“Windmills on hold”
Πέμπτο άλμπουμ για το all-star progressive rock γκρουπ, το οποίο για όσους δε γνωρίζουν, αποτελείται από πρώην και νυν μέλη των θρυλικών Yes. Πιο αναλυτικά, αποτελείται από τους Billy Sherwood, Tony Kaye, Scott Connor και Rick Teirney. Το γεγονός βέβαια πως έχουν όλοι περάσει από τους Yes, δεν σημαίνει κιόλας ότι αντιγράφουν το ύφος τους. Οκ, παραμένει progressive rock, διαθέτουν κάποιες βασικές ομοιότητες, δεν παύει όμως να αποτελεί ξεχωριστή οντότητα με δική του προσωπικότητα.
Στις 4 μακροσκελείς (προφανώς) συνθέσεις του δίσκου διακρίνονται και αρκετά στοιχεία από Marillion, Gentle Giant και αρκετά λιγότερα από Porcupine Tree. Με λίγα λόγια έχουμε παλαιολιθικό, κλασικό progressive rock με όλα τα προτερήματα και τις ασθένειές του. Που σημαίνει ότι αν δεν έχετε επαφή με τον ήχο και ενδιαφέρεστε να δοκιμάσετε, δεν υπάρχει λόγος να ξεκινήσετε από εδώ. Δεν είναι το άλμπουμ που διαθέτει τις συνθετικές κορυφές που συγκλόνισαν, όπως έκαναν τα προαναφερθέντα συγκροτήματα, καθώς και πολλοί ακόμα γίγαντες του ήχου. Διαθέτει όμορφες στιγμές, αλλά χάνονται στη μεγάλη διάρκεια των εκάστοτε συνθέσεων. Στα κλασικά άλμπουμ του ήχου δεν υπάρχουν στιγμές, αλλά συνέχειες, όσο μακροσκελής και να είναι η σύνθεση.
Να επισημάνουμε επίσης ότι ο ήχος συγγενεύει σε μεσαίο βαθμό και με το κλασικό hard rock, χωρίς όμως να γίνεται προσιτό στους φίλους αυτού του ήχου που είναι αμύητοι στο progressive rock. Και δε θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που το μικρότερο κομμάτι ξεπερνάει τα 7 λεπτά σε διάρκεια. Το μόνο θα ενδιέφερε τους φίλους του hard rock είναι ο τρόπος παιξίματος των πλήκτρων, ο οποίος θυμίζει πολύ ύστερους Deep Purple (με Don Airey δηλαδή).
Επαναλαμβάνω πως δεν πρόκειται για κακή δουλειά (κάτι τέτοιο θα ήταν είδηση άλλωστε με τους μουσικούς που συμμετέχουν), απλά δεν έχει εκείνες τις στιγμές που απογειώνουν τις συνθέσεις, κάτι απαραίτητο σε αυτόν τον ήχο και σε τόσο μακροσκελείς συνθέσεις, οι οποίες δεν είναι καν φορτωμένες και πολύπλοκες. Οι φανατικοί των Yes κατά πάσα πιθανότητα θα το λατρέψουν, όσοι ασχολούνται με το συγκεκριμένο ήχο θα ασχοληθούν από περιέργεια, αλλά σε όσους δεν ασχολούνται με το αντικείμενο δε συνιστάται ως δίσκος γνωριμίας. Καλύτερα να προτιμηθεί μια πιο παλιότερη δουλειά τους.
Βαθμολογία: 65/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος