Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Νοεμβρίου 2017
Ακόμα ένα άλμπουμ για τον Καναδό μάστορα της κιθάρας σε όλες τις μορφές, τον μέγα Jeff Waters, ο οποίος όποτε πιάνει την εξάχορδη στα χέρια του, την κάνει να κελαηδάει με κάθε δυνατό τρόπο, έχοντας μας χαρίσει άπειρες και πρωτοφανείς συγκινήσεις όλα αυτά τα χρόνια της δισκογραφικής του πορείας. Στέκομαι ειδικά σε αυτόν επειδή το να ισχυριστούμε ότι όλα αυτά τα έχουν πετύχει συνολικά οι Annihilator, θα ήταν άτοπο, μια και ο ίδιος φροντίζει με κάθε μέσο -θεμιτό και αθέμιτο- να μας απόδεικνύει ότι είναι ο ίδιος το συγκρότημα του και το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι τα μέλη, ο τίτλος του δίσκου και η όλη συνθετική προσέγγιση του υλικού του. Ευτυχώς αυτή τη φορά έχουμε κάπως καλύτερο υλικό σε σχέση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, πράγμα που είναι θετικό μεν, αλλά πάντα υπάρχει η γαμημένη αίσθηση ότι θα μπορούσε καλύτερα. Κι αυτό είναι που μας τις σπάει στο τέλος όλους μας που τους αγαπήσαμε παράφορα, καθώς είμαστε πάντα σε φάση ''αφού μπορείς να διαλύσεις τα πάντα, γιατί δεν το κάνεις γαμώτο''; Aς μείνουμε στα θετικά, καθώς ο Jeff έχει γράψει μερικά πραγματικά κορυφαία κομμάτια εδώ μέσα και το ''For The Demented'' μπορεί να μην είναι το σούπερ ντούπερ σύνολο, αλλά τουλάχιστον έχει τσίπα σε σχέση με το προηγούμενο απαράδεκτο ''Suicide Society'' και το ντεμί-άλμπουμ ''Feast''.
O δίσκος φροντίζει να ξεκινήσει πειστικότατα και θρασ-ύτατα με το ''Twisted Lobotomy'', κοπάνημα εξ' αρχής και ξέσκισμα των χορδών χωρίς λύπηση, ενώ συνολικά η όλη του φωνητική ερμηνεία είναι πολύ ανώτερη από το ''Suicide Society'', μην ξεχνάμε ότι μπορεί ο αρχηγός να μικροδείχνει, αλλά πήγε αισίως 51! Το καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι έχει βρει σύνθεση που δείχνει να τον έχει ανανεώσει κάπως, καθώς ο έτερος κιθαρίστας Aaron Homma, ο μπασίστας Rich Hinks και ο φοβερός Ιταλός ντράμερ Fabio Alessandrini απόδεικνύονται εκ του αποτελέσματος φοβεροί παίχτες, πράγμα που μας το έδειξαν και στην περυσινή Ελληνική συναυλία. Με τους Annihilator λοιπόν να θυμίζουν ξανά συγκρότημα συνολικά, ο Jeff και τα πιτσιρίκια εφορμούν μέσα στο δίσκο με φοβερές κομματάρες, όπως το ''One To Kill'' το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμα και σε δισκάρες τύπου ''Refresh The Demon'' με την απλά κορυφαία δομή του και τη φρεσκάδα που το διακατέχει. Το ομότιτλο ''For The Demented'' είναι από τα πλέον έξυπνα κομμάτια που έχει γράψει, παίζει συνεχώς με την κατάληξη -ed στους στίχους του και αρκεί ένα τεμπέλικο ριφφάκι -από αυτά που γράφει όταν πάει τουαλέτα για την ανάγκη του- για να φτιάξει ένα χαρακτηριστικό κομμάτι, παρέα με την σαρκαστική εδώ πέρα φωνή του.
Ακολουθεί ένα από τα κορυφαία μπαλαντοειδή κομμάτια της Annihilator ιστορίας, το ''Pieces Of You'' το οποίο μας μεταφέρει σε ''Set The World On Fire'' αισθητική, με τους στίχους ούτε λίγο ούτε πολύ να περιγράφουν το πως ο ήρωας σκοτώνει και τρώει ένα πολύ αγαπημένο του άτομο και μετά διηγείται μετανιωμένος την ιστορία χωρίς να θυμάται απολύτως τίποτα. Γενικώς για να πω την αμαρτία μου, ενώ λατρεύω τέτοιου είδους κομμάτια, προσωπικά δεν θέλω πλέον να υπάρχουν στους δίσκους τους, καθώς θεωρώ ότι θα μπορούσαν να δώσουν τη θέση τους σε ένα δυναμίτη γεμάτο riffs, αλλά με το χέρι στην καρδιά το συγκεκριμένο είναι έπος και σίγουρα φέρνει χαμόγελα νοσταλγίας στους οπαδούς τους (ακόμα και σε άμπαλους που τους κράζουν θα αρέσει). Η συνέχεια του δίσκου περιέχει περαιτέρω ποιότητα, πράγμα που δε μας είχε συνηθίσει ο Jeff, καθώς το παράδειγμα του ''Feast'' είναι ακόμα νωπό (τρείς κομματάρες στην αρχή, τρείς μαλακίες στη συνέχεια και τρία ντεμί στο τέλος), με τα ''The Demon You Know'' (ασάλιωτη σολάρα) και ''Phantom Asylum'' να ακούγονται σαν ένα πολύ όμορφο και αναπόσπαστο ρυθμικό δίδυμο που δίνει ώθηση στο δίσκο συνολικά, με αρκετά ''King Of The Kill'' συναίσθημα το πρώτο και πολύ πιο γρήγορο και τσιτωμένο το δεύτερο (φέρνει και σε λίγο '00s εποχή), υπάρχει γενικά μία πολύ όμορφη αναβίωση της '93-'96 περιόδου τους.
Και μ' αυτά κι εκείνα, έρχεται η απόλυτη κορύφωση του δίσκου με το ένα, το μοναδικό, το καταπληκτικό ''Altering The Altar'', κομμάτι που σε κάνει υπερήφανο Annihilator οπαδό και που ΚΑΝΕΙΣ εκεί έξω δεν μπορεί να γράψει. Και που φυσικά σε κάνει να βλαστημάς το γεγονός ότι ο δίσκος δεν έχει άλλα 3, 5, 10 ακόμα τέτοια για να διαλυθούν τα πάντα. Το δε σολάρισμα εδώ πέρα παίρνει από τα αυτιά ακόμα και έμπειρους συναδέλφους του και τους καθίζει βίαια στο θρανίο της επανάληψης εκμάθησης βιασμού της εξάχορδης θεάς. Κι εκεί είναι που δυστυχώς ο δίσκος φτάνει στον απόλυτο οργασμό, καθώς στο τέλος μου τα χαλάει κάπως και εκεί που πήγαμε για σχεδόν ανέλπιστο θρίαμβο, φάγαμε πάλι την πίκρα. Ιστορία μου-αμαρτία μου η συγκεκριμένη διαδικασία σκαμπανεβασμάτων διάθεσης με τους Αnnihilator, αλλά δε γαμιέται, συνηθίσαμε τόσα χρόνια, αυτή τη φορά θα το διασκεδάσουμε. Το ''The Way'' -και κρίμα γιατί είναι μικρό και μπορούσε να είναι πολύ καλό- σαν κομμάτι δε μου είπε πολλά, πανκίζει και λίγο οπότε τρώει το Χ από 'δω ως τον Καναδά, το δίλεπτο ιντερλούδιο ''The Dark'' προσπαθώ να καταλάβω γιατί μπήκε στο δίσκο (άχρηστο τελείως), και το κλείσιμο με το ''Not All There'' πάει λίγο να φτιάξει τα πράγματα αλλά η πικρία έμεινε στο τέλος και δεν σώζεται με τίποτα.
Το ''For The Demented'' μπορούσε και έπρεπε να είναι καλύτερο, να έχει γίνει το καλύτερο του άλμπουμ της τελευταίας 15ετίας των Annihilator (βάζουμε ως τελευταία απάτητη κορυφή το ''Waking The Fury'' του 2002), αλλά με 7 πλέον άλμπουμ μετά από τότε, το ομότιτλο ''Annihilator'' (2010) παραμένει ανώτερο, τουλάχιστον το νέο άλμπουμ είναι καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα της μετά 2002 περιόδου, αν είχε και κάποια κομμάτια συγκεκριμένα από κάποιους ενδιάμεσους δίσκους (φανταστείτε τώρα π.χ. το ωραίο συνολάκι με κάνα ''Drive'', ''Warbird'', ''Βetrayed'', ''Ambush'', και φυσικά το υπέρτατο κομμάτι τους τα τελευταία χρόνια, το κορυφαίο ''Deadlock''), θα μιλούσαμε με άλλα δεδομένα και θα το τρίβαμε και στη μούρη κάθε αμφισβητία που έχει μείνει στο κλισέ (με σπαστική μπάσα φωνή) ''Ουγκ, οι Ανιχιλέιτορ τέλειωσαν στο 2ο δίσκο, ουγκ''. Έλα όμως που δε μας αφήνει ο Jeff να το χαρούμε όσο θέλουμε και που για άλλη μία φορά ο ίδιος είναι η τροχοπέδη του συγκροτήματος του, ένα συγκρότημα που έπρεπε να κοιτάει όλα τα υπόλοιπα τόσο αφ' υψηλού κι έπρεπε να έχει τόσο καθολική αποδοχή, που δε θα τους έπιανε κανείς στο στόμα του. Ακόμα κι έτσι, το ''For The Demented'' κάνει την καρδιά των οπαδών τους να χτυπήσει λίγο πιο όμορφα κι ανέμελα αυτή τη φορά, με την ελπίδα να υπάρχει ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα την επόμενη φορά και χωρίς στιγμές που δεν ταιριάζουν στο γενικό σύνολο.
Υ.Γ. : Όλα καλά, όλα άγια, φρόντισε αυτή τη φορά να κρατήσεις αυτά τα παλικαράκια και να αποκτήσεις σταθερή σύνθεση, σου κάνουν καλό. Το νου σου ρεμάλι Jeff!
Y.Γ. 2: Εννοείται ότι και μόνο για να ακούσουμε το ''Altering The Altar'' ζωντανά, πρέπει να μας ξανάρθουν, σε αντίθεση με τα άλμπουμ, στο σανίδι πάντα προσφέρουν ποιότητα!
Βαθμολογία: 75/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
