O Fernando Ribeiro των Moonspell, έβγαλε πριν λίγο μία μακροσκελή ενημέρωση στην οποία λέει διάφορες σκέψεις που του έχουν κατακλείσει το μυαλό και αφορούν το άμεσο μέλλον των Moonpell στην σελίδα τους στο Facebook. Κάποια σημεία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:
«Το καλοκαίρι έχει ρίξει όλη τη χάρη του και τη δύναμή του στην γη της Πορτογαλίας, και εμείς εκμεταλλευόμαστε αυτές τις τρεις εβδομάδες διαλείμματος από τα φεστιβάλ για να σκεφτούμε και να οργανώσουμε την χρονιά. Υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις που πρέπει να τρέξουμε και δεν είναι εύκολο να τις ικανοποιήσεις όλες.
…
Την επόμενη εβδομάδα, θα αρχίσουμε να κάνουμε πρόβες για το Sombra/Shadow/Umbra show που έχουμε δημιουργήσει αποκλειστικά για το Wacken. Αυτό έχει αποδειχτεί μέχρι στιγμής μία Ηράκλεια δουλειά, καθώς 16 άνθρωποι θα ταξιδέψουν εκεί από την Πορτογαλία. Συν ότι θα χρησιμοποιήσουμε τοπικό crew. Για λίγες μέρες, κάτω από την ανυπέρβλητη ζέστη (τα aircondition δεν χρησιμοποιούνται στα studios γιατί αλλοιώνουν τον ήχο) οι Moonspell, οι Opus Diabolicum (τα 4 cello/percussion combo που θα παίξει μαζί μας στην σκηνή) και οι τραγουδιστέ μας Crystal Mountain Singers, θα ιδρώσουμε πολύ, αλλά θα είμαστε χαρούμενοι, καθώς αυτό το show είναι πολύ special για όλους μας και ελπίζουμε ότι οι οπαδοί που θα το παρακολουθήσουν, θα το καταευχαριστηθούν…
Ακόμα και αν ο χρόνος είναι ελάχιστον, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν σταματώ να κάνω, ακόμα και αν κλέβουν πολύτιμο χρόνο την νύχτα, μειώνοντας μου τον απαραίτητο ύπνο. Το ένα είναι ότι πάντα την νύχτα, είναι να ψάξω στο I tunes και σε sites δισκογραφικών εταιρειών ή στο Amazon για νέα και μουσική που θα με κρατήσουν ενημερωμένο για την σκηνή και πάνω από όλα θα μου δώσουν την ισορροπία που χρειάζομαι στο εσωτερικό χάος μου.. Το νέο Katatonia, το νέο Dead can Dance έχουν ήδη γίνει preorder. Μετρώ τις μέρες, φυσικά. Ανήμπορος να πάω σε μαγαζί αυτό τον καιρό, το I tunes ήταν η σωτηρία μου. Ακόμα και αν είναι άσχημο το συναίσθημα να βλέπεις τα αρχεία να κατεβαίνουν και να συγχρονίζονται με τις συσκευές, είναι κάπως κρύο νομίζω, αλλά το να παίρνω μουσική τόσο γρήγορα και να μπορώ να το ακούσω αμέσως, είναι μία καλοδεχούμενη αμοιβή. Πήγα σε μία δημοπρασία, για διάφορους λόγους, και ανάμεσα στις αγορές μου ήταν το album των Ghost, το νέο Paradise lost, το νέο Soulsavers, το Judas Priest live (το οποίο το έχω σε βινύλιο, αλλά ήθελα να το ακούω και στο αυτοκίνητο) κάποιο διάσπαρτο υλικό από διάφορα συγκροτήματα και ένα δίσκο που ακούω ξανά και ξανά και το έχω ξεχωρίσει για τους παρακάτω λόγους.
Καθώς περίμενα να πληρώσω για το Ghost ή το νέο Paradise Lost, με τράβηξε το νέο album των The Cult, Choice of Weapon. Πέρσι παρακολούθησα ζωντανά ένα υπέροχο show των The Cult στο Sweden Rock και σχεδόν πριν δέκα χρόνια ήμουν ένας (από τους λίγους από ότι φαίνεται) που απόλαυσα ιδιαίτερα το Beyond Good and Evil, έναν φανταστικό δίσκο. Από τότε, εκτός από το live show, είχα ελάχιστη επαφή με το έκαναν, μέχρι που διάβασα την φανταστική συνέντευξη του Ian Astbury σε ένα Πορτογαλικό μουσικό περιοδικό που λέγεται Blitz. Στο επόμενο λεπτό είχα αγοράσει τον δίσκο.
…
Data vénia,αυτό είναι, οι Moonspell ποτέ δεν έφτασαν σε τέτοια ύψη όπως έκαναν οι The Cult, ακούγοντας αυτό το album αναρωτιόμουν τόσο πολύ, με οδηγούσε σε μία ερώτηση που έχω κάνει πολλές φορές σχετικά με την δική μου μπάντα. Είναι η εμπειρία, η προσωπικότητα, μία συγκεκριμένη σοφία που αποκτείται με τα χρόνια, μία καλή αντικατάσταση της έλλειψης δυναμικής; Μπορεί μία μπάντα, μεγάλη σε ηλικία, ακόμα να απευθύνονται σε ένα αυξανόμενο πλήθος και να γίνεται ευφυή, με τον καλλιτεχνικό τρόπο ή όλα είναι καταδικασμένα όταν το κοινό σε βλέπει σαν μία “cult μπάντα” (λογοπαίχνιο), στερούμενη την δύναμη της καινοτομίας;
Όταν κάναμε το Wolfheart και το Irreligious είχαμε μπροστά μας ένα παρθένο δάσος να εξερευνήσουμε. Πιστεύαμε ότι ήμασταν άθλιοι σε αυτό που κάναμε και ήμασταν πολύ απογοητευμένοι γιατί μας διακατείχαν τόσα πολλά εσωτερικά προβλήματα και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Βγαίναμε από το studio απογοητευμένοι και νευριασμένοι, ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες στο βαν μας, πουλούσαμε χιλιάδες δίσκους στην Γερμανία αλλά επέστρεφα να κοιμηθώ με τον αδερφό μου στο ίδιο δωμάτιο, στο σπίτι των γονιών μου. Όταν αποφασίσαμε ότι μπορούσαμε πραγματικά να το κάνουμε και ανέβηκε ο εγωισμός μας, η στιγμή είχε χαθεί και μέχρι το Sin, κάναμε μάχη για να προβάλουμε τα κομμάτια μας, μία μάχη αντίστροφη με την εποχή που ήμασταν ακόμα νέα μπάντα και ο κόσμος μας έψαχνε αντί να γίνεται το αντίστροφο.
Αναγνωρίζω με αυτό το album των The Cult ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό το δίλλημα, το οποίο ξέρω, δεν θα λυθεί όσο βρισκόμαστε στην σκηνή, πολεμώντας πεισματικά για την περιοχή μας και για τις ιδέες μας και τις σκέψεις μας ώστε να εκφραστούν μέσω της μουσικής μας. Ο κόσμος νοιάζεται για αυτά που έχουμε να πούμε, για την ωριμότητα και μερικές φορές την δυναμική που έχουν τα κομμάτια μας ή είμαστε απλά μια μπάντα που ανήκει σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο και έγινε μία μπάντα που ο μέσος ακροατής θεωρεί ως βαρετή και αρνητική, που μυξοκλαίει για περίεργες φιλοσοφίες και την καταστροφή του ανθρώπινου είδους, αντί να παραδίδει ψυχαγωγία για την οποία πλήρωσαν;
Δεν γνωρίζω την απάντηση αλλά μπορώ να συζητώ την ερώτηση για όσο μπορώ, πιστεύω. Μετά την περιοδεία με μπάντες όπως οι Turisas ή παίζοντας με τους Alestorm στα metalfests το βρίσκω αδύνατο για τους Moonspell να δώσουν τόσο ενθουσιασμό στο κοινό. Έχουμε λίγη πλάκα και παγανισμό ή ανάμιξη με πειρατές, είμαστε κυρίως σκοτεινοί, φιλοσοφικοί, που δηλώνει την γήρανση των κάποτε νεαρών λύκων. Αλλά τότε, βλέπω τον ενθουσιασμό του νέου album των Katatonia ή που οι Opeth έφεραν τους οπαδούς τους από το death metal μέχρι το progressive dark και τα παραμυθένια ουράνια τόξα, και είμαι μπρεδεμένος.
Ανησυχώ με αυτές τις σκέψεις, αλλά το να ακούω σε νέα albums όπως αυτό των The Cult μου κρατάνε συντροφιά, σαν έναν γερασμένο στρατηγό που δίνει το παράδειγμά του σε νεαρούς στρατιώτες στην Ευρωπαϊκή Metal σκηνή, κάποτε πρώτο όνομα, τώρα ένας απλός κάτοικος. Μπορεί να μοιάζει σαν ένας μονόλογος της κρίσης της μέσης ηλικίας, αλλά η μουσική ακόμα βρίσκει τον δικό της δρόμο μέσω ρωγμών και τρυπών και σε γεμίζει με κουράγιο και εσύ τότε αρχίζεις να σημειώνεις πράγματα, να ανοίγεις νέα βιβλία, να ακούς νέο υλικό και για λίγο να ξεχνάς την στιγμή, την αρμοδιότητα, την έφεση του πλήθους και απλά θέλεις να δαμάσεις την φωτιά που ακόμα καίει.
Διαλέγουμε τα όπλα μας και ίσως το πεπρωμένο μας.
Fernando Ribeiro/Moonspell
Όλη την ενημέρωση μπορείτε να την διαβάσετε εδώ, ενώ μπορείτε και να σχολιάσετε τις σκέψεις του!
Για το Rock Overdose.gr,
Αντώνης "Jey Key" Κατσαρός
