MAUSOLEUM GATE – “Into a Dark Divinity”

Πρέπει να είμαι από τους λίγους που, ενώ είχαν τα «τυπικά προσόντα», δεν ενθουσιάστηκαν με το ομότιτλο ντεμπούτο των Φιλανδών Mausoleum Gate. Μετά βίας, μάλιστα, ολοκλήρωσα την ακρόαση του CD. Αυτή η συνύπαρξη των 70s με τα 80s που επιχειρείται στο συγκεκριμένο άλμπουμ (και η οποία άλλες φορές έχει παραγάγει αριστουργήματα), σ’ αυτή την περίπτωση μου στάθηκε στον λαιμό. Ο υποφαινόμενος αυτοπροσδιορίζεται, ανερυθρίαστα και χωρίς υπεκφυγές, «χεβυμεταλλάς παλαιάς (80s) κοπής» οπότε υποσυνείδητα ευχόταν η μπάντα να εγκαταλείψει τα πολλά-πολλά «μυστήρια» 70s και να παίξει «καθαρό» metal, μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα. Η μπάντα επέλεξε το (σχεδόν) αντίθετο και τολμώ να πω ότι δικαιώθηκε πανηγυρικά!!

Το "Into a Dark Divinity" ξεκαθαρίζει πλέον οριστικά ότι ο φυσικός χώρος της μπάντας είναι τα 70s (έως και τα πολύ πρώιμα 80s). Οι Mausoleum Gate δεν νιώθουν πλέον ότι πρέπει να συμβιβάσουν ήχους και να συγκεράσουν σχολές και έχοντας βρει την αληθινή ταυτότητά τους δημιουργούν με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Τα Hammond organ και mellotron πλήκτρα «ρέουν άφθονα» δημιουργώντας μια πειστική vintage αισθητική που πλέον τους βγαίνει αβίαστα. Το ευτύχημα είναι ότι το ταξίδι στο χρόνο που επιχειρείται δεν είναι επιδερμικό και προσχηματικό. Η μπάντα κινείται με τόλμη και άνεση «αυτόχθονα» στα 70s. Μ’ αυτό τον τρόπο, κάθε «εύκολη» και προφανής Deep Purple, Uriah Heep, Scorpions (εποχής“Fly to the Rainbow”) επιρροή έχει περαστεί από ένα occult/proto doom φίλτρο που κάνει τον ήχο δυσοίωνο και μυστικιστικό, φέρνοντάς τους στα μονοπάτια των Atomic Rooster κι ακόμα πιο πέρα. Κι ο πλούτος των ήχων και των επιρροών, φυσικά, δε σταματάει εκεί. Ένα έμπειρο αυτί εύκολα θα διακρίνει την επίδραση του 70s Σκανδιναβικού (κυρίως) prog στο "Into a Dark Divinity" και συγκροτημάτων όπως οι Høst‎, Trettioåriga Kriget, November κ.α. Επίσης, η σκανδιναβική καταγωγή τους μας οδηγεί συνειρμικά στους  έτερους «χρονοταξιδιώτες», Lucifer Was (με τους οποίους μοιράζονται πολλά κοινά στη μουσική και τις προθέσεις), αλλά και στους πολύ ξεχωριστούς συμπατριώτες τους Sarcofagus. Εκτός από τους τελευταίους, που είναι και οι πρωτεργάτες του είδους στη χώρα τους, το metal εκπροσωπείται επάξια κι από το πρώιμο occult NWOBHM των Angel Witch και Witchfynde, ενώ όταν η μπάντα γίνεται πιο up-tempo, «ανέμελη» και hardrockίζουσα (όπως στα κομμάτια “Burn the Witches at Dawn” και “Horns”), φέρει την ηχητική σφραγίδα συγκροτημάτων όπως οι White Spirit.

«Εντάξει ρε μάστορα», θα πείτε... «Μάλλον μας έπεισες ότι οι τύποι το κατέχουν το σπορ του vintage και του ρετρό. Εμείς, όμως, θα περάσουμε καλά ακούγοντας τον δίσκο;» Αναμφίβολα!! Παρά την ποικιλία και την πολυμορφία του, ακόμα και παρά το γεγονός ότι έχουν ενδώσει στα θέλγητρα του prog, σε καμία περίπτωση η μουσική τους δεν παύει να είναι εύληπτη, προσιτή και «ψυχαγωγική». Τίποτα από την χαρά της μουσικής δεν έχει θυσιαστεί στην προσπάθεια να φτιάξουν μουσική σύμφωνα με το καλλιτεχνικό όραμά τους κι αυτό επιβεβαιώνει την αρχική μου τοποθέτηση ότι το "Into a Dark Divinity" δημιουργήθηκε αβίαστα ως γνήσιο τέκνο καλλιτεχνικής ελευθερίας και όχι εμπορικής στρατηγικής. Κι αν η τελική βαθμολογία δεν συμβαδίζει απόλυτα με τα εγκωμιαστικά μου σχόλια, οφείλεται καθαρά στα προσωπικά μου γούστα.

Βαθμολογία:76/100

Για το Rock Overdose,

The Shadowcaster