Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Οκτωβρίου 2017
Οι Καναδοί Archspire μέχρι τώρα αντικατόπτριζαν τη στασιμότητα στο technical death metal, με τη δική τους παράλληλη έλλειψη ουσίας στη μουσική τους, έχοντας πολλές δυνατότητες να κάνουν το παραπάνω άλμα, στα δύο πρώτα άλμπουμ τους, αλλά κατάφερναν να παραμένουν στάσιμοι. Όπως και να το κάνουμε, η έλλειψη ουσίας έθαβε τους δύο πρώτους υπερτεχνικούς και αδιανόητα ταχύτατους δίσκους. Αν και υπήρξε μια εμφανής εξέλιξη μεταξύ των δίσκων, η συνεχόμενη έλλειψη ουσίας φρέναρε την ποιοτική άνοδο των δύο πρώτων δίσκων, όχι όμως και την άνοδο στη δημοτικότητα του συγκροτήματος.
Τώρα όμως που επιτέλους προστέθηκε αυτός ο παράγοντας στις συνθέσεις, μπορούμε επιτέλους να μιλήσουμε με ασφάλεια για ένα συγκρότημα που επιτέλους εξελίσσει αυτόν τον ήχο που είχε βαλτώσει εδώ και λίγα χρόνια, και ακόμα και τα πιο ηγετικά συγκροτήματα περιτριγύριζαν εκ του ασφαλούς και χωρίς πειραματισμούς ή κάποια προσπάθεια διαφυγής από τις συνηθισμένες φόρμες. Εδώ, στο καινούργιο άλμπουμ, τώρα που οι υπεργρήγορες ταχύτητες στις συνθέσεις και στα φωνητικά συναντάνε επιτέλους την ουσία, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα δίσκο που έχει τη δυνατότητα να γράψει τη δική του ιστορία στον ήχο, να τον ξεβαλτώσει και να τον βγάλει από το τέλμα στο οποίο έχει πέσει.
Αυτό γιατί, επιτέλους μπορούν να τιθασεύσουν τις υπεργρήγορες ταχύτητες, χωρίς να τις μειώσουν, στοιχείο το οποίο μέχρι τώρα ήταν ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας οδηγώντας στην έμφαση έλλειψης ουσίας την οποία και αναφέραμε τόσες φορές. Έχοντας επικεντρωθεί τόσο πολύ στην επίδειξη σπασίματος των κοντέρ, είχαν χάσει το στόχο της παρουσίασης συμπαγών και ουσιωδών (επαναλαμβάνομαι, το γνωρίζω) συνθέσεων, λόγω της έλλειψης μέτρου και "φρένου". Εδώ επιτέλους, καταφέρνουν να συνδυάσουν και τα δύο στοιχεία, καταφέρνοντας να διατηρήσουν το στοιχείο εντυπωσιασμού από την φρενήρη ταχύτητα, με την ουσία, γράφοντας συνθέσεις που πλέον κολλάνε σαν τσιχλόφουσκα στο μυαλό και δε ξεχνιούνται γρήγορα, όπως γινόταν πριν. Όταν καταφέρνεις να συνδυάσεις το σπιντάτο χάος με catchy μελωδίες, δείχνεις επιτέλους το ταλέντο σου και ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές και οι δυνατότητες που έχουν σα συγκρότημα, δείχνοντας επιτέλους το καλό τους πρόσωπο.
Εάν ισχύει το δόγμα ότι ο τρίτος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι και ο πιο καθοριστικός σε πολλές περιπτώσεις, σε αυτό το συγκρότημα όχι μόνο βρίσκει την εφαρμογή του, αλλά τους δίνει και τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ένα συγκρότημα πρώτης γραμμής, όχι μόνο στον ήχο του technical death, αλλά γενικότερα στο metal. Αυτή η φρεσκάδα και η δυναμική που αναδύεται από τις συνθέσεις, όχι μόνο αποδεικνύει την αλματώδη εξέλιξη του συγκροτήματος, αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να καθιερωθούν και να εξελίξουν περαιτέρω τον ήχο τους, αποκτώντας όλο και περισσότερους οπαδούς. Τις δυνατότητες πλέον δείχνουν έμπρακτα πως τις διαθέτουν, και το αποδεικνύουν περίτρανα με ένα δίσκο δυναμίτη.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
