Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Μαρτίου 2017
Οι Πειραιώτες Amniac αποτελούν ένα από τα ελάχιστα εγχώρια συγκροτήματα που δραστηριοποιούνται στο post-metal, ένα είδος που ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα όσο αναπτύχθηκε. Το ντεμπούτο τους πριν τρία χρόνια είχε αφήσει καλές υποσχέσεις, ωστόσο στο καινούριο άλμπουμ τους εξελίχθηκαν προς το καλύτερο.
Πρώτα απ'όλα, τα brutal φωνητικά εδώ πέρα εναλλάσονται πλέον με τα καθαρά του μπασίστα, προσφέροντας ένα έξτρα βάθος στις συνθέσεις, δεδομένου ότι στα περισσότερα σημεία αποτελούν backing vocals, και πολλές φορές συνδυάζονται με τα brutal. Ένα άλλο στοιχείο, είναι η ελάττωση των ταχυτήτων σε πολλά σημεία, δίνοντας στις συνθέσεις την ευκαιρία να ξεφύγουν από τον πατροπαράδοτο και παραδοσιακό, πλέον, ήχο του χώρου.
Το αποτέλεσμα είναι επαγγελματικό, ιδιαίτερο, και σαφέστατα βελτιωμένο με σχέση με το ντεμπούτο τους. Αν προσθέσουμε και στην εξίσωση το concept του άλμπουμ, που αφορά τη γυναικεία φύση και την αιώνια εναντίωσή της με τον πατριαρχισμό, καθώς ανά τραγούδι έχουμε ενασχόληση με κάποιο διαχρονικό θέμα που ταλάνιζε αυτή τη σχέση ανά τους αιώνες, διακρίνουμε και την έντονη συναισθηματική φόρτιση που προσδίδεται στο άλμπουμ και ενισχύει το έντονο της ακρόασης.
Πρόκειται λοιπόν για ένα άλμπουμ που φτιάχτηκε με βάση το συναίσθημα που μεταδίδεται μέσω των συνθέσεων, κι αυτό είναι κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς κατάθεση ψυχής. Μια δουλειά τόσο έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, που ίσως σε παρασύρει κάνοντάς σε να αδιαφορήσεις για τα υπόλοιπα συστατικά του ήχου, έχοντας επικεντρωθεί εκεί. Εγώ προσωπικά, αυτό ακριβώς ένιωσα.
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος