SORROWS PATH – “Touching Infinity”

Πολύ θα ήθελα να λέω πως είμαι οπαδός του συγκροτήματος από την εποχή του demo τους, από το 1994, εκείνη την εποχή όμως μόλις είχα τελειώσει το νηπιαγωγείο, κι ακόμα κι αν έπεφτε με κάποιο τρόπο στα χέρια μου, δε θα ήμουν σε θέση να το εκτιμήσω όπως θα του άρμοζε. Ας είναι καλά όμως η επανακυκλοφορία του το 2006, η οποία με 'παρουσίασε' στην τόσο εκφραστική και ιδιαίτερη μουσική τους, όντας ένα από τα λίγα συγκροτήματα της εποχής μας που κάνουν ότι κάνουν με την ψυχή τους, μιλώντας έτσι σε συνειδητοποιημένους ακροατές, που αγαπάνε πραγματικά τη μουσική. Εκεί οφείλεται και η διαρκώς αυξανόμενη δημοτικότητά τους.

Και φυσικά, όπως ξέρετε όλοι όσοι τους παρακολουθείτε όλα αυτά τα χρόνια, γνωρίζετε πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μονόπαντο και προσηλωμένο αποκλειστικά στο doom συγκρότημα, καθώς ακόμα και μεταξύ κομματιών του ίδιου άλμπουμ μπορούν να υπάρχουν χτυπητές διαφορές στα στοιχεία και τις επιρροές που απαρτίζουν τις συνθέσεις. Και αυτή η ιδιαιτερότητα βγαίνει πιο έντονα και πιο συχνά εδώ, καθώς πλέον το συγκρότημα νιώθει πιο άνετα από ποτέ, και βγάζει ένα δίσκο που βρίθει ποικιλίας, όχι μόνο στις εναλλαγές ειδών, αλλά και στις εναλλαγές συναισθημάτων. Κάποια κομμάτια είναι πιο αργά και μελαγχολικά, τα περισσότερα όμως είναι πιο heavy/power και up-tempo. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, είναι η χρησιμοποίηση σε μεγαλύτερο ποσοστό από πριν των progressive στοιχείων. Βοηθάει και η άφθονη μελωδικότητα σε αυτό, αλλά ο λυρισμός που διακατέχει τις συνθέσεις είναι πιο έντονος από ποτέ. Αν και, όπως προανέφερα, σε κάθε κομμάτι υπερέχει περισσότερο διαφορετικό είδος και συναίσθημα, και πιθανόν να πρόκειται για το λιγότερο doom άλμπουμ τους.

Για τις συνθέσεις πιο ειδικά, νομίζω πως δε χρειάζεται περαιτέρω αναφορά. Δέκα πανέμορφες συνθέσεις απαρτίζουν ένα ποικίλο άλμπουμ, κάθε μέλος του συγκροτήματος δίνει όπως πάντα τον καλύτερό του εαυτό μέσα από τη ψυχή του, μην προσπαθώντας να εντυπωσιάσει με πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες, αλλά εστιάζοντας για ακόμα μια φορά στην ουσία. Το μόνο πρόβλημα που μπορεί να διακρίνει κάποιος στο δίσκο του είναι η παραγωγή του. Δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι και τέλεια. Είναι ένα κλικ πιο μουντή και θολή από όσο χρειάζεται, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ξεδιπλώσει άνετα όλες τις δυνατότητες και τις πτυχές του και να ζορίζεται λίγο παραπάνω για να το καταφέρει. Αυτό το γεγονός είναι πιο έντονο στα progressive σημεία, τα οποία ανά σημεία ακούγονται κάπως απογυμνωμένα. Αν και αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο πταίσμα που μπορεί να καταστρέψει την ακρόαση και την απορρόφηση ενός δίσκου, περισσότερο είναι μια διακριτή λεπτομέρεια που μπορεί να ενοχλήσει άτομα περισσότερο ψυχαναγκαστικά και ιδιότροπα, όπως εμένα. Οι περισσότεροι δηλαδή, μπορεί να μη δώσουν καν σημασία σε αυτό το γεγονός.

Γενικότερα πάντως, έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά συναισθηματική και εσωτερική όπως συνήθως, αλλά και με περισσότερη έμφαση σε στοιχεία που προϋπήρχαν αλλά δεν ήταν τόσο πολύ πρωταγωνιστικά μέχρι τώρα, όπως ο λυρισμός. Αυτό που είναι πιο ξεκάθαρο και έντονο σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές, είναι πως το συγκρότημα ωριμάζει όλο και περισσότερο με τον καιρό, με τη δουλειά στο καινούργιο άλμπουμ να δίνει την αίσθηση ενός παλιού κρασιού που έχει ωριμάσει με τα χρόνια στο κελάρι και απογειώνει τις αισθήσεις. Οι μυημένοι θα γνωρίζετε ήδη βέβαια πως αυτό δε γίνεται με μία και δύο επιφανειακές ακροάσεις, αλλά με δόσιμο της ψυχής, όπως κάνει και το συγκρότημα στις δουλειές του, ούτως ώστε να αποκαλυφθεί το άλμπουμ σε όλη του την ολότητα και τις διαστάσεις του.

Βαθμολογία: 82/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος