Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Νοεμβρίου
“I need cold wings to come down my burning soul”
Το παραδοσιακό doom είναι η ρίζα και η αρχή του metal. Μέσα στις δεκαετίες άρχισε να πέφτει η δημοτικότητα του μιας και η εξέλιξη των ήχων στο metal ήταν εντυπωσιακή και αυτή η εξέλιξη αποτελεί πλέον ουσιαστικό στοιχείο της φιλοσοφίας του. Το παραδοσιακό doom πολλές φορές αντιμετωπίζετε ως retro ή παρωχημένο, αδικώντας έτσι έναν ήχο και μία πτυχή του metal που είναι πολύ κοντά στην δραματική και τραγική πλευρά της ζωής.
Κάθε τόσο όμως εμφανίζονταν και συνεχίζουν να εμφανίζονται συγκροτήματα που αναδεικνύουν την πηγαία ομορφιά του doom, το σκοτεινό συναισθηματισμό, την τραγικότητα και την θλίψη μέσα από το πιο σημαντικό εργαλείο του metal. Τα riff. Όταν τα εν λόγω riff συνοδεύονται από μία εξίσου μεγάλη φωνή, με δυνατές ερμηνείες, τότε δημιουργούνται album παραδοσιακού doom που μένουν στην ιστορία. Και έχουμε αρκετά από αυτά. Από Candlemass, Solitude Aeturnus, Reverend Bizarre μέχρι τα πιο πρόσφατα, όπως αυτά των Pallbearer, Atlantean Kodex, Crypt Sermon, The Temple. (Ξέρω. Οι Sabbath, οι Vitus αλλά αν τα γράψω όλα, στο τέλος θα καταλήξει άρθρο για το doom.)
Οι Φιλανδοί Spiritus Mortis είναι μία από αυτές τις μπάντες. Ξεκίνησαν το 1990, η πρώτη doom μπάντα από την χώρα τους, με πολλά demo μέχρι το πρώτο τους album που κυκλοφόρησε το 2004. Κινούνται στον κλασσικό ήχο του παραδοσιακού doom, με τα riff να δημιουργούν την πένθιμη, βαριά, θλιβερή ατμόσφαιρα όταν παίζουν αργά, ενώ δημιουργούν κλασικούς heavy metal ρυθμούς στα πιο γρήγορα μέρη και την φωνή να εκφράζει τον πόνο και το μαρτύριο που βιώνει ένας άνθρωπος, μέσα από στίχους που μιλούν για φανταστικές ιστορίες με μάγους, αλχημιστές, occult ατμόσφαιρες, μάγισσες, διακοπές σε νεκροταφείο και τον βαθύ, αβάσταχτο πόνο της ύπαρξης.
Η ερμηνεία του Sami Hunninen είναι εξαιρετική. Εκφραστική αφήγηση, με κολλητικά ρεφρέν, άλλες φορές με γρέζο και επιθετικότητα, άλλες με μελωδικότητα και μια ευαίσθητη, πονεμένη χροιά. Δεν τραγουδά απλώς. Είναι ένας βάρδος που έχει ταξιδέψει στους κόσμους, που έχει ζήσει και έχει δει πράγματα που ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και τώρα μας τα παρουσιάζει μέσα από ιστορίες ντυμένες με πένθιμα riff, στιβαρά και λιτά drums, λίγα πλήκτρα για ατμόσφαιρα, τις μπασογραμμές που στηρίζουν τις κιθάρες και το σύνολο ταξιδεύει τον ακροατή σε σκοτεινούς κόσμους όπου ο θάνατος είναι η μόνη λύτρωση.
“Forever I wonder among the graves. I adore the mystery beneath. Tombstones and catacombs, I am a name on your funeral wreath. We, who are in love with death …“ τραγουδά ο Hunninen, καθώς το μελωδικό riff οδηγεί το τραγούδι.
Εκεί που το “Babalon Working” σε ξεσηκώνει με το επιθετικό, για doom πάντα, riff, έρχεται η έρπουσα και τρομολαγνική ατμόσφαιρα του “Holiday in the cemetery”, με στίχους που θα μπορούσε νε είχε πει ο Ash Williams όταν του την έπεφταν τα δαιμόνια. Με το καλύτερο riff να είναι αυτό του “She died a virgin”. Αργό, πένθιμο, να στρώνει το έδαφος για την ερμηνεία της φωνής. No one saw her disappear, τραγουδά επαναλαμβάνοντας τον στίχο, ανεβάζοντας την δραματικότητα σε κάθε επανάληψη, περιγράφοντας την σκηνή όπου επικαλέστηκε δυνάμεις σκοτεινές και την έκλεψαν σε άλλους κόσμους. Το τραγούδι κλείνει με λατινικούς στίχους, τους οποίους δεν έπιασα, αλλά υποθέτω ότι είναι εξορκισμός. Έτσι πρέπει. Έτσι θέλω να είναι.
Η παραγωγή έχει τα μικρά ελαττώματα της. Θα προτιμούσα τα drums να έχουν ένα πιο ζεστό και βαθύ ήχο, με τα πιατίνια να είναι λίγο πιο χαμηλά στη μίξη. Την φωνή σωστά την έβαλαν πάνω από όλα, να οδηγεί τα τραγούδια, και τις κιθάρες να είναι ακριβώς από πίσω, με το μπάσο να στηρίζει τις γραμμές των κιθάρων. Τα πλήκτρα, hammond από ότι κατάλαβα, εμφανίζονται πολύ αραιά και δίνουν μια πιο ελαφριά αίσθηση. Καλώς δεν έδωσαν πολύ βάρος. Νομίζω θα του άλλαζε την μορφή αν εμφανίζονταν σε όλα τα τραγούδια και θα αλλοιωνόταν η βαριά, νωθρή, θλιμμένη ομορφιά του.
Το “The year is one” είναι ένα πολύ καλό album παραδοσιακού doom, με κάποια τραγούδια να ξεχωρίζουν περισσότερο χωρίς όμως να έχει κάποιο άσχημο ή περιττό και ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς. Θα το ακούω μέχρι να fall into the abyss of eternal sorrow.
Βαθμολογία 82/100
Για το Rock Overdose,
Ξενόπουλος Βασίλης