SUBTERRANEAN MASQUERADE – “Vagabond”

Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή που οι Subterranean Masquerade κυκλοφόρησαν εκείνο το στοιχειωμένο και μεθυστικό ντεμπούτο τους, "Suspended Animation Dreams", πίσω στο 2005. Ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα έχει αλλάξει σε πολλά επίπεδα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη και το μεγάλο τους 'διάλειμμα', το οποίο τους κράτησε σε αποχή από τη δισκογραφία για 10 χρόνια. Και δε μιλάμε μονάχα για την αλλαγή του τραγουδιστή, καθώς ήδη από το προπέρσινο "The Great Bazaar" επιστρατεύτηκε ο Kjetil Nordhus (Green Carnation, Tristania), ο οποίος έχει περάσει υπόγεια μια δική του επιρροή φέρνοντας ένα 'χρώμα' επιρροής από τα συγκροτήματά του στις συνθέσεις, αλλά έχει συντελεστεί και αλλαγή κατεύθυνσης στη δημιουργία των συνθέσεων, καθώς η ψυχεδέλεια που κυρίευε το ντεμπούτο τους είχε ήδη ξεκινήσει να μειώνεται και στην καινούρια δουλειά έχει σχεδόν εξαλειφθεί, και πρωταγωνιστεί περισσότερο και ξεκάθαρα το Oriental στοιχείο (μη φέρνετε στο μυαλό σας τίποτα τσίρκουλα, απλά σκεφτείτε τους Orphaned Land για ένα πολύ απλό παράδειγμα).

Σε σχέση με το "The Great Bazaar", έχει επίσης αυξηθεί το progressive στοιχείο περισσότερο, καθώς οι συνθέσεις ακούγονται ξανά πλούσιες, έντονες και πιο περιπετειώδεις, σε σχέση πάντα με το περισσότερο απλό "The Great Bazaar". Μπορεί το avantgarde στοιχείο που επίσης υπήρχε παλαιότερα να έχει συρρικνωθεί και αυτό, ο συνδυασμός όμως του prog rock/metal με την παραδοσιακή Ισραηλίτικη μουσική, τη folk (με την ευρύτερη έννοια, καθώς δεν περιορίζεται μονάχα στα Ισραηλίτικα στοιχεία), τη jazz και τα death φωνητικά ενώνονται υπέροχα δημιουργώντας ένα πολύ πλούσιο, ιδιαίτερο και έντονο αποτέλεσμα, εκπληρώνοντας τις προσδοκίες που απέτυχε να εκπληρώσει το προηγούμενο άλμπουμ, όχι γιατί ήταν κακό, αλλά ήταν αρκετά φτωχό και απλοϊκό. Γίνεται πάντως εύκολα αντιληπτό πως το άλμπουμ διαθέτει δύο πρόσωπα, καθώς χωρίζεται από τη μία σε πιο ευθέα κομμάτια, που επικεντρώνονται περισσότερο στη metal μεριά, και από την άλλη στα πιο πλατιά κομμάτια, τα οποία διαθέτουν πειραματισμούς και εναλλαγές μεταξύ των ειδών.

Το αποτέλεσμα καταλήγει απολαυστικό, ειδικά για όσους αρέσκονται σε τέτοια ακούσματα, καθώς οι συνθέσεις δεν αφήνουν τον ακροατή να πλήττει σε κανένα σημείο, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει πουθενά κάποιο σημείο υπερβολικό ή υπερφορτωμένο, αφήνοντας την αίσθηση ενός ακούσματος ολοκληρωμένου, περιπετειώδους αλλά ταυτόχρονα και εκλεκτικού, καθώς είναι προφανές ότι τα πολλά διαφορετικά στοιχεία που διακρίνονται στη μουσική τους δε μπορούν να αφομοιωθούν και να κατανοηθούν εύκολα από τον οποιονδήποτε, ειδικά αν δεν του αρέσουν καθόλου οι συγκεκριμένες μουσικές αναζητήσεις και ενορχηστρώσεις. Γι αυτό που μπορώ να είμαι σίγουρος πάντως, αφού αφενός είμαι 100% σίγουρος ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ θα το λατρέψει η ανοικτόμυαλη μερίδα ακροατών, αφετέρου είμαι σίγουρος πως και το καινούργιο άλμπουμ διαφέρει αρκετά από τα προηγούμενα δύο, λόγω της κατεύθυνσής του και της ποικιλίας του.

Κάτι άλλο που θέλω όμως να επισημάνω, είναι πως ακόμα και τώρα οι οπαδοί θα πρέπει να αποφύγουν τη σύγκριση αυτού του άλμπουμ με το ντεμπούτο τους. Ένα ντεμπούτο που μάγεψε όσους το άκουσαν, όμως από τότε το συγκρότημα έχει αλλάξει τόσο πολύ, που θα ήταν άδικο να γίνει οποιουδήποτε είδους σύγκριση μεταξύ των, λόγω της τόσο διαφορετικής φύσης τους. Τώρα, το ποιο θεωρείτε εσείς καλύτερο, αυτό είναι καθαρά θέμα καρδιάς. Αυτό εδώ όμως το άλμπουμ σίγουρα και αδιαμφισβήτητα αποτελεί το πιο ολοκληρωμένο τους πόνημα σε μουσικό επίπεδο, καθιστώντας το ένα διαμάντι στον ήχο του. Ακόμα και η διασκευή στο "Space Oddity", φόρος τιμής στον David Bowie, έχει προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και τις ανάγκες του δίσκου, και ακούγεται πολύ ξεχωριστή και ταιριαστή στην ατμόσφαιρά του. Progressive της προόδου και όχι του αυνανισμού.

Βαθμολογία: 86/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος