Μία ιδιαίτερη βραδιά είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε οι τραγικά λιγοστοί που βρεθήκαμε στο Death Disco στου Ψυρρή το βράδυ της Παρασκευής 31 Μαρτίου. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ο μήνας και για να διατηρηθεί η αύρα των μεγάλων Alcest πάνω από την πόλη της Αθήνας, οι οποίοι είχαν παίξει 4 μέρες νωρίτερα στο Fuzz Club. Μπορεί το Death Disco να το επισκέφθηκα τώρα για 1η φορά και να μην είναι τόσο κοντά από το σπίτι όπως το Fuzz, ωστόσο είναι γνώριμο μέρος και μισή ωρίτσα με τα πόδια περπάτημα στο χαλαρό, οπότε έσυρα το κουρασμένο και τραυματισμένο κουφάρι μου γιατί θεώρησα ότι ήταν κάτι που δεν έπρεπε να χάσω, επιβεβαιώθηκα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και κρατώ την ανάμνηση αυτής της συναυλίας βαθιά μέσα μου ως κάτι ξεχωριστό το οποίο δεν έχει και ιδιαίτερες πιθανότητες να ξανασυμβεί μετά από όσα είδα από πλευράς προσέλευσης (μετά όταν θα σταματήσουν οι συναυλίες γενικώς κάποια στιγμή, να ξέρετε ότι είστε αρκετά συνυπεύθυνοι επ'αυτού)!
Τη βραδιά άνοιξαν οι πολύ καλοί Message In A Cloud, οι οποίοι για τα επόμενα 35 λεπτά παίξανε αν δεν κάνω λάθος 5 κομμάτια που κοιτάνε βαθιά στα μάτια όλη τη δισκογραφία των προαναφερθέντων Alcest. Τα παιδιά είναι ορχηστρικό συγκρότημα, χωρίς φωνητικά, με δύο κιθαρίστες που ζωγραφίζουν ένα καμβά γεμάτο χρώματα, κι όχι απαραίτητα αποχρώσεις του γκρίζου όπως είθισται σε τέτοιου τύπου ακούσματα. Ο ένας εκ των δύο μάλιστα είναι μπασίστας στους Daylight Misery, με χαρά είδα να ανταποκρίνεται εξίσου σούπερ και πάνω στην εξάχορδη θεά, του πάει σίγουρα πολύ και καλό θα ήταν να το ξανασκεφτεί μήπως μονιμοποιηθεί σ'αυτή τη θέση. Η κοπέλα στα πλήκτρα γέμιζε πολύ όμορφα το υπόβαθρο των συνθέσεων τους, ενώ μπασίστας και ντράμερ άψογα συγχρονισμένοι δίνανε όγκο στα κομμάτια. Φοβεροί και οι δύο, ο μπασίστας με ιδιαίτερα προοδευτικό στυλάκι, ενώ ο ντράμερ με ατάραχο παίξιμο μοίραζε πυρομαχικά στους υπόλοιπους. Πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα τον δίσκο τους, αξίζει να τους ακούσετε, έχουν αισθητική και ταυτότητα στο παίξιμο τους, παρά την ξεκάθαρη επιρροή των Γάλλων ποιητών που αναφέραμε πριν. Μπράβο στα παιδιά που δε μάσησαν από την απουσία πολυπληθούς κοινού και τα δώσανε όλα. Πάντα τέτοια και με περισσότερο λαό από κάτω.
Οι Saigon Blue Rain είναι ένα Παριζιάνικο τρίο που παίζει μία ''κρύα'' σε ηχόχρωμα ποπ, η οποία συνδυάζει πολλά darkwave στοιχεία και κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει τρομερά πολύ με Cocteau Twins. Φυσικά δεν είναι ΤΟΣΟ φοβεροί και τρομεροί όπως οι προαναφερθέντες, αλλά για τα επόμενα 50' παίξανε 13 κομμάτια τα οποία κάλυψαν όλη τη δισκογραφία τους, ενώ παίχτηκε και καινούργιο αρκετά καλό κομμάτι το οποίο άφησε θετικές εντυπώσεις. Σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο να βλέπεις συγκρότημα να παίζει με τα τύμπανα προηχογραφημένα, υπάρχει ένα κενό εκεί πίσω με την πρώτη ματιά, χώρια που το μάτι του περισσότερου κόσμου πάντα πέφτει σε ντράμερ ή τραγουδιστή. Ή μάλλον τραγουδίστρια στην προκειμένη περίπτωση, καθώς η Ophelia στα φωνητικά κέρδισε τον κόσμο με τη λιτή παρουσία της, φωνητικά δεν ακουγόταν τόσο σούπερ, σαν να ήταν λίγο πίσω η φωνή της ή σαν να ακουγόταν μπάσο (τι ντερέκι ο μπασίστας, έπιανε όλη τη σκηνή μόνος του) και κιθάρα περισσότερο, ευτυχώς δεν το έπαιξε μοιραία γκόμενα και τέτοια χαζά, απλώς αφέθηκε στο να ντύσει τα κομμάτια με τη φωνή της, ενώ να τονίσω ότι καλό παλικάρι ο Franck στις κιθάρες, αλλά είναι αμαρτία να υπάρχουν τύποι με τέτοιο άθλιο μαλλί εκεί έξω, ενώ άλλοι αντίστοιχα δεν έχουν τρίχα πάνω τους. Το σετ ήταν το ακόλουθο:
The Unknown
What I Don't See
Break The Disease
Fading Fantasies
Only
Night Of The Scarlet Moon
Mori Chimaeris
Queen Ephemeria
Whispering Eyes
Fille D'Hecate
Inside My Asylum
L'Offrande
I Wanna Be You
Ελάχιστα μετά, η Sylvaine και το προσωπικό της σχήμα ανέβηκαν στο σανίδι και χάρισαν μία πολύ όμορφη ώρα με κομμάτια από τα δύο προσωπικά της άλμπουμ, ''Silent Chamber, Noisy Heart'' και το πιο πρόσφατο ''Wistful''. Το intro του ''Sylvan'' έδωσε τη θέση του στο μαγικό ''It Rains In My Heart'', όπου είδαμε την μικροσκοπική τραγουδίστρια να παίζει την κιθάρα της με τέτοια ευκολία, όση ήταν η ευκολία με την οποία κοντρόλαρε τη φωνή της στις χαμηλότερες νότες, ενώ τα black ξεσπάσματα της ήταν αποθέωση. Ούτε ίβολ γκριμάτσες του κώλου, ούτε ποζεριλίκια, ούτε τίποτα. Η φωνή της ήταν και πάλι λίγο πίσω, μάλλον ήταν πιο μπροστά τα όργανα στον ήχο, αλλά κανείς δεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα, η ίδια συνέχισε με φοβερά κομμάτια όπως τα ''Α Ghost Trapped In Limbo'', ''I Drink In Every Sob Like Wine'', ''Dysphoria'', ''Transition'', ''Earthbound'', ''Wistful'' και "Delusions'', ενώ στο τέλος έμεινε μόνη της στη σκηνή καθώς το υπόλοιπο συγκρότημα αποχώρησε και μας χάρισε την πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας, με το ομότιτλο κομμάτι του πρώτου δίσκου της, γυμνό από όργανα, σε μία μαγική ερμηνεία και έκλεισε τη βραδιά με μία διασκευή ''Lullaby'' των Low, όσοι γνωρίζετε το κομμάτι, το είπε τέλεια, όσοι όχι, ψάξτε το στο γιουτιούμπι ΤΩΡΑ. Πολύ όμορφη και λιτή επίσης η συνολική της παρουσία, ενώ έδειξε να απολαμβάνει τα σχόλια του κόσμου μετά το πέρας της συναυλίας, έχοντας ένα όμορφο χαμόγελο στο πρόσωπο της, προσιτή και άκρως φιλική με όλο τον κόσμο, κέρδισε πόντους στη συνείδηση όσων παραβρέθηκαν στο χώρο. Λυπηρό το γεγονός ότι μαζί με τους θαμώνες του μαγαζιού, τα παιδιά από τους Message In A Cloud, τον διοργανωτή και δεν ξέρω εγώ ποιους άλλους, ήμασταν δεν ήμασταν 40 άτομα στο Death Disco. Ελπίζω ανάλογες τολμηρές κινήσεις από διοργανωτές να επιβραβεύονται μελλοντικά, γιατί και οι ίδιοι από κάπου πρέπει να πάρουν κίνητρο για να συνεχίζουν να μας προσφέρουν ανάλογα θεάματα. Μπράβο για το εγχείρημα και ελπίζουμε στην πορεία να δικαιωθούν τέτοιες λογικές που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Μέχρι την επόμενη φορά, ήταν μία πολύ όμορφη βραδιά που όσοι ήταν εκεί νιώθουν απόλυτα κερδισμένοι. Οι υπόλοιποι, όσο και να το περιγράψουμε γλαφυρά και μη, θα συνεχίσουν να κοιμούνται ύπνο βαθύ. Στις μύτες να μην τους ξυπνήσουμε... Χρρρρρ... Πσσσσσς...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
