Όταν έχεις να κάνεις με μια μπάντα του επιπέδου των Death, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα, που τα πολλά λόγια δε χωρούν, πολύ πόσο όταν μιλάμε για ένα ακόμα αριστούργημα της καριέρας τους, αυτή τη φορά, το Symbolic, που κλείνει σήμερα 28 χρόνια ζωής. Με τη συνηθισμένη συνέπεια που τους διέπει, το συγκρότημα και ο τεράστιος Chuck Schuldiner, μεγαλουργούν και πάλι, μέσα από μια κυκλοφορία αψεγάδιαστη θα λέγαμε, που κλείνει μέσα της τον τεράστιο μουσικό νου, του Schuldiner. Ο μουσικός, έρχεται στην έκτη δουλειά του γκρουπ, να εδραιώσει το progressive στοιχείο, διατηρώντας το τεχνικό death ακέραιο. Τα δύο μεγάλα ατού που δε στερήθηκε ποτέ η μπάντα, δηλαδή οι πολύ καλές συνθέσεις και οι εξαιρετικοί μουσικοί που την απαρτίζουν, δίνουν και εδώ ισχυρό παρόν. Τα κομμάτια μεγαλώνουν σε διάρκεια σε σχέση με το “Individual Thought Patterns” που προηγήθηκε και είναι πιο περίπλοκα και μεγαλοπρεπή, από ποτέ άλλοτε. Η μελωδική τους φύση είναι δυνατό χαρακτηριστικό τους, ενώ για υποψία βαρετών στιγμών, ούτε λόγος. Μεγάλη έμφαση δίνεται στην τεχνικότητα, που καθρεφτίζεται στο μεγάλο ταλέντο και την εκτελεστική δεινότητα όλων των μουσικών που συμμετέχουν στο άλμπουμ.
Οι απίστευτες κιθάρες των Schuldiner και Koelble, είναι το κυρίαρχο στοιχείο που αιχμαλωτίζει τον ακροατή, εξαπολύοντας αξέχαστα riff και σπουδαία μακροσκελή σόλο. Τα τύμπανα του Gene Hoglan, είναι απλώς τέλεια, ταχύτατα, ασύλληπτα τεχνικά, με βροχή από διπλομποτιές και μοναδικά γεμίσματα. Γενικότερα, όλα τα όργανα δένουν τέλεια το ένα με το άλλο, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερα ογκώδη ήχο και η προσεγμένη παραγωγή, βοηθά στην ανάδειξή τους, χωρίς κανένα τους να επισκιάζεται. Αυτή τη φορά, ο Schuldiner, επιλέγει να αλλάξει το ύφος των φωνητικών του, επιστρέφοντας στο πιο «ουρλιαχτό» στυλ του, στο βαθμό που αρκεί όμως ώστε να έρχεται σε αρμονία με τα κομμάτια. Στιχουργικά, δίνεται ξανά έμφαση σε προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία αισθάνεται ο ακροατής στο πετσί του, μέσα από τις εναλλαγές στο τέμπο των συνθέσεων και τον παθιασμένο χαρακτήρα των κομματιών. Οι απόλυτοι κυρίαρχοι και πατέρες του death metal, οι Death, πιστώνονται ένα ακόμη αδιανόητο μουσικό επίτευγμα, ένα διαμάντι που έχει μια θέση σε κάθε ιδίωμα του metal και όχι μόνο του death.
Comments
