Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΕΛΑΜΠΕ ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΕΛΑΗΔΟΥΣΑΝ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
Έχοντας περάσει σχεδόν 20 μέρες, ήρεμος πλέον και απολαμβάνοντας τις διακοπές μου, ήρθε η ώρα να γράψω για αυτό που είδαν τα μάτια μου και άκουσαν τα αυτιά μου στο 28ο Wacken Open Air. Από την πρώτη κιόλας ανακοίνωση ότι ο άρχοντας θα πάρει μέρος στο φεστιβάλ, ξέραμε ποιό θα είναι το μεγαλύτερο όνομα και μαζί με Megadeth, αποτέλεσε την αφορμή τα εισιτήρια να κλειστούν πολύ γρήγορα. Ήταν η τρίτη φορά που ο Alice παίρνει μέρος στο συγκεκριμένο μεταλλικό χαμό. 2010, 2013 και 2017.
5/8/2017. Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει, τρίτη μέρα του φεστιβάλ και η καλύτερη, προπομπός σε αυτά που είδαμε τις 2 προηγούμενες. Το πρωινό εκείνο δεν ήταν σαν τα 2 προηγούμενα. Από σχεδόν όλο το κάμπινγκ ακούγονταν ύμνοι του άρχοντα. Ήξερες ότι το πλήρωμα του χρόνου επιτέλους έφτασε, μπορεί η κούραση και η ταλαιπωρία να περίσσευε, τα πόδια μας είχαν βγάλει πληγές και κάλους από το περπάτημα στα λασπωμένα λιβάδια του Wacken, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση. Η ώρα έχει πάει 11:30 και πίνοντας τα απαραίτητα, είπαμε να ξεκινήσουμε την προθέρμανση βλέποντας Possessed για δυνατό ξεκίνημα. Τελειώνοντας το σετ οι θρυλικοί Possessed, εμφανίζεται ένας μουστακαλής γερμαναράς πάνω στη σκηνή, αναφέροντας στο μονόλογο του το όνομα της μάγισσας. Οι διπλανοί μου μεταφράζουν ότι ο τύπος έχει πει ότι όλο το show του άρχοντα θα βιντεοσκοπηθεί και θα κυκλοφορήσει σαν επίσημο dvd. Βούτυρο στο ψωμί μου, σκέφτηκα από μέσα μου. Και άλλο επίσημο βιντεοσκοπημένο ενθύμιο.
Η ώρα έχει πάει 2 το μεσημέρι. Λίγες μπύρες για προθέρμανση και αμέσως μετάβαση στο stage που σε λίγες ώρες θα εμφανιζόταν ο headliner του τριημέρου. Βλέποντας την προηγούμενη μέρα τους Megadeth στο ίδιο stage από την πρώτη σειρά, είχα την επαφή με το κάγκελο και την αίσθηση του χώρου. Έτσι είπα να κάνω και εγώ λίγο το κομμάτι μου. Φορώντας τον ματωμένο ζουρλομανδύα μου, είπα να βγάλω λίγες φωτογραφίες στο λασπωμένο χώρο του harder stage. Χαιρετούρες με πολλούς cooperαδες από όλο τον κόσμο που έκοβαν βόλτες πάνω κάτω κοιτώντας τα ρολόγια τους, με τους ήχους από τα αδέρφια Cavalera από το διπλανό stage. Ο χρόνος κυλάει ευχάριστα και η ώρα όσο πάει και πλησιάζει. Οι Apocalyptica με τα τσέλο τους μας δίδαξαν πως μπορείς να διασύρεις μερικούς ύμνους των Metallica. Ακολουθούν οι Heaven Shall Burn, που εξαιτίας τους το χέρι μου έπιασε το κάγκελο στις 5:30 το απόγευμα και δεν ξεκόλλησε από εκεί για τις επόμενες 3:30 ώρες.
Έχει πάει 6 το απόγευμα και στο διπλανό stage faster έκαναν την εμφάνιση τους οι Powerwolf. Στο λόγο μου, το σετ τους μου φάνηκε ένας αιώνας, καθώς περιμέναμε υπομονετικά στο πιταρισμένο ασφυκτικά χώρο του harder stage, κοιτώντας πίσω από το μαύρο πανό του Wacken την κουρτίνα με τα μάτια του άρχοντα, ξέροντας ότι το Spend The Night είναι τόσο κοντά. 7:10 το απόγευμα η μεγάλη στιγμή που περιμέναμε από τις 24/12 που ανακοινώθηκε το όνομά του, επιτέλους έφτασε. Η κουρτινάρα του Spend The Night κυματίζει περήφανη μπροστά μας. Έχοντας σχεδόν 100.000 κόσμο πίσω από την πλάτη μου, δεν μπορώ να καταλάβω την ποσότητα του κόσμου στον χώρο που είναι μέχρι εκεί που πιάνει η άκρη του ματιού σου. Οι security μας μοιράζουν νερά και γρανίτες. Το πανό του Greek Nightmare Fan Club και οι σημαίες έχουν κρεμαστεί στο κάγκελο. Δεξιά και αριστερά μου αγχωμένες φάτσες cooperαδων γεμάτες ικανοποίηση και με το βλέμμα της λαχτάρας για αυτό που θα αντικρύσουν σε λίγα λεπτά.
Η ώρα φίλε μου επιτέλους έχει φτάσει με τους ήχους από το Steven και με ένα καλωσόρισμα η κουρτινάρα πέφτει και ο βάναυσος πλανήτης (Brutal Planet) έρχεται. Ο άρχοντας βγαίνει στη σκηνή με τον μαύρο του μανδύα και με την καλοκουρδισμένη μπαντάρα του να τον συνοδεύει. Το μάτι σου πέφτει μόνο σε αυτόν. Ένας γίγαντας πάνω στη σκηνή. Ακολουθεί ο ύμνος No More Mr Nice Guy με τον Cooper να αλωνίζει τη σκηνή με το μπαστούνι του και ο κόσμος από κάτω να παραλυρεί. Ακολουθούν και άλλοι ύμνοι, Under My Wheels, The World Needs Guts (επιτέλους live, εκεί τα δώσαμε όλα), Woman Of Mass Distraction και στα καπάκια το Poison. O Cooper αν και φαίνεται λίγο κουρασμένος από τα συνεχόμενα live, παραδίδει δωρεάν μαθήματα hard rock μουσικής.
Στα καπάκια ο Alice φοράει το μαύρο του ψηλό καπέλο και το φράκο και ο ήχος από το Halo Of Flies μας τρυπάει τα αυτιά. Σαν καλός μαέστρος διευθύνει την μπάντα του σε μια ορχηστρική κομματάρα. Η κοριτσάρα μου ακριβώς από πίσω μου, μου χτυπάει την πλάτη και μου ψελλίζει στο αυτί “Είναι σαν να βλέπω τον Michael Jackson”. Το Halo Of Flies τελειώνει, ο Cooper φεύγει από το stage, ενώ η μπάντα του παίζει παπάδες. Ακολουθεί το Feed My Frankenstein. Φούρνοι που αχνίζουν, τέρατα επί σκηνής και 100% ατόφιο rock n’ roll με τον κόσμο να κοιτάει αποσβολωμένος το show. Cold Ethyl και Only Women Bleed από το Welcome To My Nightmare ξεσηκώνουν τους πιο παλιούς. Πάνω από το κεφάλι μου περνάει ένας παππούλης γύρω στα 70, εμφανώς συγκινημένος, με ξεθωριασμένο Killer t-shirt και μου κλείνει το μάτι.. Σεβασμός απλά!
Να και το Paranoiac Personality με φόντο το εξώφυλλο του Paranormal, να εμφανίζεται πάνω στη σκηνή του Wacken. Όλη η πρώτη σειρά τραγουδούσε το κομμάτι, δείχνοντας στον Alice πως ότι και να βγάλει, σε λίγες ώρες το ξέρουμε απ’έξω. Μετά “Mommy, where’s daddy?” (Ballad Of Dwight Fry) και τα πρώτα δάκρυα αρχίζουν να κυλούν από τα μάτια μου. Πάντα σε αυτή την κομματάρα παίζει άφθονη συγκίνηση, γιατί άραγε; Η γυναίκα του Alice, Sheryl, κάνει άψογη χορογραφία ντυμένη νοσοκόμα και βασανίζει τον ταλαίπωρο αντρούλη της, ενώ ο ύμνος Ballad Of Dwight Fry δονήζει την ατμόσφαιρα και ακολουθούν ξανά μαθήματα θεατρικού rock από τον μέντορα του είδους.
Ακολουθεί ο ύμνος των ύμνων I Love The Dead, με την τεράστια γκιλοτίνα να εμφανίζεται στη σκηνή, έτοιμη να υποδεχτεί το κεφάλι του άρχοντα. Αποκεφαλισμός και I’m Eighteen (and I like it). ο Alice με την πατερίτσα του και την αστραφτερή του κοστουμάρα κάνει τα πιταρισμένα λιβάδια του φεστιβάλ να σκούζουν. Τελειώνει γαμώτο, σκέφτομαι από μέσα μου. Σαν να έχουν περάσει 5 λεπτά από την ώρα που ξεκίνησε. Και ενώ το make up μου κυλούσε στα μούτρα μου από τα δάκρυα συγκίνησης και τον ιδρώτα, ακούγεται το σχολικό κουδούνι. Το School’s Out είναι γεγονός, ένα πάρτι όλο το Wacken. O κόσμος τραγουδάει στο σωστό χρόνο όλες τις νότες από τον παγκόσμιο teenage ύμνο όλων των εποχών. Το κομμάτι συνοδεύεται από το refrain του The Wall των Pink Floyd. Ο Cooper συστήνει τους παικταράδες του στο κοινό του Wacken, αυτοσυστήνεται και ο ίδιος και φωνάζει “School’s Out Germany”.. και τι; τέλος; Όχι ρε φίλε, ήρθε η ώρα για τον φόρο τιμής του Alice για τον φίλο του τον Lemmy. Ace Of Spades, με την μπάντα να απογειώνει την κομματάρα. Σίγουρα ο μπαρμπα-Lemmy χτυπιόταν από ψηλά γεμάτος ικανοποίηση. Αυτό ήταν.
Ο Alice χαιρετάει τον κόσμο και φεύγει φωνάζοντας “You are all Paranormal, have a sexy summer!”.Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε; Στα καπάκια ανεβαίνει στη σκηνή ο ιδρυτής του Wacken, καλώντας τον κόσμο να τραγουδήσουν όλοι μαζί το Hero των Motorhead, τόσο δυνατά, όσο να το ακούσει και ο ίδιος ο Lemmy. Όλοι φώναζαν Lemmy και Motorhead εκτός από εμένα που μόλις είχα φάει τη σφαλιάρα και φώναζα το όνομα του άρχοντα. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι δεν ακούσαμε το Billion Dollar Babies και Welcome To My Nightmare. Δυο κομμάτια που σίγουρα θα έπαιζε αν δεν γινόταν αυτό το mini tribute στον Lemmy.. Χαλάλι του όμως, Lemmy είναι αυτός.
Η φάση όλη τελειώνει και εμφανώς συγκινημένοι πάμε να αποχωρήσουμε… αλλά που να πας; Δεν πέφτει καρφίτσα! Η φυγή από το χώρο είναι σχεδόν αδύνατη. Οι security μας βγάζουν από μπροστά ευτυχώς. Μουδιασμένος από πάνω μέχρι κάτω, συγκινημένος από αυτό που μόλις είδα, πήρα το δρόμο για τη πλησιέστερη μπυραρία για να ξεδιψάσω γνωρίζοντας ότι θα μου πάρει πολλές μέρες μέχρι να συνέλθω. Γεμάτος περηφάνια που είδα τον άρχοντα σε αυτό το φεστιβάλ, αποδεικνύοντας για μια φορά ακόμα σε όλους ότι αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή rock star και ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, θέλω να ευχαριστήσω τον συνοδοιπόρο μου σε αυτή την εμπειρία, Φραντζέσκα Χορταρέα, που άντεξε τη μούρλα μου, το ξύλο και την αναμονή, και που έβγαλε αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες.
Μανώλης Κουμεντάκης
Comments
