RAVAGE – “Return Of The Spectral Rider”

Για να πω την αλήθεια, η επαφή μου μέχρι τώρα με τους Βοστωνέζους  Ravage ήταν μάλλον επιδερμική και επιπόλαιη. Πάντως η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική μου. Έχοντας ακούσει μόνο ένα (κάκιστο) κομμάτι από το original “Spectral Rider” του 2005, έχοντας δει το επίσης άθλιο εξώφυλλο και γνωρίζοντας ότι κυκλοφόρησε υπό την ταμπέλα της Karthago (η οποία δε φημίζεται πάντα για τις καλόγουστες επιλογές της), ποιός μπορεί να με αδικήσει που δεν εμβάθυνα στη μπάντα; Όλοι όμως αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία και οι Ravage φαίνεται να αξιοποίησαν καλά τη δική τους.

Αντίθετα από μένα, η μπάντα και οι οπαδοί της φαίνεται να έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, παρά τα προφανή προβλήματα στον ήχο. Καθώς η εταιρεία δεν έδωσε το ΟΚ για επανέκδοση και remix, η μπάντα αποφάσισε να την επαναηχογραφήσει. Όπως ανέφερα, δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη για την αυθεντική ηχογράφηση προκειμένου να κάνω σύγκριση, όμως το “Return Of The Spectral Rider” ως αυθύπαρκτο έργο είναι ένα πολύ αξιόλογο heavy metal άλμπουμ.

Οι Ravage, αν και έχουν άφθονα power metal (καθώς και κάποια speed/thrash) στοιχεία να διανθίζουν τον ήχο τους, θεωρώ ότι έχουν κατά βάθος κλασσικομέταλλο DNA. Ο τραγουδιστής μάλιστα μοιάζει πολύ ακατέργαστος για να ταιριάξει με την πιο εκλεπτυσμένη power κατεύθυνσή τους. Συγκεκριμένα, στα πομπώδη του σημεία ενώ προσπαθεί να ακουστεί σαν Dickinson, στην καλύτερη καταφέρνει  να ακουστεί  σαν τον Blaze Bayley και τον Tattoo Frank (Premonition). Ευτυχώς, γενικά τη φέρνει εις πέρας την αποστολή του σχετικά ικανοποιητικά, χωρίς σοβαρές απώλειες στο τελικό αποτέλεσμα.

Μουσικά, όπως είπα, η μπάντα αν και τίγκα κλασσικομέταλλη (Iron Maiden, Judas Priest, Accept κλπ), έχει επίσης έναν έντονο power metal χαρακτήρα, γερμανικής σχολής, (τύπου Helloween, Running  Wild, Gravedigger κλπ) με αρκετά μελωδικά και επικά σημεία, και συνολικά μου θύμισαν την περίπτωση (και εν μέρει τον ήχο) των φοβερών, επίσης Γερμανών, Boomerang. Οι Boomerang που λέτε, ενώ έβγαζαν κάτι το «άγαρμπο» και κάθε αξιοσέβαστος μουσικοκριτικός θα απολάμβανε να τους κατακεραυνώσει, κατάφερναν να κερδίζουν τον μέσο μεταλλά με τις μεστές μελωδίες τους, τα αρμονικά ρεφραίν τους και την ανυπόκριτη μεταλλική δύναμή τους. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το “Return Of The Spectral Rider” των Ravage. Αν και αρχικά γκρίνιαζα σαν τη γεροντοκόρη για τα μικρά και μεγάλα μειονεκτήματά του (κυρίως στα φωνητικά), μετά από κάθε ακρόαση καταλάβαινα ότι το απολάμβανα όλο και περισσότερο. Στο τέλος αντιλήφθηκα «ένοχα», ότι είχα εθιστεί και επιζητούσα την ακρόασή του πολύ περισσότερο απ’ ότι επίτασσε το καθήκον μου ως δισκοκριτικός.

Κι αν αυτό, κυρίες και κύριοι, δεν είναι στην τελική το μέτρο για την αποτίμηση της αξίας κάθε δίσκου, τότε ποιο είναι; Υπάρχουν μουσικάρες και «αηδόνια» που μάταια πασχίζουν με την εκτυφλωτική τεχνική τους και το χρυσό λαρύγγι τους να πετύχουν αυτό που οι Ravage καταφέρνουν αβίαστα με λιγότερα «τυπικά προσόντα». Σε άλλους μουσικούς χώρους, αυτοί πιθανόν να κέρδιζαν εκ προοιμίου τις εντυπώσεις και όχι οι Ravage, ευτυχώς όμως στον κόσμο του metal, τα outsider έχουν κι αυτά την ευκαιρία τους…

Βαθμολογία: 78/100

Για το Rock Overdose,

The Shadowcaster