29 χρόνια νωρίτερα, οι Megadeth διανύουν μια περίοδο μεγάλης αναμπουμπούλας και εν μέσω αποχωρήσεων και εντάσεων, καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν την τρίτη δουλειά τους, με τίτλο, So Far, So Good... So What! Το σπουδαιότερο επίτευγμα που κατορθώνουν με αυτήν τους την κυκλοφορία, είναι πρωτίστως, ότι καταφέρνουν να ανασυγκροτηθούν και ανακάμψουν, μετά από δύο σοβαρές απώλειες, αυτές των Chris Poland και Gar Samuelson. Για πρώτη και μοναδική φορά στη σύνθεσή τους, συμμετέχουν οι Chuck Behler και Jeff Young, οι οποίοι απολύθηκαν αμέσως μετά την επόμενη περιοδεία. Το άλμπουμ, δεδομένης και της κατάστασης, είναι καλό αν μη τι άλλο και μολονότι κατώτερο του “Peace Sells... but Who's Buying?” που προηγήθηκε και σαφώς του “Rust in peace” που ακολούθησε, δεν είναι λίγοι αυτοί που το κατατάσσουν στα αγαπημένα τους Megadeth άλμπουμ. Η μουσική είναι η γνωστή ανάμειξη thrash με speed metal, με περισσότερα όμως τεχνικά και μελωδικά μέρη. Οι κιθάρες για μια ακόμα φορά, είναι πορωτικές, δεν ισχύει το ίδιο όμως και με τα τύμπανα που αγγίζουν την μετριότητα, αφού πέραν των τυπικών δεν έχουν να επιδείξουν κάτι παραπάνω. Στο στιχουργικό τομέα, η κατάσταση είναι παραπάνω από ικανοποιητική. Τα θέματα εστιάζουν σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως τα ναρκωτικά, οι κοινωνικές εξεγέρσεις και η πολιτική και αντιμετωπίζονται με σαρκαστική και στοχαστική διάθεση. Εδώ βρίσκεται και το πρώτο τραγούδι που έγραψε ο Mustaine μετά την απόλυσή του από τους Metallica, στο δρόμο της επιστροφής του προς το σπίτι, το “Set the world afire”. Εδώ επίσης, εμφανίζεται και το αριστουργηματικό “In my darkest hour”, κομμάτι που ο ηγέτης της μπάντας, έγραψε λίγο μετά το θάνατο του Cliff Burton, μπασίστα των Metallica. Όπως φαίνεται λοιπόν, υπάρχουν ασφαλώς πολύ καλές στιγμές στο άλμπουμ, η συνοχή του οποίου όμως τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ο λόγος είναι πως οι συνθέσεις δεν είναι όλες του ίδιου επιπέδου, κάτι στο οποίο προφανώς έπαιξε ρόλο και η μεγάλη αναστάτωση που βίωνε η μπάντα στο εσωτερικό της. Η παραγωγή επίσης δεν είναι καλή, κάτι για το οποίο ο ίδιος ο Mustaine εξέφρασε αργότερα την απογοήτευσή του. Παρά την επακόλουθη γκρίνια, ο δίσκος σημείωσε μια αξιοπρεπέστατη πορεία στα chart, πιάνοντας την 28η θέση του Billboard 200. Κρίνοντας τη συνολική εικόνα, θα λέγαμε πως μάλλον ότι προηγήθηκε και διαδέχτηκε το “ So Far, So Good... So What!” παραήταν καλό σε σημείο που αυτό μάλλον επισκιάστηκε τελικά από τη λάμψη τους. Κατά τα άλλα, θα μπορούσε σήμερα, 29 χρόνια μετά, να θεωρείται ακόμη και κλασσικό.
Comments
