Ημερομηνία δημοσίευσης: 16 Σεπτεμβρίου 2017
Ένα όμορφο μεσημέρι Κυριακής κύλησε ακόμα πιό δημιουργικά, καθώς είχα την χαρά να βρεθώ στα γνώριμα πλέον Artworks Studios στο Ελληνικό για την προακρόαση του 2ου δίσκου των Tidal Dreams, με τίτλο ''Previsor'', ο οποίος κυκλοφορεί στις 15 Σεπτεμβρίου από την Ιταλική Underground Symphony. Η συγκεκριμένη εταιρεία μάλιστα για να καταλάβετε τι παίζει, θεωρείται υπεύθυνη για την ανακάλυψη συγκροτημάτων όπως: Labyrinth, Doomsword, Vision Divine, Fabio Leone, Sailing To Nowhere, White Skull, Power Quest συν τους πάντα ακατανόμαστους, μισητούς και χωρίς λόγο ύπαρξης Sabaton (μη πυροβολείτε).
Τα παιδιά με πολύ καλή διάθεση και με ειλικρινή ευγένεια (το τονίζω διότι όταν είναι κάτι που φαίνεται εξ'αρχής, έχει μεγαλύτερη αξία), μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο και περισσότερο άγχος για το αν θα εξυπηρετηθούμε και θα είμαστε άνετοι, παρά για το τελικό αποτέλεσμα. Να τονίσω ότι είχαν έτοιμα τα κομμάτια πριν μπουν στο στούντιο, σαν διαδικασία προπαραγωγής, ο δίσκος ηχογραφήθηκε από το Γενάρη ως τον Μάη σε παραγωγή του κιθαρίστα/πληκτρά/αγόρι λάστιχο Πάρη Βαλαδάκη, ο οποίος έπαιξε και το μπάσο στον δίσκο και έκανε και την μίξη.
Τα φωνητικά, οι ακουστικές κιθάρες, οι γκάιντες (Γερμανική και Σκωτσέζικη), η αρχαιοελληνική λύρα, το Ιρλανδικό tinwhistle και το κοτάμο έχουν ηχογραφηθεί στα Bedroom Studios του Όμηρου Κομνηνού στον Καρέα, παιγμένα από τον τραγουδιστή Νεκτάριο Σανταμούρη (κουράστηκα μόνο που τα έγραψα, που να τα έπαιζα και όλα μαζί). Τα τύμπανα, το μπάσο, τα όποια πλήκτρα και οι λοιπές κιθάρες ηχογραφήθηκαν στα Tidal Dreams Studios, σε χώρο που ανήκει στο συγκρότημα και έχει ονομαστεί συμβολικά με το όνομα τους!
Ο δίσκος διαρκεί 51' και σίγουρα αποτελεί μεγάλο βήμα μπροστά για τα παιδιά, ενώ το mastering έγινε στην Αμερική παρακαλώ από τον Chris Graham στο Ohio. Τη σύνθεση του συγκροτήματος συμπληρώνουν ο έτερος κιθαρίστας Γιάννης Σόφης και ο ντράμερ Νίκος Τέτερης, αμφότεροι φοβεροί παίχτες, ενώ γενικά το συγκρότημα ακούγεται σε φόρμα και δείχνουν σαν οικογένεια, δείγμα του γιατί είχαμε τέτοιο αποτέλεσμα. Παρακάτω ακολουθεί ανάλυση των κομματιών για να δείτε για ποιο λόγο αξίζει να προσεχθούν ιδιαίτερα στο μέλλον!
1) Previsor (5:25): Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου που είναι το τελευταίο που γράφτηκε κατά τη δημιουργία του, ξεκινάει με μία πανέμορφη σχεδόν Running Wild αρχή, ένα όμορφο ριφφάκι με up-tempo δίκαση, με το ρεφρέν του κομματιού να επαναλαμβάνεται πριν το 2ο μισό του κομματιού με ακόμα δυνατότερα τύμπανα, ενώ υπάρχει ένα πολύ γλυκό σολάκι το οποίο πραγματικά βγάζει μία αύρα εποχής ''Κeeper...'' (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΟΙΟ ''KEEPER...'';) ενώ στο 2ο σόλο έχουμε έμπειρο αντρίκειο tapping, και το κομμάτι από ένα σημείο και μετά μαλακώνει για να γίνει στη συνέχεια εμβατηριακό. Πολύ όμορφα τα σαρκαστικά φωνητικά του Νεκτάριου στο δίστιχο ''Arrows fly, horses crash, swords held high and bodies smash''!
2) Join The Crusades (4:48): Ξεκινάει με ένα όμορφο riff στην αρχή που επαναλαμβάνει το θέμα 4 φορές και ακούγεται σαν σόλο (όχι όμως σαν το ''riff που μοιάζει με σόλο'' του Malmsteen για παράδειγμα). Έχουμε μαλακά/αισθαντικά φωνητικά, ενώ στη συνέχεια ανεβαίνει ο τόνος τους, με μία ωραία δίκαση και πάλι και τη φωνή να αλλάζει ξανά από μαλακή σε πιο ανεβαστική. Υπάρχει ένα όμορφο break με δισολία στο 2ο κουπλέ, ενώ στο τέλος του ανεβαίνει το τέμπο και αρχίζει ρυθμικό κοπάνημα στα τύμπανα στρατιωτικού τύπου, με τη Σκωτσέζικη γκάιντα να συντροφεύει το κομμάτι. Η τελευταία κραυγή ''Join The Crusades'' κλείνει το κομμάτι με απίστευτα ψηλά φωνητικά.
3) King Of The North (4:12): Ξεκινάει με αρκετά '80s Maiden feeling, με αγριεμένα τα φωνητικά στην 1η στροφή κι ένα όμορφο break με lead part, το κομμάτι μέχρι το ρεφρέν καταλήγει σε επικό συναίσθημα, με μία Maiden-ική δισολία να μπαίνει ξανά και να το ομορφαίνει, ενώ παίζει το dudelsack από πίσω. Κύριο χαρακτηριστικό του κομματιού το πανέμορφο σόλο που χτίζεται με κλίμακες και αλλάζει στη συνέχεια σε λίγο πιο πολύπλοκο ενώ συνοδεύεται από δυνατά τύμπανα. Η τελευταία φράση ''I'm The King In The North'' επαναλαμβάνεται τετράκις και το κομμάτι κλείνει με απότομο κόψιμο!
4) House Of Lords (4:43): A Capella φωνητικά στην αρχή του κομματιού, ενώ στην εξέλιξη του έχει ένα break με χαμηλότερο τέμπο σε σχέση με το ξεκίνημα του. Το αρχικό τρίστιχο επαναλαμβάνεται, ενώ ακολουθεί ρεφρέν με νέο τρίστιχο. Μετά το 2ο ρεφρέν μπαίνει ένα σημείο που ξέρεις ότι θα καταλήξει σε σόλο, το οποίο στη συνέχεια εξελίσσεται σχεδόν σε Malmsteen-οειδές και στη συνέχεια λες και ακούς Europe, ενώ υπάρχει ένα τρομερό riff στη συνέχεια με δίκαση ως συνοδεία και ένα νέο ακόμα πιο γ@μάτο riff που συνοδεύεται από τύμπανα, ενώ ακολουθεί άλλη μία φορά η γέφυρα και το ρεφρέν του κομματιού.
5) Midnight Rider (3:58): Εκπληκτική αρχή του κομματιού που ξεκινάει με το που τελειώνει το προηγούμενο στα καπάκια, σίγουρα από τα ωραιότερα σημεία του δίσκου. Το riff γίνεται βαρύτερο όσο περνάει η ώρα, ενώ μετά το πρώτο ρεφρέν έχουμε ένα ωραίο lead κολπάκι και οδηγούμαστε ξανά στην επανάληψη του αρχικού κύριου riff. Στο τέλος του επόμενου ρεφρέν, έχουμε τσιρίδα σε μάκρος και όμορφο break, ενώ υπάρχει σόλο μετά από τυμπανοκρουσία και ξεκινάει άλλο σόλο πάνω στο ήδη υπάρχον. Ένα όμορφο break ακόμα θα μας οδηγήσει στο τέλος του κομματιού και στο τελικό ρεφρέν με διαφορετικούς στίχους και μία νέα τελική επανάληψη του αρχικού σημείου του κομματιού.
6) Across The River Nile (7:07): Το μεγάλο και πλέον ξεχωριστό κομμάτι του δίσκου, δεν ξέρω αν είναι και το καλύτερο, δε θα εκπλαγώ καθόλου αν χαρακτηριστεί έτσι πάντως. Η αρχή του παραπέμπει σε επικό doom metal feeling Σουηδικής προελεύσεως, σαν να ακούς τα demo των μέγιστων Sorcerer ένα πράγμα με σαφές ανατολίτικο πέρασμα. Ένα ξαφνικό σχεδόν speed metal ξέσπασμα μετά τη 2η στροφή απογειώνει το κομμάτι, ενώ ακολουθούν άγρια φωνητικά και το σίγουρα δυνατότερο σημείο του δίσκου. Το κομμάτι γενικά απλώνεται πολύ όμορφα με up tempo συνέχεια, ώσπου να οδηγηθούμε σε σολάρα με εμβατηριακή δίκαση και θαυμάσιο break που καταλήγει σε νέο σόλο που ξεδιπλώνεται καθώς τραβάει σε μάκρος με tapping και tremolo. Στο τέλος επαναλαμβάνεται ο τίτλος του κομματιού με δυνατή γρήγορη δίκαση και τσιρίδα στο υπόβαθρο, που ακολουθείται από ακουστική κιθάρα και κλείνει μαλακά το κομμάτι!
7) Once Again (4:52): Η ''μπαλάντα'' του δίσκου, ένα κομμάτι στο οποίο τα παιδιά βγάζουν την πιο απλή και συναισθηματική τους πλευρά η οποία τους πάει πάρα πολύ και δίνει όμορφη πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα του δίσκου. Μαλακά κι απαλά φωνητικά στην αρχή, τα οποία ενώ εξελίσσονται, στο τέλος του κομματιού ανεβαίνουν και ακολουθεί μελωδικό lead part που οδηγεί στο τελικό σόλο συνοδεία τυμπάνων. Σίγουρα η ηρεμία πριν την καταιγίδα που ακολουθεί.
8) Α Place In The Sun (4:05): Η καταιγίδα μετά τη μπαλάντα του δίσκου που ξεκινάει με γρήγορο και παιχνιδιάρικο θα έλεγα ριφφάκι με σόλο που παίζει πάνω στη δίκαση. Μετά το ρεφρέν του κομματιού υπάρχει ένα σημείο που περιέχει ένα πανέμορφο ριφφ που σταδιακά βαραίνει, ενώ το 2ο ρεφρέν έχει δυνατότερο riff απ'ότι στο 1ο κι ακολουθεί γρήγορη, απλή, λιτή κι απέριττη σολάρα, χωρίς να είναι υπερτεχνική σαν άλλα παρόμοια του δίσκου, με το κομμάτι να κλείνει στο τέλος με το αρχικό ριφφάκι να επαναλαμβάνεται και το ρεφρέν να πατάει σε διαφορετική φωνητική μελωδία απ'ότι στην αρχή.
9) Odyssey (6:01): Ξεκίνημα με όμορφο μπάσο, με όμορφο ριφφάκι να ακολουθεί κι ακόμα δυνατότερο το πρώτο μπάσιμο των στίχων του κομματιού. Το ρεφρέν του κομματιού με παραπέμπει σε σκηνικό του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, φάση είμαστε στο χωριό των Χόμπιτ κάπου στο Σάιρ κι έχει πάρτυ, με τους πάντες να χορεύουν χαρούμενοι και τον Γκάνταλφ να πετάει στο πούστικο πυροτεχνήματα ενώ δεν τον έχει πάρει κανείς χαμπάρι. Ένα όμορφο lead part μετά τη μέση του κομματιού, ενώ στο τέλος έχουμε break με μπάσο ξανά και απαγγελία των στίχων, με ένα όμορφο ριφφάκι να παίζει στο υπόβαθρο. Κλιμακωτό σολάκι που οδηγεί εκ νέου σε lead part και τελείωμα με αρχαιοελληνική λύρα!
10) Ancestral (5:11): Το ορχηστρικό κομμάτι που κλείνει το δίσκο, σκάνε τα τύμπανα μετά την ακουστική εισαγωγή, είναι τόσο ωραίο που ίσως να έπρεπε να του βάλουν στίχους τα παιδιά. Μπαίνει γκάιντα και λύρα, κάνει όμορφο break στη μέση με βαρύ riff και δυνατά τύμπανα, τα οποία βαράνε πιο δυνατά όσο περνάει η ώρα, όμορφο σημείο στο τέλος του, ενώ στο outro του κομματιού παίζει το κοτάμο μαζί με το dudelsack, ένα κομμάτι πανδαισία οργάνων για το τέλος!
Εν ολίγοις πιστεύω ότι έχουν κάνει μία αξιοθαύμαστη δουλειά, με πολύ όμορφο '80s ήχο αλλά χωρίς να ντρέπονται να του κάνουν μία πολύ όμορφη και μοντέρνα και καλόγουστη παραγωγή (πήξαμε στους τρουόκαυλους που ακούγονται χωρίς riff λες και ηχογραφούν σε τετρακάναλο). Μεγάλο βήμα μπροστά σε σχέση με το προ 5ετίας ντεμπούτο τους, πιστεύω ότι σε ζωντανή περίσταση θα αποδοθούν πολύ καλύτερα τα κομμάτια τους. Τα παιδιά άκρως προσγειωμένα, δείχνουν να πιστεύουν στο υλικό τους, ελπίζω να δικαιωθούν, είδα στα μάτια τους την σοβαρότητα και την αγάπη με την οποία αντιμετώπισαν την όλη αυτή διαδικασία ηχογράφησης και στο πως βιώνανε τα κομμάτια τους ενώ τα ακούγαμε.
Θεωρώ ότι από τη στιγμή που κρατάνε χαμηλά τη μπάλα και δεν θα γίνουν ψωνάρες όπως ανάλογοι συμπατριώτες μας συνάδελφοι τους και μάλιστα με αισθητά κατώτερο υλικό, θα κερδίσουν πολλούς φίλους εκεί έξω, ειδικά αν τους γνωρίσουν και σαν άτομα, διότι το να παίζεις καλά και να είσαι παπάρας, εμένα προσωπικά δε μου λέει απολύτως τίποτα.
Οι Tidal Dreams επίσης βρίσκονται σε αναζήτηση νέου μπασίστα, αν κάποιος το διαβάζει και θεωρεί ότι έχει τα προσόντα και αγάπη για υλικό παλαιάς κοπής αλλά δοσμένο όπως πρέπει εν έτει 2017, θεωρώ ότι θα βρεθεί σε κλίμα οικογενειακό και υγιές και με προοπτική να εξελιχθεί κάτι πολύ όμορφο γύρω από αυτό. Εύχομαι στα παιδιά από καρδιάς ότι καλύτερο, αν και δε θα άκουγα ποτέ κάτι τέτοιο στο σπίτι μου αν είχα την επιλογή, με κέρδισαν γιατί είναι αβίαστο και ειλικρινές και με επιβεβαιώνουν όταν λέω ''δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο''!
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Comments
