Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Απριλίου 2017
“Οι τάξεις των Ανταρτών Αγγέλων, αφρώδεις και φλογερές , όπως ο σταθερός και εύφλεκτος αέρας, ανακατεμένος με μπαρούτι”
Θα έλεγε κανείς πως οι Αμερικανοί δεν φημίζονται και πολύ για την Black Metal σκηνή τους, ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει την σκοτεινή Σκανδιναβική σκηνή. Όμως αυτή τη φορά θα αναφερθώ στην Αμερικάνικη Black metal σκηνή και πιο συγκεκριμένα στους Nightbringer, οι οποίοι μετά από 3 χρόνια και το “Ego Dominus Tuus”, επιστρέφουν με τη νέα και συνολικά πέμπτη ολοκληρωμένη τους δουλειά. Ο τίτλος αυτής “Terra Damnata” και κυκλοφορεί και πάλι από την Season of Mist.
Καταραμένη Γή σκιάζεται από το σκοτάδι, σύμφωνα με το εξώφυλλο που βλέπω, το οποίο μου φέρνει στο μυαλό το “The Great Red Dragon” του William Blake. Ίσως ο David Herrerias είχε κάτι ξεχωριστό στο μυαλό του σε σχέση με το εξώφυλλο του “Ego Dominus Tuus”.
Η μουσική τους μοιάζει γενικά σαν μια τελετουργία που μου φέρνει στο μυαλό τις μελωδίες των Emperor, από το “In The Nightside Of Eclipse”, αλλά και εκείνες των Marduk, των Watain και κυρίως με ό,τι έχει να κάνει με τη σκανδιναβική σκοτεινή σκηνή.
Έδειξαν κάτι διαφορετικό και αρκετά μυστήριο θα έλεγα, το οποίο πηγάζει από τις παραμορφώσεις των 3 κιθαρών, από τα φωνητικά του Nordblom και από τους στίχους, που ο ίδιος έγραψε.
Όσον αφορά την ερμηνεία του τελευταίου το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το “Storm Of The Light’s Bane” των Dissection και η φωνή του Caligula, των Dark Funeral, στο “Angelus Exuro Pro Eternus”. Είχε αυτό το κάτι που λίγοι το μπορούν να το δημιουργήσουν: δεν ήταν κάτι γραφικό, αλλά ούτε και κάτι μέτριο. Οι συνθέσεις της μπάντας ήταν αρκετά καλές και πολύ μπροστά για την εποχή αυτήν, ενώ ο ήχος τους δικαιώνει απόλυτα.
Αυτό που θα μου μείνει από το σύνολο του δίσκου είναι σίγουρα όλη αυτή η ατμόσφαιρα που ηχεί από τις κιθάρες και τα πλήκτρα, που συνοδεύουν τη μουσική σε κάποια κομμάτια, όπως “Serpent Sun”,” Midnight’s Crown”, “Let Silence Be his Sacred Name”. Στο τελευταίο, είναι πάρα πολύ ωραία πινελιά εισαγωγή με το πιάνο, που φέρνει στο μυαλό το “Stormblast” του 1996 από τους Dimmu Borgir, ενώ στην συνέχεια σου προκαλεί ανατριχίλα σπάζοντας την ηρεμία με το δυνατό του ήχο.
Εύχομαι οι Nightbringer να περάσουν και από την χώρα μας μια βόλτα να μας ξεθεώσουν με τις τελετουργίες τους.
Βαθμολογία: 84/100
Για το Rock Overdose,
Φάνης Βιλαέτης
Comments
