STARBLIND -“Never Seen Again”

Η πρώτη μου επαφή με τους Σουηδούς Starblind έγινε με το προηγούμενό τους άλμπουμ του 2015, το “Dying Son”. Λοιπόν... Αν και ευχάριστο άκουσμα, η συνεχής προσπάθεια να ακουστούν σαν Maiden τελικά με κούρασε. Το καινούργιο τους άλμπουμ, “Never Seen Again”, το προσέγγισα μεν με ενδιαφέρον, αλλά η αλήθεια είναι χωρίς ιδιαιτέρως υψηλές προσδοκίες. Μάλιστα, διαβάζοντας το δελτίο τύπου, είναι εμφανές ότι τόσο η εταιρεία τους όσο και η μπάντα, διαθέτουν αυτογνωσία και δεν έχουν αυταπάτες. Παρουσιάζουν τους Starblind ως μια ευχάριστη εναλλακτική για τους ακόρεστους ή απογοητευμένους Iron Maiden fans. Υπό αυτό το πρίσμα το “Never Seen Again” είναι μια τίμια μουσική πρόταση και θα κριθεί με επιείκεια από τον γράφοντα μόνο για την μουσική απόλαυση που μπορεί να προσφέρει και όχι ως ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δημιουργία. Για να μην παρεξηγηθώ,  αυτό δε σημαίνει ότι οι Starblind είναι κλώνοι των Maiden ή ότι στερούνται παντελώς προσωπικών στοιχείων και άλλων επιρροών, ούτε και ότι αναπαράγουν πλήρως αυτούσια μέρη των τελευταίων. Όμως η εσκεμμένη, διαρκής προσπάθεια μίμησης, τους διαχωρίζει από τα απλά συγκροτήματα με εμφανείς επιρροές και τους  τοποθετεί σε άλλη κατηγορία.

Από την αρχή του “Never Seen Again” το συγκρότημα ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του και τους στόχους του: Να ακουστεί πολύ κοντά στον ήχο των Maiden και των προσωπικών άλμπουμ του Bruce Dickinson, προσφέροντας όμορφες, ευκολομνημόνευτες και εύληπτες συνθέσεις.  Μάλιστα, αντίθετα από τα περισσότερα συγκροτήματα που επιχειρούν κάτι παρόμοιο, οι Starblind δεν απαξιώνουν καθόλου τη νεότερη ιστορία του συγκροτήματος, κάτι το οποίο γίνεται κι αντιληπτό από την επιλογή ονόματος της μπάντας. Και αν για το πρώτο στόχο τους (να ακουστούν πιο Maiden από τους Maiden) οι προσπάθειές τους στέφονται με απόλυτη επιτυχία, για τον δεύτερο (να γράψουν αξιόλογες συνθέσεις) τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα εξίσου εντυπωσιακά, αν και γενικά είναι αρκούντως ικανοποιητικά. Ακούστε για παράδειγμα το απολαυστικό ομώνυμο κομμάτι ή τα “Demon Rider”, “Tears of a Soldier”  και  το έπος “The Last Stand”, και θα δικαιώσετε εν μέρει τον λόγο ύπαρξης της μπάντας. Αν λείπαν όμως κάποια αδιάφορα κομμάτια, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα στη συνολική αίσθηση του άλμπουμ.

Οι Starblind, αντίθετα από την αίσθηση που πιθανώς να σας δημιουργήθηκε,  δεν είναι κακό συγκρότημα ούτε τεχνικά, ούτε συνθετικά. Το αντίθετο. Αντικειμενικά είναι παιχταράδες και με μεγάλες δυνατότητες. Ειδικά ο τραγουδιστής είναι ιδιαιτέρως καλός. Πρέπει όμως να δείξουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τους Maiden, αν θέλουν να κερδίσουν τον σεβασμό και την εκτίμηση του κοινού. Να αφήσουν τα προσωπικά στοιχεία τους να αναδυθούν και να γίνουν «αληθινή» μπάντα. Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, εγώ ως οπαδός των Iron Maiden πράγματι πέρασα καλά με το “Never Seen Again” και μπορώ να προσυπογράψω πως είναι μια αρκετά ελκυστική πρόταση για το εξειδικευμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται.

 Βαθμολογία: 74/100

Για το Rock Overdose,

The Shadowcaster