Πέμπτη βράδυ και παρά τον άσχημο καιρό, ήμαστε αρκετοί αυτοί που βρήκαμε το δρόμο για το κλαμπ της Λιοσίων.
Είσοδος και οι Universe217 έχουν ήδη ξεκινήσει το σετ τους γεμίζοντας με τον υπέρβαρο ήχο τους τη σκηνή του -μισογεμάτου εκείνη τη βραδιά- Gagarin. Τα μονολιθικά riffs υποβάλλουν, η φωνή σαγηνεύει, τα visuals συνεπικουρούν και εντείνουν την εμπειρία.
Το κοινό, υποψιασμένο στην πλειοψηφία του, ανταποκρίνεται τόσο στο παλιό, όσο και στο νέο υλικό που μας παρουσιάζουν. Δεν έχει έρθει να δει “ένα ακόμα ελληνικό σαπόρτ” που έχει αναλάβει την αγγαρεία να ανοίξει τη συναυλία. Τουναντίον, έχει έρθει να δει μια μπάντα που συνειδητά γουστάρει και ακολουθεί.
Κλείσιμο με το “Never”. Στάχτη και μπούρμπερη. Μα τω θεώ, αν υπήρχε τοπ 5 ακυκλοφόρητων κομματιών αυτό θα έπιανε την πρωτιά με χαρακτηριστική άνεση. Προσωρινή σιγή.
Λίγο μετά τις 10 και μισή, ο ήχος του Rickenbacker του Al Cisneros πλυμμηρίζει για παρθενική φορά το Gagarin για να μας παρασύρει στο τελετουργικό τριπ τους. Όσο και αν είχε δυσανασχετήσει μεγάλη μερίδα των φίλων του συγκροτήματος -ανάμεσα τους κι εγώ- για την επιλογή του Emil Amos να αντικαταστήσει τον Chris Hakius, δε μπορεί κανείς να αρνηθεί οτί εν έτει 2011 ο Emil έχει όχι απλά δέσει, αλλά είναι το τέλειο συμπλήρωμα του Al. Αυτό απέδειξε και χθες βράδυ.
Drumming χρυσή τομή της πολυπλοκότητας με την ουσία, πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις να παίζει.
Όσο για τον μπαλαντέρ Robert Lowe (aka Lichens), πρόσφερε πραγματική ουσία με το παίξιμο του είτε στα πλήκτρα, είτε στην κιθάρα, ακόμα και στο ντέφι, δίνοντας άλλη διάσταση στον ήχο της μπάντας. 75 με 80 λεπτά μετά το τρίο αφήνει τη σκήνή εν μέσω ζεστού χειροκροτήματος.
Δεν επανέρχεται, πιθανότατα ξενερωμένο από τις αντιδράσεις μικρής αλλά εξαιρετικά ενοχλητικής μερίδας του κοινού που καθόλη της διάρκεια της εμφάνισης τους δεν έβαλε μιλιά μέσα της και παρά τις παρατηρήσεις των υπολοίπων συνέχιζε τον ωραίο της χαβά.
Ως πότε θα ανεχόμαστε 10-20-30 αλεξιπτωτιστές, scenesters, hipsters, προσκλησάκηδες, δε-ξερω-γω-τι-άλλο, που έρχονται στα live μόνο και μόνο για το “ήμουν κι εγώ εκεί”, να τα πουν με τα “φιλαράκια” τους και φυσικά να μας ζαλίσουν τον έρωτα (για να το θέσω όσο ευγενικότερα γίνεται); Αν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στην παραπάνω πρόταση, πάρτε το χαμπάρι και ΑΔΕΙΑΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗ ΓΩΝΙΑ.
Your Rock Is Not Our Rock.
Για το Rockoverdose.gr,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
