθρου όσον αφορά την παραγωγή, είναι διάφορα, με το μερίδιο ευθύνης να πέφτει πρώτον και κύριον στο ίδιο το συγκρότημα και στην κάκιστη επιλογή τόσο των Michael Clink και Michael Barbiero, όσο και στην πρόσληψη του πασίγνωστου Flemming Rasmussen που τελικά δεν κατόρθωσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα που είχαν δημιουργηθεί πριν αναλάβει εκείνος. Έστω κι έτσι όμως, το “…And Justice For All”, χάρισε δυνατές στιγμές στους φίλους του metal, με αιχμή δόρατος, το άκρως επιθετικό “Blackened”, το εκπληκτικό “The Shortest Straw”, το λατρεμένο “Dyers Eve”, το ομώνυμο και φυσικά έναν από τους κορυφαίους ύμνους τους, το “One”.
Κάπου εδώ λοιπόν, 29 χρόνια πριν, ολοκληρώνεται ένας μεγαλειώδης κύκλος για τους Metallica οι οποίοι δείχνουν για τελευταία φορά μάλλον, το λόγο που σήμερα συγκαταλέγονται στις thrash υπερδυνάμεις που πέρασαν ποτέ απ’ τον πλανήτη.
Comments
