Όταν συζητήσαμε με τον Ζήση να γράψω ένα κείμενο για την επέτειο των 28 χρόνων από την θρυλική συναυλία των Metallica στην Αθήνα το 1993, μου ήρθε στο μυαλό ότι καλούμαι να γράψω το “‘Αγιο Δισκοπότηρο” των συναυλιών στην Ελλάδα. Ήμουν σχεδόν 18 χρονών τότε και παρά τα χρόνια, κάποιες εικόνες είναι τόσο ανεξίτηλες στη μνήμη μου που μερικές φορές είναι σα να τηλε-μεταφέρομαι σε εκείνο το θρυλικό βράδυ.
Ίσως κάποιοι τρομάζετε, αλλά μιλάμε για το 1993, τότε που το τελευταίο σκέλος της περιοδείας για το “Black Album” πέρασε από την Ελλάδα υπό τον τίτλο “Nowhere Else To Roam, Tour ’93”. Τότε που οι Metallica ανέπνεαν και αυτό πούλαγε σε nanosec. Τότε που δεν υπήρχε πρώτος. Υπήρχαν αυτοί και το χάος! Ξεκίνησα από τα Βριλήσσια που έμενα τότε, να πάω στη Νέα Σμύρνη στις 10.00 το πρωί και λίγο πριν τις 12.00 ήμουν εκεί, όπου ήδη γίνονταν χαμός. Το πάθος ξεχείλιζε. Η αδρεναλίνη έρεε παντού. Ήταν προφανές ότι το μάτι μας γυάλιζε. Το γήπεδο δε γέμισε ποτέ, αλλά δε νομίζω ότι ασχολήθηκε κανείς με αυτό.
Τον προάγγελο του Rock Of Gods, που αργότερα μετονομάστηκε σε Rockwave, άνοιξαν τότε οι Λευκή Συμφωνία, πoυ είχαν σημειώσει μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία με το “Θα Είμαι Εκεί” και special guests ήταν οι τεράστιοι και υπέρ επιτυχημένοι The Cult . Καλοί ήταν όλοι τους, αλλά πραγματικά κανείς δεν έβλεπε τίποτα. Όσο και να ήταν άδικο για τις μπάντες, όλοι περιμέναμε τους Θεούς…
…και κάπως έτσι ήταν τότε όλα. Δεν υπήρχε internet, αρά δεν υπήρχε υπέρ πληροφορία και κατά συνέπεια μια αθωότητα την είχαμε. Σα Θεούς τους είχαμε. Δεν υπήρχε το setlist fm, οπότε τα σκονάκια από το Metal Hammer, το Kerrang ή το Rip ήταν ότι μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι θα βλέπαμε μπροστά μας. Ο ήλιος δύει, γιατί μάλλον δε θέλει να δει Metallica, και δίνει τη θέση του σε ένα ολόγιομο φεγγάρι που στην πορεία φάνηκε ότι ήταν ένα σημάδι. Τα φώτα σβήνουν, το intro ξεκινάει και οι ανατριχίλες διάχυτες. Τα σκονάκια μας λένε “Enter Sandman” και κάποιοι κάνουν δίπλα μου πρόβα τους στίχους. Τρέλα παντού!!! Lars εμφανίζεται, δίνει το σύνθημα στο hi - hat του και…
…Creeping Death!!! Πως; Άντε γεια σκονάκια, εδώ έχουμε θέμα!! Δεν θυμάμαι να έχω ξανά, μείνει τόσο αποσβολωμένος και σοκαρισμένος στη ζωή μου από κάτι που είδα. Τα pyro με “ξυπνάνε”… για τα καλά και χάνομαι σε μια θάλασσα συναισθημάτων και εικόνων. Από τα “die die” στον James Hetfield να φωνάζει “Harvesterrrrrrr…”. Πανζουρλισμός. Το “Welcome Home” προς στιγμή λειτουργεί σαν ανάσα (λέμε τώρα). Ο James πιάνει το μικρόφωνο να μιλήσει πρώτη φορά στον κόσμο. Οι πρώτες του λέξεις σε Ελληνικό κοινό. “It’s good to finally see, all our crazy Metallica friends here in Athens”. Γράφω αυτή την φράση και σχεδόν βουρκώνω. Ήμουν εκεί, όταν ο James Hetfield μας καλωσόριζε φίλε. Η συνέχεια είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Στο “Of Wolf & Man” o Jason ουρλιάζει σα λύκος και δείχνει το ολόγιομο φεγγάρι από πάνω μας. Το σημάδι που σας ανέφερα πιο πάνω. Το setlist είχε μεγάλες εκπλήξεις. “Disposable Heroes”,”The Think That Should Not Be” το ποτ πουρί των instrumental και φυσικά όλες τις τραγουδάρες τους, που τους ανέβασαν στον θρόνο. Μια εντυπωσιακή ανάμνηση που έχω, είναι που κάποια στιγμή κοιτάω στις εξέδρες, ενώ έπαιζε το “Sad But True”. Η εικόνα ανατριχιαστική. Παντού κεφάλια, χέρια, πόδια στο ρυθμό. Δεν καθόταν κανείς κάτω. Λίγο μετά, στα pyro του “One”, οι κάτοικοι από τις γύρω πολυκατοικίες έχουν βγει στα μπαλκόνια τους. Δε μπήκαν μέσα ξανά. Γινόταν παντού χαμός και όλοι εμείς οι παρευρισκόμενοι δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι πράγματα που βλέπαμε στο MTV ή στα περιοδικά συνέβαιναν μπροστά μας! Ήταν αυτό το ρίγος που σε πιάνει ότι κάτι μεγάλο και ιστορικό ζεις. Αυτό το ρίγος μας είχε κυριεύσει όλους. Όταν κάπου στις 02:00 γύρισα σπίτι, δεν κοιμήθηκα μέχρι το πρωί. Οι εικόνες γύριζαν στο μυαλό μου, τόσο έντονες. Λίγους μήνες μετά, βρήκα στο Μοναστηράκι το bootleg της συναυλίας, όπου το πλήρωσα πιο ακριβά από το εισιτήριο της συναυλίας. Δε με απασχόλησε ποτέ. Ακόμα το ακούω πού και πού. Θυμάμαι πάντα αυτό το ρίγος εκείνης της βραδιάς. Το νιώθω ακόμα όταν βάζω αυτό το cd. Κανένα κείμενο και καμία εικόνα δε μπορεί δυστυχώς να πλησιάσει όσα έγιναν εκείνο το βράδυ.
Ήταν η συναυλία που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Ήταν το live που λέω ήδη στον μικρό μου γιο και με κοιτάει με απορία. Ήταν εκείνο το live που περάσαμε μια και καλή από τον ρομαντισμό στον… έγγαμο βιο. Και ο “γάμος είναι ωραίο πράγμα” που έλεγε και ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος. Αυτό το live είναι το “‘Αγιο Δισκοπότηρο” για όλους τους Έλληνες που εμπλέκονται με τη σκληρή μουσική, είτε σαν οπαδοί, είτε σαν promoters, είτε από οποιοδήποτε άλλο πόστο. Το άνοιγμα των σύνορων το 1992 και οι αλλαγές που συνέβησαν τότε στην ζωή μας, έφεραν τους Metallica στον πρώτο Rock Μαραθώνιο. Αυτό το live άνοιξε τις πόρτες και τις ορέξεις μας για μεγάλα πράγματα. Από τότε και μετά τα είδαμε όλα και όλους. Άνοιξαν νέες θέσεις εργασίας, τα περιοδικά αυξήθηκαν, οι πωλήσεις αυξήθηκαν. Συντελέστηκαν τόσα πολλά που περάσαμε από την ανυπαρξία στην εποχή της συναυλιακής μας ακμής.
Όλα πάλι είχαν ξεκινήσει από αυτούς. Θα ξανάρθουν οι Metallica, είμαι βέβαιος, απλά πρέπει να ξαναχτίσουμε συνολικά σαν χώρα τις προϋποθέσεις να μας συμβούν μεγάλα πράγματα.
Για το Rock Overdose,
Παναγιώτης Πετρόπουλος
Comments
