Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Οκτωβρίου 2017
Ακριβώς ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου μέρους της δίδυμης concept κυκλοφορίας των Battle Dagorath, κυκλοφορεί και το δεύτερο μέρος που ολοκληρώνει και συμπληρώνει αυτή τη δίδυμη κυκλοφορία, όχι μόνο σε θέματα concept και στιχουργικά, αλλά και μουσικά. Το πρώτο μέρος αποτελείτο από σκοτεινό, κοσμικό, πικρό και παγωμένο ambient black, δουλεμένο στην εντέλεια, αλλά εντελώς απρόσιτο και δυσκολοχώνευτο, με τους υπομονετικούς ακροατές να ανταμείβονται στο τέλος από το μαγευτικό περιεχόμενό του.
Και συνήθως, σε τέτοιου είδους δίδυμες κυκλοφορίες, σπάνια συναντάει κανείς τεράστιες και ριζοσπαστικές αλλαγές, ειδικά όταν άλμπουμ όπως αυτό και το προηγούμενο γράφτηκαν παρέα, αλλά κυκλοφόρησαν ξεχωριστά για λόγους καθαρά της δισκογραφικής εταιρίας. Ωστόσο, πέρα από τις συνθέσεις, υπάρχουν κάποιες χτυπητές διαφορές σε αυτό το άλμπουμ, σε σχέση με το δίδυμο αδερφάκι του. Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ακόμα πιο πικρό, διαθέτει πιο έντονο "κοσμικό" χαρακτήρα, έχει λιγότερα και πιο διακριτικά synths στις metal συνθέσεις, αλλά σε αντιδιαστολή υπάρχουν περισσότερα ambient σημεία, τα οποία όμως διαρκούν τόσο όσο χρειάζεται. Ούτε υπερβολικά λίγο, ούτε υπερβολικά πολύ. Ο δίσκος διατηρεί ακόμα τον απόμακρο χαρακτήρα του, οι συνθέσεις όμως είναι ακόμα πιο στιβαρές, έχουν ακόμα καλύτερη ροή από το προηγούμενο, αλλά είναι και μεγαλύτερες, με συνέπεια ο δίσκος να διαρκεί συνολικά 80 λεπτά. Παραδόξως όμως αυτό δεν επηρεάζει καθόλου την ακρόαση, τουλάχιστον στους μυημένους του είδους και σε αυτούς που δεν ακούνε μουσική επιφανειακά. Γιατί, ειδικά δουλειές σαν κι αυτή, θέλουν μελέτη σε βάθος και με αφοσίωση.
Το μοναδικό στοιχείο στο οποίο αυτό το άλμπουμ υστερεί, είναι στον ήχο τον drums, ο οποίος είναι αρκετά μουντός και στεγνός σε θέμα μίξης, με αποτέλεσμα να μην ξεδιπλώνεται όλη η δυναμική που διαθέτει ο επικός, ατμοσφαιρικός και παγωμένος χαρακτήρας της μουσικής. Βέβαια, αυτό είναι ένα πολύ μικρό πταίσμα σε σύγκριση με πολλές ανάλογες δουλειές του συγκεκριμένου ήχου, οι οποίες επί το πλείστον έχουν να κάνουν με συνθέσεις αξιόλογες που χάνονται κάτω από αμέτρητα λάθη στην παραγωγή και τη μίξη, με αποτέλεσμα να παραμένουν αφανείς ενώ δεν το αξίζουν. Γι αυτό και η συγκεκριμένη δουλειά ξεχωρίζει πολύ άνετα και εμφανέστατα μέσα από το σωρό των αμέτρητων ανάλογων κυκλοφοριών που κυκλοφορούν αβέρτα στην εποχή μας, λόγω της αρτιότητάς τους και μουσικά αλλά και ηχητικά.
Ειδικά το γεγονός της ισορροπίας των συνθέσεων, είναι ένα θέμα στο οποίο πάσχει η πλειοψηφία των συγκροτημάτων του είδους, κάτι που εδώ αποφεύγεται αριστοτεχνικά, κάνοντας το δίσκο να ρέει ευχάριστα και χωρίς προβλήματα. Απλά, θα επισημάνω για ακόμα μια φορά, όπως είχα κάνει και για το προηγούμενο άλμπουμ, τον αφιλόξενο και παγωμένο χαρακτήρα του δίσκου, κάτι που τον κάνει εξαιρετικά απρόσιτο και δύστροπο. Παρόλα αυτά, αν κάποιος δε μείνει στην επιφάνεια και εμβαθύνει όπως πρέπει, θα ανταμειφθεί με ένα εξαιρετικό δείγμα δουλειάς.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
