Οι Damirah είναι μια νέα, ανερχόμενη, psychedelic post rock μπάντα από την Πάτρα, η οποία μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο full length album της, “Lights and Guns and Fire”, και έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις του κοινού, χάρη στην μαεστρία και το ήθος που τους διακατέχει.
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, οι Damirah έδωσαν μια απολαυστική συνέντευξη στο Rock Overdose και στον Σταύρο Πισσάνο.
Rock Overdose: Καλησπέρα και συγχαρητήρια για έναν ομολογουμένως εξαιρετικό δίσκο! Ήδη υπάρχει μια πολύ θετική ανταπόκριση από ένα μεγάλο κομμάτι από τα μουσικά site που ασχολήθηκαν με την κριτική του δίσκου, αλλά επειδή ο πιο σημαντικός κριτής είναι ο κόσμος, τι ανταπόκριση έχετε βρει μέχρι τώρα από τη μεριά του κόσμου;
Damirah: Καλησπέρα. Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια! Η ανταπόκριση που έχουμε λάβει είναι απρόσμενα θετική. Πολλοί άνθρωποι, από διάφορες χώρες, κατέβασαν ή αγόρασαν τον δίσκο μας, ανέβασαν κομμάτια μας στο Youtube, έγραψαν δημόσια ή μας έστειλαν όμορφα μηνύματα. Πραγματικά ήταν ανέλπιστο όλο αυτό το θετικό feedback.
Rock Overdose: Μπορείτε να κάνετε μια παρουσίαση του εαυτού σας, και πέρα από εσάς τους ίδιους να μας πείτε παράλληλα την προέλευση του ονόματός σας, τους στόχους σας και τις επιρροές σας;
Damirah : Είμαστε μια τετραμελής μπάντα που δημιουργήθηκε το 2016 στην Πάτρα. Η σύνθεση του συγκροτήματος είναι η εξής: Κώστας Ευθυμίου (κιθάρες), Άκης Παλαιολόγος (μπάσο, πλήκτρα, samples), Φραντσέσκα Σανταρόσσα (τύμπανα, κιθάρες), Αλέξανδρος Γεωργίου (κιθάρες).
Η Damirah είναι η ηρωίδα της μπάντας και το πρόσωπο που κοσμεί το artwork του δίσκου. Το όνομα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, "Ο γύρος του θανάτου", το οποίο αφηγείται τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, ενός ανθρώπου κοινωνικά περιθωριοποιημένου, ο οποίος, κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο καταδικάστηκε σε θάνατο, ως ο "Δράκος του Σέιχ Σου", με ανεπαρκή στοιχεία
Αυτό που προσπαθούμε είναι να δημιουργούμε μουσική που να έχει έντονο το στοιχείο της μελωδίας και της ατμόσφαιρας, που να ταξιδεύει και να πλάθει εικόνες.
Ως προς τις επιρροές, το post rock είναι βασικό άκουσμα των περισσότερων μελών της μπάντας, ενώ σε όλους μας αρέσει η ψυχεδέλεια. Από εκεί και πέρα ο καθένας μας έχει τις δικές του επιρροές, από διάφορα μουσικά ιδιώματα, στοιχεία που ενσωματώνονται σαν μικρές λεπτομέρειες στο υλικό μας.
Rock Overdose: Στα βίντεο κλιπ σας χρησιμοποιείτε αποσπάσματα ταινιών μικρού μήκους, ενώ στα τραγούδια υπάρχουν samples από ομιλίες και από ποιητικές συλλογές. Ηχητικά, πρόκειται για ένα στοιχείο που δίνει έναν πιο σοφιστικέ και ιδιαίτερο τόνο στον ήχο, ενώ οπτικά το αποτέλεσμα είναι αρκετά ξεχωριστό. Πόσο καιρό σας πήρε για να επιλέξετε τα συγκεκριμένα αποσπάσματα και στις δύο περιπτώσεις; Και επίσης, πόσο σας έχουν επηρεάσει εσάς προσωπικά, καθώς και στη δημιουργία του δίσκου
Damirah: Ας ξεκινήσουμε από τα βίντεο. Η ιδέα προέκυψε τυχαία, όταν συνδυάστηκε το κομμάτι "Shootout" με την ταινία "Emak Bakia" του Man Ray. Στη συνέχεια, με πολύ ψάξιμο, συνδυάσαμε τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου με αντίστοιχες ταινίες. Θεωρούμε τη μουσική μας αρκετά κινηματογραφική και μας αρέσει πάρα πολύ η αισθητική του ασπρόμαυρου βωβού κινηματογράφου, οπότε επιδιώξαμε το σχετικό "πάντρεμα".
Τα samples, από την άλλη πλευρά, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το να βρεις το κατάλληλο sample, να το συνδυάσεις με τη μουσική και κυρίως, να είσαι σε θέση να υποστηρίξεις το background που εμπεριέχεται στο καθένα, είναι μια χρονοβόρα διαδικασία. Το sample στο track "Dotted Bright Lights", που αποτελεί και τη βάση του concept του δίσκου, προστέθηκε αφού είχε ολοκληρωθεί το κομμάτι. Στα tracks "Burn People Up" και "New Scenery, New Noise", τα samples ενσωματώθηκαν νωρίτερα στις συνθέσεις.
Η απαγγελία στο "As A Child, I Always Dreamed Of Fire", ήταν κάτι που το σκεφτόμασταν μετά την ολοκλήρωση της σύνθεσής του. Οι στίχοι προέρχονται από την ποιητική συλλογή "Αντάρτικο2" των φίλων Δημήτρη Γκιούλου και Κωνσταντίνου Παπαπρίλη - Πανάτσα. Ολόκληρη η συλλογή είναι εξαιρετική, αλλά οι συγκεκριμένοι στίχοι, που ακούγονται στο κομμάτι, σε απαγγελία της Στέλλας Μαγγανά, ταίριαζαν τόσο στο όλο concept του δίσκου όσο και στις μελωδίες και στο ύφος του εν λόγω track.
Rock Overdose: Κάποιες από τις απαγγελίες δίνουν ένα σινεματικό τόνο στην ήδη ταξιδιάρικη υφή της μουσικής σας, δίνοντας την εντύπωση κινηματογραφικού soundtrack. Θα μπορούσατε να το επεκτείνετε ακόμα περισσότερο και, ίσως, να αποτελούσε και πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική σας ή δε σας ταιριάζει σε τόσο μεγάλη έκταση; Όσο διαρκεί πάντως δίνει έναν αέρα μεγαλείου στο άκουσμα.
Damirah: Η αλήθεια είναι ότι τα συγκεκριμένα στοιχεία, έδεσαν και μουσικά και αισθητικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το "As A Child, I Always Dreamed Of Fire" είναι το κομμάτι του δίσκου που έχει μέχρι στιγμής τη μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο. Η χρήση τέτοιων στοιχείων στο μέλλον, είναι κάτι που εξαρτάται από τις συνθετικές και αισθητικές απαιτήσεις της μουσικής μας.
Rock Overdose: Μπορείτε να μας αποκαλύψετε ποιος έχει επιμεληθεί το εξώφυλλο;
Damirah: Το εξώφυλλο και όλο το artwork του δίσκου είναι χειροποίητα έργα της ζωγράφου Πετρούλας Κρίγκου. Το γραφιστικό layout έγινε από τον Δημήτρη Κάτσενο.
Rock Overdose: Η ιδέα του συνδυασμού της ψυχεδέλειας και του post-rock, καθώς και οι μεθυστικές, θα έλεγα. μελωδίες, σας βγήκαν αβίαστα ή κινηθήκατε με βάση σχεδίου; Ηχητικά οι ιδέες ακούγονται τόσο γνώριμες, αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικές, φρέσκιες και ξεχωριστές από την πλειάδα πολλών παρομοίων σχημάτων.
Damirah: Οι μελωδίες βγήκαν πηγαία, το ίδιο και ο συνδυασμός post rock και ψυχεδέλειας. Δεν ήταν κάτι που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας, προέκυψε μέσα τις πρόβες και τη μεταξύ μας χημεία. Όταν συνθέτουμε, δεν έχουμε στο μυαλό μας να παίξουμε κάτι που να μοιάζει με κάποιο από τα συγκροτήματα που μας έχουν επηρεάσει, ούτε προσπαθούμε να τυποποιήσουμε σε ταμπέλες τις ιδέες που δουλεύουμε.
Rock Overdose: Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων επηρεαστήκατε καθόλου από κάποιο συγκεκριμένο συγκρότημα ή δεν ακούγατε καθόλου μουσική για να μην επηρεάσει τον ήχο σας;
Damirah: Για να σας πούμε την αλήθεια δεν το σκεφτήκαμε όλο αυτό οπότε τίποτα από τα δύο. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, δεν ήταν αυτοσκοπός μας να «μοιάσουμε» κάπου, ούτε φοβηθήκαμε μην επηρεαστούμε. Οπότε ο καθένας άκουγε τα ακούσματα του πριν και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης.
Γενικά μια κοινή συνισταμένη των μέχρι τώρα κριτικών στο δίσκο –είτε θετικών είτε αρνητικών- είναι αυτό της πρωτοτυπίας, χωρίς όμως να κρύβονται οι έκδηλες αναφορές μας. Και μόνο αυτό, μας χαροποιεί.
Rock Overdose: Η ροή του δίσκου είναι εξαιρετικά ομαλή και συμπαγής, σαν να πρόκειται για ένα ολόκληρο τραγούδι χωρισμένο σε μικρότερα, και στον δικό μου μικρόκοσμο δείχνουν να διαρκούν πολύ λιγότερο απ' ότι στην πραγματικότητα. Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να το επιτύχετε αυτό;
Damirah: Ήταν συνειδητή επιλογή. Τα κομμάτια του δίσκου βασίζονται σε συγκεκριμένες κλίμακες, που "δένουν" μεταξύ τους. Η διάταξη των tracks συνεπώς, διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η μουσική να ρέει όσο πιο αβίαστα γίνεται.
Rock Overdose: Παρ' όλο που ο ήχος του post-rock έχει κορεστεί και έχει μείνει τραγικά στάσιμος, υπάρχουν ακόμα κάποιες καλές κυκλοφορίες στο είδος, που δείχνουν πως υπάρχει ακόμα ψωμί, η δημοτικότητα όμως έπεσε πολύ απότομα εξαιτίας αυτής της σταστιμότητας. Μουσικές ιδέες σαν τη δική σας έχουν τη δυνατότητα να πάνε αυτήν την εξέλιξη ένα βήμα παρακάτω, δεν υπάρχουν όμως πολλές τέτοιες δουλειές. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητας επανάκαμψης του είδους και επιστροφή του στις παλιές δόξες του; Και επίσης, εσείς έχετε ξεχωρίσει κάποια ιδιαίτερη σχετική δουλειά τελευταία;
Damirah: Το post rock, όταν ξεκίνησε, πρέσβευε την ανοιχτομυαλιά, την περιπέτεια, τη ρήξη με μουσικές νόρμες και στερεότυπα. Στην πορεία, όντως βάλτωσε και τυποποιήθηκε. Ευτυχώς μπάντες όπως οι Godspeed You! Black Emperor ή οι Sigur Ros, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιγραφούν. Δυστυχώς, ο ήχος τύπου Explosions in the Sky, έγινε μανιέρα σε βαθμό εξουθένωσης. Δεν αποτελεί αυτό ιδιαιτερότητα του post rock, αντίστοιχη εξέλιξη έχει παρατηρηθεί σε πολλά μουσικά ιδιώματα. Η έννοια της δημοτικότητας είναι σχετική, καθώς συνδέεται άμεσα με το hype και την "πέραση" που έχει ένα μουσικό είδος.
Για να επιστρέψουμε στο post rock, αν οι μουσικοί και τα συγκροτήματα που επιλέγουν το συγκεκριμένο ιδίωμα, κρατήσουν τις παραπάνω βασικές αρχές, μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση. Παραθέτουμε ορισμένες ιδιαίτερες δουλειές της τελευταίας διετίας, από μπάντες που δεν ανήκουν στη λεγόμενη "πρώτη γραμμή" του είδους: Audrey Fall - "Mitau", Yuri Gagarin - "At The Center Of All Infinity", We Stood Like Kings - "USSR 1926", Izah - "Sistere", Toundra -"IV", Jambinai - "A Hermitage".
Rock Overdose: Θα σκεφτόσασταν στο μέλλον να πειραματιστείτε με ακόμα περισσότερα είδη μουσικής για προσθήκη στα συστατικά του ήχου σας ή είστε ικανοποιημένοι από το μέχρι τώρα αποτέλεσμα;
Damirah: Όπως αναφέρθηκε και πριν, ο πυρήνας της post μουσικής αντίληψης είναι το ανοιχτό μυαλό. Αντίστοιχα λοιπόν, είμαστε ανοιχτοί σε νέες ηχητικές προσθήκες. Από το ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για ένα νέο συγκρότημα από το να επαναπαύεται σε πεπατημένες.
Rock Overdose: Έχοντας κατά νου την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, πόσο εφικτό βρίσκετε μόνο και μόνο το γεγονός της αναζήτησης χρημάτων για μετατρέψετε τις ιδέες σας σε μουσική; Γιατί γνωρίζω και προσωπικά άτομα, τα οποία αν και προσπαθούν να ζήσουν από τη μουσική, είναι αδύνατον να τα καταφέρουν χωρίς κάποια πρωινή δουλειά, η οποία μεν χρηματοδοτεί τη δημιουργία ενός δίσκου, αλλά αποτελεί τροχοπέδη στο διαθέσιμο χρόνο που οφείλει να έχει ο δημιουργός.
Damirah: Η μουσική γενικά είναι ένα "ακριβό σπορ", αν δεν κινείσαι σε homemade ηχογραφήσεις. Πέρα από τα έξοδα της ηχογράφησης και της παραγωγής, υπάρχουν και πολλά μικρότερα έξοδα (πρόβες, εξοπλισμός, ταξίδια). Σαφώς με την οικονομική κρίση, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη για μια μπάντα.
Το να βρεις τα χρήματα για όλα αυτά, σίγουρα είναι άπειρα δύσκολο, και αν κάτι θέλει είναι προγραμματισμό, κάτι που συνέβη και στην περίπτωση μας. Δυστυχώς οι μικρές ερασιτεχνικές μπάντες δεν έχουν καμία στήριξη από πουθενά, και η παραγωγή ή όχι, εν τέλει μουσικής εξαρτάται οριακά αποκλειστικά από τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός, κάτι που κατά τη γνώμη μας είναι απαράδεκτο.
Πλέον οι μικρές μπάντες πιο πολύ δημιουργούν από ένα άκρατο ρομαντισμό, από ένα «κάλο» στον εγκέφαλο, κάτι που στα μάτια μας τις καθιστά άξιο θαυμασμού, από όπου και αν προέρχονται. Συνεπώς μόνο εφικτή δεν είναι η αναζήτηση χρημάτων, αλλά κάποιοι λίγοι τρελοί, το επιτυγχάνουν με απίστευτες θυσίες.
Rock Overdose: Κατ' επέκταση, σε μια μουσική βιομηχανία που πνέει τα λοίσθια, πόσο εύκολο είναι για ένα συγκρότημα που κάνει τα πάντα μόνο του να επιβιώσει, κι ας έχει μια σχετική επιτυχία και αυξανόμενη δημοτικότητα; Η ευκολία που παρέχει το ίντερνετ από τη μία έχει φέρει πανεύκολη πρόσβαση στις μουσικές, αλλά από την άλλη ευθύνεται και για τις ολοένα και μειούμενες πωλήσεις, με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να βασίζονται στις περιοδείες για να βγάλουν έσοδα.
Damirah: Ισχύουν όλα τα παραπάνω. Εδώ και χρόνια η μουσική τεχνολογία είναι πολύ πιο προσβάσιμη και το διαδίκτυο έχει δώσει μεγάλες δυνατότητες επικοινωνίας και προβολής. Είναι πολύ πιο εύκολο λοιπόν, σε σχέση με το παρελθόν, για μια μπάντα να κάνει μια ηχογράφηση με επαγγελματικά αποτελέσματα, χωρίς να εξαρτάται από μια δισκογραφική για την προώθηση της δουλειάς της και τους περιορισμούς που εμφανίζονται σε πολλά ζητήματα (χρονοδιαγράμματα, πνευματικά δικαιώματα, ποσοστά επί των πωλήσεων). Αξιοποιώντας λοιπόν τα παραπάνω πλεονεκτήματα, ένα συγκρότημα μπορεί αφενός να έχει τον πλήρη έλεγχο της δουλειάς του, αφετέρου να την προωθήσει αποτελεσματικά στο ίντερνετ. Δεν είναι εύκολο, θέλει δουλειά και συντονισμό, αλλά είναι εφικτό.
Το πρόβλημα με το ίντερνετ από την άλλη, δεν είναι μόνο οι πωλήσεις, αλλά η συνολική αλλαγή της αντίληψης για τη μουσική. Παλιότερα, ξόδευες χρόνο, χρήμα και μεράκι στη δισκογραφική συλλογή σου, σήμερα πολλοί ακούνε μουσική μόνο μέσω Youtube. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να χαθεί μια δισκογραφική δουλειά στον "ωκεανό" του ίντερνετ· μόνο στο bandcamp ανεβαίνουν 1.600 νέα άλμπουμ κάθε βδομάδα. Αν το υλικό σου έχει ιντερνετική ανταπόκριση, θα υπάρξει κόσμος που θα αγοράσει και τη φυσική μορφή της δουλειάς σου.
Στα δικά μας μεγέθη, αυτά των μικρών ερασιτεχνικών μπαντών, αν κυκλοφορήσεις ένα δίσκο με στόχο να βγάλεις λεφτά, έχεις χάσει το παιχνίδι από πολλές απόψεις. Μάλλον πιο ρεαλιστικός στόχος είναι να ισοσκελίσεις ή να καλύψεις το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων σου, στόχος που σπάνια επιτυγχάνεται.
Rock Overdose: Η τοπική σκηνή πώς ανταποκρίνεται σε αυτήν την κυκλοφορία σας; Υπήρχε υποστήριξη και αναγνωρισιμότητα και πριν από τη κυκλοφορία του δίσκου ή όχι; Και γενικότερα, πόσο υποστηρικτική είναι η σκηνή της Πάτρας;
Damirah: Επειδή ήμασταν πλήρως προσηλωμένοι στη σύνθεση του υλικού και στη συνέχεια στη δημιουργία του δίσκου, δεν είχαμε τη χαρά να συνεργαστούμε με κάποια μπάντα από την Πάτρα. Φίλοι και γνωστοί από τοπικά συγκροτήματα στήριξαν την προσπάθειά μας.
Rock Overdose: Τέλος, τι σχέδια υπάρχουν για το μέλλον, είτε άμεσο είτε όχι;
Damirah: Προγραμματίζουμε live και γενικότερα, δίνουμε βάρος στην προώθηση του δίσκου.
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
