BATTLE RAIDER – “Battle Raider”

Η ζωή είναι γεμάτη διλλήματα. Από το να ζει κανείς ή να μην ζει, έως γεμιστά με ρύζι ή κιμά, η ζωή μας θέτει διλλήματα συνεχώς. Δίλλημα λοιπόν είναι και το σημερινό. Ο λόγος για τους Μεξικανούς Battle Raider, οι οποίοι πιστή στην παράδοση που θέλει τους Λατινοαμερικάνους να ακολουθούν πιστά της 80s μόδα, κυκλοφόρησαν ίσως τον πιο παλιομοδίτικο δίσκο της χρονιάς. Υπό του κινδύνου να ονομασθούν κακοί διαφημιστές του cult κάνουν αυτό που αγαπούν και αδιαφορούν για τους γύρω τους, υποθέτω. Αρχικά κι όπως μ ’αρέσει να πράττω,  θα σταθώ στο εξώφυλλο. Θα το χαρακτήριζα ως μία προσπάθεια ενός νηπίου να σχεδιάσει ένα εξώφυλλο των Manowar κι ο πατέρας του, κατά την παροιμία της γλαυκός, το θεώρησε αριστούργημα και το έβαλε για εξώφυλλο στη μπάντα του. Δεν λέω, δίνει μία τελείως cult και παλιομοδίτικη αίσθηση, αλλά δεν παύει να αποτελεί καρικατούρα άλλων, παλαιοτέρων δημιουργιών.

Κι αφού πέρασα το πρώτο σοκ, περνάω στην μουσική. Δεύτερο σοκ. Ξαφνικά το δωμάτιό μου γίνεται ένα TARDIS. Έχω μεταφερθεί κάπου στα τέλη των 80s και είμαι εκεί, γιατί υπάρχουν μέσα στον δίσκο όλα τα κλισέ των “TRUE” ιδιωμάτων. Γρήγορες κιθάρες, ανούσιοι στίχοι, ψηλές νότες στην φωνή με το ανάλογο reverb και παραγωγή που θα ταίριαζε στο “Battle Hymns”. Επειδή έχω κάνει δύο αναφορές στους Manowar, να πω ότι δεν είναι epic ο δίσκος. Ακροβατεί μεταξύ heavy, power και speed, με έμφαση στο πρώτο και κυρίως το βρετανικό. Η πρώτη ακρόαση περνάει βασανιστικά αργά. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να τον πάρω στα σοβαρά. Πάντα απορούσα με τους ανθρώπους που μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, πόσο μάλλον στην τέχνη που όσο και να την επαναλάβεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Μετά από κάμποσες ακροάσεις ακόμη, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν άλλη τροπή. Φθάνω στο σημείο όπου έχω αρχίσει και ξεκλειδώνω κρυφά σημεία του δίσκου, ή όσα μπορεί να προσφέρει τέλος πάντων. Αρχίζω να παραβλέπω τα άσχημα σημεία και να δίνω βάση στην τεχνική των μουσικών. Δεν μπορώ να παραβλέψω άλλωστε ότι ο SteveScheepers έχει όντως τρομερές φωνητικές δυνατότητες μα κι αστείο παρατσούκλι! Οι κιθάρες πραγματικά φλέγονται και επιτέλους απολαμβάνω μπασσογραμές. Περνάω έτσι σε μία δεύτερη φάση ακρόασης, όπου ακούω τον δίσκο γι’ αυτό που είναι, πέραν των παρελθοντικών μου ακουσμάτων.

Η κατάληξη της ιστορίας; Δεν μπορείς να είσαι ποτέ αντικειμενικός και με τίποτα που περιλαμβάνει συναισθήματα. Δεν μπορείς να κάνεις επίκληση στη λογική και το “Battle Raider”, μέσα στην καλτίλα του μου έβγαλε πολύ ανάμικτα συναισθήματα. Ας καταλήξουμε λοιπόν ότι μέσα στην ετεροχρονισμένη κυκλοφορία του, είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Αν κυκλοφορούσε λοιπόν όταν μεσουρανούσε το NWOBHM σήμερα θα ήτο θρυλικό. Η πραγματικότητα όμως επιτάσσει να το κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα και σήμερα η τέχνη απαιτεί έστω και μία μικρή εξέλιξη. Η νοσταλγία είναι κάτι που όλοι μας έχουμε, αλλά αν θέλουμε να είμεθα αντικειμενικοί, το BattleRaider θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μόνο ως φόρος τιμής σε μία περασμένη εποχή. Κατά τα άλλα, οι βαμμένοι του είδους, σίγουρα θα το απολαύσετε.

Βαθμολογία 85/100

Για το RockOverdose,

Ηλίας Ιακωβόπουλος