Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Αυγούστου 2017
Νέος δίσκος για τους φρενήρεις κι ασυγκράτητους Origin, δίσκος τον οποίο ανέλαβα με χαρά και με όχι πολύ δημοκρατικές διαδικασίες. Η τριετής αναμονή ως συνήθως ανάμεσα στα άλμπουμ τους αποδεικνύεται μεγάλη, ειδικά όταν έχεις ειδικό δέσιμο με ένα συγκρότημα και ειδικότερα αυτή τη φορά ήταν κρίσιμος ο νέος δίσκος, καθώς το προηγούμενο άλμπουμ ''Omnipresent'' του 2014 δεν το έλεγες και σούπερ, χωρίς να είναι κακό, ήταν εμφανέστατα η λιγότερο εμπνευσμένη στιγμή τους. Γενικώς τα πρόσωπα που έχουν παρουσιάσει οι Origin στην ως τώρα πορεία τους είναι αρκετά. Από το φρενήρες ανελέητο κοπάνημα των τριών πρώτων δίσκων (''Origin'' (2000), ''Informis Infinitas Inhumanitas'' (2002), ''Echoes Of Decimation'' (2005), το ένα ''χειρότερο'' σε ξύλο από το άλλο), στην μετάβαση του ήχου τους στο ''Antithesis'' (2008) και το ''Entity'' (2011), φτάσαμε στο νέο τους στυλ με το προηγούμενο άλμπουμ που ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο στο νέο και έβδομο αισίως άλμπουμ τους με τίτλο ''Unparalleled Universe''. H τεχνική κατάρτιση δείχνει όχι μόνο να μην κάνει εκπτώσεις για άλλη μία φορά, αλλά το επίπεδο τους σαν παίχτες μοιάζει απροσέγγιστο από πολύ κόσμο εκεί έξω, με αποτέλεσμα να σε αφήνουν άναυδο μετά από τόσα χρόνια, για την ταχύτητα ούτε λόγος, καθώς οι τύποι ''τρέχουν'' πάνω στα όργανα τους πιο γρήγορα κι από τον φημισμένο Υπερσιβηρικό!
Νωρίς νωρίς λοιπόν, αρχίζει ξανά μία επίδειξη δύναμης, τεχνικής, φρενήρους τσίτας και ακρότατης έκφρασης του τεχνικού βίαιου death metal με το εναρκτήριο κομμάτι ''Infinitesimal To The Infinite''. Σε λιγότερο από 2μιση λεπτά, καταλαβαίνεις με τι θα έρθεις αντιμέτωπος στα συνολικά 41' που διαρκεί ο δίσκος. Ταχύτητα που νιώθεις λες και σπάει το φράγμα του ήχου, ριφφ που σφυρίζουν στο αυτί σου και παράλληλα σπάνε όποιο εμπόδιο υπάρχει ανάμεσα σ' αυτά και τα αυτιά σου με την δυναμική τους, τύμπανα που απλά είναι για σεμινάριο και φωνητικά που θα σε κάνουν να γουστάρεις ακόμα περισσότερο με την καθαρή τους άρθρωση και την ορμή που πατάνε πάνω στους υπεργρήγορους ρυθμούς. Το άλμπουμ συνεχίζει με τα ήδη γνωστά πριν την ακρόαση του δίσκου ''Accident And Error'' και ''Cascading Failures, Diminishing Returns'', τα οποία είχαν δώσει ένα πολύ όμορφο πρώτο δείγμα από το ''Unparalleled Universe. H συνέχεια όμως υπόσχεται καταιγισμό, με το ''Mithridatic'', και ειδικότερα τον καταπέλτη ''Truthslayer'', να αφήνουν τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό. Εκεί που έχεις λιώσει τους δίσκους τους πολλές φορές κατά το παρελθόν κι εκεί που ήδη έχεις δεχτεί τα πρώτα χτυπήματα του νέου δίσκου, έρχονται κομμάτια όπως αυτά που σε κάνουν κι αναρωτιέσαι χωρίς υπερβολή ''μα πως το κάνουν συνέχεια να ακούγεται τόσο απλό'';
Kαι δεν είναι μόνο η απλότητα, με την οποία πιστεύεις ότι δέχεσαι όλο αυτό το χαώδες αποτέλεσμα, αλλά και η πειθώ ότι δε θέλουν να αφήσουν τίποτα όρθιο. Tα riff του παιχταρά Paul Ryan για άλλη μία φορά αποδεικνύονται υπεράνω τεχνικής, με φοβερό σιδηροδρομικό ριφφάρισμα μέσα στα κομμάτια, και φυσικά τις απαραίτητες ''μπουρμπουλήθρες'' ενδιάμεσα, εκεί που σφυρίζουν στ' αυτιά σου ενώ παράλληλα δέχεσαι έξτρα παλμούς στην καρδιά σου με το χταποδίσιο τυμπανοξέσκισμα του μέγα John Longstreth. Σίγουρα ένας από τους κορυφαίους ντράμερ που έχουν εμφανιστεί ποτέ, οι παλιότεροι στη φάση τον γνώρισαν στα 2 πρώτα βλάσφημα αριστουργήματα των Angelcorpse, ''Ηammer Of Gods'' (1996) και ''Exterminate'' (1998), όπως και το τελευταίο ''Of Lucifer And Lightning” (2007) (του ''ξέφυγε'' το ''The Inexorable'' το 1999, και μια και δεν παίζει και στο ''Echoes Of Decimation'' των Origin -το μοναδικό που επίσης του ''ξέφυγε''- πολλοί ρίχνοντας κακίες λένε ότι οι δίσκοι στους οποίους δεν έπαιξε, είναι οι καλύτεροι των συγκροτημάτων που συμμετείχε). Το στυλ του παρ' όλα αυτά είναι εκπληκτικό, αξίζει να τον δείτε σε βιντεάκια με την κάμερα εστιασμένη πάνω του και τον τρόπο που παίζει, θα σας φύγει το κλαπέτο. Εκεί που πραγματικά παραδίνομαι είναι στην κλάση του μπασίστα Mike Flores, έχω δει και ξαναδεί συγκροτήματα επί σκηνής, αυτά που κάνει αυτός ο άνθρωπος δεν τα έχετε φανταστεί ούτε στο πιο βιρτουόζικο επίπεδο, ένα ολόκληρο φεστιβάλ δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
Από άνθρωπο που παίζει με τα δάχτυλα και κάνει tapping πάνω στο μπάσο με ευκολία που ούτε κιθαρίστας δε μπορεί, περιμένεις τα πάντα. Κάποια εκπληκτικά μπασοσηκώματα και τραβήγματα των χορδών του πάνω στα blastbeats του Longstreth προσθέτουν το κερασάκι στην τούρτα του μακελειού, ενώ ο Jason Keyser ίσως κάνει τα καλύτερα φωνητικά του σε δίσκο Origin, σηκώνοντας πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Λατρεύω τον όγκο του ''Invariance Under Transformation'' (το ''αργό'' κομμάτι του δίσκου, το πως κατεβαίνει το ριφφ θα σας εκπλήξει) και τον πειραματισμό του ''A Burden Of Prescience'', αλλά ο πολιορκητικός κριός του ''Dajjal'' (καταστροφέας τυμπάνων του αυτιού) και το επικών διαστάσεων 10λεπτο ''Unequivocal'' είναι αυτά που θα σας κρατήσουν με το στόμα ανοιχτό μέχρι το τέλος, το πρώτο με τον όλεθρο που προκαλεί στα 2μιση λεπτά που διαρκεί και δεν αφήνει σβέρκο όρθιο, και το έπος του δίσκου που είναι σίγουρα το καλύτερο κομμάτι, το πιο φιλόδοξο και στο οποίο κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους και κάποιες μελωδίες που τους πάνε πολύ, χωρίς βέβαια να σταματάει ο τυμπανικός οχετός από πίσω. Στο τέλος υπάρχει μία -μάλλον αχρείαστη- διασκευή του ''Revolucion'' των Brujeria, με το κομμάτι να ξεκινάει με τον Αμερικάνικο ύμνο και καλά κουτσουρεμένο (εκτός αν θέλουν να δείξουν ότι δε γουστάρουν το νέο πλανητάρχη, οπότε σαν συμβολισμό το βρίσκω σούπερ εύστοχο).
Γενικώς θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με φοβερή δουλειά, αν δε μου άρεσε πολύ το ''Entity'', θα έλεγα ότι είχαμε να κάνουμε με τον κορυφαίο τους δίσκο από την εποχή του ''Antithesis'' ή της σχεδόν τελευταίας δεκαετίας τους. Διόλου απίθανο βέβαια να συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μου. Αν σε κάποιους κιόλας δεν αρέσει το χαοτικό παίξιμο του πρώτου ομότιτλου δίσκου, άνετα μπορούν να το τοποθετήσουν στη μέση της δισκογραφίας τους, στην 4η θέση δηλαδή, μία και η τριάδα ''Informis Infinitas Inhumanitas'' / ''Echoes Of Decimation'' / ''Antithesis'' πραγματικά δεν έχει αντίπαλο, όχι μόνο από άλλες μπάντες, αλλά ούτε κι από τους ίδιους. Μπορώ να καταλάβω κάποιον που δε θα του αρέσει ο δίσκος, είναι τρομερά γρήγορος και ακραίος όπως κάθε τι που έχει να κάνει με τους Origin. O μέσος ακροατής δέχεται υπερβολική πληροφορία ήχων σε κάθε τους κυκλοφορία, ειδικά στα τελευταία 4 άλμπουμ γίνεται πραγματικά της ιερόδουλης το κιγκλίδωμα, τα οποία σε συνδυασμό με το χάος των τριών πρώτων δίσκων που συνεχίζει και υπάρχει (ελεγχόμενο βέβαια, εσείς που θα τους ακούσετε 1η φορά τώρα, έτσι κι ακούσετε τα παλιά άλμπουμ θα νομίζετε ότι παίζουν 3 συγκροτήματα μαζί), δίνουν αποτέλεσμα που η ποιότητα, η τεχνική του και ο αντίκτυπος που θα έχει μελλοντικά είναι αναμφισβήτητα. Μπορεί να μη σοκάρουν όσο παλιά, αλλά οι Origin συνεχίζουν να ακούγονται ουσιώδεις και κέρδισαν το στοίχημα με τους εαυτούς τους μετά το σχετικά αδύναμο ''Omnipresent''. Γι' αυτό και μόνο, ακούστε αυτό το δίσκο, οι οπαδοί θα γουστάρετε, οι νεότεροι αν αντέξετε, βουτήξτε και στα υπόλοιπα άφοβα.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
