Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Ιουνίου 2017
«Όταν η νοσταλγία δεν είναι αρκετή»
80s, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, μουσικά, δεκαετία που πέρασε και που όμως δεν έζησα. Αλλά τι πειράζει; Γι αυτό υπάρχουν τα στούντιο, για να καταγράφεται η μουσική. Κατά πολλούς, αυτή η περίοδος πέρασε και καλό θα ήταν να μην την πολυσκαλιζουμε. Από την άλλη η σύγχρονη βιομηχανία της ψυχαγωγίας αναμασα τα περασμένα μεγαλεία της, σε μία προσπάθεια να δει τα κερδη της να αυξάνονται. Υπάρχουν λοιπόν δύο οδοί. Είτε θα ποντάρεις στην αντιγραφή και την νοσταλγία, ή θα εμπνευστείς και πάνω στις βάσεις που βρήκες θα φτιάξεις κάτι δικό σου.
Οι Vampire τώρα, μας έγιναν γνωστοί όταν ο Fenriz αποθέωσε το ομώνυμο τους ντεμο, μερικά χρόνια πριν. Με έναν δίσκο στο ενδιάμεσο και ένα φοβερό EP, θα έλεγε κανείς ότι έχουν αρχίσει να βρίσκουν πλήρως τα πατήματά τους. Ακούγοντάς τον καινούργιο τους δίσκο, εξ αρχής διαπιστώνει κανείς ότι όλη η ατόσφαιρα της περασμένης εκείνης δεκαετίας αναβιώνει μέσα από τις νότες τους. Και εύλογα θα ρωτήσει κάοποιος, μα καλά, πώς το καταφεραν αυτό; Ε δεν ξέρω. Η μουσική μπλέκει με μεστρία thrash και death στοιχεία,ενώ σε ορισμένα σημεία ξεπετάγονται κάτι black περάσματα συονδευόμενα με πιο μελωδικά σημεία, όπως το τελείωμα του “Knights Of The Burning Crypt” που λες μα πώς έγινε αυτό; Και για να το πάμε ένα βήμα παραπέρα, όσο η μουσική πατάει στις βάσεις των 80ς και ξεφεύγει με αψεγάδιαστους μοντερνισμούς, άλλο τόσο και η παραγωγή καταφέρνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Είναι μεν μοντέρνα, αλλά έχει παγιδεύσει μέσα της την ατμόσφαιρα των πρώτων ημερών του death metal.
Ήδη όπως καταλάβατε πλέκω το εγκώμιο των Σουηδών. Ενώ τα ριφφς, τα τύμπανα και τα φωνητικά στη βάση τους είναι χιλιοακουσμένα, εντούτοις εμπεριέχουν ορισμένες λεπτομέρειες και επαναλαμβάνονται περισσότερεςφορές, θυμίζοντας black metal μοτίβα, με αποτέλεσμα και αν διαφέρουν, αλλά και να ακούγονται ολόφρεσκα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κεντρική ιδέα του “Metamorfosis”. Αν συνεχίσω δε να αναλύω τραγούδια θα απορήσω κι εγώ με τον εαυτό μου για τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που μου δημιούργησε ο συγκεκριμένος δίσκος. Το μόνο του ψεγάδι είναι το μπάσο, το οποίο είναι άφαντο και όταν κάνει την εμφάνισή του είναι τελείως άνευρο και χωρίς την παραμικρή ικανότητα να χτίσει κι αυτό ε τη σειρά του το κομάτι.
Για να μην μακρυγορώ και καθυστερώ το μοιραίο, το “With Primeval Force”, μπαίνει στο χαλαρό μέσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Έχει το momentum να αναζωπυρώσει τον ενδιαφέρον κάποιου για την συγκεκριμένη σκηνή και να ξεμπερδέψει από την επιτηδευμένη νοσταλγία. Όσο μισούμε τους αντιγραφείς, άλλο τόσο λατρεύουμε τους πρωτοπόρους.
Βαθμολογία: 88/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
