Συνήθεια που έγινε λατρεία και θεσμός το Brutality Over Sanity Fest. Σ'αυτή την 6η του έκδοση άτυποι headliners ήταν οι Γάλλοι παιδικοί μου ήρωες Mercyless και οι Μαλτέζοι Beheaded, δίχως τα άλλα συγκροτήματα να υστερούν σε αξία και απόδοση. Εξαντλητικό το πρόγραμμα το οποίο ήταν ήδη απαιτητικό και δυστυχώς μετά από τη μέση όπου είχε τηρηθεί κατά γράμμα με απόκλιση μόλις ενός τετάρτου, στη συνέχεια λόγω κάποιων προβλημάτων με τη βάση των τυμπάνων όπως πληροφορήθηκα, οδηγηθήκαμε στο να τελειώσει το φεστιβάλ κατά τι 1 παρά τέταρτο, οπότε δυστυχώς πολλοί παρακολούθησαν τους Beheaded κι έφυγαν να προλάβουν μετρό και ΗΣΑΠ, κι έτσι οι Mercyless παίξανε σε αρκετά λιγόστό κοινό. Εξαιρουμένου αυτού του γεγονότος και της μικροταλαιπωρίας (πάλι καλά που μένω ''σχετικά'' κοντά και την πάλεψα να περπατήσω ως το σπίτι), όλες οι μπάντες τα δώσανε όλα και τίμησαν με το παραπάνω και το γεγονός της επιλογής τους από τους διοργανωτές αλλά και το ίδιο το φεστιβάλ. Καθαρά για λόγους οικονομίας για να μη βγει το κείμενο κουραστικό, θα προσπαθήσω να αναλύσω σε λίγες γραμμές για κάθε συγκρότημα το τι είδαμε και γιατί άξιζαν να είναι μέρος της όλης φάσης. Αξίζουν μπράβο στο Χρήστο και το Γιάννη που το τρέχουν κάθε χρόνο και συνεχίζουν να φέρνουν ονόματα που δεν έχουμε δει ποτέ (βασικότατο στην Ελλάδα του '17 προς '18) και για την αγάπη τους για το είδος. Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα, με την ευχή κάθε χρόνο να επαναλαμβάνεται ως θεσμός όπως τα τελευταία χρόνια:
Jagernaut: Τον άχαρο ρόλο του πρώτου συγκροτήματος άνοιξαν τα δικά μας παιδιά, οι Jagernaut, οι οποίοι βγήκαν στις 3 και τέταρτο και με το όμορφα άναρχο grind meets crust στυλάκι τους άρχισαν να δίνουν πόνο και να γεμίζουν τη σκηνή με την παρουσία τους. Ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη μουσική τους και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος με το πάθος που βγάλανε επί σκηνής. Ο ντράμερ (όπως οι περισσότεροι) τα έσυρε κανονικά, ενώ ο ήχος τους απλώνεται πολύ όμορφα και σε συνεπαίρνει για ολάκερο κούνημα. Μπράβο στα παιδιά μας κι εύχομαι ότι καλύτερο για την συνέχεια.
Fetor: Ή αλλιώς οι τρελλοί Πολωνοί. Παλικάρια από τα λίγα, με τον συμπαθέστατο κάφρο στο μικρόφωνο με το ξυρισμένο κεφάλι και τον μπασίστα με το άταστο και το μπλουζάκι Korpse. Φοβερό το slam brutal death τους, πολύ καλός ο ήχος τους, ενώ αποδείχθηκαν και αρκετά εξωστρεφείς, τόσο σε κατ'ιδίαν συζητήσεις με τον κόσμο, όσο και στα μετά συγκροτήματα, αφού ήταν πάντα εντός pit και πολλές φορές ο τραγουδιστής με τον ντράμερ άρχιζαν το μακελειό παρασύροντας τους υπόλοιπους. Μπράβο τους γιατί είναι παλικάρια και κέρδισαν πολλούς πόντους με τη συμπεριφορά τους.
Necrovile: Oι άτυχοι της βραδιάς σίγουρα. Τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι το μικρόφωνο και σίγουρα χάσανε χρόνο για ένα κομμάτι, μπορεί και δύο. Κατά τ'άλλα οι παιχταράδες Ρουμάνοι παίξανε το απαιτητικό τους υλικό ίσως καλύτερα κι από το στούντιο, με τον θεούλη τραγουδιστή στις 10 λέξεις να λέει 100 φορές fucking το ένα, fucking το άλλο. Και νόμιζα ότι εμείς οι Έλληνες δεν το πολύ έχουμε με την Αγγλική έκφραση. Κατάφεραν πάντως να ολοκληρώσουν το σετ τους τελικά και το χάρηκαν λες και είχαν πάρει κάνα Champions League, ήταν όμως από τις μπάντες που χειροκροτήθηκαν δεόντως στο τέλος.
Βirth Of Depravity: Τα έτερα δικά μας παλικάρια. O όρος old school ίσως δείχνει κλισέ αλλά τους ταιριάζει γάντι, λιτή κι απέριττη παρουσία, με τσίτα ήχο, φοβερά φωνητικά, με τον ντράμερ να έχει ίσως τα πιο γεμάτα και καταπληκτικά γρήγορα γυρίσματα της βραδιάς και το χέρι του κιθαρίστα να είναι βεντάλια ανεβοκατεβαίνοντας σε κλίμακες στην εξάχορδη του με χαρακτηριστική ευκολία. Όσο τεχνικοί πρέπει για να τονίσουν την αψεγάδιαστη καφρίλα τους, τους χάρηκε η ψυχή μου πραγματικά και δεν έχουν σε καμία περίπτωση να ζηλέψουν το παραμικρό από αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού. Εύγε ρε ούγκανοι, με συγκινήσατε!
Darkall Slaves: Κυρίες και κύριοι, με το χέρι στην καρδιά και με όλη μου την δυνατή αντικειμενικότητα, το καλύτερο συγκρότημα στο φεστιβάλ με χαρακτηριστική ευκολία. Η πιό ''μπήκαμε να τα γαμήσουμε όλα'' λογική που μπορείς να συναντήσεις, εξαίρετος τραγουδιστής, ριφφάρες να απλώνονται και να παίρνουν τον ήχο και το κοινό και να το πηγαίνουν πέρα-δώθε και ο μπασίστας να κάνει τις χορδές κοτσίδες και να χαζεύει τους πάντες κάνοντας tapping σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Άξιζε κανείς να πληρώσει το ποσό ακόμα κι αν τους έβλεπε μόνους τους, ελπίζω να γίνει κάτι και να μας ξανάρθουν κάποτε, δηλώνω εντυπωσιασμένος και υποκλίνομαι στο παιχτικό τους ταλέντο, αν και όσα περιγράφω θεωρώ και πάλι ότι είναι ελάχιστα μπροστά στην αξία τους.
Corpsefucking Art: Σαν να μην πέρασε στιγμή από τους Darkall Slave, βγαίνουν στο καπάκι οι αγαπητοί Ιταλοί (Forza Italia κι ας μην πήγε Μουντιάλ την πίκρα μου μέσα) και αρχίζουν να παραδίδουν μαθήματα όγκου και θεατρικότητας. Ο τραγουδιστής βγήκε με χειρουργική αμφίεση, όταν βλέπεις μπάντα με τέτοια τσιτιά, ξέρεις ότι θα σκίσει. Φορούσε και μία μάσκα παράξενη αλλά ήταν ατραξιόν και έδωσε όλο του τον εαυτό. Να σημειωθεί ότι ήταν δύο άταστοι κιθαρίστες χωρίς μπάσο παρακαλώ και ότι είχαν από τους καλύτερους ήχους της βραδιάς. Ξηγήθηκαν και αυτοκολλητάκια τους στον κόσμο που πήγε να τους συγχαρεί, όχι ότι είναι κάτι το υπερβολικό, αλλά αν μη τι άλλο δείχνει την καλή τους διάθεση. Grazie!
Cenotaph: Να πω τη μαύρη μου αλήθεια, ίσως και να έφταιγε λίγο ότι οι προηγούμενες μπάντες παίξανε τελείως τσίτα, αλλά οι γείτονες εξ Τουρκίας σε κάποια σημεία λιγάκι με κουράσανε. Όχι ότι είναι κακό συγκρότημα φυσικά, ειδικά ο μπασίστας τους είναι παίχτης επιπέδου, απλά σαν κάτι να έλειπε και μου άρεσαν λιγότερο από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της βραδιάς. Εξαίρετοι κατά τα άλλα στο παίξιμο τους, το γεγονός ότι ήταν αυτοί οι ας πούμε λιγότερο καλοί στα μάτια μου, ενώ έχω δει πολύ χειρότερες μπάντες στη ζωή μου, καταδεικνύει και το επίπεδο όλων των συγκροτημάτων που κλήθηκαν να μετάσχουν στο φεστιβάλ. Φωνάρα πάντως ο ασκεπής τραγουδιστής, να τα λέμε όλα!
Mortal Torment: Αν δεν υπήρχαν οι Darkall Slave, θα είχαν σβήσει ότι είχε υπάρξει πιο πριν. Εμφάνιση για την οποία ως Έλληνες πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι που τους έχουμε δίπλα μας σαν συγκρότημα. Ο Γιάννης εξαπολύει οχετούς λάσπης και τσιμέντου από το στόμα του και με το απαραίτητο εύστοχο πάντα χιούμορ δείχνει όπως και οι υπόλοιποι ότι δε χρειάζεται να παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά όταν πρέπει να διασκεδάσουμε. Τους έχω δει πολλάκις, αλλά αν όχι η καλύτερη φορά, από τις καλύτερες ήταν αυτή. Παρθενική τους εμφάνιση που παρακολουθώ και με το νέο τους μπασίστα, γνωστή μορφάρα της πόλης ούτως ή άλλως. Καλοτάξιδος! Η διασκευή στο ''Visions Of Coming Apocalypse'' των Inveracity στο τέλος είναι από τις ευτυχέστερες συναυλιακές μου εμπειρίες ήδη, κάρφωσαν από το τρίποντο, μέτρησε για δέκα!
Beheaded: Το περίμενα να παίξουν καλά, αλλά πραγματικά σπείρανε. Μετά από ένα μουδιασμένο ξεκίνημα από άποψη όγκου, ο ήχος έφτιαξε και πήρε αμπάριζα άπαντες. Εξαιρετικοί, με μπόμπα τον ήχο από τα ριφφ, ενώ και ο τραγουδιστής αποδείχτηκε εκτός από καλός headbanger και εξαίρετος ερμηνευτής, συμπαθέστατη παρουσία, ενώ γενικώς η μπάντα ήταν σε μεγάλα κέφια και σε κάποιες φάσεις χαζεύαμε τους υπόλοιπους, που τους οδηγούσε η φρενήρης απόδοση του ντράμερ και απέδειξαν γιατί ήταν η μία από τις δύο headline μπάντες της βραδιάς. Τους γούσταρα πάντα ούτως ή άλλως, αλλά έχουν ανέβει πολύ στην εκτίμηση μου μετά από αυτή την απόδοση, το ευχαριστήθηκε κι ο κόσμος ο οποίος στην πλειοψηφία του δυστυχώς μετά το πέρας του σετ τους, αποχώρησε για να προλάβει τα μέσα μεταφοράς.
Mercyless: Ξεκάθαρα το αγαπημένο μου από όλα τα συγκροτήματα, μεγάλωσα μαζί τους από το '92 που βγήκε το μνημείο ''Αbject Offerings'' κι από το οποίο είχα την τύχη και χαρά να απολαύσω κομματάρες. Παρά το γεγονός ότι παίξανε για οριακά 50 άτομα στο κλαμπ, δεν μάσησαν και βγάλανε χαρακτήρα και φοβερή απόδοση. Συγκινήθηκα απίστευτα πολύ, αν συνυπολογίσω το γεγονός ότι 40 μέρες πριν περίπου είδα και τους άλλους Merciless από τη Σουηδία, σίγουρα είμαι ένας από τους ευτυχέστερους οπαδούς εκεί έξω. Τίμησαν το όνομα τους με το παίξιμο τους, ενώ κλείσανε με δύο διασκευές, στο ''Evil Dead'' των Death (τη μία και μοναδική death metal μπάντα όπως σωστότατα ανέφεραν) και το ''Deathhammer'' των Asphyx, δίνοντας το καλύτερο δυνατό φινάλε για το φεστιβάλ κι αποχαιρετώντας τους λιγοστούς που τους παρακολούθησαν. Ο σβέρκος δεν ξεπιάστηκε ακόμα πάντως.
Γενικώς θα ήθελα να τονίσω τη σημασία τέτοιων συναυλιών, όπως και της επιλεκτικής παρακολούθησης τους από άτομα που είναι μέσα στο χώρο. Ήρθαν άτομα από Ολλανδία, από Ρωσία, από Σαλόνικα, από Λάρισα και από άλλα μέρη που δε γνωρίζω, και δεν δώσανε το παρών αρκετοί Αθηναίοι επιφανείς κάφροι που (υποτίθεται ότι) και καλά στηρίζουν τέτοιες φάσεις. Επειδή όπως ανέλυσα σε ένα φίλο, σημαντικό έχει από ένα σημείο και μετά το ποιοί δίνουν το παρών και όχι ποιοί δεν ήρθαν, νομίζω με επιφύλαξη ότι πρέπει συνολικά να δώσανε το παρών περίπου 150-200 άτομα, δεν το είδα και πήχτρα το Modu αλλά επειδή άλλαζε το κοινό ανάλογα την μπάντα, κάπου εκεί πρέπει να παίξαμε μπάλα. Η στήριξη τέτοιων συναυλιών οι οποίες με κόπο και προσωπικό κόστος έχουν φτάσει να επαναλαμβάνονται, είναι επιβεβλημένη. Αξίζει ένα μπράβο σε όλα τα συγκροτήματα που τα σπάσανε επί σκηνής, ειδικά τα τρία δικά μας συγκροτήματα ήταν παλίκαροι από την αρχή ως το τέλος. Αξίζει ειδική μνεία σε όσους αποφάσισαν να δώσουν το παρών εξ'αρχής και να παρακολουθήσουν όλες τις μπάντες και σίγουρα το μεγαλύτερο μπράβο το παίρνουν όσοι μείνανε μέχρι τέλους να δούνε και τους Mercyless. Μακάρι κάθε χρόνο να έχουμε την ευκαιρία για τέτοια και ακόμα καλύτερα συγκροτήματα, θεωρώ ότι όσοι περνάει από το χέρι των παιδιών, θα κάνουν ότι μπορούν για ανάλογες βραδιές! Και του χρόνου νά'μαστε γεροί και να βιώσουμε ανάλογη βραδιά ''ρομαντικής'' συνεύρεσης!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Mardya Larose, Konstantina Makri
Comments
