Ημερομηνία δημοσίευσης: 28 Νοεμβρίου 2017
Ενώ έχουμε συνηθίσει τελευταία τους Ισλανδούς στο black metal να επεκτείνονται, να εξερευνούν να πειραματίζονται και να δοκιμάζουν διάφορα πράγματα, υπάρχει και μια μικρή μερίδα που επιμένει παραδοσιακά. Οι Auðn είναι το πιο φωτεινό και τρανταχτό παράδειγμα. Η παραδοσιακή black metal προσέγγισή του (ήχος παγωμένος και ξυραφένιος, αρνητισμός διάχυτος κτλ., κτλ.) είχε μέσα του στο ντεμπούτο και μια πιο μελωδική και folk προσέγγιση, χωρίς όμως να πρωταγωνιστεί και να φτάνει σε τόσο μεγάλο σημείο ώστε να αποκαλείται μελωδικό black metal.
Και στο καινούργιο άλμπουμ τους, τα μελωδικά στοιχεία συνεχίζουν να διαθέτουν αυτήν τη μινιμαλιστική και διακριτική προσέγγιση. Σε αυτό το άλμπουμ συνοψίζονται κυρίως στη χρήση ακουστικών κιθάρων και σε κάποια mid-tempo και ατμοσφαιρικά περάσματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα folk περάσματα, τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν (και είναι) έντονα επηρεασμένα από την οπτική των Primordial. Και φαίνεται ότι οι Ιρλανδοί έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στη 'διαπαιδαγώγηση' του συγκροτήματος, αν αναλογιστεί κανείς πόσο ίδιο με τους Ιρλανδούς ακούγεται το intro του εναρκτήριου κομματιού, "Verold Hulin". Ωστόσο, όπως κάνουν οι περισσότεροι στη σκηνή, προσαρμόζουν τη μουσική στη δική τους προσωπικότητα, και ειδικά σε αυτό το δίσκο, δείχνουν πιο κατασταλαγμένοι, πιο ώριμοι και πιο ειλικρινείς.
Η ποιότητα των συνθέσεων, η συνεχής ακροβασία μεταξύ πίσσας, θειαφιού και μελωδίας η οποία όμως λειτουργεί σαν οινόπνευμα πάνω σε ανοιχτή πληγή, η παράνοια και η πίκρα των φωνητικών, δείχνουν το αποτέλεσμα μιας ακόμα δουλειάς στο παραδοσιακό black metal που αξίζει της προσοχής σας, κάτι που δε φανταζόμουν με τίποτα στην αρχή της χρονιάς, καθώς σπάνια μαζεύονται μέσα σε μία χρονιά τόσες πολλές ποιοτικές δουλειές στο χώρο του παραδοσιακού black metal, πόσο μάλλον από τα μη παραδοσιακά και σταθερά συγκροτήματα του χώρου. Ίσως κουράσει κάποιους η μονοτονία που επικρατεί σε ορισμένα σημεία του δίσκου, με την έννοια ότι σε αυτά τα σημεία η έλλειψη εναλλαγών δημιουργεί επαναληψιμότητα, κάνοντας τους χρόνιους οπαδούς να νιώθουν deja vu, το συνολικό αποτέλεσμα όμως είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό.
Όπως προανέφερα, ήδη η χρονιά μας έχει προσφέρει πολλές ποιοτικές κυκλοφορίες παραδοσιακού black metal. Το "Farvegir Fyrndar" καταφέρνει να τρυπώσει με ευκολία ανάμεσά τους, χωρίς όμως να ξεχωρίζει και να τις ξεπερνάει. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό, δεδομένου του υπερπληθυσμού και της σαβούρας που μας έχει προσφερθεί, και μάλιστα με αμείωτο ρυθμό. Μένει πλέον να δούμε τι άλλο ακόμα θα μας προσφέρουν στο απώτερο μέλλον, καθώς φαίνονται ξεκάθαρα οι ικανότητες και οι δυνατότητες για κάτι που μπορεί να γράψει ιστορία.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
