Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Μαΐου 2017
Θα είμαι ευθύς εξαρχής ξεκάθαρος και σαφής: αν μισήσατε την στροφή των Anathema προς τα πιο alternative μονοπάτια και το έντονο φλερτ τους με τους Radiohead, με ταυτόχρονο απογαλακτισμό από τους Pink Floyd και τα μινόρε, δεν υπάρχει καν λόγος να ακούσετε ούτε αυτό το άλμπουμ, καθώς το ύφος παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο, με μικρές διαφορές στις λεπτομέρειες.
Οι οποίες διαφορές περιορίζονται σε ορισμένα σημεία, όπως στο γεγονός πως ο δίσκος είναι ένα 'κλικ' πιο σκοτεινός από το "Distant Satellites", χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως ελαττώνονται τα ματζόρε. Αυτό επιτυγχάνεται γιατί ταυτόχρονα σκληραίνει και progressive-ίζει ο ήχος λίγο παραπάνω από το προηγούμενο, με τις μελωδίες να παραμένουν σταθερό σημείο αναφοράς, όπως συμβαίνει και με τα φωνητικά των Cavanagh και Douglas που συμπληρώνουν αρμονικά τις συνθέσεις.
Μια ακόμα παρατήρηση είναι πως σε αυτό το άλμπουμ έχουμε τα περισσότερα πιανιστικά intro που έχουν υπάρξει σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Μέσα από αυτό το μοτίβο γίνεται όλο το ξεδίπλωμα των συνθέσεων με άνεση, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αφορμή να πειραματιστούν με κάποια συνοδευτικά όργανα, όπως τα synth-drums στο "Leaving It Behind". Εκεί όμως που μας δίνουν κάτι διαφορετικό, είναι στο "Close Your Eyes", όπου το γνώριμο πιανιστικό intro εξελίσσεται σε jazz σουίτα, προσφέροντας κάτι διαφορετικό και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα τους.
Όπως προαναφέραμε όμως, παρ' όλες τις διαφορές που υπάρχουν, το άλμπουμ δε ξεφεύγει από το μοτίβο των τριών τελευταίων δουλειών τους. Και μπορεί και εδώ να μας προσφέρουν όπως πάντα κάποιες υπέροχες στιγμές, όμως η στασιμότητα και η αίσθηση επανάληψης που πρωτοεμφανίστηκε στο "Distant Satellites", εδώ γίνεται ακόμα πιο αισθητή. Οι μικροπειραματισμοί δεν βοηθούν στην αποφυγή αυτής της αίσθησης. Το υψηλό επίπεδο συνθετικά και ενορχηστρωτικά δεν είναι είδηση, καθώς βρίσκεται σε κάθε άλμπουμ τους, αλλά εδώ τους βοηθάει να ξεφύγουν από την έντονη γκρίνια της επανάληψης, γιατί όσα deja vu και να νιώθεις ακούγοντας τα ίδια μοτίβα που χρησιμοποιούνται εδώ και 4 άλμπουμ, υπάρχουν ακόμα πολλές στιγμές που σε καθηλώνουν. Αλλά αυτό δε θα τους σώζει για πάντα...
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
