HENRY METAL – “So It Hath Began”

Όχι δεν έκανα κάποιο λάθος ούτε σας γελούν τα μάτια σας. Το heavy έγινε henry. Κι αν βάλουμε το hath στην εξίσωση υποθέτω πως έχουμε να κάνουμε με κάποια αναφορά σε κάποιον παλιότερο βασιλέα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τώρα βέβαια αυτό με το εξώφυλλο δεν σχετίζεται και πολύ, αλλά πρέπει κι εγώ να δώσω μια εξήγηση σε όλα για να μπορέσω στο τέλος να κρίνω την συνολική εικόνα του ντεμπούτου του Αμερικανού, Henry υποθέτω, μιας και δεν μας φανερώνει το όνομά του, So It Hath Begun. Το αξιοπερίεργο σε αυτή την ιστορία είναι ότι το ντεμπούτο σε σχέση με τις επόμενες 2 κυκλοφορίες του έσκασαν μέσα  σε διάστημα 2 μηνών, όλες σε ψηφιακή μορφή. Αυτό δημιούργησε έναν ντόρο μεν γύρω από το όνομά του, αλλά τελικώς δεν κράτησε και πολύ. Εδώ εμείς θα αναλύσουμε την αρχή αυτής της υποτιθέμενης τριλογίας, μιας και τα επόμενά δεν έχουν και καμιά σοβαρή διαφορά.

Εν αρχή ην ο λόγος, οπότε ας καταπιαστούμε αρχικά με τη θεματολογία του δίσκου. Δεν ξέρω σε ποιόν βασιλέα Henry αναφέρεται, αλλά σίγουρα μην περιμένετε να ακούσετε στίχους με ιστορικό περιεχόμενο. Γίνονται κάποιες αναφορές, έτσι για το ροκ της υπόθεσης, αλλά κατά κύριο λόγο πρόκειται για λογοπαίγνιο. Ακούγοντας και το “Henry’s Saga” θα καταλάβετε τι εννοώ και πώς στο τέλος καταλήγεις να γελάς σαν νεανίας, αφού θυμίζει τόσο πολύ την κλισεδούρα άλλων μπαντών, χωρίς να είναι. Στα υπόλοιπα τώρα, θίγονται τα κλασσικά ζητήματα που αφορούν το ευρύ φάσμα του παλιακού heavy metal. Μηχανές, κορράσια και πιοτά, όλα υπό το πρίσμα της σάτιρας.

Όσον αφορά τη μουσική, για όσους δεν το έχουν ψυλλιαστεί ήδη, οι αναφορές αυτές συνεχίζονται και μουσικά. Έχουμε δηλαδή κλασσικές heavy οι οποίες συνδέονται και από τα ανάλογα φωνητικά. Από ότι διαβάζω στις πληροφορίες του δίσκου, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο αναγέννηση του true metal, γιατί λέει ότι το drum n bass μας έχει πάρει τα μυαλά. Πέραν αυτού όμως, οι συνθέσεις δεν έχουν να προσφέρουν κάτι, ούτε μένουν, ακόμη και μετά από πολλές ακροάσεις. Τυπικά riffs, solos που απλά πρέπει να υπάρχουν και γενικά ένα άψυχο αποτέλεσμα. Στα αρνητικά προσυπογράφω και τα φωνητικά, τα οποία ναι μεν στέκονται αξιοπρεπώς, δεν έχουν να πουν και τίποτε το σπουδαίο δε. Απλά τηρεί την τονικότητα και τίποτε άλλο.

Κι όπως θα καταλάβατε, δεν μου άρεσε τίποτε απολύτως. Σίγουρα στην αρχή όλο αυτό έχει πλάκα. Χαζογελάς με ορισμένες ατάκες και 2-3 λογοπαίγνια που έχει βάλει με ωραίο τρόπο στους στίχους, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά είναι όλα τόσο κοινότυπα που δεν με αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο. Το μόνο θετικό σε όλο αυτό είναι ότι ο Αμερικανός έκανε τα πάντα μόνος του, ακόμη και την κυκλοφορία, κάτι που δείχνει πραγματικό μεράκι. Βέβαια αυτό δεν αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι ένας αχρείαστος δίσκος στην ιστορία της μουσικής.

Βαθμολογία: 50/100

Για το Rock Overdose,

Ηλίας Ιακωβόπουλος