Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Ιανουαρίου 2017
Οι Emptiness δε θυμίζουν κανένα από τα ακραία συγκροτήματα που μπορεί να σου έρθουν στο μυαλό. Αυτό που έχουν να πουν, το λένε με πλάγιο, υποχθόνιο και ύπουλο τρόπο. Δεν επιτίθενται κατά μέτωπο, δεν εξαπολύουν full επίθεση, δεν σε γραπώνουν από τα μούτρα. Χρησιμοποιούν διάφορες παράδοξες και υποχθόνιες μεθόδους για να πετύχουν τον ύπουλο σκοπό τους. Και χρησιμοποιούν διαφορετική τακτική κάθε φορά, κι αυτό είναι που ιντριγκάρει τους οπαδούς τους.
Για παράδειγμα, στο προηγούμενο άλμπουμ τους, "Nothing But The Whole", είχαν σαν μουσική βάση το black metal, το οποίο όμως και εκεί δεν ήταν επιθετικό και εξωστρεφές, αλλά ύπουλο και αρρωστημένο, όπως όλες οι δουλειές τους. Εδώ έχει εγκαταλειφτεί πλήρως αυτός ο σκελετός, καθώς αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν υλικά εντελώς διαφορετικής προέλευσης και δομής, δημιουργώντας ένα μίγμα ακόμα πιο άρρωστο, εσωστρεφές και διαστροφικό. Η βάση αποτελείται από ατονικό ambient, γαρνιρισμένο με αρρωστημένες avantgarde ποικιλίες, καθώς υπάρχουν σημεία που φέρνουν αιθέριες μελωδίες, όπως στο "Meat Heart", και υπάρχουν και σημεία δυσαρμονικά, γκροτέσκα και δύστροπα. Επίσης, βρίσκονται διάσπαρτα στοιχεία από gothic και new wave των 80's, όχι και τα πιο αισιόδοξα δηλαδή.
Όλο το παιχνίδι γίνεται για τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Δεν είναι όμως η ατμόσφαιρα η αέρινη, η ευχάριστη, η συνοδευτική. Εδώ η κατάσταση είναι αφιλόξενη, με τη μουσική να προκαλεί ασφυξιογόνες συνθήκες, με τα ατονικά και δυσαρμονικά μέρη να σέρνουν μια έντονη άρρωστη οσμή, και όλα αυτά με τις κιθάρες να συμμετέχουν ελάχιστα, και επί το πλείστον διακριτικά, συμβάλλοντας απλά σε αυτό το αρρωστημένο μοτίβο, που θέλει να προκαλέσει σύγχυση και αποτροπιασμό.
Οι πιο παλιοί οπαδοί, που είναι και πιο υποψιασμένοι από τις παλαιότερες δουλείες τους οι οποίες κατέχουν τέτοιους πειραματισμούς, θα χωνέψουν ευκολότερα αυτόν το δίσκο παράνοιας και παραφροσύνης. Όσοι όμως έρθουν για πρώτοι φορά σε επαφή με τον ήχο των Βέλγων, το πιθανότερο είναι να μπερδευτούν και να μην κατανοήσουν το περιεχόμενο, και γι αυτούς θα προτεινόταν να ξεκινήσουν με τα πιο παλιά τους άλμπουμ, καθώς αυτό σε σχέση με τα παλαιότερα, στέκεται δίπλα τους απογυμνωμένο και πλήρως εσωστρεφές. Ωστόσο, αυτός εδώ ο δίσκος, όχι με τα χίλια πρόσωπα αλλά με τις χίλιες εναλλαγές διάθεσης και ιδεών, στέκεται άξια στη σταθερή πορεία που τραβάει εδώ και 19 χρόνια αυτό το συγκρότημα.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
