THE DILLINGER ESCAPE PLAN – “Dissociation”

“Εις το επανειδείν...”

Στο μέλλον θα θυμόμαστε με νοσταλγία τους DEP, καθώς όχι μόνο δημιούργησαν και τελειοποίησαν έναν ολόκληρο ήχο, αλλά καθόρισαν και ένα ολόκληρο ρεύμα με εκατομμύρια ακόλουθους. Και παρ'όλο που δεν υπάρχουν άλλα όρια για να σπάσουν πια, συνέχιζαν να παραμένουν συναρπαστικοί σε κάθε κυκλοφορία τους. Εκτός κι αν διέλυσαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, νιώθοντας εγκλωβισμένοι στη μουσική τους.

Ακόμα και αυτό να συνέβη, θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι για ότι μας προσέφεραν μέχρι τώρα. Ακόμα και το καινούργιο άλμπουμ τους όχι μόνο δεν πέφτει κάτω από τα δυσθεώρητα στάνταρ τους, αλλά τα επεκτείνει ακόμα περισσότερο. Εδώ μέσα βρίσκονται όλα τα στοιχεία από όλη τη καριέρα τους, κάνοντας αυτόν τον δίσκο να λειτουργεί, ίσως και ηθελημένα, σαν μια ανασκόπηση της καριέρας τους. Χαρακτηριστικά όπως η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε εισαγωγής με το ξεκίνημα του δίσκου, χρησιμοποιώντας τη 'βουρ στο ψητό λογική', τα μεσμέρικα στροβιλιστά riffs, συνθέσεις χτισμένες με μαθηματική ακρίβεια (pun intended) και εμπλουτισμένες με ανύποπτες αλλαγές με jazz ή punk στιγμές, κάποια πιο μελωδικά σημεία, όλα βρίσκονται εδώ για να αποτίσουν φόρο τιμής και αποχαιρετισμό στα όπλα με το κεφάλι ψηλά.

Εδώ όμως βρίσκουμε και στοιχεία που έχουν χρησιμοποιηθεί πιο μεμονωμένα, όπως για παράδειγμα στο "Fugue", το οποίο ακολουθεί το μοτίβο των ιντερλούδιων που χρησιμοποιήθηκαν στο "Ire Works" και τα οποία αποτίνουν φόρο τιμής στον Aphex Twin. Για να μη μιλήσουμε γενικότερα για την ποικιλία των φωνητικών γραμμών και ξημερώσουμε εδώ πέρα. Θα βρείτε πολλά ακόμα τέτοια στοιχεία τα οποία ελήφθησαν από το παρελθόν και προστέθηκαν εδώ πέρα, και θα αναφέρω ένα ακόμα παράδειγμα με το "Honeysuckle", η εισαγωγή του οποίου προέρχεται από τα βάθη των πρώιμων κυκλοφοριών και θα συγκινήσει τους νοσταλγούς τους.

Οι DEP μας αποχαιρετούν εδώ με ένα δίσκο που συνοψίζει όλα τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν, αλλά και στοιχεία τα οποία ήταν χαρακτηριστικά μόνο σε ορισμένες ή και μεμονωμένες δουλειές τους. Γι’ αυτό και θα μπορούσε αυτός ο δίσκος άνετα να έχει χαρακτήρα best of, με επιλογές από όλη τη καριέρα τους, ακόμα και από τα EP. Επειδή όμως αυτοί οι τύποι είχαν ένα ξεχωριστό ταλέντο σε όλη την καριέρα τους, κατάφεραν να φτιάξουν αυτόν τον δίσκο έτσι ώστε, ταυτόχρονα με τον best of χαρακτήρα, ο δίσκος να διαθέτει και την τέλεια συνοχή και ροή που διαθέτει ένας κανονικός δίσκος. Ένα κύκνειο άσμα απόλυτα ταιριαστό από ένα συγκρότημα επιδραστικότατο και αγαπητό, γι αυτό και θα λείψει σε όλους τους οπαδούς του.

Βαθμολογία: 85/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος