Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Σεπτεμβρίου 2017
Έχουν υπάρξει πολλά επίπεδα πειραματισμού στη μουσική μας και στα διάφορα είδη της. Άλλοι πειραματίζονται σε κάθε δίσκο, αλλάζοντας και εξερευνώντας διαφορετικά στοιχεία, άλλοι κάνουν πειραματισμούς και αλλαγές σε μικρότερο επίπεδο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν σταθερή την ταυτότητά τους αλλά και να δοκιμάζουν κάτι λίγο πιο διαφορετικό, και υπάρχουν και συγκροτήματα για τα οποία η αλλαγή συνεπάγεται αντιδράσεις ανάλογες με αλλεργικό σοκ, με αποτέλεσμα σε κάθε άλμπουμ να είσαι σίγουρος πριν καν ξεκινήσεις την ακρόαση για το τι θα ακούσεις, με ελάχιστη διάθεση για εξερευνήσεις και πειραματισμούς.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι Αυστριακοί Belphegor, πιονέροι του πατροπαράδοτου black/death, χωρίς όμως να έχουν λάβει την απαραίτητη καταξίωση και αναγνώριση που τους άξιζε, πάντα σε σχέση με άλλα συγκροτήματα του χώρου, καθώς παρόμοια συγκροτήματα επωφελήθηκαν περισσότερο χάρη στο δρόμο που άνοιξαν οι Αυστριακοί. Τα χρόνια πέρασαν, και φτάσαμε αισίως στον ενδέκατο δίσκο του συγκροτήματος, ο οποίος δεν έχει να προσφέρει κάτι διαφορετικό στη μεγάλη κληρονομιά του συγκροτήματος, με μια πιο προσεκτική ματιά όμως, ειδικά από τους φανατικούς οπαδούς, γίνεται εμφανές πως το συγκρότημα προσπαθεί να κάνει μια ανασκόπηση σε στοιχεία με τα οποία καθιερώθηκε, σε μια προσπάθεια να αποφύγει την απόλυτη επανάληψη, δίνοντας λίγη παραπάνω έμφαση σε στοιχεία τα οποία δεν είχαν εστιάσει απόλυτα και πλειοψηφικά μέχρι τώρα. Για παράδειγμα υπάρχουν πολλά σημεία που εστιάζουν περισσότερο στο death metal, εστιάζοντας στη λασπώδη, Morbid Angel προσέγγιση, με πιο εμφανή επιρροή στο εναρκτήριο "Baphomet". Δεν είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, απλά εδώ γίνεται σε μεγαλύτερο βαθμό από τα συνηθισμένα.
Από εκεί και πέρα, ο δίσκος είναι ακριβώς όπως τον περιμένει ο μέσος Belphegor ή ο μέσος black/death οπαδός. Καταιγιστικός, ατμοσφαιρικός όταν κατεβαίνουν οι ταχύτητες, με καλογυαλισμένο ήχο (σημεία των καιρών), και με συνθέσεις που πιθανόν υπερβαίνουν τα προηγούμενα δύο άλμπουμ, αλλά μονάχα ένα μικρό κλικ παραπάνω. Εξάλλου, το γεγονός πως οι Αυστριακοί έχουν φτάσει πλέον στον ενδέκατο δίσκο τους, επιβεβαιώνει από μόνο του το γεγονός, αφενός μεν της δεδομένης ποιότητάς τους, αφετέρου δε την έλλειψη διαφορετικότητας και την προσήλωση στον ήχο με τον οποίο καθιερώθηκαν. Μια οποιαδήποτε απόπειρα πειραματισμού θα αποτελούσε είδηση, και πιθανόν αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα των οπαδών.
Κάτι ακόμα που δεν είναι άμεσα διακριτό από τους μη πολύχρονους οπαδούς, είναι η συνεχιζόμενη και σταθερή συνθετική ωρίμανση του συγκροτήματος, που οδήγησε σε αυτήν την μικρή αναζήτηση στις συνθέσεις που προαναφέραμε, ενώ ταυτόχρονα κατορθώνει να διατηρεί τις συνθέσεις σε πολύ υψηλό επίπεδο, δείχνοντας ότι έχουν ακόμα πολλά ψωμιά στη συγκεκριμένη σκηνή πριν παραδώσουν τη σκυτάλη στους διαδόχους τους. Εξάλλου, δε φαίνεται να έχει βρεθεί ακόμα κάποιος επάξιος διάδοχος, και ίσως αυτό τους έχει κάνει να εφησυχάσουν και να επαναπαύονται στις δάφνες τους. Έλα όμως που το ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι, και ότι κι αν κάνουν δε μπορούν να μας αφήσουν απογοητευμένους... Ακόμα και με τη λάθος τοποθέτηση του instrumental "Totenbeschworer", το οποίο βρισκόμενο στη μέση προκαλεί μια μίνι και στιγμιαία κοιλιά στο δίσκο, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι η θέση του ήταν στην αρχή, σαν intro.
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
