Όπως όλα τα πολύ καλά γνωρίζουν κάποια στιγμή το τέλος τους, μοιραία και για το Smoke The Fuzz Fest είχε φτάσει η ώρα να ρίξει αυλαία. Ύστερα από δύο εξαιρετικά πετυχημένες ημέρες αφοσιωμένες σε doom και stoner/psych καταστάσεις (Fall Of Doom & Howler edition αντίστοιχα), οι τίτλοι τέλους θα έπεφταν το περασμένο σαββατοκύριακο υπό post metal υπόκρουση. Η λεγόμενη Post Mortem edition του festival, κατ'ουσίαν μια τελετή λήξης αποτελούμενη από δύο βραδιές, οι οποίες είχαν χαρακτήρα μεμονωμένης συναυλίας, πολύ κοντά στη λογική του Afterburner του Roadburn, όταν πρωτοξεκινούσε. Κι αν η δεύτερη ημέρα, με τη -σχεδόν αποκλειστική- ζωντανή σύμπραξη Cult Of Luna και Julie Christmas, φάνηκε να κερδίζει ξεκάθαρα τις εντυπώσεις ήδη από τη στιγμή της ανακοίνωσης της , ίσως τελικά να ήταν η πρώτη με πρωταγωνιστές τους Russian Circles, εκείνη που κατέκτησε δικαιωματικά την ουσία.
Άλλωστε και τούτη είχε να επιδείξει μια ισχυρή γυναικεία παρουσία, στο πρόσωπο της Helen Money, η οποία και άνοιξε το live των συμπατριωτών της post metallers. Με κύριο όπλο της το cello, αλλά διαθέτοντας σημαντική επιπλέον βοήθεια από κάθε λογής εφέ και λούπες, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ξεκινώντας από χαμηλής έντασης drone πειραματισμούς και φτάνοντας έως βάναυσες δοξαριές, που κάνουν τους Apocalyptica να μοιάζουν παιδική χαρά. Τα παράσημα από συνεργασίες με Jarboe και Mono δε λένε πολλά, αν δε μπορείς να τα φορέσεις περήφανα στη σκηνή και η πενηνταεξάχρονη Alison Chesley απέδειξε και με το παραπάνω την περίοπτη θέση που κατέχει στην avant rock κοινότητα, έστω κι αν δεν έτυχε της συντριπτικής αποδοχής του κοινού του Vox.
Οι Russian Circles, από την άλλη, είχαν σαφώς ευκολότερο έργο απέναντι σε δικό τους κοινό και μάλιστα στερημένο, καθώς η τελευταία εμφάνιση των εκ Σικάγου ορμώμενων post metallers χάνεται κάπου στις κατακόμβες του Rodeo. Απλά τα στοιχειώδη να έκαναν και το μεροκάματο θα είχε βγει ξεκούραστα. Πόσο μάλλον, όταν δεν έμειναν σε αυτό και μας πρόσφεραν πολλά παραπάνω, φανερώνοντας την αδιαμφισβήτητη κλάση τους.
Καταρχήν, δε μπορείς να μη σταθείς έστω και λίγο για να υποκλιθείς στον εκπληκτικό Dave Turncrantz, χωρίς υπερβολή τη ραχοκοκκαλιά του συγκροτήματος. Συνδυάζοντας επιτυχώς τεχνική και ουσία, αποτέλεσε το μπροστάρη του τρίο, κρατώντας το ρυθμικό τιμόνι αναίμακτα διαμέσου των διαφόρων εναλλαγών διαθέσεων, που κρύβουν οι περιπετειώδεις συνθέσεις τους. Από κοντά και ο Brian Cook με τη “βαριά” προϋπηρεσία σε Botch και These Arms Are Snakes, δεν αρκείτο στο να ταλαιπωρεί το μπάσο του, αλλά προσέφερε πολύτιμα στο ηχόχρωμα των συνθέσεων, παίζοντας μέχρι και keyboards, χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα των ποδιών του!
Ο Mike Sullivan, που δέσποζε αγέρωχος στη δεξιά πλευρά της σκηνής, μπορεί να μη διαθέτει το ορμητικό ταμπεραμέντο των συναδέλφων του, σε καμία περίπτωση πάντως δε φείδεται ταλέντου. Με εξαιρετική συνέπεια και μαεστρία, “έχτιζε” σε ανοιχτή γραμμή με τον Cook τα συναρπαστικά κιθαριστικά τους θέματα, ναι μεν δίνοντας έμφαση σε μελωδία και ατμόσφαιρα, βγάζοντας όμως σαρωτικά heavy ήχο στα σημεία που έπρεπε. Και δεν ήταν λίγα, εδώ που τα λέμε.
Όπως κάθε post rock/metal σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και οι Αμερικανοί έριξαν το βάρος του setlist στο αρκούντως δυνατό φετινό “Guidance”, χωρίς πάντως να διστάσουν να κάνουν τις ακομπλεξάριστες γύρες τους από δισκάρες του παρελθόντος όπως τα “Station”, “Empros” και “Memorial”, προσφέροντας έτσι μια όσο το δυνατόν πιο ευρεία άποψη της πλούσιας δισκογραφίας τους. 80 λεπτά post metal πανδαισίας στην αρχή του τέλους μιας εκ των σημαντικότερων εγχώριων διοργανώσεων. Οι Cult Of Luna σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να επαναπαυθούν στις δημοσιογραφικές δάφνες του “Mariner”, για να ματσάρουν μια τέτοια εμφάνιση το επόμενο βράδυ...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος
Comments
