Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Αυγούστου 2017
Επιστροφή στην εγχώρια σκηνή και αυτή τη φορά θα ανηφορίσουμε προς Θεσσαλονίκη μεριά, όπου το 2008 ιδρύθηκαν οι Dimorfia, ένα συγκρότημα που κινείται σε Progressive, Symphonic και Power Metal μονοπάτια. Σύμφωνα με το βιογραφικό της μπάντας, από το 2008 έως το 2012 οι Θεσσαλονικείς έκαναν πάρα πολλές live εμφανίσεις, ενώ μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους demo, “Perfect Sound Metal”, το συγκρότημα υπέστη αλλαγές στη σύνθεση του. Το Μάιο που μας πέρασε οι Dimorfia επέστρεψαν στα δισκογραφικά δρώμενα, κυκλοφορώντας το πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, με τίτλο “Utopia”, αποτελούμενο από 9 συνθέσεις.
Ο δίσκος ξεκινάει με το instrumental κομμάτι, “Alea Jacta Est”, μία αργή ατμοσφαιρική σύνθεση, εμπλουτισμένη με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το “Signs of the Fall”, ένα δυναμικό τραγούδι σε Heavy / Power / Symphonic μονοπάτια, με βαριές κιθάρες, έντονο drumming, πλήκτρα που είχαν βγει αρκετά μπροστά και πολύ ωραία φωνητικά από την Μαρία Λώτα, της οποία το οπερατικό στυλ, καθώς και η μουσική γενικότερα, μου έφεραν στο νου τους Enemy of Reality. Στο τραγούδι υπήρχαν και δεύτερα αντρικά φωνητικά, τα οποία ακουγόντουσαν κάπως πνιγμένα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία σε αυτό το γεγονός. Η συνέχεια όμως και τα επόμενα τραγούδια άρχισαν να αποκαλύπτουν κάποια πράγματα που θα ανέτρεπαν την καλή εντύπωση που δημιουργήθηκε με τις δύο πρώτες συνθέσεις.
Να σας εξηγήσω τι εννοώ με το παραπάνω. Όσο το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, άρχισαν να υπάρχουν κάποιες αστοχίες στην παραγωγή, άλλοτε μικρότερες άλλοτε μεγαλύτερες, γεγονός που δημιουργούσε μία ανισορροπία στο όλο αποτέλεσμα, σε σημείο που μετά από αρκετές ακροάσεις με έκαναν να αρχίσω να καταγράφω τις καλές και τις κακές στιγμές του δίσκου, ώστε να προσπαθήσω να σας τις παρουσιάσω για να έχετε μια συνολική άποψη.
Ας ξεκινήσω με τα καλά. Οι ιδέες που υπάρχουν στο άλμπουμ είναι γενικά αρκετά καλές, όπως επίσης καλή είναι και η εκτέλεση από τους μουσικούς. Ο τρόπος που έχει παντρευτεί το Progressive, το Heavy, το Power και το Symphonic Metal είναι ωραίος, με πολύ ωραίες αργές και μελωδικές στιγμές και με πολλές εντάσεις σε διάφορα σημεία, όπου οι δυνατές κιθάρες και το έντονο drumming ανεβάζουν τα κομμάτια και δίνουν στον ακροατή το έναυσμα για ένα καλό χτύπημα. Επίσης υπάρχουν κάποια διαφορετικά στοιχεία που ακούγονται σε ορισμένα τραγούδια και αυτό αλλάζει την ατμόσφαιρα του δίσκου και δίνει μια ωραία αίσθηση ποικιλίας. Αυτά τα στοιχεία είναι τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά στο κομμάτι “Fear”, τα οποία έχουν μία ethnic προσέγγιση, τα ethnic μουσικά στοιχεία στο πολύ ωραίο συμφωνικό και μελωδικό “Witch in Veil White”, καθώς και τα brutal φωνητικά και η ωραία ένταση στο “Dimorfia”, που είναι και από τα πιο βαριά του δίσκου.
Ας περάσουμε τώρα στα αρνητικά σημεία του δίσκου. Ενώ υπάρχουν κάποια τραγούδια, όπως τα “Signs of the Fall”, “Fear” και “Dimorfia”, που είναι πραγματικά δυναμικά και γουστάρεις να τα ακούς, υπάρχουν κάποια άλλα τραγούδια από την άλλη όπου υπάρχουν εμφανείς αστοχίες, αλλού σε κάποια σημεία ενός τραγουδιού και αλλού σε όλη τη διάρκεια. Πάρτε για παράδειγμα το “Fatal Final Kiss”, που ακολουθεί το “Signs of the Fall”. Εκεί που έχεις γουστάρει με το προηγούμενο κομμάτι, σκάει το “Fatal Final Kiss”, το οποίο έχει μια γενική flat αίσθηση, χωρίς να υπάρχει κάποιο στοιχείο που να βγαίνει μπροστά και να συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα μαζί του. Ακόμα και τα φωνητικά της Μαρίας, που στο προηγούμενο κομμάτι ήταν δυναμικά μπροστά, εδώ ακούγονται χαμηλά, στο ίδιο επίπεδο με όλα τα όργανα. Το επόμενο κομμάτι, το “Utopia”, στα εφτάμισι λεπτά που διαρκεί ακούγεται πότε δυναμικό και πότε πνιγμένο. Η κιθάρα και τα φωνητικά έχουν βγει πιο μπροστά, σε σχέση με το προηγούμενο, αλλά στα σημεία που υπάρχει βιολί αυτό υπερκαλύπτεται από τα υπόλοιπα όργανα. Επίσης, τα αντρικά δεύτερα φωνητικά ακούγονται και πάλι πνιγμένα και γενικά φαίνεται ότι στα συγκεκριμένα φωνητικά έχει γίνει κακή ηχογράφηση. Και γενικά στο δίσκο υπάρχουν σημεία που κάποια όργανα υπερκαλύπτουν τα άλλα, όπως για παράδειγμα στο “Dimorfia”που τα πλήκτρα έχουν βγει μπροστά χωρίς λόγο, ενώ το όλο συμφωνικό στοιχείο έχει πνιχτεί στο βάθος, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να απογειώσει ακόμα περισσότερο το τραγούδι. Ακόμα, στο “Become God”, μετά το ατμοσφαιρικό, instrumental ξεκίνημά του, εκεί που ανεβάζει ένταση και όπου να ‘ναι μπαίνει η κιθάρα με το βαρύ riff για να τα διαλύσει όλα, εκεί που το περιμένεις πως και πως, ξαφνικά ακούγεται μια κιθάρα άψυχη, πνιγμένη, και νιώθεις ένα κενό, λες και σου έκλεψαν κάτι. Ευτυχώς που μετά μπαίνουν τα δυνατά τύμπανα και τουλάχιστον έχεις κάτι να ξεσπάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα με τη βαθμολογία που θα έπρεπε να βάλω στο “Utopia”. Από την μία μου άρεσαν γενικά οι ιδέες που υπήρχαν στο δίσκο, οι εκτελέσεις ήταν πολύ καλές και φαινόταν ότι τα μέλη της μπάντας ξέρουν καλά τη δουλειά τους, τα φωνητικά της Μαρίας ήταν πολύ ωραία και γέμιζαν τα τραγούδια και το όλο πάντρεμα των διαφορετικών μουσικών ειδών έβγαζε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Από την άλλη υπήρχε η ανισορροπία στην παραγωγή, με κάποια τραγούδια να είναι δυναμικά και κάποια άλλα να είναι εντελώς άψυχα, με την κακή ηχογράφηση των δεύτερων αντρικών φωνητικών και με το πνίξιμο ορισμένων οργάνων που χάνονταν εντελώς πίσω από άλλα, που δεν χρειαζόταν να είναι τόσο μπροστά. Αν υπήρχαν μερικά λαθάκια θα τα παρέβλεπα και η βαθμολογία θα ήταν αρκετά πάνω από το 70. Οι αστοχίες όμως που υπήρχαν στην παραγωγή με έκαναν να μην μπορώ να ευχαριστηθώ το δίσκο από αρχή μέχρι τέλους και χανόταν η φυσική ροή των τραγουδιών. Για αυτό βάζω τον παρακάτω βαθμό και ελπίζω πραγματικά σε έναν καλύτερο επόμενο δίσκο, που πιστεύω πως δεν θα έχουν πρόβλημα να βγάλουν αν προσέξουν την παραγωγή, καθώς η όρεξη, οι γνώσεις και το πάθος υπάρχουν.
Βαθμολογία: 68/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
