Η πολιτική ορθότητα (PC) είναι η χρήση λέξεων και συμπεριφορών (βλ. ήθος) ώστε να διορθωθούν οι κοινωνικές αδικίες απέναντι σε ομάδες ανθρώπων που έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά και να επιτευχθεί ισότητα μεταξύ αυτών των ομάδων. Απορρέει από την ιδέα πως η κοινωνία είναι χωρισμένη σε κοινωνικές ομάδες δύναμης/εξουσίας. Υπάρχουν δηλαδή οι προνομιούχες και οι καταπιεζόμενες ομάδες ανθρώπων και ο διαχωρισμός βασίζεται σε χαρακτηριστικά όπως το γένος, η φυλή, η σεξουαλικότητα. Αυτές οι ομάδες καταπιέζονται από τις εκφράσεις προσώπου και την γλώσσα του σώματος, από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται, τις ιδέες που μπορεί να μεταφερθούν και υπάρχει το ενδεχόμενο να προσβληθούν ή να πληγωθούν.
Η θεμελιώδης αρχή για τους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας και του κοινωνικού δικαίου, γνωστοί και ως Social Justice Warriors (SJW), είναι πως τα πάντα δημιουργήθηκαν κοινωνικά και επιβλήθηκαν από τους προνομιούχους. Κάθε άτομο έχει μεγαλώσει, διαμορφωθεί και ανήκει αναγκαστικά σε μία προνομιούχα ή καταπιεσμένη ομάδα, είτε το αναγνωρίζει είτε όχι. Το άτομο δηλαδή είναι δημιούργημα της κοινωνίας, η οποία μας ελέγχει και μας καθορίζει.
Ο μόνος δρόμος προς την ισότητα (την οποία εγώ θα ονομάσω εξίσωση, μιας και αυτό εννοούν) είναι ο κοινωνικός ακτιβισμός και η επιβολή συγκεκριμένων μορφών συμπεριφοράς που ακολουθούν κάποιους κανόνες/ιδέες κοινωνικού δικαίου. Όποιος δεν συμφωνεί ή δεν συμμορφώνεται, θεωρείται εχθρός και η επίθεση στον χαρακτήρα αυτού του ατόμου δεν δικαιολογείται απλώς, αλλά θεωρείται και ηθικό καθήκον (άσχετα με το αν είναι ανήθικο). Για την επίτευξη δηλαδή του κοινωνικού δικαίου, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι εμπόδιο και θα πρέπει να εποπτεύεται, να διορθώνεται και στην ανάγκη να αναιρεθεί και να απαγορευτεί.
Έτσι έχουμε περιστάσεις όπου άνθρωποι απολύονται γιατί φόρεσαν ένα μπλουζάκι που κρίθηκε ως σεξιστικό, ομιλίες έχουν ακυρωθεί γιατί οι πολιτικά ορθοί θεωρούσαν πως προωθεί το μίσος, άσχετα αν δε το κάνει, με αποτέλεσμα αυτοί που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως καταπιεζόμενους να γίνονται οι καταπιεστές. Η επίθεση στον χαρακτήρα του ατόμου που δεν συμμορφώνεται επιτυγχάνεται αποκαλώντας τον ξενοφοβικό, ομοφοβικό, ισλαμοφοβικό, ρατσιστή, μισογύνη στιγματίζοντας τον κοινωνικά και περιθωριοποιώντας τον, ή ακόμη απαιτώντας την απόλυση ή την απομάκρυνση από μία θέση, ενώ παράλληλα διακηρύττουν τον ηθικό δογματισμό τους.
Αυτή η μορφή κοινωνικού ακτιβισμού έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και στην metal μουσική, είτε με απόψεις που κατακρίνουν κάποιους καλλιτέχνες για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, με δημόσιο/διαδικτυακό εξευτελισμό, ακυρώσεις συμμετοχής σε συναυλίες από τους διοργανωτές, οπαδούς που θέλουν να διορθώσουν και να ελέγχουν την μορφή της έκφρασης τόσο στην μουσική όσο και στην συμπεριφορά ώστε να επιτευχθεί αυτό το οποίο οι ίδιοι ονομάζουν ‘ισότητα’. Κάνουν λάθος και κινούνται, υποθέτω εν αγνοία τους, εναντίον της metal μουσικής.
Η metal μουσική ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένα μέσο ελεύθερης έκφρασης, τόσο από τους καλλιτέχνες όσο και από τους οπαδούς. Πολλές φορές κινείται εναντίον της παράδοσης, της θρησκείας, της πολιτικής, άλλες φορές είναι παραδοσιακό, πολιτικό, θρησκευτικό, ρατσιστικό. Εκφράζει μίσος, νεύρα, πάθος, αγάπη, ευαισθησία, χαρά, περηφάνια, χιούμορ, φιλοσοφία, φαντασία και χίλια δυο άλλα ουσιαστικά τα οποία δεν μου έρχονται τώρα. Είναι δηλαδή ένα είδος μουσικής που από την φύση του περιλαμβάνει κάθε μορφή έκφρασης και ιδεών. Είναι ανοιχτό σε όλους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι άνθρωποι που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι ίδιοι, ή ότι έχουν τις ίδιες ιδεολογίες, ήθος και συμπεριφορά. Η ισότητα δηλαδή μέσα στην metal μουσική είναι υπαρκτή. Ισότητα και όχι εξίσωση. Ισότητα στην έκφραση και στον λόγο, όπου κάθε ένας μπορεί να δημιουργήσει ή να γουστάρει ελεύθερα, άσχετα με το αν είναι αποδεκτό από τρίτους. Αυτή είναι η φύση της ελεύθερης έκφρασης και η κοινωνική αποδοχή είναι δευτερεύουσα. Έχει σημασία αν ο ήχος είναι βάρβαρος, οι στίχοι γραφικοί, βίαιοι, επιθετικοί και η σκηνική παρουσία προβοκατόρικη ή προσβλητική. Το όλο πακέτο της metal μουσικής είναι η υλοποίηση των οραμάτων ατόμων, όπου βρίσκουν συγγενικές αντιλήψεις και κοινά στοιχεία με άλλους ανθρώπους, μουσικούς ή οπαδούς, σε όλο τον κόσμο, υπό το πρίσμα της κουλτούρας που δημιουργήθηκε εξαιτίας αυτού. Είναι ένας κύκλος, όπου τρέφεται και διατηρείται στην ζωή λόγω της αγάπης αυτών που συμμετέχουν και οι κανόνες συμπεριφοράς που επιβάλλονται από κάποιες ηθικές αρχές δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι η πηγή αυτής της κουλτούρας.
Η πεποίθηση πως η metal κουλτούρα και η μουσική πρέπει να διορθωθεί και να βελτιωθεί από την επίβλεψη και την αστυνόμευση της συμπεριφοράς, του λόγου, της σύνθεσης, του ήχου, και των διαφόρων ιδεών που κυκλοφορούν είναι ανήθικη και προβληματική. Ανήθικη γιατί οι PC/SJW θεωρούν πως για να επιτευχθεί ισότητα πρέπει να εξισωθούν όλοι κάτω από κάποιους κανόνες και νόμους που ορίζουν την συμπεριφορά. Προβληματικό γιατί η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία ώστε να επιτευχθεί αυτό, μπαίνει εμπόδιο στην ίδια την δημιουργική φλόγα των μουσικών και στο πάθος των οπαδών. Η τέχνη που ακολουθεί ηθικούς κανόνες οι οποίες επιβάλλονται από εξωτερικούς παράγοντες είναι φτωχή και λειψή, μιας και το δημιούργημα υπόκεινται σε ανελεύθερους και άκαμπτους περιορισμούς, στους οποίους ο μουσικός ή ο οπαδός δεν πιστεύει και δεν θέλει να πιστεύει. Το ωραίο βέβαια με την ελευθερία στην τέχνη και στον λόγο είναι πως αν ένας καλλιτέχνης ή οπαδός είναι πολιτικά ορθός και SJW, μπορεί ελεύθερα να δημιουργήσει ανάλογη τέχνη ή να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Πολύ αμφιβάλλω βέβαια για την ποιότητα του αποτελέσματος ή για την ειλικρίνεια αυτών που λειτουργούν σύμφωνα με αυτές τις αρχές. Περισσότερο μου μοιάζουν εγωιστές και ναρκισσιστές που κρύβονται κάτω από την μάσκα του κοινωνικού καλού αλλά νοιάζονται μόνο για την προώθηση των δικών τους ιδεολογιών και απόψεων αδιαφορώντας αν οι ίδιοι είναι αυταρχικοί και καταπιέζουν.
Εν κατακλείδι, θεμελιώδης αξία είναι ο καλλιτέχνης να ξέρει ότι είναι ελεύθερος να εκφράσει αυτό το οποίο έχει μέσα του, να παλέψει και να δουλέψει πάνω σε αυτό, ώστε να επικοινωνήσει μαζί με τους ανθρώπους που νιώθουν την τέχνη του. Αυτή είναι η ανθρωπιά και η ομορφιά της metal μουσικής. Οποιαδήποτε μορφή ελέγχου και αστυνόμευσης της metal μουσικής θα προκαλέσει πτώση στην ποιότητα και εν τέλει, την έκπτωση και τον θάνατο της, μιας και οι ίδιοι οι άνθρωποι που την κρατάνε στη ζωή θα απομακρυνθούν ή θα σιγήσουν. Το οποίο δεν θα συμβεί βέβαια, μιας και η metal εκφράζει την ανάγκη για ελευθερία και όχι την συμμόρφωση.
Για το Rock Overdose,
Βασίλης Ξενόπουλος
Comments
