Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να πω για τους Wardrum που πλέον μετράνε τέσσερις δίσκους και μόλις πέντε χρόνια ζωής. Η πραγματική αξία μίας μπάντας δεν καθορίζεται μόνο σε μία ή ακόμα και δύο καλές κυκλοφορίες, την αξία τους την μετράς συνολικά, βλέποντας όλη την πορεία τους, εκτός σκηνής μα και επάνω. Συνεπώς μιλάμε για διάρκεια, όχι σε αριθμούς, μα για διάρκεια ποιοτική και ουσιαστική.
Ας πάμε λοιπόν λίγο πίσω. Πέντε χρόνια πριν, το 2011 λοιπόν, ακούμε για πρώτη φορά τους Wardrum. Αξιόλογο και αξιοπρεπέστατο Power Metal με αέρα και χρώμα Ευρώπης. Μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να είναι αν κοιτούσες το line up. Μέχρι εκεί όλα καλά, το “σούσουρο” που δημιουργήθηκε κράτησε καλά, αλλά το στοίχημα ήταν στην συνέχεια. Η πετυχημένη “συνταγή” μετατρέπεται πολύ εύκολα σε “περπατημένη” και ο κίνδυνος του “μία από τα ίδια” έχει πλήξει και τους καλύτερους. Και έρχεται το “Desolation” μόλις ένα χρόνο μετά και μένεις να μαζεύεις τα σαγόνια σου. Ίσως ο επιθετικότερος μέχρι τώρα δίσκος τους κατά την ταπεινή μου γνώμη, που μας παρουσίασε και το “φαινόμενο” Γιάννης Παπαδόπουλος Ποιο “Spadework”, δίσκαρος δεν λέω, αλλά εδώ πλέον παίζεις στο Champions League. Και όλα αυτά με διαφορά ενός χρόνου. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα είναι που “χοντραίνει” το θέμα. Πριν καλά καλά το χωνέψεις, τρίτος δίσκος, πιο ώριμος, πιο εμπλουτισμένος, πιο γεμάτος. Γέφυρα μεταξύ των προηγούμενων, με δεκατέσσερα παρακαλώ κομμάτια που δεν κουράζουν πουθενά. Πλέον είχε αρχίσει να γίνεται ξεκάθαρο ότι ετούτοι εδώ ήρθαν για να μείνουν για τα καλά, και όχι μόνο εγχώρια. Έλα πείτε την αλήθεια, τα είχατε όλα γραμμένα και προσχεδιασμένα από την αρχή. Δεν γίνεται τόση έμπνευση και τόσο πολύ καλό υλικό να γράφεται τόσο γρήγορα, σχεδόν ασταμάτητα.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Τρία χρόνια μετά το “The Messenger” οι Wardrum κάνουν πάλι την διαφορά. Εξελίσσονται, κάνοντας ακόμα ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τον προκάτοχο του “Awakening”. Σαν πεντάδα πλέον, έχοντας κάνει τον J. Demian μόνιμο μέρος της μπάντας, βάζουν τον πήχη ακόμα ψηλότερα, τόσο σαν μπάντα όσο και ατομικά. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος ίσως στην καλύτερη φόρμα του μέχρι τώρα, με τρομακτικό έλεγχο στην φωνή του, πέρα από απίστευτη πώρωση χαρίζει και καταπληκτικές ερμηνείες, γεμάτες ευαισθησία ακόμα και στα υψηλότερα pitch (στο “On Skies Of Grey” τσακίζει κόκαλα, και το κομμάτι.........άστα) και για ακόμα μία φορά είναι συγκρατημένος με την έκταση της φωνής του, αποφεύγοντας την επίδειξη και την κατάχρηση.
Κώστας Βρετός εκτός ελέγχου. Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την τεράστια παρουσία του. Μερικά από τα πολυπλοκότερα solos στην μέχρι τώρα πορεία τους υπάρχουν στο “Awakening”. Δεν μπορώ νομίζω με κανένα τρόπο να περιγράψω αυτό το παλικάρι, και δεν χρειάζεται. Για τον Βρετό μιλάμε. Πρέπει να κάνουμε ένα άρθρο μόνο για την πάρτη του. Ο άνθρωπος είναι κινητό clinic σε ότι και αν έχει κάνει, ότι και αν έχει παίξει. Και το τρομακτικό είναι ότι αν έχεις “εξοικειωθεί” με το παίξιμο του, βλέπεις ότι υπάρχει (θεός φυλάξει) πρόοδος. Ακόμα και αυτός σπρώχνει τον εαυτό του ακόμα, πάντα ένα βήμα μπροστά. Είμαστε όλοι καταδικασμένοι.
Και φτάνουμε στο “αδικημένο” σε γενικές γραμμές στην μουσική μας μπάσο. Διακριτικός, όπως και ο ίδιος, μα περιεκτικότατος σε παιξίματα και θέματα Κώστας Σκανδάλης. Παντού μα παντού, αν δώσεις την απαιτούμενη προσοχή βέβαια, υπάρχουν διαμάντια στην σύνθεση. Μεγάλο μέρος της ενέργειας και του νεύρου τις παραγωγής είναι ο Κώστας. Ο άνθρωπος μετράει πολλά χιλιόμετρα. Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων μετράει βεβαίως και ο Στέργιος Κουρού , η κινητήρια μηχανή, ο κύριος Drum πίσω από το Wardrum, ο οποίος ζωγραφίζει κανονικότατα. Μη “συμβατικός” σε πολλά σημεία, γράφοντας ολόκληρες μελωδίες που πραγματικά μπορείς να τις τραγουδήσεις. Τα δε “τσαλίμια” στα πιάτα και στο ride είναι αριστοτεχνικά. Φυσικά η μεγάλη και χαρακτηριστική αγάπη για την “ταλαιπωρία” των tom δεν λείπει στα drum- ηστικα “θέματα”. Τελευταίος ο “καινούργιος” της παρέας (καινούργιος, γελάω ακόμα) ο J. Demian. Ούτε αυτός νομίζω χρειάζεται “συστάσεις”. Όταν δεν βγάζει το άχτι του στους Blackdrawn κάνει διαμάντια με τους Hail Spirit Noir. Ένας εξαιρετικός μουσικός, που ταιριάζει απόλυτα στο “κλήμα”.
Κουραστήκαμε? Στα του δίσκου λοιπόν. Όπως προείπα, το τέταρτο παιδί της παρέας πάει το όλο θέμα ένα βήμα μπροστά. Είναι πολυσύνθετο σε όλους τους τομείς του. Σε όλες τις συνθέσεις υπάρχει μια αύρα θεατρικότητα, μια αίσθηση πολυφωνίας που δεν ήταν τόσο έντονη στο παρελθόν. Το θέλεις πιο prog;Το θέλεις πιο back to the roots σε κάποια θέματα;Ποιο “ψαγμένο'; Όπως και να το πεις το “Awakening” δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα. Τρανό παράδειγμα το “Right Within Your Heart”, το οποίο εκ πρώτης ακούγεται κλασικό Wardrum κομμάτι, αλλά με λίγη προσοχή καταλαβαίνεις ότι στα riff και της αρμονίες όπως και στον τρόπο που έχουν μπει οι φωνητικές γραμμές κάτι έχει αλλάξει. Και αυτό το κάτι είναι εκπληκτικό. Κάτι παρόμοιο βρίσκεις και στο “Medusa” που αποτελεί ήδη ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Και τα riff… Ω θεέ. Όλα μα όλα τα riff είναι καταπληκτικά Από τα πιο επιθετικά όπως το εναρκτήριο “The Unrepentant” και το εξαίσιο “Dreams In The Dark” στα πιο “πιασάρικα” “Virtues Of Humanity” και “Time Is The Enemy”. Εξαίσιος επίσης είναι ο τρόπος χρήσης των αρμονιών. Αρμονία πάνω από αρμονία, πάνω από αρμονία και όλο αυτό χωρίς ψεγάδι, χωρίς καμία αίσθηση “φορτώματος”. Επίσης υπάρχει έντονη διαφορά στην χροιά τις κιθάρας που ακούγεται σαφώς πιο aggressive, κάτι που τονίζει και ταιριάζει απόλυτα στα κομμάτια. Παραγωγή ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ από τον Chris Donaldson (Cryptopsy) στα The Grid Studios. Νομίζω ότι αυτή η προσέγγιση, τόσο στον ήχο όσο και στην κατεύθυνση ταιριάζει απίστευτα στην μπάντα.
Κλείνοντας, μίλησα στην αρχή για συνολική αξία. Όταν έχεις μια πορεία τόσο ανοδική σε όλους τους τομείς, τόσο ποιοτική και αξιοπρεπέστατη, με ειλικρίνεια και συνεχόμενη εξέλιξη, με κανένα ίχνος επανάπαυσης ασχέτως το ποιος και τι είσαι σαν μουσικός μόνο ως ΜΠΑΝΤΑΡΑ μπορώ να σε χαρακτηρίσω. Ακόμα και εδώ να τελείωνε η πορεία τους (όχι όχι όχι) έχουν ήδη μπει στο πάνθεον αυτής της χώρας (και όχι μόνο) με κάτι παραπάνω από το σπαθί τους. Και ο κόσμος είναι μεγάλος, οι πόρτες ανοιχτές, οι Wardrum παραπάνω από άξιοι και ικανοί. Και αυτό είναι μόνο η αρχή, είμαι σίγουρος.
Βαθμολογία: 92/100
Για το Rock Overdose
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
