Αν παρακολουθείτε στενά την γενικότερη ελληνική metal σκηνή, τότε σίγουρα θα έχετε ακούσει τους Scar of the Sun. Μία μπάντα που μετράει 12 χρόνια ζωής, που μπορεί δισκογραφικά να μην έχει μεγάλη παρουσία, έχει σίγουρα όμως βάλει στόχο να γίνει γνωστή τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Και μέχρι στιγμής έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, αφού ήδη έχει μοιραστεί τη σκηνή με μεγάλα ονόματα, όπως Paradise Lost, Pain of Salvation, Katatonia και Dark Tranquillity, συνεργάστηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ με τον Rhys Fulber (Paradise Lost, Fear Factory) στην παραγωγή και στο μιξάρισμα και με τον Greg Reely (Strapping Young Lad, Theatre of Tragedy κ.α.) στο mastering, ενώ υπέγραψε και συμβόλαιο με την Scarlet Records.
Από το ντεμπούτο άλμπουμ τους (“A Series of Unfortunate Concurrencies”) πέρασαν 5 χρόνια και πλέον η καινούργια τους δουλειά, με τίτλο “In Flood”, είναι έτοιμη και έτσι μαζευτήκαμε χθες στα Zero Gravity Studios για να την ακούσουμε. Παρόντες στην προακρόαση ήταν όλα τα μέλη της μπάντας, πλην του Αλέξη Χαραλάμπους που ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά και ο Bob Katsionis, ο οποίος έχει συνθέσει μαζί με το συγκρότημα το τραγούδι “Enemies of Reason”. Πριν ξεκινήσω με τις εντυπώσεις μου, να αναφερθώ λίγο στους στίχους, τους οποίους έχει γράψει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Τέρρυ Νίκας. Οι στίχοι, λοιπόν, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου έχουν πολίτικό περιεχόμενο, σχολιάζοντας – κριτικάροντας την τωρινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση, της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου γενικότερα, και μιλάνε για τους πολιτικούς που είναι τα αφεντικά του κόσμου, για τον καπιταλισμό και για την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία. Τα μόνα τραγούδια που στιχουργικά αλλάζουν θέμα, είναι τα “Versus the World” (που μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει γενικά μία μπάντα) και “Sand” (στο οποίο αναπτύσσονται κάποιες προσωπικές σκέψεις γύρο από το θάνατο).
Μουσικά τώρα, το “In Flood” ξεφεύγει από τα Doom / Gothic μονοπάτια που είχε ακολουθήσει το πρώτο άλμπουμ, και κατευθύνεται προς το Modern Metal, όπως οι ίδιοι προτιμούν να χαρακτηρίζουν τη μουσική τους. Και γενικά, υπάρχει διάχυτη μία ένταση στη μουσική, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου οι κιθάρες είναι βαριές και το drumming είναι επιθετικό, με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν σε κάποιες φάσεις σε up-tempo ρυθμούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το “Versus the World”, για το οποίο ο Τέρρυ είπε ότι είναι το πιο heavy κομμάτι που έχουν γράψει έως τώρα και που σε κάποιες σύντομες στιγμές θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έφτασε και σε thrash επίπεδα, και το “The Truth About the Lies”, όπου και εκεί οι ταχύτητες φτάνουν και σε up-tempo επίπεδα, και με κάποια galloping riffs.
Όσο πάντως και είναι έντονος ο δίσκος, η μελωδία παραμένει πρωταγωνιστής σε όλα τα κομμάτια, προερχόμενη τόσο από τις κιθάρες και τα πλήκτρα, όσο και από την πολύ ωραία και δυναμική φωνή του Τέρρυ Νίκα. Έτσι θα ακουστούν πολύ όμορφες μελωδίες καθόλη τη διάρκεια, οι οποίες είτε ακούγονται στις εισαγωγές των κομματιών, είτε χρησιμεύουν για να σπάσουν την επιθετικότητα της μουσικής, κυρίως με μελωδικά ρεφραίν, μελωδικά σόλο και μελωδικά περάσματα από τα πλήκτρα, είτε κυριαρχούν σε ολόκληρο το κομμάτι, όπως συμβαίνει κυρίως στο “Sand” (τραγούδι που είναι και η πιο catch / εμπορική στιγμή του δίσκου), και στο “Enemies of Reason”. Ειδικά στο τελευταίο, που όπως προανέφερα έχει γραφτεί μαζί με τον Bob Katsioni, ο οποίος παίζει και στα πλήκτρα, οι μελωδίες φτάνουν σε λυρικά επίπεδα, ενώ σε ορισμένες στιγμές έχουμε και πιο μπαλαντοειδείς ρυθμούς. Συγκεκριμένα για τα πλήκτρα, να αναφέρω ότι στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχουυν διατηρηθεί και ακούγονται συχνά, απλά έχουν περισσότερο συνοδευτικό ρόλο, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο.
Στο δίσκο, υπάρχουν ακόμα μία διασκευή του “Walking in my Shoes”, των Depeche Mode, κι ένα bonus τραγούδι, το “The Ghost Peril”. Στο τραγούδι των Depeche Mode, έχει γίνει μια πολύ καλή δουλειά, με την μπάντα να δίνει τον προσωπικό της ήχο και να το κάνει πολύ πιο έντονο, ενώ το “The Ghost Peril” έχει μπει στο δίσκο ως bonus, γιατί είναι το πρώτο κομμάτι που συνέθεσαν μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου, και μουσικά ταιριάζει πιο πολύ στο ύφος εκείνου του δίσκου, παρά αυτού. Κλείνοντας, ειδική αναφορά πρέπει να κάνω στο τελευταίο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, όπου στα πλήκτρα είναι ο Γιώργος Κατσάνος, μουσικός που δεν προέρχεται από το χώρο του metal, και ο οποίος έχει βάλει τη προσωπική του πινελιά στο κομμάτι, προσθέτοντας κάποια εφέ, που δένουν ωραία με τη μουσική, και που δημιουργούν ένα πολύ ωραίο ατμοσφαιρικό κλείσιμο.
Γενικά, η εντύπωση που μου έδωσε το “In Flood”, κατά τη διάρκεια της προακρόασης, είναι εκείνη ενός δίσκου συμπαγούς, προσεγμένου, με πολύ καλές συνθέσεις και με εξαιρετική παραγωγή. Ένας δίσκος που μοιράζεται μεταξύ της έντασης και της μελωδίας (δύο στοιχεία που παντρεύονται με ωραίο και πετυχημένο τρόπο), με συνθέσεις που έχουν εκτελεστεί με δεξιοτεχνία και με μοντέρνα προσέγγιση. Θα είναι σίγουρα μια δυνατή κυκλοφορία, που θα αγαπηθεί τόσο από τους οπαδούς της μπάντας όσο και από τους λάτρεις του μελωδικού και έντονου μοντέρνου metal.
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος