TYFON’S DOOM –“Emperor’s Path”

Η Gates of Hell ειδικεύεται –προς τέρψιν κάποιων από μας- στην αναβίωση του obscure 80s metal ήχου. Μέσα στις επόμενες μέρες αναμένεται να εξαπολύσει δύο φιλανδικές one man’s bands, με σκοπό να σπείρουν τον πανικό και την αναστάτωση στην σύγχρονη μουσική σκηνή με την προκλητική τους αψήφηση της συνολικής μουσικής παραγωγής από το 1986 και μετά, όπως και των «καθώς πρέπει» κανόνων δημιουργίας μουσικής γενικότερα. Αναφέρομαι στους πολύ καλούς Iron Griffin και φυσικά στους Tyfon’s Doom.

Οι Tyfon’s Doom (ουσιαστικά πρόκειται για ένα άτομο, τον Tommi Varsala) έκαναν ένα σχετικό ντόρο στο πολύ περιορισμένο και εξειδικευμένο κοινό στο οποίο απευθύνονται με το demo και το EP τους. Τώρα με το “Emperor's Path” κάνουν το αποφασιστικό βήμα με σκοπό να εδραιωθούν στα γούστα και τη συνείδηση των underground «παλιομεταλλάδων».

Λοιπόν... Η αρχή είναι πολύ δυναμική και υποσχόμενη. Οι Tyfon’s Doom επιδίδονται σε ένα τραχύ επικό metal στα πρότυπα των Ravensire και Lonewolf. Τα κιθαριστικά σπέρνουν και τα φωνητικά – αν και υπερβολικά άτεχνα, τραχιά και μονοδιάστατα- δεν ενοχλούν (τουλάχιστον αρχικά). Οι συνθέσεις δεν είναι γενικά ιδιαίτερα ευκολομνημόνευτες, αλλά κι αυτό –αρχικά- το προσπερνάς. Μάλιστα το δεύτερο κομμάτι, “Hidden Hand” είναι πολύ καλό συνολικά και τα πράγματα μοιάζουν να βαίνουν κατ’ ευχήν. Από το συμπαθητικό “Sea of Life”, όμως, που ακολουθεί, αρχίζει να διαφαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα κιθαριστικά είναι και πάλι εκπληκτικά, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η φωνή δεν «τραβάει». Είναι κακή τόσο τεχνικά όσο και ερμηνευτικά. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία ή ελαφρυντικό για αυτό. Είναι κακή εκ φύσεως και όχι από άποψη. Η σύγκριση με Lemmy και Schmier, που αναφέρεται στο βιογραφικό, δεν εξωραΐζει την κατάσταση διότι η μουσική των Tyfon’s Doom δεν μπορεί να λειτουργήσει με τέτοιου είδους «αλκοολικά» φωνητικά. Κι εντάξει, σε κομμάτια όπως το “Beyond Treason” (κομματάρα κι αυτό) λειτουργεί ικανοποιητικά, όμως σε άλλα τους εκθέτει  ανεπανόρθωτα. Θα χρησιμοποιήσω ως ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα το «κομμάτι  παρωδία» του “Planet Caravan”, το “Strange Aeons” όπου ο Tommi Varsala προσπαθεί να τραγουδήσει μελωδικά και ατμοσφαιρικά με (κωμικο)τραγικά αποτελέσματα. Αλλά και σε κάθε άλλο τραγούδι που προσπαθεί να δώσει χρώμα ή συναίσθημα, μοιάζει με... ελεφαντίνα που επιχειρεί να κάνει πιρουέτες. Άσε που μετά από κάποιο σημείο, οι συνθέσεις γίνονται κουραστικές και επίπεδες με τα φωνητικά να εξαντλούν πλήρως τις αντοχές του ακροατή. Τελευταία, ίσως,  αναλαμπή πριν το κλείσιμο του άλμπουμ το πολύ καλό “Rising Earth” (με εντυπωσιακά και πάλι κιθαριστικά).

Οι Tyfon’s Doom είναι μια ενδιαφέρουσα και –εν δυνάμει- υποσχόμενη μπάντα. Δυστυχώς, η επίγευση που μου αφήνει αυτό το άλμπουμ και την οποία εγώ με τη σειρά μου μεταδίδω στον αναγνώστη, είναι μάλλον αρνητική. Είναι κρίμα που το δυναμικό και η προσπάθεια του Tommi Varsala χαραμίζονται σ’αυτή την κυκλοφορία που γεννά αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Άποψη μου είναι, ότι θα πρέπει να κάνει κάποιες ρεαλιστικές κινήσεις για το μέλλον της μπάντας του. Ή να γράψει μουσική που να ταιριάζει απόλυτα στα φωνητικά του ή ακόμα καλύτερα, να αφήσει τα ημίμετρα και να βρει ένα αξιοπρεπή τραγουδιστή. Πάντως, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το “Emperor's Path” μου προσέφερε και αρκετές απολαυστικές στιγμές, και αυτή η αντίφαση αποτυπώνεται στη βαθμολογία, στην οποία δυσκολεύτηκα ιδιαιτέρως να καταλήξω.

Βαθμολογία: 72/100

Για το Rock Overdose,

The Shadowcaster