Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Ιουλίου 2017
Το “Master Of Delusion” είναι μια κυκλοφορία που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί προβλέψιμη ή «ασφαλής». Με το που μπαίνει το εναρκτήριο έπος, “Bleed The Years”, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις, απλά και όμορφα, με ένα επικό doom συγκρότημα τύπου Manilla Road και Doomsword. Η εξέλιξη, όμως, του κομματιού σύντομα μας δίνει ενδείξεις ότι κάτι πολύ πιο ποικιλόμορφο θα ακολουθήσει, οδηγώντας μας τελικά στο (μάλλον) πλησιέστερο ηχητικά συγκρότημα με τους The Swill, τους Slough Feg (με την progressive αισθητική των Hammers Of Misfortune να είναι κι αυτή παρούσα σε όλο το ΕΡ). Ίσως μάλιστα και οι πιο ψαγμένοι να ανακαλύψουν ομοιότητες με κάποιους από τους «ακόλουθους» των Slough Feg, όπως τους Terminus και τους Illegal Bodies, σε πιο doom εκδοχή.
Το εξίσου εκπληκτικό, επικό, “Bizzarian Riders” είναι ακόμα πιο τολμηρό. Αρχικά ξεκινάει με space/prog πειραματισμούς ανάλογους με αυτούς που συναντήσαμε στο “Crack The Skye” των Mastodon (!!), ενώ γενικότερα στοιχεία τους θα βρούμε διάσπαρτα σε όλο το κομμάτι. Στη συνέχεια, ο τραγουδιστής εκφέρει τους στίχους ως άλλος Tim Baker (Cirith Ungol). Αργότερα, το κομμάτι περνάει από την ιταλική horror doom σκηνή, για να καταλήξει μετά από αρκετές ακόμα αλλαγές σε ένα κλείσιμο που παραπέμπει (στα αυτιά μου) στους Adramelch και τους Dark Quarterer.
To “Constrained Existence” που ακολουθεί, αν και μάλλον το πιο αδύναμο του EP, είναι κι αυτό ένα αρκετά περιπετειώδες και ενδιαφέρον κομμάτι. Παρ’ όλο που το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού είναι κλασσικό metal, το ρεφραίν φλερτάρει με το doom/stoner και γι’ αυτό είναι ίσως το λιγότερο αγαπημένο μου.
Το επόμενο κομμάτι που ακολουθεί, το “Thirst For Misery”, δανείζεται τον τίτλο του ντεμπούτου τους ΕΡ και μοιάζει να αποτελεί φόρο τιμής στους Saint Vitus (ή μήπως στους Black Flag ;;;) λόγω των doom καταβολών του και του σχεδόν ομότιτλου κομματιού των τελευταίων, ενώ επαναφέρει τη μπάντα στο υψηλότατο επίπεδο που μας είχε συνηθίσει με τα προηγούμενα κομμάτια.
Το instrumental που κλείνει το ΕΡ, το “Galleon Plunderer”, καταφέρνει να κερδίσει τον τιμητικό τίτλο τού καλύτερου κομματιού του “Master Of Delusion”. Θυμίζει και πάλι Adramelch και Dark Quarterer ενώ μου έφερε στο νου το “Death Warmed Up” των late 60s proto metal θρύλων High Tide, οι οποίοι έδειχναν επίσης μια συμπάθεια στη θαλάσσια θεματολογία.
Γενικά, το “Master Of Delusion” είναι μια κυκλοφορία γεμάτη εκπλήξεις και διάθεση περιπετειώδη (η λέξη που μοιάζει αναπόφευκτα να επιστρέφει όταν μιλάμε γι’ αυτό το ΕΡ). Είναι επικό, είναι doom, ηχεί 70s αλλά και 80s, παλιομοδίτικο αλλά ταυτόχρονα μοντέρνο και φρέσκο. Ακούγεται prog, τόσο σε προθέσεις όσο και σε ήχο, αλλά την ίδια στιγμή παραδοσιακό. Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται από ενδιαφέροντα έως δελεαστικά, τουλάχιστον σε μένα θα είχαν ελάχιστη απήχηση αν δεν συνοδεύονταν από φοβερές συνθέσεις και ουσία.
Το CD που μου έστειλε η εταιρεία τους, εμπεριέχει ως bonus και το δυσεύρετο ντεμπούτο ΕΡ τους του 2013, “Thirst For Misery”, το οποίο είναι κι αυτό ένα πολύ όμορφο άκουσμα με ήχο και ποιότητα αντίστοιχη του “Master Of Delusion”, αν και λιγότερο επικό καθώς κινείται σε πιο heavy rock μονοπάτια.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
