Η τελευταία μέρα έφτασε χωρίς να το καταλάβουμε. Ο καιρός ήταν για πρώτη φορά καλός καθ όλη τη διάρκεια της και αυτό ευνόησε ειδικά της μεγάλες μπάντες. Ο Bruce Dickinson χαρακτηριστικά μας ενημέρωσε ότι πήρε τα κατάλληλα τηλέφωνα και κανόνισε να μην βρέξει.
Delain: Ακούσαμε 2-3 κομμάτια απ’ τους πολύ καλούς Delain που κατάφεραν, παρά το ότι ήταν νωρίς, να μαζέψουν μεγάλο κοινό. Τα κομμάτια τους κινούνται σε symphonic/melodic metal ρυθμούς θυμίζοντας έντονα Within Temptetion. Άκρως εντυπωσιακή ήταν και η κιθαρίστρια που τράβηξε πολλά βλέμματα όχι μόνο με την εμφάνιση της αλλά και με το παίξιμο της.
The Algorithm: Το μόνο instrumental συγκρότημα του φεστιβάλ που είδαμε, δυστυχώς δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες μου. Ακούγοντας τα EP που έχουν βγάλει περίμενα κάτι καλύτερο απ΄ αυτό που είδα. Η μουσική τους αρκετά περίπλοκη με ηλεκτρονικούς ήχους να παντρεύονται με ηλεκτρική κιθάρα και drums, ακουγόταν κενή και μπερδεμένη σε live μορφή.
Overkill: Οι Αμερικάνοι thrashers δεν πτοήθηκαν καθόλου από τον καυτό ήλιο και την μεσημεριανή ώρα που βρέθηκαν να παίξουν. Οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι ποιοτικοί όσο και οι κλασσικοί πρώτοι τους, με το Electric Rattlesnake να ξεσηκώνει το κοινό και ειδικότερα τους croudsurfers.
Enthroned: Η πιο old school black metal μπάντα που είδαμε έδωσε ένα show άξιο με το όνομα και την ιστορία της. Corpse paint, μαύρες κουκούλες και σιδηροδρομικά riffs ήταν όλα εκεί για να κάνουν την μουσική τους και την όλη εμπειρία ακόμα πιο αξέχαστη.
Thy Art Is Murder: Με μόλις 2 τραγούδια που ακούσαμε νιώσαμε την ένταση αυτής της νέας deathcore μπάντας στα μέγιστα. Headbanging έδινε και έπαιρνε από τα μέλη και τους αρκετούς θεατές που τους παρακολούθησαν.
Saxon: Η κούραση ήταν πλέον εμφανείς την ώρα που βγήκαν οι θρυλικοί Saxon στην σκηνή και έτσι αποφασίσαμε να τους δούμε από το κιόσκι που είχε στηθεί απέναντι ακριβώς. Ακούραστοι παρά τα χρόνια πορείας τους έπαιζαν τον ένα ύμνο μετά τον άλλο. Ο Biff έδωσε στο κοινό την επιλογή των κομματιών από ένα σημείο και μετά καθώς ένας σιδερένιος αετός υψώθηκε μπροστά απ’ το πανό τους.
Tremonti: Είχα διαβάσει μερικές πολύ καλές κριτικές για το τελευταίο δίσκο του Tremonti αλλά δεν ενθουσιάστηκα όταν τον άκουσα. Το ίδιο συνέβη και στο live του καθώς τον έβλεπα όμως παρατήρησα ότι ο κόσμος ήταν αρκετά ενεργός και πέρναγε καλά με τα κομμάτια του. Άρα αντικειμενικά ήταν αρκετά καλός και ίσως θα πρέπει να του ξαναδώσω μια ευκαιρία για καλύτερη ακρόαση.
Powerwolf: Άλλος ένας λόγος που διαλέξαμε το Graspop ήταν αυτοί εδώ οι τρελοί Γερμανοί. Φορώντας τα κατάλληλα κουστούμια τους και το απαραίτητο βάψιμο ξόρκισαν βαμπίρ και λυκάνθρωπους μέσα απ’ την heavy/power μουσική τους. Όλα τα hit από το We Drink Your Blood μέχρι το Lupus Dei ήταν εκεί και συνοδεύτηκαν απ’ τις φωνές του κοινού. Ο frontman έπαιζε συνεχώς με το κοινό και οι ατάκες του ήταν κορυφαίες. Μια μπάντα που θα πρέπει να δούμε οπωσδήποτε και στην Ελλάδα.
Σ΄ αυτό το σημείο να πούμε ότι δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε σε pit αφού όλοι οι χώροι ήταν γεμάτοι λάσπη και νερά. Οπότε προτιμήσαμε να κρατήσουμε τα ρούχα μας όσο γίνεται πιο καθαρά μιας και το μπάνιο δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να κάνεις.
Anthrax: Βέβαια αυτό δεν πτόησε άλλους fans να συμμετέχουν και ειδικά στους Antrax που έγινε ο μεγαλύτερος χαμός. Με πολύ καλή απόδοση της μπάντας τα κομμάτια ξεσήκωσαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού και αποδόθηκαν με ενέργεια και πάθος. Τα Indians και Caught in a Mosh ήταν προφανώς τα αγαπημένα και το καταλάβαμε καλά αφού όσο παίζονταν προσπαθούσαμε συνεχώς να αποφύγουμε και να σηκώσουμε σώματα και μπότες στον αέρα.
Trivium: Για μια ακόμα φορά μείναμε στην Mainsatge 1 περιμένοντας για Maiden και έτσι είδαμε απ’ τα πλάγια τους Trivium. Αρκετά αδιάφορη μπάντα για τις προτιμήσεις μου αλλά όχι και για ένα πολύ μεγάλο κοινό που χοροπηδούσε, τραγουδούσε και απολάμβανε το show τους. Επαγγελματική εμφάνιση με πολύ καλό ήχο.
Iron Maiden: Με το show και τα σκηνικά τους να είναι εμφανώς πιο εντυπωσιακά από την προηγούμενη περιοδεία τους οι Maiden μας πήραν τα μυαλά. Ο Bruce τραγουδούσε σαν να είναι ακόμα 20 χρονών και τα υπόλοιπα μέλη έπαιζαν χωρίς αύριο. Χαρακτηριστικός ο leader Steve Harris τραγουδούσε σχεδόν κάθε στοίχο των τραγουδιών. O Eddie έκανε την εμφάνιση του και στη μάχη του με τον Bruce ο τελευταίος του ξερίζωσε την καρδιά και την πέταξε στο κοινό. Στα τελευταία κομμάτια έκαναν την εμφάνιση τους 2 τεράστια φουσκωτά το ένα με τον Eddie και το άλλο με έναν δαίμονα κάτι που μου θύμισε αρκετά live των AC/DC, το οποίο μας πώρωσε ακόμα περισσότερο. Φυσικά αυτή η εμφάνιση δεν μπορεί ούτε καν να συγκριθεί με την προηγούμενη του Final Frontier αφού ότι ακούσαμε από το Book Of Souls είναι πραγματικά διαχρονικό αριστούργημα.
Twisted Sister: Τους είχα ξαναδεί και ήξερα πόσο καλά είναι τα live τους. Ε, λοιπόν αυτό που έγινε στο Graspop ούτε καν το περίμενα. Οι Sister όσο και αν ψάχνω στο μυαλό μου να βάλω κάτι άλλο πάνω από αυτούς ήταν τελικά μακράν η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ. Το We're Not Gonna Take It τελείωσε και ξαναπαίχτηκε 3 φορές αφού το κοινό δεν σταματούσε να τραγουδά. Ο Dee Snider μας ενημέρωσε ότι αυτή την μέρα το φεστιβάλ είχε 110.000 κόσμο που πραγματικά ο θρυλικός frontman τους έκανε ότι ήθελε. Το The Price αφιερώθηκε σε όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες που έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια και όλοι άναψαν κινητά και αναπτήρες για να μας δουν από ψηλά. O Snider έκανε αστεία για τις ΄΄τελευταίες΄΄ περιοδείες των Judas Priest, Ozzy και Scorpions και τόνισε ότι η δικιά τους δεν είναι τέτοια κάτι το οποίο φαίνεται να είναι οριστικό μετά τον θάνατο του drumer τους. Ο Portnoy στα drums κατάφερε να τιμήσει τον τελευταίο και καθ όλη τη διάρκεια του set τους φάνηκε να το απολαμβάνει. Τέλος, το πανό τους που έγραφε Forty and Fuck it μας θύμισε την ιστορία αυτής της θρυλικής rock ‘n’ roll μπάντας που έχει επηρεάσει τους πάντες με την αυθεντικότητα της.
Αυτή ήταν λοιπόν η μουσική εμπειρία μας απ’ το Graspop. Όσον αφορά γενικότερο το φεστιβάλ παρατήρησα ότι ο ήχος στα περισσότερα συγκρότημα εκτός από πολύ καλός ήταν και στην σωστή ένταση κάτι που πρέπει να διορθωθεί σε πολλούς συναυλιακούς χώρους στην Ελλάδα. Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε σχεδόν ποτέ σε ουρές για φαγητό αφού υπήρχαν πολλές επιλογές και κιόσκια, αν και ό,τι και να αγόραζες ήταν πολύ ακριβό. Οι τουαλέτες ήταν άριστες αφού ελέγχονταν, και καθαρίζονταν όποτε κάποιος έβγαινε από μια, από το προσωπικό. Η εμπειρία του camping δεν μας συγκίνησε καθόλου αφού υπήρχε παντού λάσπη γύρω απ τις σκηνές λόγο της βροχής. Τέλος, η παρέα μας ήταν 6 άτομα και πιστεύω ότι όποιον συναντήσετε από μας θα σας προτείνει με την πρώτη ευκαιρία να επισκεφτείτε το Graspop.
Κείμενο & Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
Comments
