FLEURETY – “Inquietum”

Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό (πια) 1995, οι Ved Buens Ende και οι Fleurety δημιούργησαν παρέα, εσκεμμένα ή όχι, τον εντελώς ασαφή όρο του avantgarde black metal. Κι ενώ οι Ved Buens Ende στο μοναδικό άλμπουμ που δημιούργησαν εστίασαν κυρίως στην ατονικότητα (κάτι το οποίο δανείστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους Deathspell Omega, με νοοτροπία που δημιούργησε νέους τρόπους έκφρασης), οι Fleurety εστίασαν στην experimental εκδοχή, είτε αυτό σήμαινε παρεκτροπή από τις συμβατικές φόρμες σύνθεσης, είτε προσθήκη progressive νοοτροπίας (μη συμβατικής και ευκολοάκουστης εννοείται), είτε προσθήκη στοιχείων φαινομενικά αταίριαστων, όπως ψυχεδέλεια, folk, new wave, synthesizers, σαξόφωνο, και πολλά άλλα.

Και ειδικά μετά το πρώτο άλμπουμ, το black metal dna άρχισε να ελαττώνεται σταδιακά. Δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς, αλλά δεν αποτελεί πια την πρωταγωνιστική μορφή έκφρασης. Ειδικά στο πρώτο EP, ο εκλεκτισμός χτύπησε κόκκινο και παραλίγο να εξαλείψει τελείως τα metal στοιχεία. Μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, "Department Of Apocalyptic Affairs" στο 2000, ακολούθησε ένα πολύ μεγάλο διάλειμμα, μέχρι το 2009, όπου τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να διοχετεύσουν την έκφρασή τους μέσω 7", κάτι που ακολούθησαν σταθερά μέχρι και φέτος τον Γενάρη. Ωστόσο, το πρώτο 7" για όσους δε γνωρίζουν, περιέχει επανηχογραφήσεις παλιών κομματιών που πραγματοποιήθηκαν το 2004 και το 2005, αλλά πιθανόν αυτή η μέθοδος να ενέπνευσε το συγκρότημα ώστε να παρουσιάσει με αυτόν τον τρόπο από εκεί και πέρα τις εκάστοτε νέες εμπνεύσεις του. Μια μέθοδος η οποία απευθυνόταν αποκλειστικά στους φανατικούς οπαδούς, αν και αυτό το συγκρότημα παραμένει ακόμα και στις μέρες μας τόσο obscure, που ίσως ακόμα και κάποιοι φανατικοί οπαδοί τους να μην είχαν πάρει χαμπάρι αυτές τις κυκλοφορίες. Και ακριβώς επειδή αυτές οι κυκλοφορίες είναι εδώ και καιρό εξαντλημένες, αποφασίστηκε μια επανακυκλοφορία μέσω μιας πιο πρακτικής λύσης, μέσω της παρούσας συλλογής.

Αν πάντως είστε από τους φανατικούς που έχουν ήδη στην κατοχή τους όλα τα 7", αυτή η συλλογή δεν έχει απολύτως τίποτα καινούριο να σας προσφέρει, καθώς περιέχει όλες τις συνθέσεις από τα 7", χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάτι bonus εδώ πέρα. Αυτή η συλλογή απευθύνεται μόνο σε όσους δεν πρόλαβαν αυτές τις περιορισμένες εκδόσεις, καθώς έχουν εξαντληθεί και δεν είναι πια διαθέσιμες. Και μπορεί η τοποθέτησή των κομματιών να έχει γίνει ανά χρονολογική σειρά και να αντικατοπτρίζει τις χρονολογικές διαφορές σε κάθε 7", το πειραματικό dna του συγκροτήματος όμως ευνοεί αυτές τις συνθήκες, και παρόλες τις όποιες εμφανείς μουσικές διαφορές που υπάρχουν, η συνοχή και η ροή του δίσκου είναι (σχεδόν) όμοια με αυτή που επικρατεί σε ένα κανονικό άλμπουμ, με εξαίρεση το φετινό 7", το οποίο βρίσκεται στο τέλος του δίσκου με τα 2 του κομμάτια, και όπως ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι, πρόκειται για instrumental, το ένα εντελώς πειραματικό και avantgarde, και το άλλο μελωδικό και ταξιδιάρικο. Η τοποθέτησή τους σε αυτήν τη θέση δεν είναι ακριβώς και η καλύτερη δυνατή που θα μπορούσε, καθώς αφαιρούνται οι δυναμικές τους σε αυτό το σημείο που βρίσκονται. Αν είχαν τοποθετηθεί ανάμεσα στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, θα ανέπνεαν πολύ καλύτερα, και τα κομμάτια και ο δίσκος.

Μουσικά τώρα, όπως είναι λογικό, οι χρονικές διαφορές που υπάρχουν, αντικατοπτρίζουν τις διαφορετικές προσεγγίσεις και εκφράσεις, ακόμα και μεταξύ τραγουδιών της ίδιας εποχής. Η avantgarde προσέγγιση συνεπάγεται και πιο ελεύθερες φόρμες έκφρασης, οι οποίες περιλαμβάνουν αλλού περισσότερη έμφαση στην black αισθητική (αυτό είναι εμφανές κυρίως στο πρώτο 7"), αλλού πιο ταξιδιάρικη και ψυχεδέλικη, αλλού πιο μελωδική, αλλού πιο progressive, αλλού πιο κλασικομεταλλική, με τη χρήση riffs παραδοσιακού heavy, αλλά και με τη βοήθεια εργαλείων όπως noise ηχοτόπια, synthesizers για δημιουργία ηλεκτρονικής μουσικής που χρησιμοποιείται ως πλάτη σε ορισμένες συνθέσεις, γυναικεία φωνητικά, και άλλα εργαλεία, που δεν είναι τόσο εμφανή. Όλα αυτά όμως διαφέρουν εντελώς ανά κομμάτι. Μάλιστα, ακόμα και η χρήση των φωνητικών διαφέρει εντελώς ανά κομμάτι, ώστε να ταιριάζουν με το ύφος και το στυλ της κάθε σύνθεσης. Το αποτέλεσμα είναι κυκλοθυμικό, όχι εύκολα προσιτό, αλλά must για όσους ενδιαφέρονται θερμά για την avantgarde μουσική και τις διαφορετικές πτυχές που αυτή μπορεί να προσφέρει. Θεωρητικά, μπορεί να κατατάσσεται ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από τα 2 full-length του συγκροτήματος, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια εξαιρετική, αλλά ταυτόχρονα και εκλεκτική δουλειά.

Βαθμολογία: 80/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος